Dzisiejszy tekst powstał parę lat temu, ale powiem szczerze, że techniki w nim opisane nadal się nie zmieniają… A teraz w okresie mikołajkowym, przedświątecznym warto się zastanowić, czy promocje są rzeczywiście promocjami?

Postanowiłam kupić sandałki Szkodnikom w Lidlu. Wybrałam się tam koło południa w dniu promocji. Czy kupiłam? Oczywiście, że nie! Tak, to już jest w mniejszych miastach, że słowo PROMOCJA lub WYPRZEDAŻ przyciąga niewyobrażalne tłumy.

Wystarczy przekreślona cena niższa choć o złotówkę, by ktoś chwytał za towar i mdlał ze szczęścia, że oszczędził… Może u nas, związane to jest też z tym, że są trzy większe markety na krzyż. Praktycznie nie ma sklepów tzw „sieciówek”. Jest jeszcze bazarek czy też targ.

Wracając do Lidla. Podsumowałam jak wygląda robienie zakupów w tym sklepie…

W dniu promocji w Lidlu toczy się regularna wojna o łupy! A ja jednak należę do miłujących pokój. Niemniej jednak każda matka czasem na wojnę pójść musi!

Przed godziną otwarcia:

Zanim sklep zostanie otwarty ustawia się przed nim kilometrowa kolejka po łupy. Często są to zorganizowane grupy, cicho omawiające strategię. Patrzą na ciebie spode łba, bo przecież jesteś ich wrogiem i możesz, oby nie, pierwsza dobiec do upragnionych sandałków dla dzieci. Grupki są większe i mniejsze, składają się głównie z osób, które wybiegły z pobliskiego (jeszcze nie zbankrutowanego zakładu) zwalniając się u kierownika: „Naprawdę muszę w urzędzie coś załatwić!”

Wybija godzina otwarcia i…

Drzwi się otwierają. Tłum pcha się do środka. Płynie wartko jak rwąca rzeka, zabierając wszystko po drodze. I teraz zaczyna się przedstawienie! Znaczy się walka o towar.

Strategii jest kilka!

1. „Na zaborcę”  Delikwent biegnie do kosza z produktami, zagarnia ile może ramionami i wszystko wrzuca do koszyka.
2. „Na podaj dalej” Delikwenci ze zorganizowanej grupy ustawiają się jak w zabawie w głuchy telefon, ten, który jest pierwszy przy towarze, łapie co popadnie i podaje dalej.
3. „Na szabrownika” Delikwent krąży i tym, co bardziej nieuważni zabiera rzeczy wprost z koszyków.
4. „Na akrobatę” Delikwent uskuteczniając swoje zdolności akrobatyczne i próbuje ponad kupującymi cokolwiek dostać z regałów.

To takie główne sposoby kupowania w Lidlu. Delikwenci, którzy dostaną towar zbierają się w grupki i sprawdzają co im będzie pasowało. Następuje czasem uprzejma wymiana rozmiarów między takimi grupkami! Ale uwaga! Szabrownicy nie przestają pracować do końca! Trzeba pilnować koszyka aż do kasy.

Tak to w dni promocyjne robi się u nas zakupy w Lidlu. Osobiście wracam do swojego sposobu „Na Leniwca” czyli dwa dni po promocji, idę na wieczorny spacerek i leniwie przeglądam towar, często w zmasakrowanych opakowaniach i jeszcze przez to dodatkowo przeceniony.

Cóż zdolności akrobatycznych nie mam, w bieganiu nie jestem zbyt dobra, szabrowanie nie leży w mojej naturze… I teraz buszuje po sklepach internetowych, by wyszukać odpowiednie tanie i dobre sandałki, kozaczki czy półbuty

Ostatnio sprzedawczyni z Lidla sprzedała mi informację, że warto na drugi dzień po promocji przyjść na zakupy. Są tacy co biorą po parę rozmiarów do domu, w domu wymierzą, zostawią odpowiedni, a resztę zwracają. Sprzedawcy muszą przyjąć ten towar, jeśli jest nieuszkodzony.

Czasy dzisiejsze – niewiele się zmieniło. Niektóre towary jednak dostarczane są w większych ilościach i niestety… nie ma już tych emocji. Cóż Zakupy w Lidlu robią się nudne. U Was także?

