To, że warto i należy czytać dzieciom, wiedzą już chyba wszyscy.  Czasami jednak, po długim dniu pracy czy w natłoku obowiązków domowych przychodzi zmęczenie i zastanowienie: czy czytanie na głos jest naprawdę takie ważne? Wszyscy specjaliści odpowiadają twierdząco.

Odkąd sięgam pamięcią w domu rodzinnym zawsze było dużo książek. Mama czytała mi i siostrze przeróżne bajki, uczyła wierszyków. Dziadek natomiast opowiadał historie ze swojej młodości. Mam w domowym archiwum kasetę magnetofonową, na której jako 3, 5 latka recytuję wierszyki, śpiewam kolędy i mówię pacierz. Do dziś pamiętam kilka wierszyków, których nauczyła mnie mama we wczesnym dzieciństwie. Swoją drogą to ciekawostka, że nie pamiętam, wierszy których uczyłam się w podstawówce a wierszyki z okresu 3-6 lat pamiętam.

Gdy nauczyłam się czytać byłam częstym gościem pobliskiej biblioteki, a książki pochłaniałam tonami z prędkością światła. Nie raz czytałam do późna w nocy, a gdy rodzice gasili światło (mówiąc bym szła spać, bo muszę być wypoczęta do szkoły) w zanadrzu miałam latarkę. Schowana pod kołdrą kontynuowałam wciągającą lekturę. To książki pomagały rozwijać wyobraźnie, zdobywać wiedzę  i udzielały odpowiedzi na nurtujące pytania. Kształtowały światopogląd. Pomagały kreować osobowość. Chciałabym by i mój synek doceniał wartość i wiedzę zamkniętą w papierowych kartkach a dom rodzinny kojarzył między innymi także z książkami i opowieściami do poduchy.

Pomimo, że synek niedawno skończył roczek czytam mu bajeczki. Zawsze w ciągu dnia znajdę czas na lekturę, chociażby 15 min. Mały wiercipiętek nie zawsze siedzi spokojnie na kolanach. Najczęściej schodzi wyciąga zabawki i zaczyna zabawę, gdy mu czytam bajkę. Wcale mnie to nie zniechęca. Zawsze, gdy czytam mu nawet w czasie jego zabawy widać, że mnie słucha. Gdy przestanę na chwilę, synek przestaje się bawić i patrzy na mnie wymownie jakby chciał powiedzieć: „Mamo, czemu przestałaś?”. Nie ważne jest, że nie ogląda obrazków książeczki a akurat jeździ samochodem po pokoju, nie ważne, że nie pomaga przerzucać kartek. Najważniejszą rzeczą jest widzieć, jaką frajdę sprawia mu słuchanie mnie. W czasie zabawy fajnie coś opowiada po swojemu jakby komentował czytaną bajkę..

Są momenty w ciągu dnia, kiedy daje mi znać, że czas poświęcony na czytanie jest dla niego ważny. Rozczula mnie, gdy chwyta swoje książeczki i drepcze do mnie. Mówi „mama” i podaje mi je. Utwierdza mnie to w przekonaniu, że czas poświęcony na czytanie nie jest stracony. Że kiełkuje w nim miłość do książek.

Czasami wieczorem, gdy nie zasypia od razu po karmieniu kładę go obok siebie i przy przygaszonym świetle opowiadam mu jakieś wymyślone na poczekaniu historyjki a później śpiewam kołysanki. Busiek wtedy po swojemu odpowiada na zadawane pytania i śmieje się głośno. By po chwili w akompaniamencie kołysanki odfruwać do krainy Morfeusza.

Dla każdego dziecka ważna jest bliskość rodzica, zarówno fizyczna, jak i psychiczna. Ta potrzeba może być zaspokajana podczas czytania bajek, gdyż wymaga ono aktywności rodzica (a nie posadzenia samotnego dziecka przed telewizorem i zajęcia się sobą). Lektura to również dobry sposób na spędzanie czasu we dwoje. Bajki są też częścią kultury i tradycji, a więc czytając je dzieciom, uczymy je od najmłodszych lat, w sposób dla nich bezpieczny i odpowiedni, pewnych ideałów i norm obowiązujących w danych kręgach kulturowych. Dzięki bajkom w prosty i przystępny sposób dziecko poznaje otaczający go świat. Ponadto czytając dzieciom pokazujemy im, że czynność ta może być przyjemna i dawać satysfakcję, dzięki czemu modelujemy ich przyszłe zachowania. Cudownie zresztą mieć ulubionego bohatera z którym można się identyfikować, czy książkę do której wraca się po latach.

