Pierwszy komputer dostałam od alkoholika walczącego z chorobą. Przyszedł do mnie i zaproponował, że złoży mi komputer z części, które ma w warsztacie. Nie chciałam. Nie potrzebowałam komputera. Jednak wiedziałam, że jeśli ten człowiek nie będzie miał zajęcia pójdzie w cug. Zgodziłam się. Dziś powinnam mu wystawić pomnik.

Nie potrafię powiedzieć jakie parametry miał ten komputer. Jakieś beznadziejne. Podejrzewam, że dziś mój telefon ma lepszy procesor. Dysk miał obłędną pojemność – całe 700MB, tyle co płyta CD. Na tym dysku miałam Windows 98 bo nic innego się nie mieściło (dziś wiem, że zmieściłby się Linux, ale wtedy w ogóle nie miałam pojęcia, że coś takiego istnieje). Ale ja powoli łapałam bakcyla. Nie przechowywałam tam żadnych danych bo się nie mieściły, za to robiłam mnóstwo dziwnych eksperymentów. W końcu w każdej chwili mogłam sformatować dysk i zainstalować system na nowo. I robiłam to!

Z czasem zmieniłam komputer na nowszy, trochę lepszy. W tym lepszym dało się zainstalować kartę sieciową i korzystać z dobrodziejstw internetu. I przepadłam. Przepadałam na wiele godzin. Bez wyrzutów sumienia, nie miałam dziecka, mogłam przesiadywać przy komputerze ile chciałam. Można na to popatrzeć dwojako: marnowałam czas, albo uczyłam się życia w sieci. Ja uważam, że to drugie, chociaż faktycznie, obyczajów internetowych uczyłam się na słynnym Kurniku. Jednak z perspektywy czasu uważam, że warto było.

Równolegle nadal bawiłam się komputerem. Instalowałam i usuwałam przeróżne programy tylko po to, żeby zobaczyć co można zrobić za ich pomocą. Ta mania została mi do tej pory. Mam kolejny, chyba czwarty, komputer i ciągle coś dodaję i usuwam. Wiedza przydaje się w najmniej oczekiwanych momentach. Przekonwertować mp4 na avi i z powrotem? Edytować plik w formacie pdf? Zrobić drobny retusz na zdjęciu? Fotomontaż? Pokaz slajdów? Coś bardziej skomplikowanego? Nie ma problemu. I jak bardzo imponuje to dziecku! Korzystam póki mogę, niedługo Duśka będzie lepsza ode mnie.  A wiecie, że większość  rzeczy można zrobić on line, za pomocą narzędzi dostępnych w internecie? Nie trzeba instalować programu do jednokrotnego użycia.

Żeby nie było wątpliwości – nikt mnie tego nie uczył. Nie chodziłam na żadne kursy. Uczyłam się sama na podstawie dostępnych w sieci tutoriali. Na YouTube jest ich pełno. Można się nauczyć praktycznie wszystkiego, nie tylko jak narysować obrazek 3D, ale i znacznie poważniejszych rzeczy. Wujek Google potrafi odpowiedzieć na każde pytanie. Fakt, że czasem trzeba się przekopać przez dobrze wypozycjonowane a nie przynoszące odpowiedzi strony, ale summa summarum  zawsze znajduję to, czego szukam.

Pamiętam jak robiłam pierwszy przelew. W końcu to już nie zabawa, to żywe pieniądze, choć w wirtualnym wydaniu. Ależ mi się ręce trzęsły! Dziś śmieję się sama z siebie. Przelew? Mogę zrobić praktycznie przez sen. Dlatego zdumiewają mnie koleżanki, od których słyszę: „Przelewy? Mąż się tym zajmuje, on opłaca rachunki, on wie co i jak, ja się nie dotykam.” Kurcze, jakie nie dotykam? Dotykam i pcham paluchy gdzie się da, w końcu to też moje pieniądze. I przecież klawiatura mnie nie pogryzie. Umiem czytać, rozumiem polecenia, potrafię wstukać ciąg cyfr, zaakceptować, wprowadzić kod… Czy to taka wielka filozofia?

Podobnie przeżywałam pierwsze zakupy na Allegro. Rozważałam, którego sprzedawcę wybrać, czytałam opinie, porównywałam ceny, gryzłam palce i zastanawiałam się czy nic nie pokręcę. Jak blondynka normalnie. Aktualnie przymierzam się do założenia konta na Aliexpress. Skoro cały świat robi zakupy w Chinach to chyba i ja mogę?

