Kilka ciekawostek na temat Facebooka a konkretniej ustawień, o których wie niewielu użytkowników.

Zanim jednak przejdę do konkretów chciałabym rozstrzygnąć kwestię lajków. O ile polubienie profilu jest jednoznaczne, to już pojedynczych posty niekoniecznie. „Lubię to” ≠ lubię to. A właściwie nie zawsze. 1. Klikając „lubię to” dajemy znać, że podoba nam się udostępniona zawartość. 2. Klikając „lubię to” dziękujemy za informację. Jest spora część użytkowników, którzy nie rozróżniają tych dwóch kwestii tocząc spory pod psotami np. z tragicznymi doniesieniami („serca nie macie? Jak można lubić wypadek samochodowy”, „co za znieczulica!”), a jeszcze większa część nie przywykła do zachowania fejsbukowego „savoir vivre’u” a przecież lajk to zwykłe dziękuję 😉

1. Nie wylogowałaś/eś się z Facebooka? Żaden problem, zrób to zdalnie

Zdarzyło Wam się nie wylogować ze swojego konta korzystając np. z komputera znajomych, w bibliotece czy w pracy? Nie musisz obawiać się, że zawartość Twojego konta trafi w niepowołane ręce – możesz wylogować się zdalnie.

Kliknij na trójkąt z prawej strony → ustawienia → bezpieczeństwo → miejsce logowania → i zakończ aktywność (wyloguj) aby zakończyć sesję.

2. Automatyczne odtwarzanie filmów już nie musi denerwować

Nie wiem jak Was, ale mnie irytuje auto-odtwarzanie filmików, które – jakby nie było – kradną mój transfer. O ile mając stałe łącze problem dla mnie by nie istniał, to mając internet mobilny wolałabym wykorzystywać go wtedy kiedy chcę i na to na co chcę. Na szczęście z łatwością można to wyłączyć.

Kliknij na trójkąt z prawej strony → ustawienia → filmy → automatyczne odtwarzanie filmów → wyłącz.

3. Nie masz czasu obejrzeć udostępnionego filmu…

…a wiesz że w kilka chwil zginie w gąszczu postów? I na to znajdzie się rada…. a właściwie opcja.

Kliknij na ptaszek z prawej strony udostępnionego postu z filmem → zaznacz zapisz film.

A jak go odnaleźć? W menu z lewej strony kliknij na aplikacje → zapisano i tam znajdziesz zapisany film.

4. Nie lubisz się dzielić (ze) znajomymi? Określ kto może zobaczyć Twoją listę znajomych

Jeśli nie chcesz, żeby ktoś (obcy) widział kogo masz w znajomych lub kogo obserwujesz ogranicz mu widoczność.

Wejdź w swój profil, kliknij na znajomi → rozwiń opcje klikając na ołówek → edytuj ustawienia prywatności → wybierz odpowiednią opcję → zamknij.

 A na koniec w bonusie 😉 link do strony gdzie możecie szybko, ciekawie i bezpłatnie dopasować cover foto (zdjęcie z tle) ze zdjęciem profilowym: http://www.trickedouttimeline.com/

A tu znajdziecie gotowe zdjęcia do pobrania: http://profilerehab.com/

Enjoy!

Urlop wychowawczy – choć wcale nie określiłabym go mianem urlopu – jest dla Ciebie koniecznością, wygodą, czy Twoim widzimisię?  Jak postrzegają Cię inni i jak Ty sama się na nim czujesz?

Ja z takiego, powiedzmy urlopu, korzystam już ponad pół roku, więc coś mogę na ten temat powiedzieć.

Jestem przypadkiem, który wybrał taką opcję z konieczności, ponieważ nie miałam z kim zostawić dzieci, a dotychczasowa praca po 12 godzin z dalekimi dojazdami tylko przeważyła szalę.

Może ktoś zapytać czy jest fajnie? Jasne, że jest fajnie, powiem nawet że jest super, ale jak w wielu życiowych sytuacjach, są też niefajne skutki.

Super jest to, że jestem z dziećmi, mogę obserwować jak się rozwijają, mogę je wspierać w każdej chwili. Mogę po prostu być zawsze, gdy mnie potrzebują.

Jednak czasem, to bycie o świcie i o zmroku, no i oczywiście w środku nocy też, bywa męczące. Oj, tak.

Jest też kwestia finansowa, czytaj – jesteś uzależniona od dochodów męża, bo przekroczyłaś próg ustalony przez państwo o kilka groszy, więc zapomnij o jakimkolwiek podreperowaniu budżetu domowego. No i tu się zaczyna. Wiem, że kasa to nie wszystko, ale nie ma się co łudzić – kasa musi być, żebyśmy mogli żyć i wychowywać nasze dzieci. Do tej pory byłam niezależną kobietą, nie musiałam prosić o pieniądze, nie musiałam robić rozpiski przychodów i kosztów. A teraz… Siedzę w domu, nie zarabiam = nic nie robię według wielu osób.

