Święta są co roku dokładnie w tym samym czasie. I co roku zaskakują! Wiele osób z konieczności lub roztargnienia odkłada zakupy prezentów świątecznych na ostatnią chwilę. I właśnie naprzeciw spóźnialskim i zapominalskim wychodzą organizatorzy XIII edycji Targów Mamaville Xmas Edition.

Mamaville to marka sama w sobie i każdy, kto był na ich Targach choć raz, na pewno wróci po więcej. Ja też wrócę, jeśli nie po gadżety dla Duśki, bo robi się za duża, to dla innych dzieci, których w rodzinie nie brakuje. Bo na Targach Mamaville można znaleźć wszystko: ubranka, akcesoria, zabawki, pościel, łóżeczka, wózki, kocyki, otulacze i… właściwie sama nie wiem, co jeszcze. Spokojnie zrobicie zakupy dla dzieci do rozmiaru 122. Lista wystawców jest bardzo długa.

Z okazji zbliżających się świąt na Targach Mamaville vol. 13 Xmas Edition nie zabraknie okazji do zakupu prezentów dla najmłodszych, zrobienia okolicznościowej fotki oraz przyjemnego spędzenia czasu. Dzieci nie będą się nudzić, mogą przyjemnie spędzić czas na specjalnie dla nich przygotowanych zajęciach. Jeśli nie, to po prostu mogą się dobrze bawić w przygotowanej specjalnie dla nich strefie rozrywkowej. Dorośli mogą wziąć udział w warsztatach na tematy bliskie rodzicom. Tym razem będzie o karmieniu piersią, chustowaniu, nocnych pobudkach, oraz o uprawnieniach pracowniczych dla mam i prowadzeniu działalności gospodarczej na macierzyńskim.

Jak zawsze w strefie kulinarnej każdy będzie mógł smacznie zjeść. Nie brak jedzenia dla wegetarian i wegan.

Podobnie jak poprzednim razem, organizatorzy zapraszają do Warszawy, do Areny Ursynów, ul. Pileckiego 122 w Warszawie. Targi odbędą się 16 grudnia w sobotę, w godzinach 10 -17. Obiekt dysponuje dużą ilością miejsc parkingowych.

Blog W Roli Mamy jak zwykle obejmuje Targi Mamaville patronatem medialnym.

• Co pan?
• A sram, jak pani pies! – kojarzycie ten nieśmiertelny dialog z kultowego “Dnia Świra”???

Jeśli tak, domyślacie się już chyba, co nie po raz pierwszy wyprowadziło mnie z równowagi…

Nie do pomyślenia. Cywilizowany kraj, XXI wiek a mentalność rodem z zabitej dechami peerelowskiej wsi… Niezależnie od pory roku i dnia, kochani właściciele wyprowadzają swoje równie kochane małe psy na trawnik pod oknami bloków. To porażające, gdy leniwy właściciel oparty o klatkę schodową, albo pali papierosa relaksując się na świeżym powietrzu, albo zwyczajnie otwiera kundlowi drzwi i znika w czeluściach klatki schodowej.

A co dalej? Łatwo się domyślić – pieseczek szcza i sra pod oknem, na zielonej trawce. Dobry Boże, ja też mam psa, ale zawsze, choćby nie wiem co, zabieram go na drugą stronę, do lasu albo na łąki (40m od osiedla!) tam pies załatwia swoje potrzeby. Nie na trawniku, nie na chodnikach. Dzięki temu nikt w gówna po moim psie się nie pakuje, a ja nie dokładam kupki smrodu, której być nie powinno.

Ale… lenistwo wygrywa z dobrym wychowaniem i zasadami współżycia społecznego. Jeśli wydaje się wam, że szanowny właściciel schyla się po gówno swojego pupilka, by je uprzątnąć, jesteście w błędzie. Ja sprzątałam ze dwa, czy trzy razy odchody plus wymiociny, i szybko nauczyłam psa higieny poza trawnikami. Poza tym są woreczki na psie odchody i nie kosztują one majątku! Nawet sikać pod blokiem nie pozwalam, wystarczy mi, że inne psy nagminnie obszczywają ławki i śmietniki, co wybitnie czuć latem, gdy opary unoszą się w powietrzu.

Co ciekawe, zauważyłam, że właściciele większych psów są o niebo bardziej zdyscyplinowani. Zwierzak na smyczy jest  wyprowadzany poza osiedle, tam załatwia swoje potrzeby. Właściciele małych psów tego zdają się w większości nie zauważać. Szkoda dupy ruszyć dalej, to wypuszczają psy na trawnik pod oknem i dawaj, poranna toaleta.

A ja mam takie pytanie do “swobodnych” posiadaczy Yorków i im podobnych – czy gówno małego psa śmierdzi mniej, niż gówno dużego wyprowadzanego gdzieś dalej??? A może inaczej ląduje w nim stopa małego dziecka, które nieopatrznie wejdzie na zielony trawniczek czy pobliski chodniczek? A może rower, który nie wyminął tej mini bomby biologicznej, zostawia mniej syfiasty ślad po małym gównie małego psa? Nie, nie musicie odpowiadać, wystarczy, żebyście pomyśleli.

