Sekret pierwszy – „brudy pierzemy w domu”

Co nosisz w torebce? Nie, nie szminkę, portfel czy klucze! Co nosisz Ty, a „oni” nie? Oni, którzy jeszcze sypiają w nocy – Twoi znajomi, którzy jeszcze nie zdecydowali się na potomstwo. Tak, prawda jest brutalna dla niedzieciatych – nosisz w swojej torebce majtki na zmianę! Ale to nic! Nosisz też siatkę – nie na zakupy, Ty nosisz siatkę na kupę! A czasem nosisz w swojej torbie nawet kupę w majtach w siatce! O!

Sekret drugi – kudłaty

Owłosienie Twoich nóg jest odwrotnie proporcjonalne do roślinności gór wysokich (dla przypomnienia wiedzy geograficznej: im wyżej tym mniej zieleni, dla przypomnienia przysłów polskich: im dalej w las… 😛 ) Już dawno zapomniałaś o „wstydzie” i czasach, kiedy nie położysz się w kusej koszulce obok chłopaka bez dwukrotnego ogolenia nóg. Ba! Niejeden arras powstałby by na Twej łydce i opowiedział swoją historię. Golisz – nie depilujesz! Bo szybciej, bo taniej, a jeśli już golisz, to tylko tyle, ile potrzeba – do pożądanej długości nogawki 😉 Wybierasz garderobę stosownie do stanu swojej tundry, a nie pogody, czy mody. Jeśli na ten przykład zdarzył się cud i ogoliłaś nogi – nie można tego zmarnować, spódnica murowana – to nic, że termometr zamarzł na -30 stopni i nie pokazuje już, że jest -40! Bezdzietni tego nie zrozumieją 😉

Sekret trzeci – babskie wypady

Naprawdę nie wiesz jak się zachować, gdy koleżanki promieniejąc na twarzach jak ruska elektrownia, proponują weekendowy wypad do SPA. Lubisz je, nie chcesz ich obrazić, nie chcesz ich wyśmiać, nie chcesz znów im odmawiać, bo w końcu o Tobie zapomną… więc co zrobić?! Nie wiesz czy mniej niegrzeczne będzie tarzanie się po podłodze ze śmiechu, wywijając nogami jak kulawy kozioł czy rozpłakanie się śmiechu i melancholii naraz. No cóż, nie pomogę Ci, pośmiejesz się i popłaczesz w domu, teraz bądź twarda i życz im dobrej zabawy 😛 Nie przejmuj się złotymi radami: „Musisz się gdzieś wyrwać”, „Tobie też się coś od życia należy”. Ty to wiesz doskonale i najlepiej jeśli sama o tym zadecydujesz! Poczekamy… Zobaczymy… Przyjdzie kryska, na Matyska 😛

Sekret czwarty – łazienkowy

Po całym dniu na nogach, rękach i rzęsach zdecydowanie nie tryskasz siłą, ani optymizmem. Szczerze zadziwia Cię poświęcenie koleżanek, które czwarty raz malują paznokcie, bo wyszło  nierówno. Na myśl o kąpieli odechciewa Ci się wszystkiego. Gdyby tak człowiek się nie brudził i nie śmierdział, mógłby od razu wskoczyć na łóżko, póki jest okazja. Prysznic przed snem to często prawdziwy wyczyn, posmarowanie się balsamem to już heroizm graniczący z rozpustą – jeśli jesteś mamą dzieci z widełek 0-2 lata. A kąpiel i mycie głowy? O zakład idę, że gdy tylko się rozbierzesz do rosołu lub względnie nałożysz szampon na głowę, coś się wydarzy… i po chwili goła jak święty turecki, z bańkami na kędziorach będziesz karmić na kanapie, modląc się, żeby nie przyszedł listonosz z paczką , na którą czekasz!

Sekret piąty – przyjaźń procentuje

To co w piątek imprezka?! Buhahahahaha! Pal licho czy masz się jak wyrwać, nie o to tu chodzi. Zakrapiane imprezki to relikt przeszłości. Już wychodząc z domu, wiesz, że nie ulegniesz namowom na piweczko i masz opracowany cały wachlarz wymówek. To co? Będziesz siedzieć trzeźwa jak niemowlę, jedyna w towarzystwie zastanawiając się, czy Twój znajomy zmieści głowę między kratami na schodach i czy ją wyjmie? W gruncie rzeczy to dość zabawne, jednak nie dlatego nie pijesz niczego z %. Kiedyś w ogóle nie piłaś – no chyba, że z wiadra, teraz wszystko się zmieniło. Albo karmisz, albo prowadzisz, albo będziesz prowadzić lub względnie jesteś w ciąży. Nie szkodzi, Twój sposób pojmowania dobrej zabawy się zmienił. A jeśli nie, to dlaczego nie dasz się namówić na „jednego”? Buhahahahaha! Twoi znajomi pośpią do 12-tej lub utną sobie krótką zombie drzemkę za monitorem, gdy szef pójdzie na lunch, a Ty? Kto nie przeżył kaca z dziećmi, ten nie wie nic o życiu! O tak! Choć zawsze śpią do siódmej, na Twoim kacu wstaną o piątej! Wyjmą cymbałki, grającego ślimaka, będą pytać „a dlaczego”, puszczą rekordową liczbę pawiów i wdepczą paczkę paluszków w dywan ( to nic przecież masz ODKURZACZ! Zło wcielone!) Czyli świetna zabawa gwarantowana! Jeśli masz dzieci i świadomie fundujesz sobie kaca – to równie dobrze możesz sobie wsadzić w dupkę parasol i otworzyć! Dziękuję 😉