O pracy w sieci już Wam pisałam. Pracuję i zarabiam z całkiem niezłym skutkiem. Gdyby nie znajomość komputera, internetu oraz umiejętność szybkiego pisania, nie miałabym takiej możliwości. Warto było się uczyć, nawet jeśli wyglądało to mało poważnie. Patrząc wstecz widzę, że nawet pisanie długich postów na forum miało sens, dziś piszę około 250 znaków na minutę. Gdzieś tej wprawy musiałam nabrać.

Zdradzę Wam, że teraz zastanawiam się nad kontem walutowym. Na rynku walut dzieje się tak dużo, że przy odrobinie rozeznania pewnie dałoby się nieźle zarobić. A skoro i tak spędzam godziny pracując w sieci, na pewno znajdę sposób na bieżące śledzenie kursów walut. Pewnie jest do tego jakaś wtyczka. Nauczyłam się już dawno, że jeśli czegoś potrzebuję to na ogół już ktoś to wymyślił.

Są zresztą jeszcze inne możliwości inwestowania i zarabiania w sieci. Na giełdę raczej się nie porwę, to chyba nie dla mnie. Przyglądam się bezpieczniejszym opcjom, coś jak CMC Markets, stara jak świat zasada: „kupić taniej, sprzedać drożej” przeniesiona na rynki internetowe. Trzeba mieć tylko trochę czasu by nauczyć się przewidywać trendy cen, czytać indeksy i takie tam. Prościzna. W końcu czytać każdy umie.

Nie, nie boję się. Jedyne co mnie ogranicza to czas. Wiem, że na początku trzeba go poświęcić więcej na naukę. Później już samo idzie. No dobra, trzeba mieć też wolną gotówkę do zainwestowania. Zaczynam ją powoli chomikować 😉

Internet daje wprost nieograniczone możliwości. Używanie go tylko do sprawdzania poczty i newsów na Facebooku, to jak używanie wielofunkcyjnego robota kuchennego tylko i wyłącznie do ubijania piany z białek.

Od prawie pięciu lat życie dzielę z dwoma mężczyznami – notabene mężczyznami mojego życia. Dzielę swoją dobę pomiędzy jednym i drugim a gdzie w tym wszystkim jest czas dla mnie, na moje plany, pasje i przyjemności?

Moje zajęcia umiejętnie wplatam pomiędzy plany męża i syna. Od kilku lat niezależnie od warunków, od tego czy pracuję zawodowo czy nie, lawiruję by ogarnąć otaczającą mnie rzeczywistość. Czuję się za wszystko odpowiedzialna, niczym chodzące centrum dowodzenia. Nie umiem być egoistką i nie potrafię swoich planów postawić na piedestale pierwszeństwa.

To najważniejsi mężczyźni mojego życia. Mąż ograniczył mnie swoją pracą zawodową. Odkąd pamiętam (a razem jesteśmy prawie 12 lat) od niej zależał nasz wspólny czas i ona w dużej mierze wpływała na rozkład mojego dnia. A syn uziemia,  gdy jestem sama koniecznością zapewnienia opieki, zawiezienia na zajęcia dodatkowe, lekarza i tak dalej (dopisać mogłabym cała listę). Nie wszędzie chcę i mogę z nim iść. Z pewnością ulgę przyniosłaby pomoc ze strony dziadków, ale to dla mnie  towar luksusowy i mocno deficytowy. Nie mam ich pod ręką, dyspozycyjnych w każdej chwili.

Po narodzinach dziecka swoją dobę musiałam rozciągnąć tak, by został mi choć skrawek swobody. Przyznam, że z upływem czasu doszłam do perfekcji, jestem mistrzynią logistyki, planowania i zaginania czasoprzestrzeni. Niestety mimo rozwoju na tym polu czuję, że tęsknię za własną spontanicznością, niezależnością i wolnością. Od tak nie mogę wyjść sama pod wpływem chwili z domu, krzyknąć auf Wiedersehen! I w drogę. Często działam jak robot zaprogramowany do określonych zadań. Bezbłędnie spełniam oczekiwania i wykonuję kolejne powierzone mi zadania. Nie ryzykuję, twardo stąpam po ziemi. Ot, czysta zimna kalkulacja

