Od przeszło 6 lat jestem mamą chłopca. Fajnego chłopca – (z reguły) grzecznego, mądrego i całkiem ładnego. Od początku jestem w nim zakochana i cieszę się każdym spędzonym z nim dniem, ale muszę przyznać, że im jest starszy tym częściej mnie irytuje i doprowadza do szału, coraz bardziej przypominając mi typowego – dorosłego faceta.
Serio, są takie dni, takie momenty, kiedy patrzę na tego młodego człowieka i myślę sobie, że faceci z pewnymi cechami po prostu się rodzą. Dostają je w pakiecie, wraz z innymi męskimi genami. Prędzej czy później one się ujawniają, pozbawiając tym samym matkę złudzeń, że jej potomek będzie (nieco) inny.
I tu nie chodzi o to, że chłopcy są źle wychowywani, że czegoś im nie wpojono za młodu, że matka i teściowa (bo zwykle na nie zwala się całą winę) dały ciała i nie nauczyły swoich synów tego i owego. Choć w jakimś stopniu, w niektórych przypadkach zapewne tak właśnie jest. Ale z autopsji wiem, że można temu synusiowi mówić, wbijać do głowy, powtarzać codziennie, a to jak grochem o ścianę. Jednym uchem wleci, drugim wyleci i masz babo pozamiatane.
Weźmy na przykład kwestię sprzątania.
Każdego dnia powtarzam swojemu dziecku, że trzeba po sobie sprzątać. Że jak się coś weźmie z jednego miejsca, to później w to samo miejsce należy to coś odłożyć. Że jak się nakruszy pieczywem, albo rozleje mleko, wypadałoby te okruchy pozamiatać, a rozlane mleko wytrzeć.
Każdego dnia powtarzam też, że po skończonej zabawie, wszystkie powyciągane auta, misie i inne klocki, trzeba posprzątać. Że po skończonym posiłku, należy wynieść swój talerz do kuchni i włożyć do zmywarki – bo ona sama się nie napełnia! Że szczotka obok klopa nie stoi na ozdobę i spłuczka również na stanowi elementu dekoracji.
Te i wiele innych zdań wymawiam w ciągu tygodnia miliony razy, a one wciąż odbijają się echem, nie przynosząc pożądanych – trwałych efektów. Bo ja nie twierdzę, że mój mały chłopczyk nigdy nic w domu nie robi, wręcz przeciwnie – nie ma innego wyjścia 😉 Ale ile ja się przy tym nagadam, a on nasapie i „najezusuje” to moje.
Druga kwestia, w pewnym sensie łączy się ze sprzątaniem, bo dotyczy ubierania się i rozbierania.
Generalnie wśród chłopców panuje zasada – rzucę gdzie popadnie, ewentualnie – gdzie stoję tam rzucę. A później matka w różnych zakątkach swojego domu znajduje to skarpetki, a to czapkę, a to jeszcze co innego… Po wieczornej kąpieli, brudna odzież najczęściej ląduje na podłodze obok prysznica, zamiast w koszu na pranie, a piżama zwykle leży rozwalona NA łóżku, a nie W nim, schowana razem z pościelą.
No i jest jeszcze temat cudownego wieszaka w postaci krzesła, choć wiem, że u starszych przedstawicieli męskiego gatunku tę funkcję lubi pełnić też jakiś przyrząd do ćwiczeń, typu bieżnia. W każdym razie, faceci (niezależnie od wieku) lubią wyszukiwać sobie swoje indywidualne miejsca do rozwieszania garderoby (w skrajnych przypadkach jest to podłoga). Bo przecież składanie i odkładanie do szuflady czy na półkę w szafie zajmuje zdecydowanie więcej cennego dla nich czasu.
Trzecia kwestia dotyczy widzenia, albo raczej NIEwidzenia – jak palcem nie pokażesz to nie zobaczy!
Przyznajcie mamuśki, ile razy zdarzyło wam się usłyszeć pytanie „Gdzie są moje rzeczy?”, albo „Kto zjadł mój kawałek kotleta, czy ciasta, które wsadziłem do lodówki?!”, a wystarczyło, że ty tylko rzuciłaś okiem i już mogłaś wskazać zgubę, hę?! 😉
To samo jest ze sprzątaniem (znowu! 😛 ) – jak nie powiesz, palcem nie pokażesz, albo jak się nie potknie o bałagan, to sam nie zauważy, że trzeba by było ogarnąć przestrzeń wokół siebie. No więc po raz kolejny wskazujesz, informujesz i wysłuchujesz „O Jezuu..” , „Zaraz”, albo „Nie chce mi się” – jakby tobie się chciało tak ciągle gadać, w kółko to samo powtarzać i robić wszystko za wszystkich!
Więc jakby na to nie patrzeć, wniosek nasuwa się sam – faceci z pewnymi cechami po prostu się rodzą! I one są tak silnie w nich zakorzenione, że ciężko jest je wyplewić. A nam nie pozostaje chyba nic innego, jak dalej robić swoje i się z tym pogodzić (w pewnym stopniu)? Wierząc przy tym, że jednak COŚ z tego naszego marudzenia, zapamiętają i kiedyś to zaowocuje. A nasza przyszła synowa nie będzie nas gromić spojrzeniami z piorunami przy każdym spotkaniu, że nie wychowałyśmy dobrze jej męża 😉
