Marzy się Wam bezstresowe odpieluchowanie swojej pociechy? Niejedna mama potwierdzi, że jeśli maluch przesiada się na nocnik bez stresu, to z pewnością stres odczuwa matka. Bo ktoś musi, prawda?

Bezstresowa przesiadka ponad rocznego dziecka z pieluchy na nocnik, moim zdaniem nie jest możliwa. Jeśli ktoś twierdzi inaczej, to albo jeszcze nie próbował, albo poczekał aż dzieciak skończy 6 rok życia i sam się przesiądzie.

Od tygodnia próbuję tej sztuki z moim szesnastomiesięcznym Wojtkiem. Bez stresu dla niego, za to z nadgryzionym z nerwów lakierem na moich paznokciach. Mam dość, kończę ten nocnikowy cyrk, bo moje dziecko zupełnie nie pojmuje dlaczego nalegam, aby sikał do niego, zamiast w pieluchę. A kiedy sadzać dziecko na nocnik?  Znajoma psycholożka twierdzi, że dzieci poniżej 2 roku życia nie powinno się jeszcze uczyć czystości, a ja z doświadczeniem z obojgiem synów, potaknę tej teorii.

Z Bartkiem spróbowałam, gdy ten miał 1,5 roku. Był wrzask, awersja i cuda na kiju, tylko nie sikanie do nocnika. Przez dobre dwa miesiące, były brawa, nagrody i kary. Po tym czasie dałam sobie i jemu na luz, bo postęp był żaden. Ostatecznie Bartek przypomniał sobie, do czego służy nocnik, mając 2 lata i 2 miesiące.

Z Wojtkiem jest jeszcze dziwniej, bo on biegając w majteczkach, absolutnie nie widzi różnicy między nimi, a pieluchą. Załatwia się tak samo, nie reagując na fakt zmoczenia podłogi, tak, jakby się nic nie działo. Staram się ubiegać fakty, sadzam na nocnik, obserwuję, ale przez te dni, nie zdarzyło się nic więcej, poza mokrą podłogą i mega wielką ilością pranej bielizny dziecka.

Daję sobie na wstrzymanie, i jeśli jesteście w podobnej sytuacji, też Wam to radzę. Widzę, że Woju absolutnie nie rozumie zależności pełnego pęcherza i pustego nocnika.  Nie dojrzał do tego, a ja na siłę nie zamierzam nic więcej robić. Moje ambicje rozminęły się z samokontrolą i świadomością moich pociech. Po raz kolejny.

Niewolnictwo zostało oficjalnie zniesione w XX wieku, choć niestety do dziś możemy się spotkać z tym procederem. Niewolnikiem nazwiemy osobę, która jest własnością innej grupy ludzi, instytucji. Jak jest dzisiaj? Czy w XXI wieku mogę o sobie powiedzieć, że jestem niewolnikiem? Żyję w wolnym kraju, udało mi się ukończyć edukację wyższą, założyłam rodzinę. A mimo to powiem o sobie, że jestem niewolnikiem:

• czasu

Zawsze go brakuje, czas ogranicza nas do godzin, dni, tygodni. Mimo wielu moich starań nie udało mi się wydłużyć doby do co najmniej 25 godzin. Bo gdyby tego czasu było więcej, udałoby się zrobić to, tamto i owamto. A tak lipa i dupa blada.

• banku

Dokładniej kredytu, bo gdyby nie pożyczka nie miałabym teraz swojego wymarzonego kątka, gdzie mogę prać swoje brudy. Jasne, że mogłabym wynajmować, ale wtedy wkładałabym kasę komuś do kieszeni, a ja i tak nie mogłabym przybić obrazka do ściany. Jak nie wiadomo o co chodzi, to zawsze o kasę. Dlatego uważam, że wielu z nas jest niewolnikiem:

• pieniądza

Można zapytać po co nam pieniądze? Kiedyś był handel wymienny i żyło się spokojnej. Teraz przeciętny Kowalski żyje od pierwszego do pierwszego, a i tak nieźle musi się nagimastykować by starczyło na wszystko. Spokojnie, spokojnie, pieniądz nie jest dla mnie jakimś bożkiem, ale powiedzmy sobie szczerze, że jak go nie ma w portfelu, czy na koncie to życie zupełnie inaczej wygląda. Dlatego człowiek rozgląda się za pracą, poszukuje sposobu by zapewnić sobie i rodzinie godziwy byt.

• pracy

Zwany inaczej pracoholizmem – wiem coś o tym po sobie, po prostu lubię pracować, a leniuszek odzywa się tylko czasami. Człowiek się po prostu cieszy, że ma pracę. Teraz kiedy nie pracuję zawodowo – ponownie cieszę się macierzyństwem, choć i to można nazwać pracą, w dodatku 24 godziny na dobę.

