– A co to za wypadek był pod kościołem dziś rano? Śmiertelny chyba. Ty tam mieszkasz to na pewno wiesz. Policja stała i te buciki tak leżały. Dziewczynki jakiejś. Chyba dziewczynki, bo takie kolorowe. Takiej dziesięcioletniej chyba. Widziałaś? Przecież szłaś tamtędy rano. Musiałaś widzieć.

Nie mieszkam pod kościołem, powiedzmy, że w pobliżu. Ale faktycznie, można mnie podejrzewać o prowadzanie tamtędy dziecka do szkoły. Jednak nie, chodzimy inną drogą i może i dobrze. Wcale bym nie chciała, żeby Duśka oglądała takie widoki.

Nie wiem, co tam się stało, mogę jedynie zgadywać. Skoro buciki leżały na asfalcie, to raczej dziecko nie jechało samochodem. Albo przechodziło przez przejście, albo jechało rowerem. No właśnie…

Rowerzyści muszą mieć bardzo silne lobby w parlamencie. Nie wierzycie? Przywileje rowerzystów są naprawdę spore. Jak inaczej przeforsowaliby zapis dający im pierwszeństwo zawsze, gdy są na ścieżce rowerowej? Zawsze znaczy zawsze. Nawet jeśli ścieżka rowerowa wiedzie przez środek skrzyżowania, nie muszą hamować i się rozglądać. Pieszy musi, rowerzysta w analogicznej sytuacji już nie. Nie wierzyłam, ale kolejni nagabywani przeze mnie kierowcy twierdzą zgodnie:

– Jeśli jest oznaczona ścieżka rowerowa przecinająca jezdnię, to rowerzysta ma pierwszeństwo.

Nie wiem, co za kretyn to wymyślił. Nie korzystam z tego przywileju, bo w moim pojęciu jest on zwyczajnie niebezpieczny. I apeluję do Was rowerzyści: idźcie w moje ślady!

Pod wspomnianym wyżej kościołem wygląda to ni mniej, ni więcej tylko tak, że ścieżka rowerowa „przechodzi” z jednej strony jezdni na drugą. Efekt? Rozpędzeni rowerzyści nagminnie wpadają rozpędzonymi rowerami na jezdnię, kierowcy dają „po hamulcach” i jedni do drugich mają pretensje. Rowerzysta zasłania się prawem, kierowca zdrowym rozsądkiem. I chociaż sama poruszam się po drogach rowerem, to w tym wypadku sercem jestem po stronie kierowców. Oni zwyczajnie nie są w stanie wyhamować, jak im nagle wpadnie rower pod koła. Że niby mają profilaktycznie hamować? Hmmm, no można niby próbować, jak się wie, gdzie są ścieżki rowerowe i niebezpieczne, aczkolwiek legalne przejazdy przez jezdnię. Ale po pierwsze, nie każdy to wie, mało kto jeździ po mieście na pamięć, a zanim się zauważy znak, może być zwyczajnie za późno. Po drugie, rowerzyści poszli krok dalej. Uznali, że skoro w niektórych miejscach można przejeżdżać przez jezdnię, nie rozglądając się na boki, to znaczy, że można wszędzie, nawet tam, gdzie nie ma ścieżek rowerowych, tylko opieszałe miasto nie postawiło odpowiednich znaków. Nie wymyśliłam tego, usłyszałam od znajomego taksówkarza.

Jak jest naprawdę? Faktycznie rowerzysta w określonych sytuacjach ma prawo jechać po chodniku, ale nigdy przenigdy nie ma prawa przejechać przez przejście dla pieszych. To jest ten moment, kiedy ma zejść z roweru i go przeprowadzić. Oczywiście jest to najczęściej łamany przez rowerzystów przepis. Ścieżka rowerowa i chodnik zlały się w jedno, a co za tym poszło, przejście dla pieszych i przejazd dla rowerów też. I od tej pory określenie pirat drogowy nabrało zupełnie nowego znaczenia.

