Znad kołyski 8 września 2011

Taniec z gwiazdami, czyli jak Bartek nie chciał spać

Noc to czas przyjemności snu, na który czeka z utęsknieniem każdy styrany rodzic. Odpoczynek- słowo klucz. Z reguły nie wiem jak wygląda noc, ponieważ mam zamknięte oczy, podobnie jak reszta mojej familii. Niestety jak to w moim życiu bywa, czasem nawet w nocy nie brakuje niespodzianek. I nie chodzi mi o zabrudzoną pieluszkę, czy nagły głód karmionego przed godziną smyka. Takie to uroki rodzicielstwa.

Gdy jak co noc zawlekałam się powłócząc nogami do sypialni i z ulgą runęłam jak długa na łóżko, zza szczebelków łóżeczka dobiegło mnie radosne „ma-ma”. Zazwyczaj, gdy moje syniątko mówi do mnie to cudowne słowo, jest dzień. W nocy dnia nie było, wiec dając całusa w czółko Młodego odłożyłam go na poduszkę. I tak było raz, piąty, dziesiąty. Przy setnym razie „ma- ma” i skakania po łóżeczku zerknęłam na zegarek – 1 nad ranem, zgroza, od godziny powinnam spać, a nie śpię. Ani ja, ani Bartek. Odkładanie nie pomogło, czas na zmianę taktyki. Ignorowanie, oto moja nowa broń w walce z wygłupami syna. Ignoruję, zamykam oczy, a Bartek na odwrót. Ignorowałam tak Młodego do 2 nad ranem. W tym czasie moje dziecię samodzielnie nakręcało karuzelę nad łóżeczkiem, do momentu aż jej nie rozkręciłam, szarpało baldachimem, który zdjęłam w akcie rozpaczy.

W trzeciej godzinie bartkowej zabawy należało po raz kolejny zmienić taktykę. Myślę sobie: Ja Matka – Ja każę, Ty Synek – Ty robisz. Gdy tym razem Młody wstawał, ja go odkładałam, kładłam się do łóżka, on wstawał, ja wstawałam, on rzucał się ze śmiechem na poduszkę. I tak w kółko. Pewnie pękłabym z dumy, że mam takie bystre dziecko, gdyby nie minęła tak kolejna godzina. Mimo heroicznej walki poniosłam klęskę, nawet wiedza z mądrych poradników nie pomogła okiełznać mojego syna, więc łamiąc wszelkie zasady położyłam dziecko do siebie. Padł jak kawka, a ja chwilę później musiałam wstać. Jawna niesprawiedliwość, jednak tak jest, Ty Synek –Ty każesz- Ja Matka – Ja robię. Póki co.

I nie chcę tu nikogo straszyć worami pod oczami po takiej imprezie, takie uroki rodzicielstwa, i czy ktoś lubi „tańczyć z gwiazdami” czy nie ma na to najmniejszej ochoty, to właśnie rodzic tańczy, jak mu dziecko zagra. A trzeba pamiętać, że nie zawsze gra czysto.


Fot. Jonathan Borba/Unsplash
Subscribe
Powiadom o
guest

14 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Magda
Magda
12 lat temu

Dzieci czasem mają inne plany od naszych. Właściwie to przeważnie są to inne plany 🙂

Magdalena446
Magdalena446
12 lat temu

Super tekścik. Dzieciaki czasem potrafią zaskoczyć;-)

Bombel
Bombel
12 lat temu

Mimo że Mamie-autorce,do śmiechu zapewne wtedy nie było,to ja się uśmiałam czytając to wspomnienie z bezsennej nocy 🙂
Bardzo podoba mi się puenta -„..to właśnie rodzic tańczy, jak mu dziecko zagra.” 🙂 Zgadzam się z tym i uważam,że nie należy z tym walczyć 🙂 do pewnego momentu oczywiście.. !! 😉