Nie próbujcie tego w  domu 😉 Rodzicielstwo pełne jest pikantnych sekretów!
A jacy są Twoi bezdzietni znajomi …? 😉

Źródło zdjęcia: Pixabay

Tata umarł jak miałam trzynaście lat, to za mało, żeby nawiązać z rodzicem dorosłą relację, byłam dzieckiem. Ostatnie lata Jego życia były naznaczone chorobą. Niby wiedziałam, że jest źle, ale po dziecięcemu wierzyłam, że będzie dobrze. Bo ja tak chcę. Niestety, w życiu nie zawsze jest tak jak chcemy, wtedy też nie było.

Jak wspominam Tatę? Migawkami. Tylko tyle, albo aż tyle mi zostało. Pamiętam nasze wyprawy do lasu na grzyby, wracaliśmy do domu z torebką kurek i podgrzybków. Nie wiem czy Mama była szczęśliwa obierając to wszystko, no ale grzybki w occie – pychotka.

Pamiętam jak uczył mnie jeździć na rowerze, nasze pierwsze wyprawy rowerowe – byłam może rok – dwa starsza od Duśki. Wydawało mi się, że jeździmy bardzo daleko… dziś wiem, że to nieprawda (z Duśką dalej chodzę piechotą). No ale wtedy to było dużo, dopiero uczyłam się jeździć na dorosłym rowerze (kto pamięta Wigry 3?).

I zimowe wyprawy na łyżwy na… staw! Tak tak, kiedyś zimy były inne, a i obyczaje też, dziś nikt by na staw nie wszedł. Duśce nawet nie zamierzam o tym opowiadać, żeby kiedyś nie wpadła na pomysł spróbować. Zresztą teraz staw nie zamarza tak jak kiedyś, zima trwa dwa tygodnie a nie trzy miesiące.

Pamiętam jak Tata pozwolił mi zjechać na łyżwach z górki – oczywiście, że się poobijałam, no ale skąd miałam wiedzieć, że za zakrętem będzie wystający korzeń? Siniak na biodrze nosiłam przez dwa tygodnie i byłam z niego dumna. Bo do połowy górki udało mi się ustać 😉

Tata nauczył mnie robić papierowe samoloty, dziś robię takie dla Duśki. Jest tak samo szczęśliwa jak ja w dzieciństwie. Robił też dla mnie spadochrony z chusteczki i baterii a także helikoptery z puszek po farbach, ale tego niestety nie umiem. Nauczył mnie rzucać lotkami i grać w kometkę. Lotki były prawdziwe, ostro zakończone, nie żadne rzepowe piłeczki. Rzucałam w drewniane drzwi garażu.

W lecie jak wracał z pracy jeździliśmy nad rzekę. Tak, tak, kiedyś ojcowie wracali z pracy o siedemnastej nie o dwudziestej drugiej.

Kiedyś spóźnił się na autobus pracowniczy i musiał wracać do domu pociągiem. Dlaczego? Bo zobaczył, że w kiosku jest „Okienko”, gazeta, którą uwielbiałam, a która nie miała dużego nakładu.

Czasem opowiadał mi o swoim dzieciństwie, a czasem prowadziliśmy „dorosłe” rozmowy o życiu. Wtedy myślałam, że są dorosłe, dziś wiem, że nie całkiem 😉 ale zaszczepił mi swój sposób patrzenia na świat. Na przykład, wyobrażaliśmy sobie, że wygraliśmy kupę pieniędzy w totolotka, planowaliśmy co za to kupimy i gdzie pojedziemy, a potem mówił: wiesz, są prowadzone badania nad lekarstwem na raka, może sfinansujemy?

