Za dwa tygodnie minie 10 lat odkąd zostałam matką. W okolicy 17 listopada (bo to był ten dzień) zawsze mam refleksyjne myśli i podsumowuję przeżyty rok. Kilka dni temu włączyłam sobie „Seks w wielkim mieście”, by coś “leciało” podczas gotowania.

Patrząc na cztery przyjaciółki z „Seksu w wielkim mieście” trochę ich pożałowałam. Właściwie ich świat kręci się wokół seksu, mody i pracy. Każde spotkanie to omówienie: jak, z kim, kiedy, gdzie, dlaczego i co z tego wyniknie. Przez całe życie szukają tego jedynego księcia z bajki, zdzierając przy tym dziesiątki par butów. A jak znajdą, to ciągle są niepewne, czy to aby ten. Straszne to dla mnie.

Faceta znalazłam sobie jednego (co i tak było nie lada wyczynem), na modzie zupełnie się nie znam, praca jest, ale dzieci ważniejsze. Może ja po prostu się zestarzałam? Skurodomowiałam? Zapytałam Prywatnego Wikinga, który wyjątkowo znalazł się pod ręką:
– Czy ja jestem atrakcyjna?
– Co to za pytanie?
– A jak myślisz, czy mogłabym się spodobać innemu mężczyźnie?
Wzrok Pana Wikinga był wymowny… Uśmiał się ze mnie. No tak! Jakiemu mężczyźnie może się spodobać kobieta wiecznie zajęta dziećmi, gotowaniem, studiowaniem i pracą. No i tak na poważnie – nie najmłodsza! Co prawda nikt na ulicy nie spluwa za mną z obrzydzeniem, ale miss świata to też nie jestem.

Z drugiej strony ci dzisiejsi mężczyźni to jacyś tacy zniewieściali, a w ogóle to ilu ja ich spotykam?
Listonosza? Przystojny ale niski. Inkasent? Jakiś taki niedoprasowany. Sąsiad? Śmierdzi papierosami, a tego, nie cierpię. No i jeszcze czasem wpada spocony kurier z nadwagą. A gdzie ci romantyczni przystojniacy z bukietami kwiatów? Prywatny Wiking to przynajmniej czasem z sałatą przyjdzie, albo ziemniakami, więc florystyczne podarki mam co jakiś czas zapewnione 😉

Wędrując po mieście rozglądam się i co widzę? Studenci w spodniach z krokiem między kolanami, lub kalesonach mocno przylegających do ciała, łysi urzędnicy w poplamionych koszulach i akwizytorzy z uśmiechem przylepionym do twarzy…
Gdzie im wszystkim do Mr Biga?

Popatrzyłam na tatę Szkodników.
Toż to trzeba chronić jako dobro narodowe! Wysoki, przystojny i jak brodę zaplecie to prawie jak Ragnar Lodbrok. I przede wszystkim inteligentny. Przegadałabym z nim całe noce. No bo nie łudźmy się…
Seks po kilkunastu latach małżeństwa przydarza się jako akt sporadyczny i krótkotrwały. Po pierwsze przy dzieciach często gęsto trzeba z nimi łoże dzielić, bo to kaszelek, gorączka, potwory z ciemności wyskakujące. A z drugiej strony, musiałabym fortunę wydać na wazelinę, by oddać się intymnym igraszkom. No o czym wy myślicie? W długoletnim małżeństwie, z małymi dziećmi u boku, wazelina służy do posmarowania klamki, by dzieciom ślizgały się ręce i nie wchodziły do pokoju 😉 Poza tym przy takiej ilości zajęć i tak wieczorem lecę na przysłowiowy pysk i marzę tylko o objęciach Morfeusza.

Włączyłam drugą część filmu. Rozmowa Mirandy i Charlotte mnie powaliła na kolana. Chciałabym je zobaczyć w akcji z dwójką dzieci, dwoma tysiącami na rękę i bez babć i cioć. W polskich warunkach to by chyba szybko poległy.
10 lat jestem mamą. Jak ten czas leci. A dopiero co małe kaftaniki prasowałam i małe stópki mieściły się w jednej mojej dłoni, a tu Starsza już mi buty kradnie.