Pracuję w szkole i obserwuję, że co jakiś czas pojawia się problem świerzbu – choroby pasożytniczej, który zawsze wzbudza duży niepokój wśród rodziców i nauczycieli. Przede wszystkim dlatego, że jest zaraźliwa – do zakażenia może dojść poprzez kontakt skóra-skóra np. przez podanie ręki. Stosunkowo łatwo może się to stać w takich miejscach jak szkoły i przedszkola. A świerzbem można się zarazić nawet wtedy, gdy mieszkamy w czystych warunkach i dbamy o higienę.

Trzymanie dziecka pod kluczem?

Niemożliwe! Niech całym sobą odkrywa i poznaje świat, przebywa wśród rówieśników i cieszy się dzieciństwem. Ale my bądźmy za to zorientowanymi rodzicami i miejmy świadomość…

Na co zwrócić uwagę?

Naszą uwagę powinny wzbudzić objawy skórne, takie jak pęcherzyki, wykwity grudkowo-rumieniowe (te objawy przeważają u młodszych dzieci) i bąble, zmiany guzkowe (u starszych) oraz różnego rodzaju ubytki na skórze po drapaniu się dziecka. Podstawową oznaką jest właśnie swędzenie skóry, które najbardziej dokuczliwe jest w nocy, po kąpieli, czy po wejściu do domu z chłodnego dworu. Symptomy te pojawiają się po około 2-6 tygodniach od wniknięcia świerzbowca w skórę. Niestety w tym czasie chory, chociaż nie ma objawów, może zarażać inne osoby z najbliższego otoczenia.

Wtedy to na skórze zaczynają się tworzyć norki świerzbowe, które są drążone przez świerzbowca składającego tam jaja. Tak powstałe ślady na początku są różowe, potem ciemnieją. Zmiany możemy zaobserwować między palcami rąk i stóp, na łokciach, w okolicy pośladków, narządów płciowych, pępka, brodawek sutkowych, na skórze owłosionej głowy, ale mogą pojawić się w zasadzie wszędzie, gdyż drapanie przenosi pasożyty na zdrowe partie ciała.

Jeśli już wiemy, jak rozpoznać – a czytając ten tekst wszystko już Was pewnie swędzi – to teraz dowiedzmy się…

Co robić?

Przede wszystkim musimy w szczególny sposób zadbać o higienę – mycie, częsta zmiana bielizny i ubrań. Walka ze świerzbem dotyczy nie tylko osoby zarażonej, ale wszystkich domowników. Ważne jest by rzeczy (odzież, ręczniki, pościel) podczas choroby prać oddzielnie w wysokiej temperaturze (powyżej 50 stopni Celcjusza), następnie prasować i używać dopiero po dwóch tygodniach. Pamiętajmy by podczas porządków uwzględnić dokładne mycie i czyszczenie różnego rodzaju sprzętów domowych –  wanny, umywalki, toalety, naczyń kuchennych, zabawek dzieci itp.

Jak leczyć?

Problem ze świerzbem jest często – szczególnie na początku –  błędnie rozpoznawany. Jeśli mamy jakiekolwiek podejrzenia, zgłośmy się do lekarza. Możemy też sięgnąć po Novoscabin Płyn, który kupimy bez recepty. Novoscabin zawiera benzoesan benzylu (w stężeniu 10%), który niszczy roztocza świerzbowca oddziałując na ich układ nerwowy. Stosujemy go u wszystkich domowników. Przed zastosowaniem środka bierzemy gorącą dziesięciominutową kąpiel i myjemy się szarym mydłem. Po osuszeniu skóry, wcieramy preparat delikatnie w skórę na całej powierzchni ciała, omijając twarz i szyję. Najlepiej aplikować preparat wieczorem. Po zastosowaniu środków zwalczających świerzb, świąd może dokuczać jeszcze przez 2-4 tygodnie.

Koniec z tabu

Czytając o przewrotności wstrętnego pasożyta, mam nadzieję, że przekonałam Was do tego, by nie ukrywać problemu. Jeśli przestanie on być tematem tabu, to zaowocuje to mniejszą ilością zachorowań, szybszą trafną diagnozą, a tym samym ekspresowym leczeniem.

