Do wyznaczonego terminu porodu zostały mi równe 4 tygodnie – aż nie dowierzam, że to już! Mam wrażenie, że z każdą kolejną ciążą czas płynie zdecydowanie szybciej. W każdym razie, doszłam do wniosku, że to już najwyższa pora by przygotować  torbę do szpitala. Tym bardziej, że poprzednią ciążę zakończyłam na przełomie 36 i 37 tygodnia, więc generalnie rzecz biorąc, nie ma z czym dłużej zwlekać. 

Teoretycznie pakowanie powinno pójść mi gładko, w końcu to już trzeci raz, ale powiem szczerze, że gdy wzięłam się do roboty, poczułam chwilową pustkę w głowie. Jakbym doznała jakiejś wybiórczej amnezji i nie pamiętała co było mi potrzebne lub przydatne przy pierwszym i drugim porodzie.

Musiałam więc przycupnąć wygodnie na kanapie, z kartką i ołówkiem w dłoni, trochę powspominać, pogłówkować i zapisać wszystko, żeby mieć czarno na białym. I żeby niczego nie zapomnieć.

Na wstępie założyłam, że dla własnej wygody przygotuję dwie, a właściwie to nawet trzy torby – jedna dla mnie, druga dla maluszka, a trzecia dla męża , tzn. na wyjście ze szpitala – nie będę brała jej od razu do porodu, bo po co? Tatuś weźmie ją dla nas w dniu wypisu.

Na pierwszy ogień pójdzie moja torba, bo ona będzie potrzebna w pierwszej kolejności. Generalnie nie zamierzam brać wielu rzeczy, bo zakładam, że w szpitalu spędzę tylko dwa dni. Dlatego jej zawartość dla kogoś może okazać się skromna, dla mnie natomiast po prostu praktyczna 😉

No więc  TORBA DLA MAMY – co powinno się w niej znaleźć?

Koszula do porodu x 1 sztuka – ponieważ za pierwszym i drugim razem nie chciałam więcej nosić koszuli, w której rodziłam, tym razem postawiłam na jednorazową (kupioną za grosze), którą bez sentymentów wyrzucę, gdy będzie już po wszystkim.

Koszula / piżama poporodowa x 1 sztuka.

Wielorazowe majtki siateczkowe (Canpol) x 2 opakowania (4 sztuki) – są wygodne i praktyczne, bo można je prać w pralce, a po skończonym połogu bez żalu wyrzucić. Teoretycznie na dwa dni jedno opakowanie powinno wystarczyć, ale ponieważ ono nie zajmuje dużo miejsca, na wszelki wypadek wezmę dwa.

Podpaski poporodowe x 2 opakowania (20 sztuk).

Podkład poporodowy x 1 sztuka – do zabezpieczenia łóżka przed ewentualnym poplamieniem krwią lub do przewijania dzieciątka.

Tantum rosa (w proszku) x 1 opakowanie + butelka z dziubkiem – do przemywania krocza, w celu łagodzenia dolegliwości poporodowych.

Ręcznik do kąpieli x 1 sztuka, ewentualnie drugi mniejszy – do rąk.

Klapki pod prysznic.

Kapcie (klapki) do chodzenia po oddziale.

Papier toaletowy – bo nigdy nie wiadomo kiedy się skończy i kiedy doniosą nową rolkę  😉

Chusteczki higieniczne x 2 opakowania – jako osoba, która przez cały rok ma katar, muszę je mieć zawsze przy sobie.

Szlafrok

Miękki biustonosz do karmienia x 1 sztuka – co jak co, ale nie lubię paradować z „dyndającym” biustem przy obcych ludziach. I nie mam tu na myśli personelu, czy koleżanek z sali, a ich rodziny/znajomych, którzy tłumnie przybywają w odwiedziny.

Skarpetki x 1 para.

Poduszka typu „jasiek” lub tzw. rogal – przydadzą się do spania (wolę spać na swojej poduszce niż szpitalnej) i do karmienia maluszka.

Maść na brodawki (Bephanten) – sprawdzona przeze mnie dwukrotnie, skuteczna, pełniąca funkcję 2 w 1, bo nadaje się na popękane brodawki mamy oraz do pielęgnacji delikatnej pupy noworodka, nie trzeba więc kupować dwóch produktów. 

Pomadka nawilżająca – podczas długiego porodu usta „uwielbiają” wysychać, dając uczucie dużego dyskomfortu (czego nie znoszę!), dlatego koniecznie musi być pod ręką.

