Do Pierwszej Komunii mojego dziecka niecały miesiąc. Przygotowania nie idą pełną parą, bo jakoś nie widzę ku temu powodów. To, na czym się skupiam, to zachowanie w zawirowaniach, jakie mnie otaczają, choćby minimum normalności.

Tak do końca to mi nie wychodzi. Do wyścigu o rezerwację w restauracji się nie ustawiłam, bo w zeszłoroczne wakacje nie przyszło mi to do głowy. Po przemyśleniu sprawy uczciwie doszłam do wniosku, że przyjęcia w domu nie dam rady zrobić. Zwyczajnie nie pomieszczę gości. A i gotowanie, nie ma co ukrywać, nie jest moją mocną stroną. Ponieważ w moim mieście są trzy knajpy na krzyż (a jakby policzyć uczciwie to coś koło dziesięciu, które nadają się na zorganizowanie przyjęcia komunijnego), już we wrześniu nie miałam szans na żadną. Najwyraźniej nie jestem zapobiegliwa i przewidująca. Trudno. Chociaż nie mogę powiedzieć, że mnie to jakoś bardzo martwi.

Im bliżej komunii, tym mniej się przejmuję. Serio. Mam w sobie jakiś taki wewnętrzny spokój, przekonanie, że wszystko na pewno będzie dobrze. I odpukać, na nic narzekać nie mogę. Sukienka do komunii się szyje, byłyśmy na przymiarce, wygląda skromnie, ale bardzo ładnie. Przy okazji zobaczyłam awanturę, którą zrobiła mama jednego chłopca i byłam w sporym szoku. No bo jak to jest możliwe, że alby będą gotowe dopiero po majówce?! Przecież to skandal!!!

Wstępną listę gości zrobiłyśmy, wyszło nam dwadzieścia osób. Po przemyśleniu wszystkich za i przeciw doszłam do wniosku, że dobrym dniem na zorganizowanie spotkania w rodzinnym gronie będzie sobota kończąca Biały Tydzień. Po pierwsze dlatego, że w sobotę nie powinno być problemu z jakąkolwiek salą, po drugie – po obiedzie Duśka pójdzie do kościoła w sukience, kto będzie chciał, to też pójdzie i sobie ją dokładnie obejrzy. Tak na marginesie – dowiedziałam się właśnie, że w dniu Pierwszej Komunii do kościoła najpierw wpuszczani są dzieci i rodzice, a reszta jak wystarczy miejsca. Na ogół ta reszta ogranicza się do babć, jeśli rodzice wcześniej o to zadbają. Reszta rodziny się nie mieści – idzie na mszę do dolnego kościoła, by tam modlić się za dziecko. Nie wiem, ile w tym prawdy i jak to ma technicznie wyglądać, ale jeśli tak jest, to ta moja naprędce wymyślona sobota ma dużo więcej sensu, niż to się może na pierwszy rzut oka wydawać. No ale umówmy się – robienie przyjęcia komunijnego prawie tydzień po fakcie do normalnych nie należy. No cóż – zawsze byłam jakaś inna. I szczerze mówiąc – wcale nie jest mi z tym źle. Salę dostałam za pierwszym podejściem – ulubioną knajpę mojego dziecka.

Nie mam jeszcze butów dla Duśki bo kupować je już teraz to trochę ryzyko, kilka razy zrobiła mi niespodziankę pod tytułem: „Te buty kupione miesiąc temu, są za małe.” Nie mam wianka na głowę, bo jeszcze nie do końca wiem, jak będzie uczesana. Właściwie to w ogóle nie wiem. Ustali się w okolicach majówki. Nie mam też zaproszeń, zamówię jakieś w internecie. A jeśli czegoś więcej nie mam, to nie mam o tym pojęcia.

Za to wiem, co muszę kupić mojemu dziecku na komunię. Na pytanie, co chce dostać, odpowiedziała:

– No tradycyjnie. Rower i zegarek. Rower najlepiej ciemnoróżowy świecący, a zegarek na baterie, ale ze wskazówkami i też różowy.