Mam nadzieję, że za kilka lat synek będzie rozkoszował się samodzielnym czytaniem a kolorowy i zaskakujący świat baśni i bajek będzie oderwaniem od szarej rzeczywistości.

Warto czytać dzieciom, bo:

1. Książki pomagają kształtować charakter dziecka.

2. Pomagają nabyć sprawność wysławiania się, która ułatwi dziecku wyrobienie sobie własnego zdania i pomoże bronić swojego poglądu.

3. Czytanie pobudza wyobraźnię dziecka.

4. Nie zabija zdolności dziecka do marzeń i widzenia świata oczami wyobraźni tak, jak dzieje się to w przypadku obcowania jedynie z filmami i grami komputerowymi.

5. Książki pomagają dziecku w wyborze autorytetów i wzorców osobowych.

6. Pokazują dziecku,  dlaczego ktoś jest dobry lub zły.   Wskazują, na kim warto się wzorować i z kim przyjaźnić.

7. Książki uczą dziecko kreatywności.

8. Dziecko staje się twórcze. Książki inspirują je do nowych zabaw i do tworzenia jego własnych dzieł.

9. Lektura książek pokazuje problemy współczesnego świata i radzi, jak z nimi walczyć.

10. Czytanie ostrzega dziecko przed problemami, z którymi może się zetknąć. Tłumaczy, dlaczego niektóre sytuacje, używki, przedmioty, osoby są złe i jak należy ich unikać.

11. Czytanie uwrażliwia i  uczy dziecko empatii.

12. Czytanie uzmysławia dziecku, że również inni ludzie mają problemy. Nie można się od nich odwracać, lecz należy wyciągnąć pomocną dłoń

13. Czytanie zabija nudę.

14. Jest dobrą rozrywką na wakacje, chorobę, każdą wolną chwilę. Książkę można z sobą zabrać wszędzie

15. Książka uczy samodzielności.

16. Pokazuje dziecku, że życie nie jest proste, ale mimo to w wielu sytuacjach można sobie poradzić.

17. Wspólne czytanie buduje więź między rodzicem a dzieckiem.

18. Dziecko, któremu czytają rodzice, czuje się ważne i kochane.

19. Czytanie dziecku przygotowuje je do samodzielnego czytania.[1]

[1] http://miejsce-dla-kultury.org/index.php?dlaczego-warto-czytac-dzieciom

Źródło zdjęcia: Flickr

Jak dobrze mieć sąsiada,
Jak dobrze mieć sąsiada,
On wiosną się uśmiechnie,
Jesienią zagada…… ( fragment tekstu piosenki Alibabek)

Właśnie ta piosenka ciśnie mi się na usta, ilekroć mam przyjemność z owym towarzystwem na resztę kredytowego życia. Nie jednym z resztą, jeśli brać pod uwagę, iż mieszkam w bloku. Generalnie “dobry sąsiad nie jest zły“ jak mawia mój dziadek, a w szczególności dobra sąsiadka, co i na ploty wyciągnie, i jak trzeba to trunek z barku wyciągnie, nie wystawiając rachunku. Sąsiadka na wagę złota, i szklanki cukru, bo akurat zabrakło. Genialna sprawa mieć wokół siebie takich ludzi, bo w razie draki, zawsze znajdzie się ktoś, kto pomoże gdy się wali i pali. Przynajmniej mi daje to poczucie bezpieczeństwa, w co można włączyć również “babcie poduszkowce” czyli monitoring, którego czujnemu oku nie ujdzie żaden szczegół osiedlowego życia.

Mam też sąsiadów “cięższego kalibru”, na których odgłosy zdarza mi się niejednokrotnie zgrzytać zębami. Czasem nawet bywa pięść w górę uniesiona, szczególnie gdy po 22 sąsiadów najdzie nieposkromiona ochota na ostrą wymianę zdań. Wymieniają oni wtedy “poglądy” nie tylko między sobą, ale również z całym pionem, bo po ścianach echo wdzięcznie niesie. Moim ulubionym demotywatorem na pracowite wieczory, są kapcie “łup-łup-łup” walące ponad moją głową – zaręczam, takiego hałasu pułk wojska nie jest wstanie wygenerować. Za to ja w odpowiedzi na dudnienie, potrafię złapać miotłę i rozbijać trzon o sufit podążając krok w krok za dudnieniem. Żeby nie było – próbowałam też grzecznie i z kulturą – że  “…. proszę Sąsiada/ Sąsiadki, mam pewien kłopot….” ale to chyba tylko mój kłopot, wiec tylko ja się tym dudnieniem przejmuję.

