Współczesne wózki dają nam wiele możliwości i praktycznych rozwiązań. Nowoczesne, lekkie, z wieloma pomocnymi akcesoriami są niezbędne każdemu rodzicowi – bez nich ani rusz! Można je dostosować do aktualnych potrzeb malucha, warunków atmosferycznych, przemierzanego terenu. Kupując sprzęt bierzemy zatem pod uwagę walory estetyczne, wygodę naszego użytkowania, rozmiary, wagę, funkcjonalność, itp. Nie możemy jednak zapominać, że w wózku jeździ dziecko.

Maluch jest jego „głównym użytkownikiem” i spędza w nim czasem kilka godzin dziennie. Wycieczki, spacery, ale także bieżące sprawy do załatwienia – sadzamy dziecko w wózku „przodem w kierunku jazdy” i ruszamy! Myślimy tak: ono sobie popatrzy na świat, rozejrzy się, zobaczy tak wiele ciekawych rzeczy, będzie się dzięki temu lepiej rozwijać.

Czy tak jest rzeczywiście?

Tak naprawdę siedząc w wózku małe dziecko:

• Niewiele widzi – widziany obraz się rozmazuje, gdyż pędzimy do przodu.
• Nie ma czasu się rozejrzeć, bo przecież nie zatrzymujemy się przy ciekawych (z punktu widzenia malucha) obiektach.
• Nawet jeśli coś uda mu się dojrzeć, nie ma z kim podzielić się radością doznawania, bo opiekun nie zdaje sobie sprawy  tego, co zainteresowało dziecko. On chce jak najszybciej dotrzeć do celu.

A może warto posadzić dziecko tak, by jadąc w wózku miało z dorosłym kontakt twarzą w twarz? Co to zmieni?

• Można z dzieckiem rozmawiać na temat tego, co dzieje się dookoła, to łatwiejsze, gdy ma się rozmówcę przed oczami. To doskonały trening mowy i sposobów komunikowania się.
• Opiekun reaguje na to, co dziecko zainteresuje lub skieruje jego uwagę na coś wartościowego. Wspiera je w ten sposób w rozwoju umysłowym.
• Dorosły może w ten sposób przekazywać dziecku całe bogactwo doznań związanych z mową ciała i wyrazem twarzy – to świetny trening umiejętności społecznych.

Tak niewielka zmiana, a tak wiele dla dziecka znaczy! Spróbujcie.    

Oczywiście, wiele zależy od typu wózka i czy wygodnie prowadzić go tak, by dziecko siedziało przodem do kierowcy (w wielu przypadkach nie ma to znaczenia). Podobnie jest z dzieckiem – jeśli woli siedzieć przodem do kierunku jazdy to po prostu trzeba mu na to pozwolić:) Nic na siłę. Kontakt twarzą w twarz sprawdza się w przypadku mniejszych dzieci, dla których obserwowanie twarzy dorosłego ma duże znaczenie. W przypadku dzieci nie ma idealnych rozwiązań, bo każde jest inne i ma swoje indywidualne potrzeby. Ważne żeby próbować.     

Twoja pociecha narzeka na ból brzucha albo gardła zawsze wtedy, gdy następnego dnia w planie ma lekcję WF-u? A może równie często zdarza jej się „zapomnieć” stroju? To sygnały, obok których nie wolno przejść obojętnie. Dowiedz się, jak znaleźć przyczynę niechęci i pomóc dziecku polubić lekcje wychowania fizycznego.

Eksperci od lat biją na alarm – coraz więcej uczniów nie ćwiczy na lekcjach WF-u. Powody absencji są różne, ale zdecydowanie za często wynika ona nie z przeciwwskazań lekarskich, a ze zwykłej niechęci do aktywności. O tym, że jest z czym walczyć, najlepiej świadczą statystyki. Według raportu Najwyższej Izby Kontroli z końca 2013 r., na lekcjach nie ćwiczyło aż 15% uczniów „podstawówek”.

O zbawiennym wpływie ruchu na rozwój młodego człowieka powiedziano już chyba wszystko. Najbardziej podstawowym pretekstem do regularnego uprawiania sportu są właśnie lekcje WF-u. Razem z ekspertami akcji „Rusz się z Kubusiem!” przygotowaliśmy poradnik dla wszystkich rodziców, których dzieci z różnych powodów unikają ćwiczeń na WF-ie.

Zabawa i motywacja

Sport stanie się zdrowym nawykiem malucha tylko wtedy, jeśli będzie mu się kojarzyć ze świetną zabawą. To dlatego warto już od najmłodszych lat włączać element aktywności do codziennych czynności, np. organizując emocjonujące wyścigi podczas codziennych spacerów i niezależenie od pogody szukać odpowiedniej okazji do aktywności.