Nie wiem, co jej nagle odbiło z tym różem, z którego wydawałoby się dawno wyrosła. Na wszelki wypadek prezenty kupię tak jak buty, w ostatniej chwili. Może jej się gust zmieni?

Tak, wiem, telewizor pozwala w sposób nieskomplikowany się odchamić, wyłączyć mózg. Umówmy się, że to, co jest serwowane w różnych programach, czasem bywa wręcz przytłaczająco głupie. Perełki można na palcach jednej dłoni zliczyć. Ale kto co lubi.

W sumie to niespecjalnie porozmawiamy o tym, na co można się natknąć w telewizji, bo w ogóle jej nie oglądam. Częściej to pudło brzęczy, gdy moje starsze dzieci proszą o bajkę. Gdy jestem sama z najmłodszym synem, telewizor nie jest włączony. Dzieje się tak  z dwóch powodów.

Pierwszy to kwestia oszczędności. Stara plazma na pół ściany, pożera ogromne ilości prądu, po prostu. Powinnam ją wymienić na nowy telewizor, zdecydowanie bardziej ekonomiczny, jednak teraz nowszy sprzęt nie jest mi potrzebny. Druga rzecz to dokuczliwy brak czasu. No bo ja Was przepraszam – doby się nie rozciągnie, a jeżeli ten czas, którego i tak zbyt wiele nie ma, trwonimy na gapienie się w pudło, to nic dziwnego, że go brakuje.

Tak czy inaczej, już jakiś czas temu, gdy rozmawiałam z koleżanką, która wcale nie ma telewizora w domu, pukałam się w głowę. Byłam zszokowana, że to jest w ogóle możliwe, no bo na czym oko zawiesić, gdy w domu nic nie brzęczy i nie miga? Ja co prawda telewizora się nie pozbędę, bo mój małżonek lubi oglądać mecze, ale wierzcie mi na słowo, ja pudła z własnego wyboru nie włączam.

Dzięki temu znalazłam zagubiony wolny czas, który poświęcam na czytanie książek (nie będę podkreślała przewagi książek nad telewizorem, bo to jest powszechnie znane), na praktykę mojej nowej miłości – jogi, na bieganie. Zyskałam czas na nieśpieszne załatwienie swoich spraw, bo moje oczy nie uciekają w kierunku ściany. Nie siadam na kanapie, jestem stale w ruchu. Znacznie częściej zdarza mi się słuchać radia lub po prostu muzyki. Doceniłam ciszę panującą w domu, która przy trójce dzieci jest towarem wręcz luksusowym.

Ale żeby nie było, że jestem tak ortodoksyjna, jedyny wyjątek jaki zrobię, będzie miał miejsce, gdy pojawi się kolejny sezon mojego ukochanego Wersalu. Wtedy, raz w tygodniu, bez wyrzutów sumienia i z przyjemnością skupię się na serialu.

Gdy dzień kradnie Wam telewizor, dajcie sobie trochę wolności i wyłączcie go na próbę. Ani się obejrzycie, a przestaniecie rozglądać się nerwowo za pilotem. Robiąc ciekawsze rzeczy, zabraknie na to czasu 🙂

Dawno, dawno temu ludzie mieszkali w domach wielopokoleniowych, a przy nich rosły drzewa, na które można było się wspinać. Kiedyś podwórka tętniły życiem i śmiechem dzieci, w krzakach budowało się bazy z gałęzi, a górki służyły do turlania się.

We współczesnych przydomowych wypielęgnowanych ogródkach rosną zazwyczaj iglaki, a te nie mają grubych konarów, po których można wejść na sam wierzchołek i poczuć się spełnionym, lub ukryć przed całym światem. Teraz dzieci po dniówce w przedszkolu bądź po lekcjach w szkole mają wiele różnych zajęć dodatkowych albo siedzą przed telewizorem, lub grają na komputerze. Podwórka nie służą już do zabawy, nie są centrum rozrywki mieszkających tam dzieci, nikt nie biega od rana do późnego wieczora i kryje, licząc głośno do dwudziestu.