10 lat. Pięknych lat. Pachnących pudrem, oliwką i ukiśniętym mlekiem rozlanym pod biurkiem. Popatrzyłam w lustro. Jakże inna jestem od panienek z City. I powiem wam, że jestem z tego cholernie zadowolona. Lubię to swoje małe miasteczko. Seks w małym mieście również może być przyjemny. Nie musimy mieć butów od Manolo Blahnika, by być szczęśliwe. W  butach od CCC czy Lidla też można życie wesoło przejść 😉

P.S. Wracając do wazeliny. Działa dopóki dzieci są dość małe. Ze starszymi to trzeba coś innego wymyślić. Ja czekam aż moje pójdą na studia, bo do szkoły z internatem nie chciały dać się wysłać 😉
Ot życie…

Współczesne wózki dają nam wiele możliwości i praktycznych rozwiązań. Nowoczesne, lekkie, z wieloma pomocnymi akcesoriami są niezbędne każdemu rodzicowi – bez nich ani rusz! Można je dostosować do aktualnych potrzeb malucha, warunków atmosferycznych, przemierzanego terenu. Kupując sprzęt bierzemy zatem pod uwagę walory estetyczne, wygodę naszego użytkowania, rozmiary, wagę, funkcjonalność, itp. Nie możemy jednak zapominać, że w wózku jeździ dziecko.

Maluch jest jego „głównym użytkownikiem” i spędza w nim czasem kilka godzin dziennie. Wycieczki, spacery, ale także bieżące sprawy do załatwienia – sadzamy dziecko w wózku „przodem w kierunku jazdy” i ruszamy! Myślimy tak: ono sobie popatrzy na świat, rozejrzy się, zobaczy tak wiele ciekawych rzeczy, będzie się dzięki temu lepiej rozwijać.

Czy tak jest rzeczywiście?

Tak naprawdę siedząc w wózku małe dziecko:

• Niewiele widzi – widziany obraz się rozmazuje, gdyż pędzimy do przodu.
• Nie ma czasu się rozejrzeć, bo przecież nie zatrzymujemy się przy ciekawych (z punktu widzenia malucha) obiektach.
• Nawet jeśli coś uda mu się dojrzeć, nie ma z kim podzielić się radością doznawania, bo opiekun nie zdaje sobie sprawy  tego, co zainteresowało dziecko. On chce jak najszybciej dotrzeć do celu.

A może warto posadzić dziecko tak, by jadąc w wózku miało z dorosłym kontakt twarzą w twarz? Co to zmieni?

• Można z dzieckiem rozmawiać na temat tego, co dzieje się dookoła, to łatwiejsze, gdy ma się rozmówcę przed oczami. To doskonały trening mowy i sposobów komunikowania się.
• Opiekun reaguje na to, co dziecko zainteresuje lub skieruje jego uwagę na coś wartościowego. Wspiera je w ten sposób w rozwoju umysłowym.
• Dorosły może w ten sposób przekazywać dziecku całe bogactwo doznań związanych z mową ciała i wyrazem twarzy – to świetny trening umiejętności społecznych.

Tak niewielka zmiana, a tak wiele dla dziecka znaczy! Spróbujcie.    

Oczywiście, wiele zależy od typu wózka i czy wygodnie prowadzić go tak, by dziecko siedziało przodem do kierowcy (w wielu przypadkach nie ma to znaczenia). Podobnie jest z dzieckiem – jeśli woli siedzieć przodem do kierunku jazdy to po prostu trzeba mu na to pozwolić:) Nic na siłę. Kontakt twarzą w twarz sprawdza się w przypadku mniejszych dzieci, dla których obserwowanie twarzy dorosłego ma duże znaczenie. W przypadku dzieci nie ma idealnych rozwiązań, bo każde jest inne i ma swoje indywidualne potrzeby. Ważne żeby próbować.     