Są przywileje, z których można, a nawet trzeba korzystać. Są też takie, o których lepiej zapomnieć. W pewnych sytuacjach lepiej kierować się zdrowym rozsądkiem. Tak po prostu. Inaczej może się okazać, że to nasze buty będą leżały na asfalcie.

Zaczęło się wielkie odliczanie, za kilka dni moje starszaki pójdą do przedszkola. Adi chodził wcześniej w Irlandii a Nisia dopiero zaczyna swoją przygodę. Musiałam więc przygotować podwójnie wyprawkę do przedszkola, a uwierzcie, że mając troje dzieci, nie jest to zadanie łatwe.

Powiecie pewnie, że to żaden problem skoczyć do hipermarketu i kupić co potrzeba. W końcu półki uginają się od rzekomych promocji, a sklepy prześcigają się w super okazjach. Tylko jak się dobrze przyjrzeć, to okazuje się, że produkty są wątpliwej jakości, a ich cena wcale taka “mega promocyjna” nie jest. Poza tym z trójką małych dzieci to trochę jak wyprawa na Rysy.

Stawiam na wygodę

Jestem wygodna, nie twierdzę, że nie. Powiem więcej, uwielbiam ułatwiać sobie życie, gdzie tylko mogę. Chodzenie z trójką dzieci po markecie do przyjemności nie należy, jeśli ktoś ma zapędy masochistyczne to zapraszam, ja podziękuję.

Wyobraź sobie, że najpierw ubierasz siebie, potem całą trójkę po kolei, owszem w sierpniu jest ciepło, ale mimo, że nie ma jeszcze południa, cała trójka wygląda jak obraz nędzy i rozpaczy, a ślady śniadania znajdziesz nawet na skarpetkach. Jak w końcu stoisz w drzwiach gotowa do wyjścia, to okazuje się, że ktoś jeszcze chce siku, ktoś piciu, a ktoś nie wziął czapki… Dojeżdżasz wreszcie do sklepu, ładujesz najmłodszego do wózka sklepowego, a resztę ogarniasz wzrokiem. Lecisz po bagietkę – taki zatykacz, żeby nie jęczeli. Ruszasz w kierunku półek z produktami z listy i zaczyna się… Nuuuudzi mi się… Chodźmy stąd… Mamoooo, chodźmy na kulki… I już wiesz, że zakupy skończone!

Dlatego zdecydowanie wybieram spacer, plac zabaw, wycieczkę do zoo albo cokolwiek innego, co nie wiąże się z bieganiem za dwójką, zdecydowanie zbyt szybkich dzieci pomiędzy półkami w sklepie, jakimś cudem trzymając trzeciego pod pachą.

Nie przepłacam

Jestem raczej oszczędna, nie lubię przepłacać, wolę świadomie kupować, bez szaleństwa. Zakupy sprawiają mi przyjemność, o ile mogę porównać ceny w różnych sklepach, buszować w poszukiwaniu ciekawych rozwiązań, pozwalających zaoszczędzić tu i tam. Jestem jednak matką, cierpię na chroniczny brak czasu, dlatego czy warto się tak spinać, żeby zaoszczędzić przysłowiową złotówkę.

Jak to pogodzić?

Idealnym rozwiązaniem dla mnie są zakupy przez internet. Przeszukuję strony sklepów: sprawdzam co oferują, w jakich cenach, jaki jest koszt wysyłki. Porównuję, rozważam i na spokojnie się zastanawiam, a wszystko to mogę robić wieczorem, gdy dzieci już śpią, siedząc wygodnie w fotelu i popijając ulubioną zieloną herbatę.

Bezpieczeństwo

Chociaż wieczorami, jak przystało na rodzica, oczy same mi się zamykają, to nie zapominam o bezpieczeństwie. W wielu sklepach zapłacić można kartą, niestety nie we wszystkich, czasami możliwe są płatności przelewem. To wszystko oczywiście jest dość wygodne, tylko trafia mnie, jak po raz pięćdziesiąty siódmy jednego wieczoru muszę wklepywać numer karty, datę ważności i inne szczegóły płatności.