Powiecie, że za to nigdy wcześniej w Polsce nie było tyle, ile jest teraz placów zabaw. To fakt — i całe szczęście! Choć wiele z nich, pomimo że piękne i kolorowe, wcale nie są idealne – mają huśtawkę do huśtania, karuzelę do kręcenia, czyli sprzęty o określonych funkcjach. Brakuje im przestrzeni do kreatywnej swobodnej zabawy.

A te nieskrępowane, otwarte zabawy mają wielką moc. Dzięki nim dziecko robi ogromny krok w swym rozwoju. Dzieci świetnie potrafią bawić się same i nie potrzebują animatora, który wymyśli i poinstruuje, jak spędzać czas. Zazwyczaj nie potrzebuję też gotowych zabawek, gadżetów i sprzętów.

Co więc jest im potrzebne do zabawy na podwórku oprócz wyobraźni? Odnieśmy się do wspomnień z własnego dzieciństwa…

Mama, która nie woła: uważaj, żebyś się nie pobrudził! Tu pomocne mogą być zestawy „ubrań na podwórko”, czyli składające się NIE z najładniejszej, najmodniejszej i najdroższej garderoby. Idąc na dwór najlepiej założyć ciuchy wygodne i takie, których nie będzie żal, jeśli nie da się później sprać plam z trawy czy błota.

Nuda. Pozwólmy małolatowi się chwilę ponudzić – wtedy rodzą się najbardziej kreatywne pomysły i najlepsze zabawy. Przypomnijmy sobie… w czasach gdy nie miało się wielu wypasionych zabawek i elektronicznego sprzętu, wbrew pozorom miało się wszystko, bo posiadało się wyobraźnię.

Piasek, kamyki, patyki. Z tych materiałów można tworzyć, co się tylko zechce, można kopać, przesiewać, zakopywać, przesypywać, tworzyć jamy, jaskinie, budować fortece, tunele, lepić piaskowe ciastka i babki. Doświadczać i eksplorować bez ograniczeń.

Woda – można ją przelewać, rozchlapywać, tworzyć jeziora, rzeki, tamy, robić zupę wiaderkową i inne mikstury, wodne bomby i rurociągi.

Patyki i kije – można nimi grzebać, wtykać, budować szałasy, zamienić w miecz, w karabin albo wędkę. Są świetne, jako materiał budowlany!

Drzewa, krzewy, kwiaty, kora, szyszki – by się schować przed słońcem i przed całym światem, by się wspiąć na gałąź, by odkrywać świat natury. Szukać gąsienic i ślimaków, obserwować pracę mrówek i tworzyć domki dla biedronek.

Wolność! Dzieci powinny mieć trochę swobody – ile, to zależy od ich wieku. Nawet jeśli będzie się to wiązało z poobijanymi łokciami, rozbitym kolanem, zadrapaniami czy upadkiem z drzewa. Powinny mieć możliwość same zobaczyć i przekonać się, z czego jest zbudowany prawdziwy świat.

Brak celu – dla nas dorosłych każda czynność musi być ukierunkowana. Dla dzieci nie! Robienie czegoś bez powodu, dla samej radości z działania nie jest bez sensu, jest jak najbardziej ok. Dla dzieci sens tkwi w samej aktywności.

Wybierając plac zabaw albo urządzając przydomowy ogródek, pamiętajmy też o tych ośmiu punktach. Pozwólmy naszym dzieciom bawić się beztrosko i spontanicznie. Niech wymyślają, tworzą, doświadczają otaczającą rzeczywistość i to wszystkimi zmysłami. Pozwalajmy im na korzystanie ze swobodnej przestrzeni do zabawy, nieprzygotowanej wcześniej przez dorosłych. I obojętnie czy jest to dwu, czy dziesięciolatek!

„Nasze dzieci chcą odkrywać świat. Dajmy im klucze do tych poszukiwań” (Maria Montessori)