alka
alka
12 lat temu

Ooo!! Jakieś 15 min temu miałam kryzys…bo synuś marudzi i marudzi a śpiący jak nie wiem co…patrzę na zegarek…powinnam już starszą córcię budzić bo jak teraz nie wstanie, to będzie skakać do późnego wieczora…dziś oboje marudni…i mnie się udzieliło bo aura za oknem deszczowa…
i tak raz jedno na mnie wisi raz drugie…a bywa, że oboje 😀 bo dwa kolana mam więc na jednym jedno a na drugim drugie dziecię 😀
synuś w końcu zasnął…córci dam jeszcze chwilę pospać…no cóż…muszę choć na chwilę pobyć sama i wyciszyć się by mieć siłę do dalszego działania 🙂

alka
alka
12 lat temu
Reply to  alka

no i już sobie odpoczęłam…synuś już wstał! i córcia też 🙂
miłego deszczowego popołudnia!

m...
m...
12 lat temu

Tak tak Bartosz potrafi zmieniac plany, pokazuje że chce spać a jak kładziesz to on wstaje 🙂 Musisz go rano mocno wymęczyć, żeby jak przyjdę poszedł spać 🙂

mamax4
mamax4
12 lat temu

nie raz wylądowałam o 3 rano z wózkiem na ganku ,bo mój mały szef nie chciał spać:(

Enigma26
Enigma26
12 lat temu

Pocieszające jest to, że nie tylko moje dziecko funduje podobne przyjemności 😉

SISUNIA
SISUNIA
12 lat temu

Kolejny fajny tekst 🙂 czekam na więcej bo znowu czytałam z uśmiechem..u mnie taniec z gwiazdami już 2 noce pod rząd także mam dość….pozdrawiam!!

Grymułka :)
Grymułka :)
12 lat temu

Ale się uśmiałam!! Przekorny ten Twój Synek! Zupełnie jak mamusia… czasami 😀

Marysia
Marysia
12 lat temu
Reply to  Grymułka :)

Oj tam, niby że jak robi po złości, to od razu po mnie ;)?

katyja
katyja
11 lat temu

Moje dzieci nie śpią już zamknięte w łóżeczkach, więc walą od razu do mamy, wywalają tatę i dyskusji nie ma 😛 Potem to mi się nawet nie chce tego, któremu się akurat śniły duch/potwory/wilkołaki/lisy etc. odnosić…

Monika Stradza
11 lat temu

oj jak ja to doskonale znam… no nic trzeba przeczekać

Edyta Skrzydło
Edyta Skrzydło
10 lat temu

Trzeba przeczekać, zapewne z czasem się unormuje 🙂

Ciąża 2 września 2011

Być czy nie być – oto jest pytanie?

Wspólny poród czy lepiej nie? Takie pytanie stawia sobie każdy przyszły Tatuś. Przed nie mniejszym problemem staje również każda przyszła Mamusia. Chcę być sama podczas tej wielkiej chwili, jaką jest poród,  czy z nim – „winowajcą” i przyszłym Tatą w jednej osobie?

Zawsze twierdziliśmy z mężem, że ten moment będziemy przeżywali wspólnie, przecież oboje chcemy powitać na świecie naszego potomka. Jednak, gdy zobaczyłam na teście dwie kreski, w naszych głowach zaczęły pojawiać się wątpliwości.

Wspólny poród — liczne wątpliwości

– może lepiej, żeby nie widział mnie w takim momencie…

– a jak będę krzyczała, to, co on sobie o mnie pomyśli…

– na pewno będę wyglądać brzydko, więc po co ma mnie taką oglądać…

– „tam” wszystko będzie wyglądać inaczej niż zwykle… będzie takie nieciekawe… i mało erotyczne 😉 o ile można to tak nazwać…

– czy będę potrzebny…

– może będę tylko przeszkadzał…

– czy zniosę ból ukochanej…

– czy chcą w ogóle to widzieć…

Podobne myśli piętrzyły się w naszych głowach i nie bardzo wiedzieliśmy oboje co zrobić.

Żadne z Nas nie potrafiło przyznać się do tego, że mamy jakieś wątpliwości. Zgodnie twierdziliśmy podczas rozmów ze znajomymi czy rodziną: oboje będziemy obecni w tak ważnym dla Nas momencie życia.