Zdjęcia: Basia Heppa-Chudy

Wpis sponsorowany

Dzieciaki kochają wycieczki szkolne. Oczywiście głównie dlatego, że omijają je lekcje. Dla nauczyciela jest to spore wyzwanie logistyczne, sam z całą klasą nie pojedzie. W zależności od liczebności klasy i sposobu przemieszczania się potrzebuje co najmniej jednego lub dwóch opiekunów wycieczki. No i na ogół pada na rodziców…

Opiekunem wycieczki szkolnej, zgodnie z rozporządzeniem MENiS z 8 listopada 2001 r. w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki (Dz. U. z 2001 r. Nr 135, poz. 1516) – § 12 pkt 5; § 13 ust. 1; § 13 ust. 2. nie musi być nauczyciel, może być nim dowolna osoba pełnoletnia, o ile dyrektor szkoły wyrazi zgodę na pełnienie przez nią funkcji opiekuna wycieczki. Wbrew krążącej plotce, taka osoba nie musi kończyć żadnych kursów ani przechodzić szkoleń. „Zatrudnianie” rodziców jest łatwiejsze logistycznie, mniej nieobecnych w szkole nauczycieli to mniej zastępstw do zorganizowania. No i rodzic jedzie za darmo, tzn. szkoła mu nie płaci 😉 Tak gwoli ścisłości, opiekunowie na ogół nie płacą za obecność na wycieczce. Kina i muzea przewidują darmowe bilety dla opiekunów.

Przyznam się Wam, że byłam na kilku wycieczkach z klasą Duśki. Ogólnie spoko. Klasa mała i dość poukładana, nie ma dzieci sprawiających problemy. Poza tym dzieciaki małe i raczej się słuchają. A nawet jak nie, to łatwo je przywrócić do pionu. Ale nie jestem pewna, czy za kilka lat będę miała ochotę i odwagę brać na siebie takie ryzyko. Bo to jednak jest ryzyko, a dzieciaki im starsze tym… no niekoniecznie głupsze, powiedzmy, że bardziej szalone.

Opiekun wycieczki to nie jest figurant. Spoczywa na nim nie tylko obowiązek dbania o uczestników wycieczki, ale i odpowiedzialność w razie (odpukać!!) jakiegokolwiek nieszczęścia. I nie da rady się wykręcić tekstem: „Ale ja tu byłem nieoficjalnie/przypadkowo/przejazdem”, opiekun wycieczki bowiem musi poświadczyć własnoręcznym podpisem, że jakby co, to kładzie głowę pod topór. Dokładniej rzecz ujmując, poświadcza, że w określonym czasie bierze na siebie odpowiedzialność za uczestników wycieczki.

Paragraf 13 wspomnianej ustawy w punkcie 2 szczegółowo określa obowiązki opiekuna. I tak opiekun wycieczki:

1. Sprawuje opiekę nad powierzonymi mu uczniami.
2. Współdziała z kierownikiem w zakresie realizacji programu i harmonogramu wycieczki lub imprezy.
3. Sprawuje nadzór nad przestrzeganiem regulaminu przez uczniów, ze szczególnym uwzględnieniem zasad bezpieczeństwa.
4. Nadzoruje wykonywanie zadań przydzielonych uczniom.
5. Wykonuje inne zadania zlecone przez kierownika.

Niby nic takiego, ale warto wiedzieć, że w przypadku niedopełnienia tych obowiązków, rodzic będący opiekunem wycieczki, naraża się na odpowiedzialność karną i cywilną. Z odpowiedzialnością karną musi się liczyć, jeśli narazi ucznia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia. O ile do takiej utraty dojdzie (splunąć i odpukać!!) ma przegwizdane po całości. Oprócz procesu karnego uczeń (jeśli jest pełnoletni) lub jego rodzice mogą wytoczyć opiekunowi proces cywilny i zażądać zadośćuczynienia.

Przy tym wszystkim opiekun wycieczki ma tylko jedno prawo: prawo do bycia rzetelnie poinformowanym o zakresie obowiązków. Na niepokornych uczniów nie ma żadnej sankcji, może co najwyżej lecieć do nauczyciela na skargę.

Właściwie jak tak czytam, co napisałam, to się zastanawiam, co mnie za każdym razem kusi, żeby tym opiekunem zostać. Pewnie te błękitne oczy Duśki i jej: „Mamusiuuuu, pani powiedziała, że potrzebni są rodzice na wycieczkę, zgłosisz się? Proooooszęęęęę.”