Gdy w telewizji TVN pojawiły się pierwsze doniesienia o tym, że 41 letnia kobieta została mocno pogryziona, broniąc przed psami swoje 9-cio miesięczne dziecko, zamarłam. To straszne jeśli pomyśli się, że matka chcąc ratować swoje dziecko przed ostrymi zębiskami, zasłania je własnym ciałem, ryzykując życie. Takie wiadomości zawsze mnie usztywniają na dłuższą chwilę, ponieważ psy towarzyszyły mi w domu odkąd pamiętam. Zdarzyło się, że zostałam ugryziona przez jednego, ale dopiero poważne pogryzienie mojej przyjaciółki przez dwa wilczury, sprawiło, że jestem bardziej ostrożna. Moja Marta o mały włos nie straciła życia, “zyskując”za to głębokie blizny na całym ciele.

Ta pogryziona kobieta, uratowała dziecko, ale w stanie ciężkim trafiła do szpitala, z widmem amputacji nogi. Niestety, z psami jest trochę jak z ludźmi, większość nie stanowi zagrożenia, ale może na naszej drodze stanąć ktoś, kto narazi nasze zdrowie na szwank, lub odbierze życie. A co należy zrobić, jeśli na naszej drodze stanie zwierzę, które przejawia wobec nas agresję, lub wydaje się być “niepewne” w zachowaniu?

Specjaliści od psiego behawioryzmu radzą – w żadnym wypadku nie uciekać! Psy to zwierzęta terytorialne i urodzeni łowcy w jednej postaci, mogą potraktować gwałtowny ruch jako zachętę do ataku. A my potraktowani jako zwierzyna, w starciu z dużym psem, lub cała sforą, będziemy mieli małe szanse na ucieczkę.

Z daleka można zauważyć, że pies nie ma dobrych zamiarów – zdradzać go będą sygnały wysyłane przez jego ciało. Możemy zaobserwować w takiej sytuacji, że pies sztywnieje, napinając mięśnie. Następnie dochodzi wyraźne ostrzeżenie – pies wydaje odgłos warczenia lub szczekania. Wyjątkowo ryzykowne jest ignorowanie tych sygnałów, bo gdy przychodzi kolej na psie zęby, nie będzie miejsca na spokojny odwrót.

Zanim stanie się najgorsze, wskazane są następujące zachowania:

• Jeśli tak zachowuje się pies na swoim terenie, lepiej nie wchodź na niego, jeśli właściciel nie może uspokoić lub odseparować psa

A jeśli natkniesz się na zwierzę poza ogrodzonym terenem:

• Nigdy nie patrz psu prosto w oczy
• NIE UCIEKAJ, nie wykonuj gwałtownych ruchów
• Nie wyrywaj się psu, bo może nakręcić się do ataku. Mimo iż to zabrzmi strasznie, bezpieczniej jest wepchnąć psu w gardziel np. torebkę, kurtkę, rękę, kiedy złapie ją w zęby. Pies dławiąc się, powinien puścić kończynę.
• Gdy pies nas szarpie, bezpieczniej jest zwinąć się na ziemi w pozycji żółwia, osłaniając szyję (tylko to uratowało twarz i krtań mojej Marty przed tragedią!) rękoma. Tym sposobem uchronimy kończyny przed pokąsaniem. Pozycja “uległości” może zniechęcić psa od dalszego ataku na nas.

Mimo iż łatwiej jest pisać i czytać, niż zastosować to w praktyce, warto zapamiętać powyższe rady. Nawet niewielkich rozmiarów pies może nas boleśnie pogryźć, a świadomość, czego absolutnie nie powinniśmy robić w obecności agresora, może zapobiec nieszczęściu. Uczmy również nasze dzieci ostrożności względem wszelkich psów, nawet tych idących na smyczy, a także kotów czy lisów które często widuje się przy ludzkich osiedlach. Nie tylko ze względu na możliwość pogryzienia, ale i fakt, że nawet znany nam zwierzak może mieć pasożyty lub choroby skóry, które można przenieść na nasze maluchy.

Przedmiot sprzedaży:
Noworodek –  zdrowy, różowiutki i pulchniutki mały człowiek.

Kupujący:
Ludzie marzący o dziecku, spragnieni miłości jaką ono daje i przepełnieni miłością, którą mogą mu ofiarować. Niejednokrotnie majętni, wykształceni lub po prostu zmęczeni próbami naturalnego poczęcia.