Kiedy pojawiły się komplikacje i ciąża okazała się zagrożona, przestaliśmy o tym myśleć, bo nasze głowy zaprzątnięte były ciągłymi wizytami u lekarza, badaniami i lekami, których brałam całą masę…  Wróciliśmy do tematu, kiedy po kilku tygodniach sytuacja nieco się ustabilizowała a my wykorzystując to, że mogłam chodzić, zdecydowaliśmy się zapisać na zajęcia do Szkoły Rodzenia. Jedne z pierwszych zajęć dotyczyły roli partnera w czasie porodu. Położna, która prowadziła zajęcia pokazała nam jak ważne jest, by ktoś towarzyszył Mamie w tej trudnej i niesamowitej chwili, jaką jest poród. Przecież Mama tak naprawdę jest wtedy sama. Położna przychodzi, co jakiś czas sprawdzić tętno, czy rozwarcie, lekarz prawie wcale a zza ścian, dobiegają krzyki innych rodzących. Istny koszmar zaczął kreować się w mojej głowie, pomyślałam, że gdyby coś się zaczęło dziać niepokojącego albo potrzebowałabym iść do toalety lub chciałoby mi się pić, to nie byłoby przy mnie nikogo, kto mógłby mi pomóc i na kogo mogłabym liczyć.

Wróciliśmy po zajęciach do domu, zjedliśmy kolację i mąż zaczął rozmowę. Przyznał się, że miał wątpliwości i nie bardzo wiedział, czy chce być obecny przy porodzie i czy poradzi sobie z tym wszystkim. Bał się do tego przyznać przed sobą i przede mną. Powiedział, że po zajęciach zdał sobie sprawę z tego, że nie może mnie tak zostawić. Jego obecność jest konieczna i dlatego na pewno będzie ze mną. Kamień spadł mi z serca, bo czułam to samo, bardzo chciałam, by był przy mnie, wspierał no i obowiązkowo przeciął pępowinę.

Wspólny poród — zalety

Do dnia porodu nie poruszaliśmy tego tematu. Dla każdego z nas sprawa była jasna, będziemy razem i już… Kiedy nadszedł moment wyjazdu do szpitala, nie wahaliśmy się, byliśmy pewnymi, że niedługo czeka nas wspólny poród i razem przywitamy naszego synka.

Sam poród był ciężki. Na sali porodowej spędziliśmy blisko 16 godzin, oboje byliśmy niewyspani.  Do szpitala pojechaliśmy o 3 w nocy, ale mimo to mąż dzielnie trwał przy mnie do samego końca. Podawał wodę, zaprowadzał do toalety i pod prysznic, masował plecy i pomagał, gdy skakałam na piłce. Przyznaję się, krzyczałam na niego z byle powodu, zmęczona ciągłymi skurczami i przedłużającym się porodem… a on trzymał mnie za rękę i głaskał po głowie. Kiedy koleżanki pisały dziesiątki sms-ów, odpisywał im w moim imieniu, informując co się dzieje, bo ja nie miałam już na to siły. Dodawał mi otuchy, jak tylko potrafił, a kiedy pojawił się na świecie nasz synek dzielnie przeciął pępowinę. Zobaczyłam łzy spływające po jego policzkach.
Nigdy nie zapomnę tej chwili, gdy na moim brzuchu leżała mała, ciepła i mokra istotka, a mój twardy i dzielny mężczyzna płakał na jej widok jak dziecko. Patrzyliśmy sobie w oczy i wiedzieliśmy już, że od tego momentu jesteśmy rodziną

Teraz kiedy o tym pomyślę wiem, że nie mogło być inaczej, bo sama chyba nie dałabym sobie rady w tych trudnych chwilach. Oboje wiemy, że to była nasza najlepsza decyzja, dzięki temu jeszcze bardziej zbliżyliśmy się do siebie. Kiedy zdecydujemy się znów powiększyć naszą rodzinę, na pewno będziemy razem.


