Nie mam łatwego charakteru. Nigdy nie twierdziłam, że mam. Potrafię upierać się, bronić swoich racji, walczyć jak lwica, jak mi na czymś zależy. I uważam, że to zaleta, a nie wada. Nie wiem tylko, czy mój mąż zgadza się z tym zdaniem, bo jemu też nie ustępuję.

Za tradycyjnym podziałem obowiązków domowych też nie jestem. Co nie znaczy, że nie tykam się garów i ściery. Tykam, owszem. Ale odkurzacza już niekoniecznie. Nie raz i nie dwa usłyszałam, że mam feministyczne poglądy. To akurat nie jest prawda, do prawdziwej feministki mi daleko, chociaż… te prawdziwe feministki sto lat temu walczyły o prawa wyborcze dla kobiet i powszechny dostęp do nauki. Więc fakt, jestem feministką. Uważam, że kobieta powinna być wykształcona, oczytana, obyta w świecie, świadoma swoich praw.

W moim domu rządziły kobiety, mama tatą, babcia dziadkiem… Druga babcia była dwukrotną wdową, królowała samodzielnie i niepodzielnie.

W domu mojego męża obowiązywał patriarchat. Ostatnie zdanie należało do ojca, mojego teścia. Może dlatego ciężko mi było się z nim dogadać?

W naszym domu… Nooo trenujemy trudną sztukę kompromisu, z różnym skutkiem.

A Duśka patrzy, słucha i wyciąga wnioski…

Czytałyśmy niedawno „Calineczkę” Andersena. Córkę mam dociekliwą, jak czegoś nie wie, to drąży do upadłego. I bardzo dobrze. Ma to po matce. Bo życie trzeba rozumieć, „tak, bo tak”, to nie jest argument.

– Mamusiu, ale dlaczego Calineczka musiała się pożegnać ze słonkiem i kwiatkami?

– Bo miała wyjść za kreta i mieszkać pod ziemią.

– No to co? Nie mogła sobie wyjść na dwór, jakby chciała?

– No nie, kret nie lubił słonka i kwiatów, nie wychodził z tuneli i jej też by nie pozwolił.

– No weź, jakby mógł jej zabronić?

– Jako mąż mógłby.

– Ale jak to?

– Kiedyś tak było, że żony słuchały się mężów, a to przecież jest stara bajka.

– Mamusiu, ale to jest ABSOSMERFNIE nielogiczne, przecież to mężowie muszą słuchać się żon!

Mimo wszystko nie zamierzam wyprowadzać jej z błędu. Diabli wiedzą, na jakich mężczyzn będzie w życiu trafiała.

Wiecie, nie lubiłam niespodzianek, bo czasem stawiają obdarowanego w niezręcznej sytuacji i zmuszają do rewanżu. Bo przecież jak ktoś coś dla mnie, to ja dla niego też powinnam, prawda?

No właśnie, że nieprawda! Aż sama jestem zdziwiona tym co piszę, ale kilka zdarzeń, właśnie “niespodziewanych niespodzianek”, dało mi zupełnie inny ogląd na sprawę i znów wróciły do mnie niedawnym wspomnieniem.

Kilka “szmat” od H.

Chyba z rok temu, zaprzyjaźniona wirtualnie od ponad 6 lat koleżanka z pracy i nie tylko, zapytała mnie, czy nie chcę kilku “szmatek” dla ciężarnych, żebym po porodzie mogła bez żalu wywalić, bez tracenia pieniędzy. Oczywiście, że chciałam, bo ja nie należę do rozrzutnych, więc zgodziłam się z zadowoleniem. Po drodze zapytała jeszcze o jedną i drugą inną rzecz czy mi się nie przyda i obiecała wysłać paczkę. Ależ mnie czekało szokujące odkrycie, bo do tej paczki “szmacianej” wepchnęła taką ilość akcesoriów dla mnie i małego, że mnie zatkało. No jak to?! Te wszystkie rzeczy to niemały majątek, więc kopara mi opadła i rzuciłam się do telefonu, by zwrócić co najmniej za kuriera i zapłacić choć za ułamek z tych rzeczy. Nic z tego, tematu nie było, na zdrowie dla mnie, niech służy. Kuźwa, chyba połowa wyprawki! Przeżywałam to bity tydzień, że jak to tak, ona wyjdzie stratna, a mi będzie głupio na wieki wieków. Ale niech służy!