Sprzedający:
Najczęściej ubogie rodziny, których nie stać na kolejne dziecko. Nastolatki, które zbyt wcześnie zaznały macierzyństwa, ich rodzice, którzy chcą się „pozbyć problemu”.

Transakcja:
Kup teraz

Przychodzi matka na porodówkę, rodzi dziecko, składa kilka podpisów i bach – dziecka nie ma!

Najprostszy sposób pomyślnego zakończenia transakcji – biologiczna matka, po zawarciu nieformalnej transakcji z kupującą parą, podaje do metryki urodzenia noworodka dane mężczyzny który, najczęściej wraz z żoną, chce kupić dziecko. Następnie biologiczna matka zrzeka się praw rodzicielskich i dziecko bez problemów zostaje przekazane nowemu „tatusiowi”. Kolejny krok należy do żony tegoż mężczyzny, która składa w sądzie wniosek o adopcję dziecka męża. Zazwyczaj to czysta formalność – podpis tam, podpis tu i już. W podziemiu adopcyjnym tę metodę nazywa się „na ojca” lub „na zdradę”- szybko i bez zbędnych pytań.

Spory transakcyjne:
W zasadzie 90% takich transakcji kończy się “sukcesem”, ale co gdy nasze śliczne, różowiutkie i pulchniutkie dziecko nie jest takie idealne? Jeśli po jakimś czasie okaże się chore?

Czy wówczas kupujący zwrócą się z reklamacją, czy będą chcieli oddać “towar” sprzedającemu? Na te pytania nie odpowiem, bo nie potrafię, nie wyobrażam sobie takiego scenariusza. Kupujący, którzy zastanawiali by się nad taką reklamacją, nie byliby godni nazywać się ludźmi, a tym bardziej rodzicami.

Komentarz do transakcji:
Podziemie adopcyjne coraz szerzej rozpościera swoje macki i dociera coraz dalej. Ogłoszenia o treści „sprzedam/kupię dziecko – pilne!”, “Za niedługo rodzę”, można znaleźć na najpopularniejszych portalach sprzedażowych. A na pierwsze odzewy nie trzeba czekać długo, kilka godzin wystarczy.

Handel noworodkami kwitnie, na zdesperowanych rodzicach – tych kupujących i sprzedających – zarabiają potajemne agencje oraz lekarze, położne i prawnicy. Prawo nie ma jednak jasnych regulacji dotyczących takich transakcji, pozostaje gdzieś obok, a dzieci stają się przedmiotami.

Miejmy jednak nadzieję, że coś zacznie się zmieniać – posłanka PO Magdalena Kochan złożyła w Sejmie projekt ustawy, która ma zaostrzyć przepisy adopcyjne. Pozostaje nam czekać, aż regulacje przyniosą efekty. Jednak nie łudźmy się, że stanie się to za dzień lub dwa. Potajemne i podejrzane procedery jeszcze długo będą miały miejsce. A dziecko nadal pozostanie przedmiotem handlu.

Ja a transakcja “Kup teraz”
Czy sprzedałabym? Czy kupiłabym? Moja odpowiedź brzmi NIE!

Wiem, że życie potrafi nas przyprzeć do muru i zmusić do najtrudniejszych decyzji, ale za nic w świecie nie oddałabym (sprzedała) swojego dziecka, które przez 9 miesięcy rozwijało się od moim sercem.

Ogłoszenia tego rodzaju, kojarzą mi się z takimi typu “sprzedam dziewictwo” – głupkowate, niedojrzałe, poniżające ogłoszeniodawcę. Jest jednak jakieś “ale”…

Jako matka dwójki dzieci nie wyobrażam sobie takich transakcji, mam to szczęście , że moja sytuacja jest stabilna. Dzieci rosną zdrowo, pieniędzy jako tako wystarcza, nawet jeśli pojawiło by się jeszcze jedno.

Jadnak jak całą sytuację postrzega matka, która na co dzień boryka się z problemem głodu własnych dzieci, braku odpowiednich środków materialnych i finansowych, by zapewnić godne życie maluchom? Dla dobra dzieci jest skłonna podjąć najbardziej szokujące kroki.

A druga strona – kupujący – bogaci, zdesperowani, tak bardzo pragnący dziecka, jak oni mają się czuć? Tak pragną przytulić maleństwo, wychować i ofiarować gwiazdkę z nieba. Będąc w ich położeniu, myślę, że to pragnienie by wygrało i kliknęłabym “Kup teraz”. Zaznaczę tylko, że najpierw rozważyłabym wszelkie inne możliwości adopcji dziecka.