KOSMETYCZKA, a w niej:

Szczoteczka + pasta do zębów.

Woda różana + płatki bawełniane (kilka sztuk) i krem do twarzy – spotkałam się z twierdzeniem, że to zbędne kosmetyki w szpitalu, ale tak się składa, że dla mnie mycie twarzy i wklepanie w nią ulubionego kremu to podstawa w pielęgnacji i konieczność, taka sama jak codzienne szczotkowanie zębów.

Żel pod prysznic.

Szczotka do włosów + gumki/spinki.

Ponadto…

DOKUMENTY (karta ciąży, grupa krwi, wynik GBS, dowód osobisty)!

Telefon + ładowarka.

Naczynia (kubek, sztućce, talerzyk).

Przekąski typu herbatniki, biszkopty, czekolada… – nigdy nie wiadomo jak długo będzie trwał poród, warto więc mieć ze sobą coś co zaspokoi głód i doda nieco sił. Poza tym jeśli urodzi się po kolacji, na posiłek trzeba czekać do rana – o czym przekonałam się przy pierwszym porodzie i na co niestety nie byłam przygotowana 😉

Woda niegazowana  – przynajmniej 2/ 3 niewielkie butelki, koniecznie z „dziubkiem”.

To by było na tyle. Wszelkie laktatory, wkładki laktacyjne, czy książki, choć często spotykane na tego typu listach wyprawkowych, osobiście uważam za zbędne. A jeśli okażą się jednak potrzebne, to zawsze można poprosić męża o dowiezienie.

TORBA DLA DZIECKA – tutaj lista będzie zdecydowanie krótsza, bo noworodek tak naprawdę niewiele potrzebuje. Szczególnie jeśli dużą część wyprawki  na sam pobyt oferuje szpital. Co prawda w naszym przypadku raczej trzeba mieć w większości swoje akcesoria,  ale i tak pakuję tylko kilka rzeczy:

Pampersy typu newborn x 1 małe opakowanie.

Chusteczki nawilżane x 1 opakowanie.

Ubranka: body z krótkim rękawem + pajacyk x 3 sztuki – po jednym komplecie na dzień, plus jeden dodatkowy. Moim zdaniem taka ilość w zupełności wystarczy, a przynajmniej nie zdarzyło mi się jeszcze, żebym wielokrotnie w ciągu jednego dnia przebierała dziecko i potrzebowała więcej ubranek.

Cienka bawełniania czapeczka x 1 sztuka.

Niedrapki lub skarpetki x 1 sztuka/para – na wypadek gdyby maluszek miał długie pazurki, którymi może się podrapać.

Ręcznik z kapturkiem – teoretycznie nie planuję kąpieli dzieciątka w szpitalu, ale wychodzę z założenia, że lepiej mieć swój ręcznik, niż pożyczać cudzy 😉

Pieluszki tetrowe x 2 sztuki – do odbijania maluszka po karmieniu, wycierania buźki, jeśli uleje się mleko i ewentualnie do podkładania pod głowę dziecka.

Cienki kocyk lub otulacz – w szpitalu, szczególnie na oddziale noworodkowym zazwyczaj jest bardzo ciepło, dlatego cienki kocyk lub modne ostatnio otulacze, w zupełności wystarczą by okryć i owinąć maluszka.

Kosmetyków nie zabieram, bo w pierwszych dniach życia maluszka są raczej zbędne. A te, które są lub mogą być potrzebne, jak np.  octenisept do pępuszka, posiada szpital, więc po co je zabierać? 😉

O maści do pupy też nie piszę, bo wspominałam o niej wyżej, w wyprawce dla mamy – maść na brodawki – więc gdyby była mi potrzebna, będę ją miała pod ręką.

Smoczka nie biorę, bo nie mam – ani jedno, ani drugie moje dziecko nie „ciągnęło smoka”, więc zakładam, że trzecie też nie będzie. A jeśli wyjątkowo okaże taką chęć, to wyślę męża do sklepu 😉

TORBA NA WYJŚCIE – przygotowana dla taty,  żeby nie musiał sam główkować co naszykować mamie i dziecku, a sobie oszczędzić niepotrzebnych nerwów, że wziął nie to co trzeba 😉

Ubrania dla mamy – w związku z tym, że trzeci raz rodzę zimą, potrzebny mi będzie ten sam zestaw co zawsze, czyli: spodnie, bluzka, sweter, skarpetki, buty i kurtka, ewentualnie czapka i szalik.