Prezent na zaś

Trzy dni od tej niespodzianki, dostałam wyładowaną po brzegi paczkę z kosmetykami pewnej marki dla niemowląt i dzieci. Usiadłam, odpakowałam i nie wierzyłam, przynajmniej półroczny zapas kosmetyków dla małego i dla mnie też. Siedziałam i śmiałam się do siebie, pomyślałam –  trzeba stawiać darczyńcy łiskacza, bo jak to tak, za darmo?!? Ano, za darmo, prezent, po prostu.

Przesyłka od S

Kiedy indziej znalazłam w skrzynce awizo, w sobotę stawiłam się grzecznie w kolejce na poczcie. Po kwadransie oczekiwania w zmodernizowanej i sprzyjającej klientom (dobry żarcik) placówce, wręczyłam pani karteczkę. W zamian wyciągnęłam ręce po zapakowaną w biały papier paczkę i zaczęłam się śmiać. Na chwilę wszystkie klepki mi się pomieszały, bo nie mogłam zrozumieć tego fenomenu. Do domu leciałam jak na skrzydłach, co i rusz spoglądając na paczkę. Niczego się nie spodziewałam, o nic nikogo nie prosiłam, to co tym razem? Bomba, wąglik? Może lepiej rozpakować na dworze, albo niech mąż rozpakuje, zawsze matki bardziej szkoda dzieciom odbierać.

Dotarłam do domu, rozszarpałam opakowanie, a tam piękne suweniry dla moich chłopaków. Złapałam za telefon, podziękowałam.

Poczułam się wyróżniona przez los, że mam wokół siebie osoby, które ciepło o mnie myślą i zwyczajnie podarowały coś od siebie. Później miłym gestem sprawiła mi niespodziankę jeszcze A i M, a ja nadal nie mogłam tego pojąć, czym zasłużyłam na to. A może ja wyglądam tak biednie i niezaradnie życiowo? Oby nie! Przecież nie jestem kimś wyjątkowym, mam swoje wady, bywam mało lubiana, bo mówię co myślę. Zapytałam mojej mamy, czy ona coś z tego rozumie, bo ja nic. Powiedziała mi tylko tyle – nic dziwnego, ty myślisz o innych, doceń, że ktoś myśli też o tobie. Dobro powróciło z nawiązką, dziękuję i posyłam je dalej 🙂

Wirus bostoński lubi atakować w okresach przejściowych, tj. wiosną i jesienią. Pewnie dlatego właśnie teraz obserwuje się jego wzmożoną obecność , głównie tam, gdzie przebywa dużo dzieci i ma szansę na to, by bezkarnie przenosić się z jednego organizmu na drugi. Moich dzieci też nie ominął, a ponieważ w pierwszych dniach zmylił nam trop swoimi objawami, napiszę Wam na co warto zwrócić uwagę i jak można go rozpoznać.

Jakiś czas temu Jaś zaczął się skarżyć na ból policzka od wewnętrznej strony. W pierwszej kolejności uznaliśmy, że pewnie najzwyczajniej w świecie przygryzł sobie ów policzek i stąd dyskomfort. Chwilę poboli, zagoi się i przejdzie – myśleliśmy. Minął dzień czy dwa, ból dalej nie znikał, a Jasiek zaczął odmawiać jedzenia. Wtedy stwierdziliśmy, że to musi być jakaś afta, która sama pewnie nie minie. Więc kazałam dziecku płukać usta kilka razy dziennie szałwią i rumiankiem. Ku mojemu zdziwieniu dolegliwości jednak nie przechodziły, za to Jaś po kolejnych dwóch dniach pokazał mi wysypkę, która pojawiła się na wewnętrznej stronie dłoni. Wtedy dopiero zorientowałam się, że to nie żadne afty, a najprawdopodobniej BOSTONKA!  