P.S. Przy okazji dedykuję tę kultową scenę z Dnia Świra wszystkim leniwym właścicielom kundli i rasowców, które srają i sikają nagminnie pod oknami bloków na moim osiedlu.Może znajdzie się ktoś odważny i też wam nasra na trawnik. Gówno, to gówno, co za różnica? 🙂

https://www.youtube.com/watch?v=WUgI6XPK22A

Według przekazywanej od pokoleń tradycji, w noc wigilijną zwierzęta mówią ludzkim głosem. Pamiętam, że jako dziecko długo wierzyłam, że tak naprawdę się dzieje. A dziś pomyślałam, że okres przedświąteczny to dobry czas na poruszenie tematu zwierząt.

I nie mam zamiaru, przekonywać Was, że piesek jest dobrym pomysłem na prezent pod choinkę. Broń Panie Boże przed takimi nieprzemyślanymi i spontanicznymi upominkami! Chodzi mi o refleksję nad szacunkiem do zwierząt i nad obowiązkiem rodziców, by przekazać tę wartość dzieciom.

Niestety w mediach często pokazane są drastyczne sytuacje i przejmujące historie, jak człowiek potrafi unieszczęśliwić, czy dręczyć zwierzęta. Mam też wrażenie, że w naszym społeczeństwie panuje znieczulica na ich los. A czy wpajamy dzieciom od maleńkości, jak je traktować?

Dziecko musi wiedzieć, że zwierzę to nie jest rzecz. Tak jak człowiek odczuwa – chłód, głód, ból i cierpienie. Nie można go szarpać, ciągnąć za ogon, krzywdzić i należy o nie dbać, troszczyć się, a gdy jest powód – współczuć.

Jako rodzice powinniśmy pielęgnować i rozwijać naturalną miłość dziecka do zwierzaków, wszak wszystkie dzieci je kochają. Pierwszymi słowami maluszków, zaraz po „mama” i „tata”, są zazwyczaj dźwiękonaśladowcze: hau, miau, ko-ko, muuuu… Dzieci nie mają natomiast wrodzonego szacunku do zwierząt, więc tej umiejętności my musimy ich nauczyć. Przychodzi więc czas na rozmowy i wyjaśnianie otaczającego świata – tłumaczenie, że ciągnięcie za ogon kota zaboli, drażnienie psa machając mu kością przed psim pyskiem, jest złośliwym, ale i niebezpiecznym postępowaniem, że chomik schował się do domku, bo potrzebuje samotności, a warczenie psa oznacza, że jest niezadowolony, gdy zabiera mu się miskę. Nie tylko objaśniajmy, że zwierzęta tak jak ludzie, muszą regularnie jeść i pić, ale i pokazujmy np. dokarmiając zimą ptaki i wystawiając miskę z wodą dla bezdomnych czy dzikich zwierząt latem. Zwracajmy uwagę na przyrodę podczas spacerów – latające motyle, pełzające ślimaki po deszczu, rechot żab. Zbudujmy wspólnie budkę dla jeża, karmnik dla ptaków czy domek dla owadów. Na pewno zarazicie dziecko chęcią pomagania zwierzętom, jeśli sami będziecie wolontariuszami w schronisku.

Natomiast nigdy nie lekceważmy złego traktowania zwierząt, nawet jeśli wiemy, że jest to zachowanie nieświadome. Brak naszej reakcji przyniesie tylko negatywne skutki. I mam tu na myśli także zachowania względem tych najmniejszych – zabraniajmy deptania mrówek i  obrywania skrzydeł owadom.

Nie izolujmy dzieci od zwierząt, bo mogą w przyszłości nie wiedzieć, jak się przy nich zachować. To z kolei może doprowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w konsekwencji do zrażenia się do zwierząt, a nie o to nam przecież chodzi.

Fajnym sposobem na pokazywanie dzieciom świata fauny jest wspólne oglądanie filmów przyrodniczych, czy czytanie książek, z których twoje dziecko dowie się też, czemu warto adoptować psa ze schroniska albo dlaczego zwierzę nie powinno być tresowane w cyrku.  Tak spędzony czas połączony z mądrą rozmową z dzieckiem, uwrażliwi je na krzywdę zwierząt.
A teraz trochę prywaty – w moim rodzinnym w domu zawsze były zwierzęta, które się kochało.  Mam wrażenie, że w tamtych czasach nie było głośnych akcji o prawach zwierząt, ale mimo tego, nie trzymaliśmy psa na łańcuchu, tylko był on członkiem naszej rodziny, a nasze koty miały jak u Pana Boga za piecem.

W pierwszych chwilach swojego dorosłego życia, gdy zamieszkałam we własnym mieszkaniu, przyszło mi do głowy, żeby nie pakować się w dodatkowe obowiązki i nie mieć żadnego czworonoga. Bo zwierzę to nie tylko mięciutkie futerko, to duży obowiązek, większy bałagan w domu i spore wydatki. Myśl o wygodzie trwała krótko i szybko została wyparta chęcią adopcji kota. Najpierw pierwszej, a potem kolejnej. Tak więc i moje dziecko od swoich pierwszych dni żyło w domu, gdzie są i gdzie kocha się zwierzęta. Wszystkim, którzy kiedyś podjęli decyzję o posiadaniu pupili, będzie łatwiej we wpojeniu dzieciom szacunku do zwierząt. Będzie to dla niego coś zupełnie naturalnego, gdy na co dzień będzie obserwowało nasz dobry stosunek do braci mniejszych.