Ubrania dla dziecka – dres, kombinezon, ciepła czapka.

Fotelik – koniecznie, bo bez niego ani rusz! 😉

To by było na tyle. Niby nie dużo, a jednak trochę się uzbierało. Wydaje mi się, że o wszystkim pomyślałam i niczego nie powinno mi zabraknąć. Ale może jednak coś przeoczyłam i pominęłam?

Jeśli tak koniecznie napiszcie w komentarzu (co wy zabieracie/łyście do szpitala), najwyżej jeszcze coś dopakuję – póki mam czas 😉

Jazda na rowerze to jedna z moich ulubionych form aktywności i spędzania wolnego czasu. A ponieważ mój pierworodny szybko nauczył się jeździć na dwóch kółkach (w wieku 4 lat) i niemal od razu dał się zarazić sympatią do jednośladów, swoją radość mogę dzielić i na przejażdżki jeździć z rodziną.

Skoro więc miałam dwóch dzielnych kompanów (męża i syna) do wspólnych wycieczek, gdy zaszłam w drugą ciążę nie chciałam zrezygnować z roweru. Dlatego tak długo, jak mogłam, pozwalałam sobie na przejażdżki, pozostając dzięki temu w formie i humorze, mimo rosnącego brzuszka i przybywających kilogramów.

Jednak im bliżej było do rozwiązania, tym częściej głowę zaprzątała mi myśl, że jak już moja córka pojawi się na świecie, najprawdopodobniej będę zmuszona odstawić rower w kąt. Bo kto jak kto, ale matka karmiąca piersią, w pierwszym półroczu życia swojego dziecka nie ma wiele czasu dla samej siebie. W zasadzie wolność ogranicza się jedynie do przerw między karmieniami, a z doświadczenia wiem, że zazwyczaj nie są one dłuższe niż 2 godziny. Wycieczki rowerowe bez niemowlaka „pod pachą”  były więc z marszu wykluczone.

Z kolei wizja by (z zazdrością i łzami w oczach) patrzeć, jak mąż wraz z synem oddają się przejażdżkom, podczas gdy ja siedzę w domu, z dzieckiem przyczepionym raz do jednej, raz do drugiej piersi, była dla mnie niezwykle dołująca!

Dlatego coraz częściej rozmyślałam o zakupie przyczepki rowerowej, która wydawała się dla mnie idealnym rozwiązaniem. Co prawda ceny takich rowerowych gadżetów nie są małe – przeciętny koszt oscyluje w granicach dwóch tysięcy złotych (i wzwyż) – ale…

Po pierwsze, w tej cenie kupujemy porządną przyczepkę (nie chiński badziew) posiadającą  certyfikaty i testy bezpieczeństwa spełniające obowiązujące wymagania i normy.

Po drugie, z przyczepki możemy korzystać o wiele dłużej niż z tradycyjnego fotelika rowerowego – właściwie dobrych kilka lat, czyli do czasu aż dziecko nauczy się samodzielnie jeździć na własnym rowerku i będzie na tyle sprawne/wytrzymałe, by pokonywać zadowalającą nas ilość kilometrów. Tak więc koszt można sobie podzielić na długi okres użytkowania oraz ilość dzieci, które potencjalnie będą podróżować w przyczepie. Wówczas cena wcale nie jest taka straszna, na jaką wygląda.

Te dwa argumenty okazały się znaczące zarówno dla mnie, jak i dla mojego męża, którego udało mi się namówić na dodanie tego gadżetu do wyprawkowej listy 😉

A ponieważ na rynku dostępne są również specjalne leżaki (hamaki) dla niemowlaków, które pozwalają podróżować z nieumiejącymi jeszcze siedzieć maluszkami, na rodzinne wycieczki mogliśmy sobie pozwolić bardzo szybko – w przypadku zwykłego fotelika przyszłoby mi czekać zdecydowanie dłużej, co również stanowiło dla mnie ważny argument przy podejmowaniu decyzji.