W między czasie wirus dopadł też Polę, tyle że u niej zaczęło się od nagłej gorączki, powyżej 39 stopni. Trzymała ją całą noc, odpuściła dopiero rano i już więcej się nie pojawiła. A ponieważ nie towarzyszyły jej żadne inne objawy, typu katar czy kaszel, pomyślałam, że to jakiś jednorazowy wybryk, może zęby, które aktualnie jej się wyżynają. Ale po dwóch dniach zaobserwowałam podejrzane kropeczki w okolicy ust, a później na dłoniach. Wtedy zapaliła mi się czerwona lampka, a że chwilę później odkryłam podobną wysypkę u Jasia, wiedziałam, że oboje mają ten sam problem.

Wirus zresztą prawdopodobnie próbował zaatakować całą naszą rodzinę, bo i ja z mężem w tym samym czasie zaczęliśmy męczyć się z objawami przeziębienia, ale u nas na szczęście tylko na tych objawach się skończyło i szybko udało je się pokonać domowymi sposobami. Dzieci z kolei wymagały kontroli pediatry i obowiązkowej IZOLACJI, ponieważ bostonka  jest bardzo zakaźna. Chcę to szczególnie podkreślić, bo wiem od Jasia, że do przedszkola chodził ostatnio chłopczyk, który podobno miał takie samy „plamy” na dłoniach jak on, a  więc prawdopodobnie był chory. Do przedszkola rodzice musieli więc puszczać go nieświadomie (a przynajmniej taką mam nadzieję!), ale by te wirusy nie rozsiewały się w kółko i nie wracały – bo przebyta choroba nie daje odporności i zarażać się nią można wielokrotnie! – ważne jest, aby rodzice o niej wiedzieli i potrafili szybko ją rozpoznać.

A więc po krótce…

Bostonka to zakaźna choroba wirusowa, wywoływana przez enterowirusy Coxsackie. Zarazić się nią można drogą kropelkową lub przez „brudne dłonie”, które miały kontakt ze stolcem nosiciela – wirusy wydalane są z kałem nawet przez kilka tygodni. Dlatego niezwykle ważna jest higiena po skorzystaniu z toalety lub zmiany pieluchy u niemowlaka. Ale ponieważ u dzieci przebywających w żłobkach, przedszkolach czy szkołach, ciężko zapanować nad właściwą higieną, tam skala zakażeń bywa ogromna.

Na bostonkę najczęściej chorują dzieci, jednak (od swojej pediatry wiem, że…) coraz częściej dotyka ona również dorosłych, u których „lubi” przebiegać ciężej, z poważnymi powikłaniami.

Do objawów należą:
– gorączka – często wysoka, powyżej 39 stopni,
– ból gardła,
– osłabienie,
– brak apetytu,
– wysypka,
– mogą pojawić się też nudności, wymioty i biegunka.

Wysypka pojawia się zazwyczaj po kilku dniach od zakażenia (3-6 dni) i wystąpienia pierwszych objawów. Umiejscawia się głównie na wewnętrznej stronie dłoni, podeszwach stóp, twarzy i w jamie ustnej. Czasami widoczna bywa w górnej partii klatki piersiowej.

Przyjmuje postać drobnych, czerwonych, łososiowych lub sinych kropeczek, plamek bądź grudek (w przypadku Jasia zmiany były delikatnie ciemniejsze od skóry, więc trudniej było je dostrzec, niż u Poli, która miała ewidentnie czerwone plamki i krostki, dobrze widoczne).

Wysypka może też przyjmować postać pęcherzyków, przypominających ospę, dlatego bywa z nią mylona. Tyle, że przy ospie wykwity pojawiają się na całym ciele, włącznie z owłosioną skórą głowy i swędzą, natomiast przy bostonce ograniczają się do kończyn oraz twarzy i raczej nie towarzyszy im świąd. Zdarza się, że po jej zniknięciu, z kończyn delikatnie złuszcza się skóra.

W związku z tym, że choroba sama ustępuje, leczenie ogranicza się jedynie do podawania środków przeciwgorączkowych, przeciwbólowych – jeśli jest taka potrzeba, antywirusowych i wzmacniających odporność, np. zwiększając podaż witaminy C. Ponadto osoba zarażona, jak już wspomniałam wcześniej, wymaga izolacji, nawet po zniknięciu objawów/wysypki – w naszym przypadku pediatra zaleciła dodatkowy tydzień siedzenia w domu i stronienia od wszelkich gościnnych wizyt.