Ciepłe śniadanie na dobry początek dnia lub deser na miłe jego zakończenie. Pożywne, zdrowe i bardzo smaczne. Idealna propozycja dla małych, wybrednych niejadków oraz dla ich rodziców, którzy chcą przemycić swoim pociechom (a przy okazji również sobie!) choć odrobinę witamin i innych wartości odżywczych. 

Kasza jaglana, bo to ona jest bazą tego dania, to jedna z najzdrowszych kasz. Ma w sobie dużo białka, żelaza, miedzi, kwasu foliowego oraz witamin z grupy B i E, a także lecytynę i krzemionkę.

Jest lekkostrawna, nie uczula, nie zawiera glutenu, a więc polecana jest osobom borykającym się z problemem alergii pokarmowej i stosującym dietę bezglutenową. Ponadto reguluje poziom złego cholesterolu, pozytywnie wpływa na pamięć i koncentrację, a także na stan włosów, skóry oraz paznokci. Polecana jest osobom z nadciśnieniem i anemią.

Ze względu na właściwości antywirusowe i zmniejszające stan zapalny błon śluzowych, stanowi lekarstwo na mokry kaszel oraz katar. Skutecznie rozgrzewa, pobudza i wzmacnia organizm, przez co warto ją jeść na śniadanie, szczególnie w okresie jesienno-zimowym.

A teraz do rzeczy!

Kasza jaglana z jabłkiem – przepis.

Składniki (na 2 porcje):

kasza jaglana – 3 łyżki,
jabłka – 2/3 sztuki,
miód,
cynamon,
opcjonalnie:
szczypta soli,
orzechy włoskie.

Przygotowanie:

1. Kaszę dokładnie płuczę pod zimną bieżącą wodą i przelewam wrzątkiem.
Nie pomijajcie tego ponieważ źle przygotowana kasza może mieć gorzki posmak i zepsuć wam całe danie.
2. W rondelku zagotowuję mniej więcej 1 szklankę wody, z dodatkiem szczypty soli.
3. Kaszę wrzucam do wrzątku i gotuję na średnim ogniu, około 15 minut.
4. W międzyczasie obieram jabłka ze skórki i kroję w kostkę.
5. Gdy kasza wchłonie całą wodę, dorzucam do niej jabłka i duszę razem przez około 10 minut, co jakiś czas mieszając by kasza nie przywierała do dna. Jeśli jest taka potrzeba dolewam również odrobinkę wody.
6. Pod koniec dodaję łyżeczkę miodu, choć jego ilość zależy od smaku jabłek – czy są bardziej kwaskowate czy słodkie.
7. Całość doprawiam cynamonem. Ewentualnie dla urozmaicenia smaku, dodaję posiekane orzechy włoskie.

Danie jest niezwykle proste, a przy tym bardzo smaczne – mój 5 letni niejadek zajada się nim tak, że aż mu się uszy trzęsą 😉
Poza tym, kaszę jaglaną, w takiej postaci (bez orzechów) można również śmiało podać niemowlakowi, w 5-6 miesiącu życia

Z perspektywy czasu, po latach uważam, że wiedza wcale nie była tym czymś najważniejszym, co ze szkoły wyniosłam. Może z liceum tak, ale z podstawówki nie. Nauczyciele z podstawówki nauczyli mnie zupełnie innych rzeczy.

Pierwsza wychowawczyni z klas 1 -3 – nauczyła mnie, że nie ma czegoś takiego jak sprawiedliwość i że są równi i równiejsi.

Pani od polskiego – była miła, niewymagająca i nudna jak flaki z olejem. Zawdzięczam jej jedno – szybko zrozumiałam, że nie chcę być taka, jak ona. I nie jestem!

Pan od matematyki – nauczył mnie, że warto wierzyć w ludzi. Zawsze we mnie wierzył, nawet jak mi nie szło. Przy tym wszystkim nauka trygonometrii to pikuś, zresztą i tak niewiele z niej pamiętam.

Pani od muzyki – owszem, wbiła nam do głowy trochę muzycznej wiedzy i parę piosenek, ale przede wszystkim nauczyła nas radości życia i dystansu do siebie. Uwierzycie, że zawsze chodziła uśmiechnięta?? I na bank nie był to efekt schrzanionej operacji plastycznej, bo o takowych nikt w tamtych czasach nie słyszał.

Pani od chemii – chemii mnie nie nauczyła, za to nauczyła poważnego traktowania obowiązków i nierobienia niczego na odwal się. Jak? Dobrym przykładem oczywiście! Chyba najlepiej przygotowany do lekcji nauczyciel, ze wszystkich, jakich miałam. Poza tym słuchała, co do niej mówimy i naprawdę z nami rozmawiała.

Pani od fizyki – w kółko powtarzała: dobry zwyczaj nie pożyczaj. Paradoksalnie nauczyła mnie empatii, tak jej nie lubiłam, że zawsze robiłam odwrotnie.

Pani od plastyki – jest jednym z niewielu nauczycieli, którym się dziś nie kłaniam. Nauczyła mnie, że między wymaganiem a wymuszaniem jest próżnia kosmiczna. Pokazała też, na czym polega brak szacunku do drugiego człowieka.

