-Mamo, już zjadłem!

Spojrzałam na stół, no tak… Już zjadłem, czyli tradycyjne “ugryzłem kawałek chleba i czekam na oklaski” to standard na śniadania i kolacje. Zjadłem, czyli polizałem trochę masła, powąchałem chlebek, opcjonalnie wciągnąłem szyneczkę ze środeczka i voilà! Ciesz się matka, bo jeden synuś liznął, a drugi pozjadał sam środek kanapki, zostawiając grubą warstwę miąższu wokół niej. Cóż za znakomity przykład marnotrawstwa. Matko, oto “zjadłem”, a za 5 minut dasz mi parówkę/kabanoska/serek bo umieram z głodu. A jak nie umrę to przynajmniej rzucę się na podłogę i zacznę wrzeszczeć.

Pięć lat wytrzymałam, ten jeden wieczór przeważył szalę wścieku i szaleństwa. Jam jest dobra matka, więc zrobiłam kolację jak zawsze, i jak zawsze usłyszałam za pół minuty – “Mamo, już zjadłem”. Ok, jednak tym razem omiotłam obojętnie talerze wzrokiem, nie ruszając ich ze stołu.

Zaszurały krzesła, towarzystwo rozlazło się po domu. Godzinę  później otwiera się lodówka i słyszę – a dasz mi parówkę?

A nie dam! Sęk w tym, gówniażerio, że nic Ci do jedzenia nie dam, bo gardzisz kolacją! Jeden i drugi, miny mieli niezapomniane, ale usiedli, mielili buziami i nagle się okazało, że chlebek (nawet lekko przyschnięty po godzinie czasu) nie gryzie, za to można gryźć chlebek, a skórki są jadalne. Po tym spytałam, czy chcieliby coś jeszcze – “eeeee, nie już się najadłem”…

O niebiosa, ile przyszło mi czekać, przybierając miano matki sadystki na tę chwilę. Najedzone przy kolacji dzieci, nie dożerające po kątach. Eureka! Droga ku normalności rozpoczęta. Tylko kiedy i kto zdążył mi te dzieci wypaczyć?

Zawsze myślałam, że rodzeństwo powinno rodzić się w niedużych odstępach czasu, tak żeby różnica w wieku pomiędzy nimi była niewielka. Powodów do takiego przekonania miałam, a właściwie wciąż mam wiele. Dlaczego?

Po pierwsze dlatego, że według mnie, dzieci rosnące w towarzystwie innych maluchów lepiej się rozwijają, poprzez wzajemne naśladowanie, mimowolne konkurowanie ze sobą, czy naukę współpracy oraz dzielenia się, np. zabawkami.

Po drugie, rodzeństwo będące w podobnym wieku może wspólnie spędzać czas, dzięki czemu rzadziej narzeka na nudę i nie musi wiecznie prosić rodziców by pobawili się z nimi, no bo przecież zabawa w pojedynkę to żadna frajda. We dwoje lub troje, zawsze jest weselej i to bez dwóch zdań – wiem to z autopsji!

Po trzecie, rodzicom łatwiej jest zorganizować wspólne zajęcia, niezależnie od tego czy odbywają się one w domowym zaciszu, na placu zabaw czy w jakiejś sekcji sportowej. Od znajomych wiem, że bywa dla nich problematyczne odwożenie np. 6-latka na lekcje tańca i wyczekiwanie pod drzwiami sali z niecierpliwym oraz ruchliwym 2-latkiem.

Po czwarte, odchowując dzieci z małą różnicą wieku, w pewnym sensie za jednym zamachem można uporać się z odpieluchowywaniem i pozostałą nauką usamodzielniania. Zdaję sobie sprawę z tego, że w danym momencie bywa trudno, bo jeden rodzic ma tylko dwie ręce i ograniczone pokłady cierpliwości, ale w gruncie rzeczy – raz się z tym upora i ma człowiek względny spokój.

A jak sobie taki tatuś z mamusią sprawią drugiego czy kolejnego bobasa po kilku latach, no to ledwo zdążą odsapnąć od tych wszystkich kupek, papek i nieprzespanych nocy, a już muszą na nowo się z tym oswajać i zaczynać wszystko od początku.

Wiem o tym, bo sama jestem tego klasycznym przykładem. Choć wcale tego nie chciałam, ale los tak sprawił. Moje drugie dziecię przyszło na świat dopiero po pięciu latach, odkąd pojawił się mój pierworodny syn. I powiem Wam, że pomimo iż byłam gotowa na podwójne macierzyństwo, to jednak spotkałam się w pierwszych tygodniach z takim poczuciem, że z tym 5-latkiem to już było mi całkiem wygodnie. No bo przecież potrafi już sam sobą się zająć, umyć, zjeść, przesypia całe nocki, no i „pozwala” mi wyjść z domu kiedy tylko chcę. A tu „nagle” pojawiła się Pola, której muszę poświęcić 100 % swojej uwagi.

A nie, przesadziłam! Nie 100% bo przecież Jasiowi też muszę w jakimś stopniu oddać część siebie. I tu właśnie pojawia się czasem ten problem, od którego zaczęłam, czyli starsze dziecko potrzebuje innej organizacji czasu, młodsze innej. A ja matka muszę to jakoś pogodzić i ogarnąć.