Nie mogę zostawić dziecka i wyjść na kawę z koleżanką czy siłownię. Mimo, że to już nie niemowlak i gdy trzeba zajmie się sam sobą, to opiekę na czas mojej nieobecności musi mieć. Z wyprzedzeniem muszę planować swoje zajęcia poza domem uwzględniając to, że często nie wiem, o której małżonek w nim będzie. Siłą rzeczy wypracowaliśmy kompromis, w którym ja jestem stroną bardziej pokrzywdzoną. Tak, czuję się poszkodowana! Rozumiem, że pod pewnymi względami jest mi łatwiej modyfikować plany niż mężowi, który dłużej pracuje, jednak to mnie ogranicza. Rozsądek mówi, że muszę tak postępować jako odpowiedzialna matka biorąca pod uwagę względy ekonomiczne (faktem niezaprzeczalnym jest, że mężczyźni więcej zarabiają i lwia część budżetu domowego to ich zasługa), a gdzieś jakaś cząstka mnie się przeciwko temu buntuje i krzyczy: chcę zmiany! Nieraz dwoję się i troję, staję na głowie, wkurzam się, tupię nogami a i tak końcem końców niektóre moje plany biorą w łeb. Sorry taki mamy klimat, a raczej ja mam rzeczywistość. Mimo okresowych buntów przyzwyczaiłam się do takiego działania i zaakceptowałam istniejącą konieczność. Pogodziłam się z tym, że sytuacja wymogła na mnie zachowanie bym swoją asertywność schowała nie raz nie dwa głęboko w kieszeń.

Chciałabym się sklonować, by być w kilku miejscach na raz. Choć taka umiejętność bardziej przydałaby się mojemu mężowi, wówczas nie musiałby ze względu na pracę tracić cennych chwil z życia rodziny  a ja rezygnować czy przekładać swoje plany.

Chodzę ponad trzydzieści lat po tym świecie i do tej pory myślałam, że nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć. Do wczoraj! Przeglądając “fejsa” trafiłam na apel o pomoc dla małej dziewczynki. Zawsze sprawdzam o co chodzi i jak można pomóc. Ale tego co ujrzałam na tej stronie, nigdy już nie zapomnę.

Co wy na to? “Kochająca mamusia” znęca się nad swoim niepełnosprawnym dzieciątkiem. Nad kruszyną, która ma ledwie dwa miesiące, nad nieświadomym zła niemowlęciem, które może jedynie reagować na ból. Nie obroni się, nie poprosi o pomoc! Z trudem czytałam każdą kolejną linijkę z opisem historii małej Marcelinki. A im dalej czytałam, tym mocniej życzyłam tej kobiecie by smażyła się w piekle! Każde dziecko zasługuje na miłość, na staranie ze strony rodziców. Słyszałam historie o dzieciach bitych, widziałam zdjęcia i ich posiniaczone buzie. Widziałam dzieci głodne, które na ulicy prosiły o kawałek chleba, zmuszane do tego przez rodziców. Smutne, to zdarza się każdego dnia w wielu domach.

Natomiast nie jestem w stanie dźwignąć zdjęć, na których ujrzałam dziewczynkę w szpitalnym łóżeczku, którą “matka” głodziła, biła wałkiem od ciasta, przypalała jej nóżki żelazkiem, sprawdzając, czy mała czuje ból! Mała – bo przecież ta nędza nie dała jej nawet imienia! Jak bardzo trzeba nienawidzić dziecka, żeby topić je w szambie? Nie pojmuję tego, nigdy nie zrozumiem! Marcelina została odratowana cudem, dzięki czujności sąsiadów. Teraz, po wielu przejściach i komplikacjach zdrowotnych ma nową, kochającą rodzinę. Oraz potrzeby finansowe, konieczne dla jej rehabilitacji (sprawdzicie to na stronie).

Świat jest okrutny, ale czy którakolwiek matka może być aż tak okrutna? Patologii nie brakuje, potwory chodzą po tym świecie, trzymając w swoich szponach dłonie dziecka – słynna “matka”, która mordowała i upychała swoje dzieci w beczkach, a nawet taka, która noworodka ugotowała i zmieliła w maszynce do mięsa…

Piszę to i na samą myśl mam odruch wymiotny. Nie ja jedna zapewne. Ludzie bywają gorsi od zwierząt. Powinnam napisać, że ta “matka” to zwykła suka. Ale nie chcę zwierząt obrażać, chyba zwierzęta nie stać na takie wyrachowanie, okrucieństwo względem swojego potomstwa. Proszę, niech nikt jej nie broni, ja osobiście mam gdzieś wezwania do empatii, bo może matka jest chora psychicznie, albo miała ciężkie życie… Mam to w głębokim poważaniu, serio. Karma powraca!!!