Pani od prac ręcznych – nauczyła mnie, czym jest złośliwość. Pewnie dzięki niej potrafię osiągnąć level hard w wyzłośliwianiu się.

Pani od biologii – może nie nauczyła mnie, jak się rozmnaża pantofelek, ale nauczyła mnie, że człowiek człowiekowi powinien być człowiekiem. Staram się jak mogę!

Pani od języka niemieckiego i pan od rosyjskiego pokazali mi, że poza nauką warto się czasem zabawić. To właśnie oni najczęściej zabierali nas na spacery w czasie lekcji.

Pani od historii – jedną swoją decyzją zrobiła krzywdę całej klasie, ale postawiła na rodzinę, bo rodzina jest najważniejsza. I dziś przyznaję jej rację. Historii mnie nie nauczyła.

Pani z szatni – nie była nauczycielką, ale muszę o niej wspomnieć. Zarzuciła mi kłamstwo, które było wynikiem jej zaniedbania, do czego pewnie nie chciała się przyznać. Nauczyła mnie, że na niektórych ludzi nawet splunąć nie warto.

Pewnie zauważyliście, że kilku przedmiotów brakuje. No cóż… pozostali nauczyciele nie przekazali mi niczego istotnego. Może to smutne, może to okrutne, ale po ponad dwudziestu latach od opuszczenia podstawówki tak właśnie uważam.

Czy spróbowałaś kiedyś wejść na którykolwiek polski szczyt? Poznać naturę gór i poczuć, co to znaczy „wchodzenie”? Zdecydowanie polecam! A dodatkowo jeśli zrobisz to zimą – przy zachowaniu środków bezpieczeństwa – dodatkowy plus.

Dlaczego właśnie chcę się z Tobą podzielić moją górską historią? Właśnie dlatego, że sama miałam okazję tego doświadczyć – ostatnio „zabrano” mnie z okazji urodzin do Zakopanego. I może nie byłoby w tym nic strasznego, gdyby nie fakt, że nie byłam przygotowana na „wchodzenie”. Zwłaszcza, że w górach leżał śnieg, naprawdę było ślisko, a z Warszawy wyjeżdżałam w bluzie.

Nastawiłam się na totalny chillout a zabrano mnie na górskie zmagania. Jak  wyzwanie to wyzwanie. Ja, która latem za dzieciaka wraz z przewodnikiem na koloniach niczym sarenka zdobywała szczyty polskich gór, teraz tego nie zrobię? Jasne, że zrobię!

Nie ma się czym chwalić, ale… nie miałam:
– rękawiczek,
– czapki,
– zimowej kurtki,
– wysokich butów (chroniących kostki),
– plecaka.

Miałam:
– bluzę do biegania z naciągaczami na dłonie i kapturem,
– przeciwdeszczową kurtkę,
– buty „na przełaj”.

Ale co najważniejsze miałam wsparcie partnera w osiąganiu celu. I uwierz mi, że nie ważne jak by było źle i zatrważająco – wsparcie to coś, co zdecydowanie poprawia skuteczność w dążeniu do punktu docelowego.

Co daje „wspólne wchodzenie”?

Idąc w górę, po kamieniach i nieodśnieżonym szlaku, wsparcie ma duże znaczenie, a co więcej – jeśli idziesz z partnerem, to obserwujesz wasze wspólne zachowania, reakcje. Często przekładają się one na życie codzienne. To jest trochę jak próba partnerska. Sprawdzian.

Raz Ty idziesz przodem, raz partner. Dzielicie się swoim przywództwem we wspólnym życiu. Pojawia się strome podejście. Obawiasz się dalszej drogi. Czekasz na partnera, on łapie Cię za rękę – już wiesz, że zrobicie to razem. W pojedynkę można wiele, ale wspólnie jeszcze więcej.

Partner traci siły. Odwracasz się i uśmiechasz – siły wracają, idziecie dalej. Utrata motywacji? Nie tym razem. Uśmiech partnera jest jak lek na całe zło tego świata. Przewróciłam się kilka razy, podał mi swoją dłoń. Wiesz już, że pomoc jest w zasięgu ręki.

Daliśmy radę, zdobyliśmy szczyt i zeszliśmy cali i zdrowi – wzajemny podziw i satysfakcja  – przybiliśmy sobie „piątkę”! My to team, który podołał zadaniu i nic już nas nie zaskoczy.

Ależ to były miłe odczucia! Trzymać się większość trasy za rękę, podawać wodę, wzajemnie motywować się, utrzymywać jednakowe tempo i mieć chwilę tylko dla siebie, na wspólne rozmowy.

Polecam każdemu spacery górskie we dwoje. Zwróć wówczas uwagę na to, jak zachowujesz się w takich kryzysowych i nieoczekiwanych sytuacjach. To jest świetny sposób na poznanie się.

My daliśmy radę na szóstkę, Ty też dasz.

Autorką wpisu jest Larysa Paula Sobiech.