Jednak, żeby nie było tak negatywnie, są też pewne plusy takiego stanu, które ja z radością zaczęłam dostrzegać. Mianowicie starszak może okazać się cudownym pomocnikiem, który zachęcony do działania będzie np. podawał pieluszki, kosmetyki czy zabawki – wbrew pozorom to dużo! Kilkulatek sprawdza się również jako jedyny w swoim rodzaju zabawiacz i odganiacz łez bo jak nikt inny potrafi Polę byle czym rozbawić do rozpuku! Poza tym, starszy brat to też cudowny stróż, który przypilnuje młodszej siostry gdy mama musi na chwilę się oddalić – to podoba mi się chyba najbardziej, bo znacznie ułatwia czasem życie.

Hmmm, może na dzień dzisiejszy jest tego niewiele, ale ja to strasznie doceniam i wierzę, że im dzieciaki będą większe, tym zakres pomocy będzie też szerszy, co niezmiernie mnie cieszy i przekonuje, że „duża” różnica wieku wcale nie musi być zła.

Prawdę powiedziawszy, w każdej sytuacji znajdują się plusy i minusy, grunt to dostrzec te lepsze strony i cieszyć się tym co mamy.

Trądzik najczęściej kojarzony jest ze zmianami skórnymi występującymi w wieku dorastania, tymczasem dotyka on także osoby dorosłe i niemowlęta.

Trądzik niemowlęcy

Występuje u ok. 20% najmłodszych dzieci. W zależności od momentu pojawienia się objawów dzielimy go na:

• trądzik noworodkowy – pojawia się w pierwszym okresie życia,
• trądzik niemowlęcy – występuje od 3 do 16 miesiąca.

Objawia się występowaniem zmian skórnych obejmujących najczęściej czoło, policzki. Postać trądziku podobna jest do trądziku młodzieńczego. Mogą pojawić się zaskórniaki zamknięte (białe) i otwarte (czarne), grudki (czerwone), krosty (ropne) oraz najpoważniejsza postać – torbiele. To po nich mogą pozostać trwałe blizny.

Przyczyny trądziku niemowlęcego
Nie zawsze medycyna potrafi precyzyjnie wskazać przyczyny niektórych schorzeń. Tak jest właśnie w przypadku trądziku niemowlęcego. Lekarze jednak zgodnie twierdzą, że duży wpływ mają hormony i przegrzewanie dziecka.

Trądzik jest efektem nadmiernego wydzielania sebum przez gruczoły łojowe, które w efekcie ulegają zatkaniu. Proces zaczyna się już w okresie ciąży, gdy androgeny (hormony płciowe stymulujące pracę gruczołów łojowych) przenikają przez łożysko matki do dziecka. Proces ten trwa także w okresie karmienia.

Pediatrzy mający na co dzień styczność z niemowlętami z trądzikiem zauważają związek między jego pojawieniem się i nadmiernym ubieraniem dzieci. W takich warunkach skóra nie może swobodnie oddychać i dochodzi do zatkania porów.

Pielęgnacja i leczenie
Trądzik niemowlęcy w łagodnym przebiegu nie wymaga specjalnego leczenia i na ogół samoistnie przechodzi po kilku tygodniach. Cera niemowlaka wymaga jednak szczególnej pielęgnacji. W okresie trądziku najlepiej jest ograniczyć kosmetyki, a buzię dziecka przemywać tylko wodą z dodatkiem łagodnego mydła. W tym czasie koniecznie trzeba zaprzestać stosowania oliwek i mleczek. Należy także zabezpieczyć miejsca zmienione chorobowo przed drapaniem, można dziecku założyć specjalne rękawiczki.

Przedłużający się trądzik lub o szczególnie ostrym przebiegu wymaga konsultacji lekarza. W przypadku pojawienia się grudek lub krost dermatolog może zastosować kurację antybiotykową. To ostateczność u tak małych dzieci. Antybiotyki nie powinny wpływać na dalszy rozwój dziecka, najlepsza będzie w tym wypadku erytromycyna.

Bardziej skomplikowana jest sprawa w przypadku wystąpienia torbieli, które z reguły pozostawiają blizny. Sposobem zapobiegania może być stosowanie izotretrioniny lub kortykosteroidy, pochodnych witaminy A. Mają one właściwości przeciwzapalne, przeciwłojotokowe i pomagają usunąć martwy naskórek.

Domowe sposoby na trądzik
Nie są bardzo skomplikowane i polegają głównie na właściwej pielęgnacji. Poza przemywaniem twarzy 1-2 razy dziennie, trzeba skórę odpowiednio nawilżać przy pomocy balsamów dla dzieci. Skóra sucha łuszczy się i powoduje swędzenie. To może powodować niespokojne zachowanie niemowląt. Ważne jest, by dzieci nie przegrzewać, najlepsze są ubranka z bawełny. Zapobiegają także wywołaniu reakcji alergicznych.

Powikłania
Trądzik nie jest chorobą powodującą powikłania i niebezpieczeństwo innych schorzeń, najczęściej ustępuje po kilku tygodniach. Dopiero trwający powyżej 6 miesięcy może wywoływać zaniepokojenie i konieczność podejmowania dalszych działań.

Artykuł ten ma jedynie charakter poglądowy i nie może stanowić profesjonalnej porady medycznej. Po zdiagnozowaniu niepokojących objawów u swojego dziecka należy niezwłocznie udać się do poradni dermatologicznej.