Poza tym, przyczepki rowerowe znanych i szanujących się firm są wykonane naprawdę solidnie, z porządnych materiałów – nieprzemakalnych i nieprzepuszczających promieniowania UV, dzięki czemu podróżowanie możliwe jest niemal w każdych warunkach atmosferycznych. Niezależnie od tego, czy świeci słońce, wieje wiatr, pada deszcz czy śnieg, wystarczą tylko chęci rodzica, który musi pociągnąć własnymi siłami dodatkowy balast 😉

Co ważne dla dobrej widoczności na drodze i bezpieczeństwa, pokrycia renomowanych przyczepek z każdej strony posiadają elementy odblaskowe (my dodatkowo doczepiamy tradycyjne lampki rowerowe) oraz długą chorągiewkę. Natomiast dzieci zapinane są w pięciopunktowe pasy bezpieczeństwa.

Wielkość przyczepki zależna jest oczywiście od wybranego modelu – może być jedno lub dwuosobowa. My, mając już dwoje dzieci i wiedząc, że w bliżej nieokreślonej przyszłości będziemy mieć jeszcze jedno, wybraliśmy drugą opcję. Jasiek co prawda mało z niej korzystał, bo jako 5-latek doskonale radził sobie na swoim rowerze, więc Pola w dużej mierze podróżowała sama. Ale niebawem pojawi się na świecie nasza trzecia pociecha, więc w najbliższym sezonie rowerowym przyczepka będzie w pełni wykorzystana. I po same brzegi, bo im więcej dzieci, tym więcej bagaży, jakie trzeba zabrać na wycieczkę 😉

A propos – kolejną zaletą podróżowania z przyczepką rowerową jest jej pakowność, ponieważ poza miejscami siedzącymi dla maluchów, ma też odpowiednią przestrzeń na to, by wrzucić do niej wszystko, co niezbędne podczas wypadu z dziećmi.

Dla przykładu nasza przyczepka zawsze woziła:
– dwa koce (by móc zrobić sobie przerwę na łonie natury),
– ręczniki – w okresie letnim, podczas wypadów nad Wisłę,
– dodatkową odzież na zmianę pogody (bluzy, kurtki, czapki, rękawiczki, etc.),
– niezbędnik niemowlaka, tj. pieluchy na zmianę, chusteczki nawilżane, zapasowe ubranka, itp.,
– suchy prowiant (kanapki, owoce, łakocie, …),
– zapas(y) wody,
– książeczki i zabawki dla Poli, żeby jej się nie nudziło w trakcie jazdy, no i dla nas na czas pikniku, np. piłkę 😉
– apteczkę pierwszej pomocy,
– krem z filtrem UV,
– kamizelki odblaskowe,
– lampki dla dodatkowego oświetlenia przyczepki po zmroku,
– latarki,
– różnego rodzaju mapy,
– akcesoria do ewentualnej naprawy rowerów.

Jak widać, lista jest długa, bagaż spory, ale nigdy nie mieliśmy problemu, by się z tym wszystkim zabrać – bez przyczepki byłoby nam zdecydowanie trudniej.

Fajną opcją w przyczepkach rowerowych jest możliwość korzystania z nich również jako ze zwykłych wózków (w naszym modelu wystarczy doczepić z przodu kółko). Biegacze mogą uprawiać z nimi jogging, a miłośnicy śnieżnych wypraw mogą zamontować narty i śmigać po śniegu, ale to już wyższa półka 😉

Reasumując, gdy odkryje się wszystkie atuty posiadania przyczepki rowerowej, z pozoru wysoka cena, staje się znacznie niższa. A to z kolei oznacza, że warto w nią zainwestować. Osobiście nigdy nie żałowałam tego zakupu i polecam go każdemu rodzicowi, który lubi aktywnie i rodzinnie spędzać czas. A także każdemu kto, tak jak ja, uwielbia jeździć na rowerze i nie chce rezygnować z podróży jednośladem, tylko dlatego, że ma małe dziecko/i.

Temat zbyt ciężkich tornistrów, jakie muszą dźwigać uczniowie, wraca jak bumerang chyba od czasów, gdy ja sama dźwigałam swój tornister. A może istniał już dawniej. Tylko jakby niewiele się zmieniło, tornistry są ciężkie, lekarze alarmują, a do szkoły chodzić trzeba.