Jestem również w posiadaniu sąsiadów “oddolnych”, których czepić się nie mogę, bo i nie ma o co. Uśmiechną się i porozmawiają, jakoś tak dobrze im z oczu patrzy, bo jak ja robiłam swego czasu tornado nad ich głowami, bawiąc się z psem w okolicy północy (przyganiał kocioł garnkowi :D) sąsiad tylko raz zwrócił mi żartem uwagę i jak dla mnie wystarczyło przyjąć za pewnik, że sama tu jednak nie mieszkam.

Podsumowując, słowa piosenki w większości przypadków to szczera prawda, o ile dobro sąsiedzkie stosunki są ogólnie przyjętą dla wszystkich normą, a my sami nie szukamy dziury w całym, oraz od czasu do czasu wspomnimy z przymrużeniem oka maksymę “ szanuj sąsiada swego, możesz mieć gorszego”.

Źródło zdjęcia: sxc.hu

37 TC
Poniedziałek – standardowa wizyta kontrolna, badanie ginekologiczne, USG – maluch ułożony prawidłowo, szyjka gotowa, waga dziecka wg USG ok. 2500g – jeszcze 5 dni mam brać leki a potem odstawić i czekamy na decyzję malucha o wyjściu 🙂 jeśli nie urodzę kolejna wizyta za 2 tyg.

39 TC
Piątek – za 3 dni wizyta, a ja nadal czuję skurcze, które na KTG nie wychodzą…
W akcie desperacji sprzątam całe mieszkanie łącznie z myciem okien i pastowaniem podłogi na kolanach!!! Dwa dni później Chrzciny u znajomych, dodatkowo długi spacer, żeby się rozruszać.

Poniedziałek – wizyta u lekarza. USG, badanie ginekologiczne. Uśmiechnięta mina lekarza mówi wszystko: „Pani Paulino mamy rozwarcie na 1cm”.
Jestem zadowolona, bo moje działania przyniosły efekt- mieszkanie na błysk i jeszcze rozwarcie 😉

Wtorek popołudniu – jedziemy do znajomych, mąż pomaga im skręcić meble dla córki.
Wracamy do domu ok. 23.00 biorę prysznic i kładę się do łóżka.

Środa 1:00 – budzi mnie dość mocny skurcz, sytuacja dość znajoma więc zasypiam, za chwilę kolejny… biorę zegarek i sprawdzam która godzina. Zanim zdążyłam zasnąć kolejny skurcz.
Sprawdzam odstępy, wynoszą mniej więcej 5 minut. Idę do wanny, żeby uspokoić skurcze, bo już to kilka razy przerabiałam.
Po wyjściu z wanny czuję kolejny, tym razem dużo mocniejszy i dłuższy. Biorę zegarek i mierzę czas… odstępy ok. 4 minut. Postanawiam obudzić męża, w między czasie zjadam coś na szybko włączam komputer i piszę koleżankom z forum, że jadę na porodówkę.

2:50 – Dojeżdżamy do szpitala, a ja czuję, że skurcze są coraz mocniejsze…
Przyjmuje nas położna i zaprasza mnie do gabinetu, a mężowi każe czekać na korytarzu. Wykonuje po kolei badania, zadaje mnóstwo pytań, a ja na nie odpowiadam milknąc na chwilę, gdy nadchodzi skurcz. Pojawia się lekarka i robi USG, przewidywana waga synka ok. 3200g rozwarcie na ponad 3 cm.

4:00 – Wreszcie przechodzimy do sali porodowej. Rozkładamy się z całym ekwipunkiem 😉 Najważniejsze radio, przecież nie będę rodzić w ciszy 😉
Kolejna położna– bardzo miła– wita się i mówi, że będzie się nami zajmować do 7 rano jeśli tyle tu będziemy. Podpina KTG i proponuje się zdrzemnąć, żeby zebrać siły na poród. Potem zabiera sprzęt, a ja zaczynam przysypiać między skurczami.

7:00 – zmiana położnych. Rozwarcie na 4,5 cm.
Idę pod prysznic, żeby się trochę odświeżyć.
Już wiem, że mojego lekarza nie będzie, bo akurat wyjechał.
Zaczynam odbierać sms od koleżanek z forum, które pytają czy wszystko ok. Skurcze są częstsze i silniejsze, ale mimo to mam dobry humor i świetnie się czuję, bo drzemka bardzo mi pomogła. Podjadam czekoladę i odpisuję na wiadomości.
Położna radzi poskakać na piłce, żeby rozwarcie lepiej postępowało. Korzystam z jej rady i ćwiczę sobie tak jak uczono nas w Szkole Rodzenia.
Znowu idę pod prysznic, żeby rozgrzać brzuch i kręgosłup, podobno to przyspiesza poród.