Fot. Herney/Pixabay
Subscribe
Powiadom o
guest

13 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Magda
Magda
12 lat temu

Również uważam, że mąż/partner jest potrzebny kobiecie rodzącej. Ja mimo tego, że miałam cesarskie cięcie wiedziałam, że ON czeka na nas za drzwiami. Wiedziałam, że jak urodzi się synek, to nie będzie tam sam. Wiedziałam, że będzie pod czujnym okiem Tatusia. Ta świadomość uspokaja, dodaje otuchy. Pamiętam jak wywieźli mnie z sali operacyjnej, to cały czas był przy mnie, jedną ręką prowadził wózek z synkiem a drugą trzymał moją dłoń 😀 Ta więź wywołała w nas uczucie wspólnoty, czułości, radości przez dotyk, przez spojrzenie 🙂 JESTEŚMY RODZINĄ!

(nie)Magda(lena)
(nie)Magda(lena)
12 lat temu

ja zawsze chciałam rodzinne rodzić, Tatuś nie. Nie chciałam go zmuszać i nie zmuszałam. Jedynie położna wytłumaczyła mu jak to wszystko naprawdę wygląda, że są 2 fazy porodu, że przy końcowej może wyjść. przemyślał to i postanowił być ze mną, bo wiedział jak ważna rola na niego spoczywa- liczenie skurczów, przypominanie o oddychaniu (tak, tak kobieta może czasem o tym zapomnieć :)), podawanie picia, trzymanie za rękę, wspieranie podczas spacerów, czy pomaganie skakać na piłce, itd. no i robienie zdjęć :D. miał być tylko na początku- został do końca. nie żałuje i będzie za każdym razem 😀 Ja czułam się… Czytaj więcej »

Marta_iwona
Marta_iwona
12 lat temu

Akcja porodowa rozpoczęła się w nocy 18 marca 2011 dokładnie o 2:55 w nocy obudziłam się do toalety, poszłam i wróciłam ale za chwile znowu mi się zachciało siusiu, juz do toalety nie doszłam bo zaczęło mi się lać po nogach. Dostałam jakiś drgawek z nerwów, obudziłam męża i spokojnie wyruszyliśmy do szpitala. Torba była juz od dawna spakowana wiec tylko ubrać się i wyjść. W szpitalu na izbie mnie zbadali a wody cały czas mi się sączyły. Pielęgniarka przygotowała mnie do zbliżającej się akcji porodowej i zaprosiła na sale porodów. Początkowo wybrałam salę ogólną, ale przeleżałam tam tylko do… Czytaj więcej »

Bombel
Bombel
12 lat temu

Mój mężuś towarzyszył mi przy porodzie i jestem mu za to bardzo wdzięczna!! Jego obecność bardzo mi pomogła!! Gdyby nie On,chyba nie dałabym rady.
I mimo iż poród mieliśmy ciężki,nie zraził się 🙂 ! Wręcz przeciwnie -chce być ze mną następnym razem! 🙂

alka
alka
12 lat temu

Mój mężuś był przy porodzie córci i synusia. Cieszę się bardzo, że mogliśmy być razem w tych chwilach. Pomagał jak tylko można było…od podania wody, poprzez zwykłe trzymanie za rękę, głaskanie po głowie aż do pomagania mi przy różnych pozycjach jakie położna proponowała no i na koniec- przecięcie pępowiny.
Choć 'obsługę’ miałam świetną, to jednak raźniej mi było mając go przy swoim boku.

Sisunia
Sisunia
12 lat temu

Ja byłam sama i bardzo żałuję ale to przez zagrożoną ciąże…oby przy kolejnym bobasku mąż mógł być ze mną 🙂

Młoda mama
Młoda mama
12 lat temu

Mój mąż był ze mną ”prawie” cały czas, wyszedł tylko w chwili jak maluszek zaczął wychodzić, ponieważ cały zbladł i wrócił spowrotem jak jeszcze pępowina nei była odcięta .Przyznał mi sie pózniej że poprostu się przestraszył, ale nie zraził czy coś , nie mam mu tego za złe”parłam tylko 15 minut” więc na długo nie wyszedł .ale przez całutki dzień był przy mnie