Podczas pisania tego wpisu, z drzemki obudził się mój syn i tak się przytulił, objął swoimi małymi ramionkami, zacisnął dłonie na moim przedramieniu. Chwycił nie tylko ciało ale i moje serducho, całą mnie. Aż chce się płakać ze szczęścia. I chyba każda sposobność, by móc to przeżywać jest dobra.

Fot. Honza Soukup/ CC BY

Dziś rano gruchnęła wieść, że frank szwajcarski oszalał. Pewnie gdyby nie fakt, że mam kredyt mieszkaniowy w tej walucie, spłynęłoby to po mnie jak po kaczce. Niestety, świadomość że “franek” podskoczył z 3.30 zł na 5.10 zł, sprawiła, że poczułam się co najmniej słabo… Późnej było lepiej, sytuacja “ustabilizowała się” na poziomie 4.20 zł za 1 ChF, co było znośną wiadomością, choć wcale nie najlepszą dla przeciętnego Kowalskiego. Bo przeciętny Kowalski, który przed kilkoma laty wziął kredyt hipoteczny właśnie w szwajcarskiej walucie, ma teraz nie lada problem, jak dalej będzie go spłacał. Przewalutowanie nie wchodzi w grę, bo najzwyczajniej w świecie się nie opłaca i raczej nikogo nie stać na podobne decyzje. Spłacać ciężko, jeśli rata wzrosła o kilkaset złotych.

Ten poważny problem dotyczy mnie bezpośrednio, gdyż biorąc kredyt w tej walucie, w roku 2008, za 1 franka, płaciłam 2 zł, a dziś płacę ponad dwa razy więcej, co przełożyło się na stan moich finansów dość boleśnie. Będę go spłacać jeszcze długo, jednak życie pokaże, czy w sytuacji tak olbrzymiego skoku wartości, dam radę spłacić kolejne raty. Nie stać mnie na następne podwyżki ceny waluty szwajcarskiej, i liczę na to, że rząd odpowie jakimkolwiek działaniem, aby pomóc mnie i 700 000 posiadaczom takiego kredytu.

To nie są żarty, wiele rodzin może stać się niewypłacalnych, wielu osobom grozi bankructwo i bruk, jeśli sytuacja tak potężnej podwyżki się utrzyma. I wcale nie na własne życzenie, jak zdarzyło mi się to dziś w TV usłyszeć. O nie. Dla wszystkich mądralińskich, którzy twierdzą, że wiedziałam czym jest ryzyko walutowe, oraz że nikt mnie nie zmuszał do zaciągnięcia tego kredytu mam konkretną odpowiedź. W żadnym, ŻADNYM z banków, w których starałam się o kredyt, doradca nawet nie zająknął się o możliwość zaistnienia takiego ekstremum… Wahania przewidywane, w granicach kilkudziesięciu złotych na racie, a nie kilkuset. Myślicie że mając tę wiedzę, co dziś wzięłabym ten nieszczęsny kredyt??? Zresztą bankom cudownie sprzedawało się te kredyty, bo to doskonały zarobek. I gdy usłyszałam dziś od jednego z polityków, propozycję, że jeśli pomoc będzie konieczna, banki powinny wziąć na siebie część odpowiedzialności, mam ochotę temu przyklasnąć. Nie zaciągałam tego zobowiązania, aby kasę przepić w Dubaju, czy przegrać w Las Vegas. Potrzebowałam kredytu, aby za te 30 lat, móc zostawić dzieciom mieszkanie. Te 7 lat wstecz, banki szafowały kredytami w obcych walutach, sprzedając je jak świeże bułeczki.

A dlaczego zgodziłam się na franki?
Bo nikt nie chciał dać mi kredytu w złotówkach. Ot co, cała filozofia. Nie głupota, czy lekkomyślność, a konieczność. I jak mi przeuroczy pan z Sejmu, Andrzej Rozenek z TV wyglądając powiedział, że to mój problem i nikt mnie nie zmuszał, bo on ma i też spłaca, to mi się nóż w kieszeni otworzył. Gdyby stał naprzeciwko usłyszałby to – ok, szanowny panie, tyle że ty masz jakieś 10.000 zł miesięcznie, to stać cię na takie zabawy. Z taką forsą, też nie bałabym się kredytu.