Dźwiganie ciężarów jest ponoć dyscypliną sportową, ale nie oznacza to, że przeładowany plecak wpływa pozytywnie na postawę małego (i większego) ucznia. Ci więksi radzą sobie o tyle lepiej, że są więksi, ale nadal waga plecaka przekracza 15% masy ciała. Jest to górna granica ciężaru, jaki powinien dźwigać uczeń. Zaleca się, by waga tornistra nie przekraczała 10% wagi ucznia. Czyli tornister pierwszoklasistów powinien ważyć około dwóch kilogramów. Niestety w wielu przypadkach jest to marzenie ściętej głowy. Uczniowie noszą do szkoły taką ilość książek, zeszytów, pomocy naukowych, jedzenia i picia, że tę wagę bez trudu przekraczają. W większości szkół są szafki, w których można zostawiać podręczniki. Tylko jak bez książki odrobić pracę domową?

Tymczasem ciężki tornister to nie tylko problem pleców i kręgosłupa. Dziecko, chcąc zrównoważyć ciężar, automatycznie pochyla się do przodu. Na skutek tego:

– odczuwa bolesność szyi i górnej części pleców – to efekt naciągania mięśni i ścięgien, które „próbują przywrócić” prawidłową postawę ciała,

– odczuwa ból w pasie biodrowym,

– odczuwa ból w dolnej części pleców – jest on spowodowany zbyt mocno i długo napiętymi mięśniami.

Z powodu zbyt ciężkiego tornistra cierpią także nogi. Uginające się pod ciężarem plecaka kolana to nie mit, to początek poważnych problemów ze stawami kolanowymi. Stopy, które ostatecznie dźwigają cały ciężar ciała i dodatkowo tornistra, mogą ulec zdeformowaniu.

Przy tym wszystkim nie można zapominać o kręgosłupie, który ulega powolnym, lecz nieodwracalnym deformacjom. Warto też dodać, że nieprawidłowa postawa ciała (pochylenie do przodu) sprzyja problemom z oddychaniem i zmniejszeniu pojemności płuc. A nieprawidłowe działanie układu oddechowego, to brak odpowiedniego dotlenienia mięśni, tkanek oraz mózgu. I dlatego właśnie uczniowie na lekcjach dosłownie śpią!

Mali uczniowie rzadko skarżą się na skutki noszenia ciężkich tornistrów. To wszystko jak czkawką odbije się w późniejszym okresie życia. Dziecko co najwyżej może powiedzieć, że mu ciężko. I te właśnie słowa powinny być impulsem do rodzicielskiej interwencji. To, co na pewno możemy zrobić, to sprawdzić zawartość tornistrów naszych pociech. Oprócz rzeczy ważnych i potrzebnych znajdziemy też to, czego w tornistrze być nie powinno. Szczególnie zapominalscy uczniowie mają niedobry zwyczaj nosić komplet podręczników i zeszytów niezależnie od planu lekcji. Dodatkowo można „wykopać” z dna tornistra zapomniany komplet kredek, a nawet farb plakatowych, które były potrzebne miesiąc temu, zabawki, którymi trzeba było się pochwalić kolegom, a które same nie wyszły z plecaka, butelkę wody (nic to, że druga spoczywa grzecznie w kieszeni obok) oraz często drugie śniadanie z przedwczoraj. Niestety, nawet jeśli wynegocjujemy z dzieckiem wyjęcie wszystkiego, czego naszym zdaniem w plecaku być nie powinno, nadal istnieje ryzyko, że będzie on zbyt ciężki. Pozostaje negocjować z nauczycielem (na szczęście w młodszych klasach jest tylko jeden), by prace domowe nie wymagały zabierania do domu wszystkich podręczników. I jeszcze, by zostawianie podręczników w klasie, było obowiązkiem małych uczniów. Silne przywiązanie do własności sprawia, że dzieci zabierają nawet te podręczniki, które w domu nie są im potrzebne.

Co jeszcze mogą zrobić rodzice? Ano to, za co są tak masowo potępiani – dźwigać za dzieci. Chociaż nie jest to najbardziej pedagogiczne, to nie oszukujmy się – w tym wypadku jest mniejszym złem. Jak szkrab podrośnie, to będzie dźwigał sam, tymczasem lepiej pomyśleć o jego kręgosłupie, plecach, kolanach, stopach i układzie oddechowym niż upierać się, że dzieci powinny być samodzielne. Powinny. Owszem. Tylko nie takim kosztem.

Ja się bez bicia przyznaję – dwa razy w tygodniu, jak odbieram Duśkę ze szkoły, to połowę jej książek biorę do swojego plecaka. Aha, żeby nie było, że biedne dziecko do samochodu nie dojdzie – my idziemy piechotą dwa kilometry. Nawet dorosły by poczuł te pięć kilo na plecach, a co dopiero dziecko.