Paulinko pięknie to napisałaś 🙂

Paulina Korpus
12 lat temu

My chcieliśmy rodzić razem, ale niestety obie sale do porodów rodzinnych były zajęte w dodatku byliśmy drudzy w kolejce, a ja urodziłam zanim jakakolwiek sala się zwolniła. Ale powiedziałabym coś do rozumu pewnej koleżance mojego męża (osobiście jej nie znam, ale mąż ją spotkał kiedy ja byłam w ciąży) i powiedziała mu, że nie on nie wie co to znaczy poród i nie chce przy tym być, do tego tak „ładnie” to porównała – nie będę tu pisała jak. Wrrr aż się gotuję na wspomnienie tego. A mąż podczas porodu z niewiedzy dzwonił co chwilę na porodówkę pytając się o… Czytaj więcej »

Aleksandra Greszczeszyn

Wyglądałam niezbyt atrakcyjnie, krzyczałam, o erotyce miałam zamiar zapomnieć na wieki…Ale dzięki mojemu mężowi dałam radę! Wiem, że to jego obecność dodała mi sił! Ten moment to był nasz wspólny cud… Oczekujemy na drugi…:)

Ania Stanczak
11 lat temu

ja niechciałam rodzić razem ale krzysiek nie widział innej opcji i na szkole rodzenia strasznie do tego zachęcali… teraz sobie nie wyobrażam jakby było jakbym miała tam być sama dramat… jestem mu wdzięczna za to że był obok trzymał za rękę pomagał i dawał wode;)

Maria Ciahotna
11 lat temu

Świetnie napisane 🙂 Mój mąż był ze mną podczas narodzin córeczki (prawie trzy lata temu) oraz tak samo przed pół rokiem, kiedy wspólnie urodziliśmy synka. Po odwiezieniu mnie do szpitala i pierwszyc badaniach został wysłany jeszcze do domu, bo mogło to chwilę potrwać. Do szpitala mamy jakieś 20 minut spokojnej jazdy, więc był na telefonie cały czas. Gdy go wezwałam, od razu przyjechał. Za pierwszym razem miałam znieczulenie, poród był trudny, zbierało mi się na wymioty, byłam w pewnym momencie bardzo zmęczona, ale z perspektywy czasu i tak było bardzo fajnie. Mąż podawał wodę, po przekłuciu wód płodowych robił porządki,… Czytaj więcej »

Związek 30 sierpnia 2011

Ja, Ty i Ono, a może na odwrót?

Do tej pory byliśmy tylko Ja i On. Takie 2 osobniki – jeden z Wenus a drugi z Marsa. Związek idealny. Razem spędzaliśmy czas po pracy. Film –  proszę bardzo, masaż – znakomicie, jakieś pieszczoty –  zawsze mile widziane.

I nagle pojawił się ktoś między Nami. Taki mały, nieporadny… Mały szef. Nikt tak nie potrafi wyegzekwować swoich potrzeb jak ON. Wraz z pojawieniem się malucha zmienił się mój system wartości. Piramida równoważna MY –  dopiero reszta, uległa totalnej reorganizacji. ON, później Marsjanin i na szarym końcu Ja. Marsjanina, żeby pokochać, musiałam poznać, a tę małą istotkę kochałam, mimo że jeszcze jej nie znałam. Ona może budzić mnie w nocy i nad ranem, zrywam się wtedy na równe nogi i idę do łóżeczka. Marsjanin budzi mnie nad ranem bądź w nocy i już mi podpada. Dwóch mężczyzn mojego życia, a jakie odmienne reakcje. Junior czegoś potrzebuje, rzucam wszystko i idę do niego. Marsjaninowi każę poczekać chwilkę aż skończę. Na szczęście mój Kosmita jest w miarę wyrozumiały i wie, że szef jest teraz na 1 miejscu i to jego potrzeby muszę być zaspokojone w pierwszej kolejności, chociażby dla zachowania jego zdrowia jak i ciszy oraz ładu domowego. Najbardziej chyba przemawia do tego starszego –  po całodniowym pobycie w pracy – argument „cisza”.