Zdaniem Moniki Pyrek, w wieku szkolnym ważne jest motywowanie dziecka poprzez obietnicę korzyści. – Dzieci łakną sportu, wystarczy im go podać w odpowiedniej formie – nie ma wątpliwości mama 4-letniego Grzesia, która razem z marką Kubuś promuje aktywność fizyczną wśród dzieci. – Warto też poszukać odpowiedniej motywacji dla dziecka i dla siebie, by podjąć wyzwanie zmobilizowania malucha do ruchu. Dzieci, które są aktywne przez ok. 60 minut dziennie, lepiej przyswajają wiedzę, a to szczególnie ważne w roku szkolnym. Można zatem połączyć przyjemne z pożytecznym.

Rolę odpowiedniej motywacji i nastawienia podkreśla także Daria Kabała-Malarz. – Jeśli dzieci nie palą się do lekcji WF-u, spróbujmy je przekonać, że to lepsza wersja przerwy i czas na zabawę, a nie obowiązek – proponuje dziennikarka sportowa, także wspierająca akcję „Rusz się z Kubusiem!”. – To jedyna lekcja, kiedy zamiast ruszać głową, możemy ruszać nogami. Nauka fizyki będzie jeszcze łatwiejsza, jeśli wcześniej się dotlenimy i trochę pozytywnie zmęczymy.

Z lekcji WF-u po sławę i medale

Podstawowa korzyść płynąca z regularnej aktywności ruchowej pod okiem nauczyciela to oczywiście wszechstronny rozwój fizyczny. Jak pokazuje przykład Moniki Pyrek, może to być również początek pięknej kariery sportowej. – To właśnie jeden z moich nauczycieli WF-u wysłał mnie na pierwsze zajęcia lekkoatletyczne – wspomina była tyczkarka. – Dostrzegł we mnie wrodzone skoczność oraz gibkość. Delegował mi ćwiczenia, dzięki którym je rozwijałam i tak to się zaczęło.

– Ja również trafiałam na wspaniałych nauczycieli, dla których praca była pasją – dodaje Daria Kabała-Malarz. – Tych z nas, u których widzieli potencjał, zachęcali do sportu wyczynowego, a tych mniej uzdolnionych mobilizowali do znalezienia ulubionej dyscypliny, która daje najwięcej przyjemności. I to był klucz do sukcesu, bo nie wszyscy muszą sport traktować profesjonalnie. Wystarczy, by go lubili i uprawiali dla zdrowia.

Nikt nie rodzi się mistrzem

Jeśli Twoje dziecko osiąga na WF-ie gorsze wyniki od rówieśników, powinniście wspólnie poszukać jego ulubionej dyscypliny sportowej. Takiej, w której będzie dobre, do której ma naturalne predyspozycje ruchowe lub mentalne, która będzie sprawiała mu przyjemność i pomoże przełamać niechęć do ruchu. – Jeśli uczeń poczuje się gorszy, bo nie potrafi przeskoczyć przez kozła, to może szybko zniechęcić się do jakiejkolwiek aktywności. Zwłaszcza, że na WF-ie ćwiczymy w obecności całej klasy. Ważne, by dziecko rozumiało, że poszczególne ruchy oraz kompetencje sportowe można wytrenować i poprawić. Dobrym przykładem są sportowi idole, którzy nie od razu zostawali najlepsi i osiągali sukcesy. Jest wiele przykładów, że to nie ci najbardziej utalentowani, ale pracowici i wytrwali zostają lepszymi sportowcami. Dzieci często porównują się z rówieśnikami. Dlatego ważne, żeby mieć ulubioną dyscyplinę, w której się jest pewnym i która sprawia przyjemność – wyjaśnia psycholog dziecięca Magdalena Chorzewska.

Co powinniśmy zrobić, jeśli widzimy u dzieci niechęć lub nawet lęk związany z wychowaniem fizycznym? – Przede wszystkim szczerze rozmawiać i spróbować zrozumieć co jest powodem, a nie oceniać – radzi Chorzewska.

Rodzicu, od Ciebie wiele zależy

Pamiętaj też, że Twoje dziecko nie będzie sportowym asem, jeśli Ty sam nie ruszasz się zbyt często. To Ty jesteś pierwszym autorytetem i trenerem swojego dziecka. Jeśli zaangażujesz się w to, co wspólnie robicie, Twoja pociecha to dostrzeże i przełoży na własną postawę. Także podczas lekcji WF-u. – Stosunek dzieci do lekcji wychowania fizycznego zależy od ich otoczenia – nie ma wątpliwości Monika Pyrek. – Rodzice powinni wychodzić z inicjatywą, dawać pozytywny bodziec. Jeżeli chcemy, żeby nasze dziecko było aktywne, to sami powinniśmy tacy być. Zaproponujmy naszym pociechom grę w piłkę czy przejażdżkę rowerową, a dziecko to doceni i potraktuje jako doskonałą rozrywkę. To będzie też czas poświęcony tylko dla niego. Dzięki temu aktywność będzie mu się pozytywnie kojarzyć.