Twoja pociecha narzeka na ból brzucha albo gardła zawsze wtedy, gdy następnego dnia w planie ma lekcję WF-u? A może równie często zdarza jej się „zapomnieć” stroju? To sygnały, obok których nie wolno przejść obojętnie. Dowiedz się, jak znaleźć przyczynę niechęci i pomóc dziecku polubić lekcje wychowania fizycznego.

Eksperci od lat biją na alarm – coraz więcej uczniów nie ćwiczy na lekcjach WF-u. Powody absencji są różne, ale zdecydowanie za często wynika ona nie z przeciwwskazań lekarskich, a ze zwykłej niechęci do aktywności. O tym, że jest z czym walczyć, najlepiej świadczą statystyki. Według raportu Najwyższej Izby Kontroli z końca 2013 r., na lekcjach nie ćwiczyło aż 15% uczniów „podstawówek”.

O zbawiennym wpływie ruchu na rozwój młodego człowieka powiedziano już chyba wszystko. Najbardziej podstawowym pretekstem do regularnego uprawiania sportu są właśnie lekcje WF-u. Razem z ekspertami akcji „Rusz się z Kubusiem!” przygotowaliśmy poradnik dla wszystkich rodziców, których dzieci z różnych powodów unikają ćwiczeń na WF-ie.

Zabawa i motywacja

Sport stanie się zdrowym nawykiem malucha tylko wtedy, jeśli będzie mu się kojarzyć ze świetną zabawą. To dlatego warto już od najmłodszych lat włączać element aktywności do codziennych czynności, np. organizując emocjonujące wyścigi podczas codziennych spacerów i niezależenie od pogody szukać odpowiedniej okazji do aktywności.

Zdaniem Moniki Pyrek, w wieku szkolnym ważne jest motywowanie dziecka poprzez obietnicę korzyści. – Dzieci łakną sportu, wystarczy im go podać w odpowiedniej formie – nie ma wątpliwości mama 4-letniego Grzesia, która razem z marką Kubuś promuje aktywność fizyczną wśród dzieci. – Warto też poszukać odpowiedniej motywacji dla dziecka i dla siebie, by podjąć wyzwanie zmobilizowania malucha do ruchu. Dzieci, które są aktywne przez ok. 60 minut dziennie, lepiej przyswajają wiedzę, a to szczególnie ważne w roku szkolnym. Można zatem połączyć przyjemne z pożytecznym.

Rolę odpowiedniej motywacji i nastawienia podkreśla także Daria Kabała-Malarz. – Jeśli dzieci nie palą się do lekcji WF-u, spróbujmy je przekonać, że to lepsza wersja przerwy i czas na zabawę, a nie obowiązek – proponuje dziennikarka sportowa, także wspierająca akcję „Rusz się z Kubusiem!”. – To jedyna lekcja, kiedy zamiast ruszać głową, możemy ruszać nogami. Nauka fizyki będzie jeszcze łatwiejsza, jeśli wcześniej się dotlenimy i trochę pozytywnie zmęczymy.

Z lekcji WF-u po sławę i medale

Podstawowa korzyść płynąca z regularnej aktywności ruchowej pod okiem nauczyciela to oczywiście wszechstronny rozwój fizyczny. Jak pokazuje przykład Moniki Pyrek, może to być również początek pięknej kariery sportowej. – To właśnie jeden z moich nauczycieli WF-u wysłał mnie na pierwsze zajęcia lekkoatletyczne – wspomina była tyczkarka. – Dostrzegł we mnie wrodzone skoczność oraz gibkość. Delegował mi ćwiczenia, dzięki którym je rozwijałam i tak to się zaczęło.

– Ja również trafiałam na wspaniałych nauczycieli, dla których praca była pasją – dodaje Daria Kabała-Malarz. – Tych z nas, u których widzieli potencjał, zachęcali do sportu wyczynowego, a tych mniej uzdolnionych mobilizowali do znalezienia ulubionej dyscypliny, która daje najwięcej przyjemności. I to był klucz do sukcesu, bo nie wszyscy muszą sport traktować profesjonalnie. Wystarczy, by go lubili i uprawiali dla zdrowia.