13:00 – jest 8 cm 🙂 jestem zadowolona z siebie i choć skurcze są już bardzo silne nadal skaczę na piłce.
Kolejne 2 godziny, jestem coraz bardziej zmęczona a rozwarcie utknęło na 8 cm i szyjka nie chce współpracować. Nie zgadzam się na Oxy, chcę jeszcze spróbować sama.

16:30 – staram się spacerować cały czas bo na piłce jest mi już niewygodnie. W końcu zgadzam się na podanie oksytocyny, bo rozwarcie nadal nie postępuje. Najpierw KTG potem kroplówka i nadal KTG. Skurcze zaczynają być nie do zniesienia. Przestaję kontaktować co dzieje się wokół, kojarzę tylko jakieś wycinki sytuacji.
Położna podtyka mi coś szumiącego, odpycham to, ale mąż trzyma nadal a położna każe głęboko oddychać, po chwili orientuję się, że to maska z tlenem, maleństwo reaguje przez chwilę niezbyt dobrze na Oksytocynę i trzeba je dotlenić. Po chwili jest już dobrze.

Jest prawie 18 – przyszedł lekarz, bada mnie, ból potworny, do tego co chwilę skurcze, czasem mam wrażenie, że jak kończy się jeden to zaczyna drugi. Na szczęście wreszcie jest 10 cm i zaczynają się bóle parte.

Jest 19 – nadal staram się przeć, ale maluch nie chce za bardzo współpracować ze mną tak jakby utknął. Kolejna zmiana położnych pytam czy jest Pani Jadzia-  położna, którą poznałam na zajęciach Szkoły Rodzenia. Pani Jadzia przychodzi i śmieje się, że chyba specjalnie na nią czekaliśmy. Zaczyna zwozić jakieś sprzęty do naszej sali i wzywa lekarza położnika oraz neonatologa. Zbiera się niezła grupka i wszyscy oglądają moje krocze… Ciekawe co tam widzą?

Za radą położnej zmieniam pozycję i zaczyna się poważne parcie. Położna pyta czy wyrażam zgodę na nacięcie krocza. Zgadzam się jeśli uważa, że to konieczne. Czuję tylko lekkie uszczypnięcie, bo robi to bardzo sprawnie.

Po następnym skurczu pytam męża i położną czy synek ma włoski, mówią mi żebym sama sprawdziła. Robię to i czuję maleńką, cieplutką, owłosioną główkę. Czuję napływ nowych sił i przy następnym skurczu rodzę synka.

19:50 – po raz pierwszy i na zawsze zostajemy rodzicami !!!!
Następuje cudowna błogość, położna kładzie mi mokre i ciepłe ciałko na brzuch, synek zaczyna płakać, a mąż w tym czasie przecina pępowinę i widzę jak łzy płyną mu po policzku.
Neonatolog bierze małego na stolik obok i bada go dokładnie, a ja w tym czasie rodzę łożysko. Pytam czy wyszło całe, bo ze szkoły rodzenia pamiętam, że to ważne. Wszystko jest ok i dostaję synka z powrotem na brzuch. Lekarz zakłada szwy w miejscu nacięcia krocza.

Mąż robi nam z synkiem zdjęcie a ja widzę, że nadal płacze choć stara się to ukryć. Synek szybko się uspokaja, a Ja próbuję go nieudolnie przystawić do piersi. Położna pomaga mi i po chwili Adi chwyta ładnie pierś i zaczyna łapczywie ssać. Zostajemy w tej sali z mężem jeszcze przez ponad godzinę.

Tuż przed 23 trafiam na zwykłą salę. Mąż jeszcze chwilę jest ze mną żebym mogła się odświeżyć pod prysznicem, a potem jedzie do domu się zdrzemnąć.
Jakaś pielęgniarka przynosi mi coś do jedzenia i herbatę. Zjadam szybko i kładę się z synkiem. Zasypiamy zmęczeni. Po 2 godzinach budzę się i już do rana leżę i obserwuję mojego Adrianka, jak śpi lub ssie moją pierś. Mąż odwiedza nas w czwartek i w piątek a ja marzę już, żeby wrócić do siebie.
Wreszcie w sobotę mąż przyjeżdża i zabiera nas z synkiem do domu.

Zaczynamy nową życiową rolę – rolę Rodzica z Naszym synkiem Adriankiem. Jak wypadniemy w tej roli nie wiem, ale wiem jedno – mąż i synek są moim całym życiem i bardzo ich Kocham.
Mąż był przy mnie cały ten czas i pomagał jak tylko mógł. Razem przywitaliśmy Adiego na świecie i razem będziemy o niego dbać, aby wyrósł na cudownego i wspaniałego mężczyznę jak jego Tata 🙂