• żelazka

Kto wymyślił ten zniewalacz kobiet – no pytam się po co komu on potrzebny do szczęścia? Nie dość, że kręgosłup siada przy długim staniu przy desce, na dodatek to cholerstwo jest niebiezpieczne nie tylko dla dzieci – no kto się nie sparzył? Jednak jak tu nie wyprasować pieluszki lub ubranka dla tej małej księżniczki. Przy okazji znajdzie się jakaś koszula męża. Mam nadzieje, że ten typ niewolnictwa się niedługo skończy, bo całe życie ubrań dzieciom nie będę prasować, koniec i basta.

• dzieci

To najwspanialsza zależność z jaką mam do czynienia. Choć są chwile kiedy marzę o tym, aby “już” spały, to łapię się na tym, że i tak myślę o nich, zaglądam do łóżeczka, przykrywam, całuję czule małe czółko. Kto ma dzieci, ten mnie zrozumie, że świat jest już zgoła inny.

• Fb

Ledwie oczy przetrzeć zdołam, już do mego Fb lecieć zdołam. Bo przecież przez noc coś zapewne się wydarzyło, ktoś coś napisał, puścił filmik, lub gdzieś wybuchła zażarta dyskusja. Nie ma cię na Fb to przecież nie istniejesz. Fakt sprawdzam często, ale nie pochłonął mnie jeszcze tak bardzo, bym nie mogła się oderwać znad ekranu komórki.

Od przeszło dwóch miesięcy jestem także niewolnikiem:

• cycocholiczki

Cyc tu, cyc tam. Nie jedz tego bo zaszkodzi, bo będzie miała kolkę. Nie możesz się oddalić na metr, bo już się zapala lampka, że mama zeszła z posterunku. No po prostu nie jestem w stanie odmówić małej córce piersi, jeśli chce jeść-pić, niech ma, choć może się wiązać to z tym, że przez pół dnia nie zejdę z kanapy. Patrząc z pozytywnej strony to dla mnie też chwila relaksu, kiedy mogę wreszcie usiąść i złapać swe myśli, siedząc na swym tronie.

Ponadto jestem niewolnikiem czekolady…

Podsumowując mój mały wywód, współczesne “niewolnictwo” nie jest nam obce w takim wymiarze. Jednak w pełni nie można przyrównać tego do prawdziwego niewolnictwa, które do dziś nielegalnie jest praktykowane. Moje zniewolenie to akt mojej własnej, nieprzymuszonej woli, moje decyzje, które tak, a nie inaczej mnie ukierunkowały i zniewoliły.

Czy Ty też każdego dnia, gdy otworzysz oczy, oprócz marzenia o kubku kawy, zastanawiasz się, co na siebie włożysz? Chyba każda kobieta lubi czuć się dobrze w swoim ubraniu – jedna stawia na elegancję, inna na praktyczność, czy wygodę. To dzięki niemu każda z nas pokazuje swój indywidualny charakter, swoje podejście do życia i otaczającej rzeczywistości.

A teraz usiądź wygodnie w fotelu i wyobraź sobie siebie, kiedy budzą Cię promienie słońca, kiedy wiesz, że tego dnia wydarzy się coś ważnego, lub wręcz przeciwnie – nie planujesz nic innego niż zabawy z dziećmi. Na każdą z tych chwil jesteś w stanie dopasować ubiór, który doda Ci pewności. Ubrania to nie tylko względy praktyczne czy estetyczne, dzięki nim jesteśmy w stanie zbudować swoją wiarę w siebie czy poprawić humor – w końcu w każdej z nas jest odrobina próżności, a kto nie lubi sobie dogadzać na co dzień…

Nowa kampania C&A “today’s look is” stawia na osoby takie jak Ty i Ja, podczas zwykłych codzienności i niezwykłych zdarzeń. Każda chwila wymaga odpowiedniej oprawy, tak jak i my potrzebujemy właściwego ubrania –  bo przecież zarówno każdy moment, jak i każda z nas jest niepowtarzalna. Nowa kampania C&A zwraca uwagę na znane nam wszystkim momenty z codziennego życia – chwile inspirujące, wzruszające, zaskakujące, niezwykłe lub całkiem zwyczajne. W życiu mamy takich chwil jest wiele – pierwszy uśmiech dziecka, samodzielne kroczki, przedstawienie w przedszkolu czy egzamin w szkole.

Kampania C&A “today’s look is” ukazuje jak ubrania pozwalają nam świetnie wyglądać i wpływają na nasze samopoczucie. Jest oparta na przekonaniu, że każda z nas ma prawo wyglądać i czuć się dobrze w każdej minucie dnia i sytuacji. Tego często brakuje młodym mamom – przeświadczenia, że są równie ważne jak ich największa miłość – dziecko i często dobierają sobie prawo by czuć się atrakcyjnymi. Ta kampania również ukłon w ich stronę i dobra lekcja na przyszłość.

Ten post jest sponsorowany przez C&A, ale zawarta treść jest mojego autorstwa.