Po porodzie wszystko ulega zmianie, w tym związek idealny się zmienia. Dla nas kobiet dziecko jest istotą realną od samego początku. My czujemy pierwsze jego obecność. Dla mężczyzny, póki jest w brzuszku, jest jakby wirtualne. Mężczyzna dopiero po porodzie zdaje sobie sprawę, jaka zmiana zachodzi w systemie wartości kobiety. Jedni się buntują, inni są wyrozumiali i starają się wyręczać młodą mamę w niektórych czynnościach. Mamusie nie bójcie się zmian, jakie zajdą w waszej mentalności, to naturalne. Nie wyrzucajcie sobie, że jesteście złymi żonami czy partnerkami, bo druga połówka nie jest dla Was już najważniejsza. W końcu kobieta to zaradna, mądra istota, a nasi faceci też chcą się zmienić i nie chcą powielać schematów, chcą wspierać, uczestniczyć i być pomocnymi… tylko czasami zazdrość bierze górę. Partner nadal jest ważny, ale jego pierwotne miejsce zajmuje wspólna część każdego z Was. Maluch, który jeszcze nie umie odnaleźć się w otaczającym go świecie, a my jesteśmy jego przewodnikami.


Fot. Pexels/Pixabay
Subscribe
Powiadom o
guest

11 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Magda
Magda
12 lat temu

Podoba mi się 🙂 Jakie to proste, jakie oczyswiste. Przynajmniej dla mnie 😀

Baby_55
Baby_55
12 lat temu

super 🙂

Bombel
Bombel
12 lat temu

No i tak to właśnie jest w życiu kobiety,mamy.. 🙂

Sylwia
Sylwia
12 lat temu

Życie kobiety- mamy to istna karuzela nastrojów. Wartości skaczą pomiedzy levelami. Reorganizacja życia gwarantowana. W tym wszystkim dobrze jest odszukać trochę dawnej JA 😀

(nie)Magda(lena)
(nie)Magda(lena)
12 lat temu

Po pojawieniu się Malucha zmienia się wszystko: nasze życie i my sami. Teraz każdy z nas musi nauczyć się żyć od nowa 🙂

Agnieszka Ławniczak
11 lat temu

U nas przed pojawieniem się malucha byliśmy My-ja i on po pojawieniu nadal jest My-ja,on i on 🙂 Pewnie że mały jest najważniejszy ale nie tylko dla mnie też dla jego taty. Może dzięki temu nasze MY jest tak silne 🙂

Ania Stanczak
11 lat temu

a u nas hcyba nie było zazdrości;) Krzysiek od pierwszego tygodnia ciązy już mówił do brzucha i jak sie Amelka urodziła rozumiał i nadal rozumie że całą energie poświęcam jej. ale tak wszystko się zmieniło ja nie mam na nic czasu a jak już go mam to padam na twarz i nie mam na nic ochoty….

kaja19782
kaja19782
11 lat temu

wszystko się zmieniło po pojawieniu się synka:)ja już nawet nie pamiętam jak to było przed:)

Natalia Legieć
11 lat temu

super tekst 🙂 niestety jak maluszek czegos chce to rzucamy wszystko i lecimy mu na pomoc a maz faktycznie moze poczekac.. z pierwsza czescia w zupelnosci sie zgadzam 🙂 nasz malutki „kosmita” ma na nas niesamowity wplyw, nikt tak swietnie nie potrafi sobie nas rodzicow ustawic jak nasze wlasne malenstwo:) co do drugiej czesci u nas staram sie aby narzeczony w zaden sposob nie czul sie gorszy.. bardzo chce aby mi pomagal i go o ta pomoc prosze bo chce rowniez zeby czul sie potrzebny:) wiele kobiet chce wszystko robic sama uwazajac ze zrobia wiele rzeczy lepie ale w ten… Czytaj więcej »

milena
milena
11 lat temu

świetny tekst

Kamila Łońska-Kępa
11 lat temu

O wybaczcie. Ja się z tym nie zgadzam.
Dla mnie nadal na pierwszym miejscu jest i był partner. Córka jest owocem miłości, kocham ją,dbam o nią. Ale to OWOC:) co będzie z owocem jeśli drzewo uschnie?
Dbajcie o swoje związki i nie zasłaniajcie się zmianą priorytetów, serio.

top-facebook top-instagram top-search top-menu go-to-top-arrow search-close