Był rodzinnym fotografem. Niestety. Dlaczego? Bo mam z nim tylko jedno zdjęcie, bardzo kiepskie, nie wiem kto je zrobił. Kiedyś nie było aparatów cyfrowych, w ogóle mało kto miał aparat, a kliszę się oszczędzało. Takie czasy. Dziś pilnuję, żebyśmy robili sobie wspólne rodzinne zdjęcia, żeby Duśka kiedyś miała więcej zdjęć z rodzicami.

Podobno powiedział Mamie, że jak urodzi mu syna to nie odbierze ze szpitala 😛 jednak myślę, że tęsknił za męskim potomkiem. Może dlatego sporo mnie uczył, dziś śmieję się, że urodziłam się ze śrubokrętem w ręce. W torebce mam cztery 😛 Tam gdzie potrzeba więcej umiejętności niż siły świetnie sobie radzę z technicznymi sprawami, a i drzewa narąbię jak trzeba.

Umarł za wcześnie. Nie było Go przy mnie jak dorastałam, może dlatego te wspomnienia takie pozacierane? A może dlatego, że upłynęło już 25 lat od Jego śmierci? Nie wiem. Bardzo mi przykro, że Duśka zna Dziadka tylko z paru zdjęć. To nie tak powinno być.

Został mi po Nim zegarek, prawdziwa szwajcarska Doxa. Czasem ją sobie nakręcam, słucham cykania, zamykam oczy i próbuję cofnąć czas.

Boże, widzisz i nie grzmisz! To była pierwsza moja reakcja na treść artykułu dotyczącego małych modelek, które prezentowały bieliznę dla dzieci. I nie, nie była to zwykła sesja i zwykła bielizna, tylko wytwór podszyty moim zdaniem niesmacznym podtekstem w wydaniu ośmioletnich dziewczynek.

Ja rozumiem, że aby sprzedać towar, ściągnąć uwagę ludzi, należy sięgnąć po mocny akcent, ale przedstawienie modelek w “eterycznych” (delikatnie to ujmując) pozach, wymalowanych i wystylizowanych na modłę małych lolitek, to dla mnie potężna przesada. To wszystko trafia do masowego odbioru, choć wydaje mi się, że same modelki nie mają świadomości w jakim kontekście je osadzono. Zresztą dobrze wiem, czym się powinny zajmować i jak wyglądać ośmiolatki, bo na szkolnych korytarzach mijałam ich całe tabuny.

Nóż mi się w kieszeni otwiera kiedy widzę tego rodzaju zdjęcia, zastanawiam się czy rodzice dzieci nie widzą w takiej sesji nic niepokojącego? Może nie widzą, może brak im wyobraźni, a może dobrze zapłacono i im to zwisa. Strach zapytać. Dzieciaki zawsze chętnie naśladują starszych, ale jeśli negliż i kontekst erotyki wychodzi poza sypialnię dorosłych, to uważam że nie ma się z czego cieszyć. Wszystko na sprzedaż, byleby dobrze zapłacili?

Takie ucharakteryzowanie małych modelek jest szkodliwe tym bardziej, że zawsze znajdzie się ktoś o wypaczonej psychice, kto potraktuje te zdjęcia jednoznacznie. Aż strach pomyśleć, że w ten sposób dorośli nieświadomie wystawiają dzieci ku uciesze zboczeńców.

Dziewczynki o urodzie porcelanowych laleczek, powinny takie pozostać jak najdłużej, bo wbijanie je w prowokujący strój i upodabnianie do wampów, doprowadzi do tego, że to się stanie powszechne. A przecież dzieciaki mają jeszcze gros czasu, żeby dojrzeć do poruszania tematu seksualności i odpowiedzialności za swój wygląd i zachowanie. No bo chyba o to chodzi rodzicom, żeby chronić swoje dzieci przez złem tego świata, a nie kodować im w głowach że to co do tej pory było zarezerwowane dla “dorosłych” teraz śmiało może stać się ich udziałem.

One mogą nie mieć tej świadomości, dla nich to tylko sesja i tylko zabawa, ale rówieśnicy mogą zechcieć “pójść za przykładem”. Bilboardy, kolorowe okładki, to wszystko przyciąga podatne umysły dzieci oraz młodzieży, którym często brak ustalonego systemu wartości, i które chętnie poczują się “jak dorośli”. A my dorośli musimy im to wytłumaczyć i wskazać takie kierunki działania, które pozwolą im bezpiecznie się rozwijać oraz niwelować skutki błędów, które nie jeden raz popełnią.

Po co przesuwać granice? Czy w kontrze do ciężarnych dwunastolatek, gimnazjalnych zabaw w słoneczko i nie wiadomo czego jeszcze, nie powinniśmy budować norm moralnych dalekich od mentalności ulicy? Niestety, to wszystko idzie w inną stronę. Patologia będzie normą, seks sprzeda się pod każdą postacią a granice zdrowego rozsądku zostaną jego pozbawione. W dziwną stronę wszystko  idzie.