Nikt nie rodzi się mistrzem

Jeśli Twoje dziecko osiąga na WF-ie gorsze wyniki od rówieśników, powinniście wspólnie poszukać jego ulubionej dyscypliny sportowej. Takiej, w której będzie dobre, do której ma naturalne predyspozycje ruchowe lub mentalne, która będzie sprawiała mu przyjemność i pomoże przełamać niechęć do ruchu. – Jeśli uczeń poczuje się gorszy, bo nie potrafi przeskoczyć przez kozła, to może szybko zniechęcić się do jakiejkolwiek aktywności. Zwłaszcza, że na WF-ie ćwiczymy w obecności całej klasy. Ważne, by dziecko rozumiało, że poszczególne ruchy oraz kompetencje sportowe można wytrenować i poprawić. Dobrym przykładem są sportowi idole, którzy nie od razu zostawali najlepsi i osiągali sukcesy. Jest wiele przykładów, że to nie ci najbardziej utalentowani, ale pracowici i wytrwali zostają lepszymi sportowcami. Dzieci często porównują się z rówieśnikami. Dlatego ważne, żeby mieć ulubioną dyscyplinę, w której się jest pewnym i która sprawia przyjemność – wyjaśnia psycholog dziecięca Magdalena Chorzewska.

Co powinniśmy zrobić, jeśli widzimy u dzieci niechęć lub nawet lęk związany z wychowaniem fizycznym? – Przede wszystkim szczerze rozmawiać i spróbować zrozumieć co jest powodem, a nie oceniać – radzi Chorzewska.

Rodzicu, od Ciebie wiele zależy

Pamiętaj też, że Twoje dziecko nie będzie sportowym asem, jeśli Ty sam nie ruszasz się zbyt często. To Ty jesteś pierwszym autorytetem i trenerem swojego dziecka. Jeśli zaangażujesz się w to, co wspólnie robicie, Twoja pociecha to dostrzeże i przełoży na własną postawę. Także podczas lekcji WF-u. – Stosunek dzieci do lekcji wychowania fizycznego zależy od ich otoczenia – nie ma wątpliwości Monika Pyrek. – Rodzice powinni wychodzić z inicjatywą, dawać pozytywny bodziec. Jeżeli chcemy, żeby nasze dziecko było aktywne, to sami powinniśmy tacy być. Zaproponujmy naszym pociechom grę w piłkę czy przejażdżkę rowerową, a dziecko to doceni i potraktuje jako doskonałą rozrywkę. To będzie też czas poświęcony tylko dla niego. Dzięki temu aktywność będzie mu się pozytywnie kojarzyć.

Idol to najsilniejsza motywacja

Niezmiernie ważni dla najmłodszych są także sportowi idole. Ich doświadczenia i sukcesy działają na wyobraźnię i mogą stanowić cenny wzór do naśladowania. Dlatego też ambasadorami akcji „Rusz się z Kubusiem!” zostali podziwiani przez dzieci piłkarze: Michał Pazdan, Kamil Grosicki, Kamil Glik i Bartosz Kapustka. – Kariera sportowca zaczyna się już od lekcji WF-u, a wszechstronny rozwój fizyczny to fundament w każdej dyscyplinie – nie ma wątpliwości Bartosz Kapustka. – Dzięki systematycznej aktywności i ogólnorozwojowym ćwiczeniom, często pozornie nudnym i niedocenianym, kształtujemy naturalną koordynację. To element, który później jest już nie do nadrobienia.

Nawet piłkarze zaczynali w dzieciństwie od najprostszych ćwiczeń: od „pajacyków” jak Kapustka czy pompek jak Kamil Glik. – Lekcje WF-u są ważne również dlatego, że uczą rywalizacji i ułatwiają nawiązywanie kontaktów – dodaje Michał Pazdan.

Ważnym elementem sportu i ruchu jest odpowiednie nawodnienie. Dlatego to właśnie wizerunki piłkarzy można znaleźć na etykietach wzbogaconej witaminami wody smakowej Kubuś Waterrr Sport, która idealnie sprawdza się na treningu czy podczas aktywnej zabawy.