Idol to najsilniejsza motywacja

Niezmiernie ważni dla najmłodszych są także sportowi idole. Ich doświadczenia i sukcesy działają na wyobraźnię i mogą stanowić cenny wzór do naśladowania. Dlatego też ambasadorami akcji „Rusz się z Kubusiem!” zostali podziwiani przez dzieci piłkarze: Michał Pazdan, Kamil Grosicki, Kamil Glik i Bartosz Kapustka. – Kariera sportowca zaczyna się już od lekcji WF-u, a wszechstronny rozwój fizyczny to fundament w każdej dyscyplinie – nie ma wątpliwości Bartosz Kapustka. – Dzięki systematycznej aktywności i ogólnorozwojowym ćwiczeniom, często pozornie nudnym i niedocenianym, kształtujemy naturalną koordynację. To element, który później jest już nie do nadrobienia.

Nawet piłkarze zaczynali w dzieciństwie od najprostszych ćwiczeń: od „pajacyków” jak Kapustka czy pompek jak Kamil Glik. – Lekcje WF-u są ważne również dlatego, że uczą rywalizacji i ułatwiają nawiązywanie kontaktów – dodaje Michał Pazdan.

Ważnym elementem sportu i ruchu jest odpowiednie nawodnienie. Dlatego to właśnie wizerunki piłkarzy można znaleźć na etykietach wzbogaconej witaminami wody smakowej Kubuś Waterrr Sport, która idealnie sprawdza się na treningu czy podczas aktywnej zabawy.

Jesień w tym roku nie rozpieszcza słoneczną pogodą i liśćmi szeleszczącymi pod stopami, Kasztanami też nie, ale to akurat wina mroźnej wiosny. Kaprysy pogody sprawiają, że nie do końca wiadomo, jak ubrać dziecko na spacer i po czym poznać, czy dziecku jest ciepło, czy też właśnie trzęsie się z zimna.

Może się wydawać, że ze starszakami jest łatwiej niż z noworodkami, bo przecież powiedzą, jak im będzie zimno. Jedne powiedzą, bo będą chciały wracać do domu, inne nie powiedzą, bo nie będą chciały wracać. Dlatego dobrze jest umieć rozpoznać, czy dziecku jest ciepło.

Kark

Najlepszy tester dziecięcej ciepłoty. Wystarczy go dotknąć i wszystko jest jasne. Ciepły i suchy oznacza, że wszystko jest w porządku, ani noworodek, ani starszak nie są przemarznięci.

Zimny i suchy to znak, że dziecku jest zimno. Wtedy niemowlaka w wózku trzeba okryć dodatkowym kocykiem, dopiąć śpiworek, jeśli jest rozpięty, a gdy i to nie skutkuje to skrócić spacer. Starsze dziecko da radę rozgrzać się w ruchu. Świetnie sprawdza się zabawa w berka z jednym z rodziców.

Ciepły i mokry kark to znak, że dziecku jest gorąco. I nie ma w tym nic dobrego, przegrzanie jest gorsze od wyziębienia. Dziecku w wózku rozpinamy śpiworek lub zdejmujemy kocyk, starszakowi sugerujemy, żeby trochę przystopował z zabawą. Jeśli jest taka możliwość, proponujemy zdjęcie bluzy lub sweterka. Ale uwaga – nie rozbieramy dziecka na powietrzu! Żeby zdjąć jedną sztukę odzieży, wystarczy wejść do sklepu.

Rączki i nosek

Zimne rączki i nos u niemowlaka nie muszą świadczyć o wyziębieniu organizmu. Zazwyczaj są dowodem na niedojrzały układ krążenia. Dziecko może mieć zimne rączki nawet wtedy, gdy jest mu gorąco. Podobnie rzecz ma się z noskiem. U starszych dzieci teoretycznie układ krążenia powinien być dojrzały i zimne dłonie mogą być sygnałem wychłodzenia. Mimo wszystko lepiej dotykać karku niż rączek.

Policzki

Obserwowanie twarzy dziecka, zwłaszcza w zimny dzień, to jeden z lepszych sposobów na ocenienie, czy maluch nie odczuwa dyskomfortu termicznego. Ładnie zaróżowione świadczą o tym, że z dzieckiem wszystko w porządku. Mocno czerwone są sygnałem przegrzania lub wychłodzenia. Jeśli czerwień jest bardzo żywa i przechodząca w fiolet, a temperatura za oknem jest sporo poniżej zera, istnieje duża szansa, że doszło do początków odmrożenia. W takiej sytuacji należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Do odmrożenia odsłoniętych części ciała może dojść nawet wtedy, gdy dziecku jest ciepło, dlatego przed spacerem trzeba koniecznie zastosować krem ochronny. Obowiązkowe jest przeczytanie jego składu: nie może zawierać wody. Najczęściej na kosmetykach woda oznaczana jest jako aqua.

Częstotliwość oddawania moczu

Dopóki dziecko nosi pampersa, może być trudno ustalić, jak często robi siusiu. W przypadku kilkulatka częstotliwość oddawania moczu to dość miarodajne źródło informacji o ciepłocie jego ciała. Jeśli w domu nie zauważamy żadnych problemów świadczących o chorym pęcherzu, a na spacerze dziecko często woła „siku” to znak, że jest mu zimno.

Jeśli znacie inne metody rozpoznania, kiedy dziecku jest zimno lub gorąco podzielcie się w komentarzach!