Już wcześniej przyznałam się, że jestem wygodna więc i tutaj znalazłam rozwiązanie idealne. Mój sekret udanych zakupów – korzystam z płatności PayPal. Szybko, łatwo i bezpiecznie płacę za to, co kupiłam. Sprzedający nie otrzymuje żadnych moich danych finansowych. Wszystkie informacje mam zapisane na koncie w PayPal – karta płatnicza, konto osobiste. Sprzedawca otrzymuje potwierdzenie dokonania przeze mnie płatności. To taki mój wirtualny portfel, którym dysponuję zachowując wszelkie zasady bezpieczeństwa. Płacić mogę zarówno w Polsce jak i zagranicą, np eBay. Mogę też liczyć na pomoc w razie kłopotów z nierzetelnym sprzedającym.

Oswajanie

Wracając do wyprawki do przedszkola – ważną sprawą, jest to – co maluch ze sobą zabierze, czego potrzebuje. Powiecie, że to oczywiste – trzeba się trzymać listy. Jednak chodzi mi o inna kwestię. Skupiamy się na tym, żeby dziecku podobało się to, co mu kupimy, żeby był zadowolony, bo wtedy z przyjemnością pójdzie do przedszkola. Zapominamy, że te wszystkie przedmioty będą dla niego nowe i obce. Maluch potrzebuje czegoś, co będzie go uspokajało, dawało ukojenie w chwilach smutku i tęsknoty. Lepiej więc dać coś znanego, a co za tym idzie, kupić odpowiednio wcześniej, żeby dziecko zdążyło się z tym oswoić. Dobrze jest by pościel czy kocyk i podusię wyprać w ulubionym proszku z płynem zmiękczającym, żeby miały dobrze znany domowy zapach. Można w domu potrenować chodzenie w nowych kapciach, żeby nie okazało się, że będą niewygodne lub obetrą stópki.

Nasze zakupy są z nami już jakiś czas. Maluchy samodzielnie spakowały sobie do torby piórniki z wyposażeniem i kapcie oraz artykuły higieniczne. Naszykowały worki z kocykiem i poduszeczką. Codziennie sprawdzają czy wszystko jest nadal na swoim miejscu. Niecierpliwie czekają na swój wielki dzień.

Ty też już nie zwlekaj z zakupami i przygotuj wszystko z maluchem, żeby pierwszego dnia spokojnie i bez nerwów rozpocząć wielką przygodę.

Trzymam kciuki za udany start!

Wpis jest elementem współpracy z PayPal.
Dla naszych czytelników i fanów PayPal na Facebooku ruszył super konkurs – zajrzyjcie tutaj.

Z czym najchętniej jadasz gofry? U mnie obowiązkowo bita śmietana i owoce lub kwaśny dżem np czarna porzeczka, mąż sos czekoladowy, Niśka bita śmietana i sos karmelowy a Adi sam miód 😉 

W nudny, pochmurny, deszczowy dzień, taki jak dziś wyciągamy wszystkie składniki (pewnie znajdziesz je w swojej kuchni bez problemu) i zabieramy się do robienia pysznych chrupiących gofrów 🙂
Koniecznie spróbuj, są pyszne i świetnie poprawiają humor 🙂

Potrzebujesz:

2 szklanki mąki pszennej
2 szklanki mleka
1 łyżeczka proszku do pieczenia
szczypta soli
2 łyżki cukru
2 jajka
100 g roztopionego masła

Przygotowanie:

1. Do miski dodaję mąkę, mleko, żółtka, proszek do pieczenia, sól, cukier i miksuję dokładnie.
2. Dodaję rozpuszczone masło i znów miksuję na wysokich obrotach.
3. Ubijam białka i dodaję do masy, mieszając szpatułką do połączenia składników.
4. Piekę w gofrownicy 3-4 minuty aż będą rumiane.
5. Studzę na kratce.
6. Podaję z ulubionymi dodatkami: bita śmietana, różne sosy, dżem, frużelina owocowa, świeże owoce, miód, cukier puder 🙂

Smacznego!

Zdjęcia: Paulina Garbień