Przyznam, że czasem zapytana – czy pracuję – czuję wstyd, że muszę odpowiedzieć, że jestem z dziećmi w domu. Czuję się gorsza i mam wrażenie, że w oczach wielu osób oznacza to, że nie robię nic ciekawego, nie rozwijam się… nie ma mnie… Choć wiem, że to nie prawda, tak sobie to wbiłam do głowy.  Ale powiedzcie mi kobietki – my tak sobie siedząc po prostu w domu to nieźle zapierdzielamy prawda?!? Tylko ludzie typu mądra rada, wiem wszystko i na wszystkim się znam i jestem najmądrzejszy –  tego nie dostrzegają.

I to chyba jest w tym najbardziej smutne. Bo Ty siedzisz w domu, zajmujesz się wszystkim, żeby całej rodzinie żyło się dobrze i musisz się tego wstydzić? W imię czego?? Tego, że inni siedzą na d**** przez 8 godzin, ich dzieci tułają się po żłobkach, koleżankach, babciach itp. Dodam od razu, że nie osądzam takich rodziców, to indywidualny wybór, który zależy od sytuacji rodziny. Ja mogłam (musiałam) pozwolić sobie na wychowawczy.

Przez te 8 czy więcej godzin umyka tyle jedynych i niepowtarzalnych chwil z życia naszych dzieci. Każdy dzień przynosi coś nowego, wyjątkowego i choć czasem jest ciężko, zawsze warto być blisko swoich dzieci. Ważne tylko, by nie zapomnieć o sobie, bo można się w tym zatracić… ale to już inna historia.

I najważniejsze, czego muszę się nauczyć i powtarzać sobie każdego dnia, Tobie też to radzę –  NIE WSTYDŹMY SIĘ, ŻE JESTEŚMY MAMAMI NA PEŁNY ETAT !!!

– Mamo, proooszęęę, nie ciągnij to boooliiiiii – i rozpłakała się tak, że chyba naprawdę bolało. Niestety ilość kołtunów do wyczesania była wyjątkowo duża. Starałam się robić to jak najmniej boleśnie, ale i tak z tyłu głowy miałam tylko jedną myśl: matko, będzie to pamiętała do końca życia, co ja mam zrobić?!

Czesanie dziewczynki, która nigdy nie miała obcinanych włosów to nie lada wyzwanie. Szczególnie jeśli tych włosów jest dużo i mają skłonności do plątania się. A przy tym Duśkę wystarczy grzebieniem dotknąć, żeby uznała, że ciągnę i boli. Kompromis? W tym wypadku nie ma czegoś takiego, włosy muszą być rozczesane i to nie podlega żadnej dyskusji. Fryzura dla dziewczynki nie może wyglądać jakby piorun w miotłę strzelił. Przyjęłam zasadę, że skoro już musi boleć to staram się to robić szybko, nawet jeśli przez to ma boleć mocniej. W praktyce wyglądam na matkę-sadystkę, dziecko płacze a ja czeszę dalej… Odżywki w sprayu trochę pomagają, ale tylko trochę.

Bycie wrogiem własnego dziecka nie jest sprawą łatwą. Moje dziecko widzi we mnie oprawcę i błaga o litość, a ja wiem, że jak jej tych włosów nie rozczeszę to skończy się zmianą fryzury i to będzie jeszcze bardziej traumatyczne doświadczenie. No i co z tym fantem zrobić?

Siedziałam sobie na fotelu, przyszła do mnie na kolana, przytuliła się.

– Bardzo cię kocham córeczko, wiesz? Nawet jak muszę cię ciągnąć za włosy to też cię kocham i smutno mi wtedy, że płaczesz. Nawet jak robię tak, że cię boli, to robię to dlatego, że cię kocham i robię tylko to, co jest dla ciebie dobre, wiesz?

Posłuchałam swoich słów i prawie się za głowę złapałam. Patos i banał, naprawdę na nic więcej mnie nie stać? Po co w ogóle tłumaczyć takie rzeczy, czesanie czasem boli i tyle, czy ja aby nie przesadzam? Już chciałam to wszystko w żart obrócić kiedy zobaczyłam, że moje dziecko wykonuje jakąś operację myślową.

– Jesteś najukochańszą mamusią na świecie, naj naj naj naj naj naj najukochańszą.

Tych naj było więcej, ale Wam oszczędzę 😉

Teraz już wiem, że to co dla mnie jest banałem dla dziecka może być wielkim odkryciem. Gdybym jej nie powiedziała, że to czesanie wcale nie sprawiało mi przyjemności i wcale nie chciałam, żeby ją bolało, tylko inaczej się nie dało, żyłaby w przekonaniu, że może lubię jak ją boli? Specjalnie ciągnę? Przez lata wspominałaby te momenty, kiedy ja ciągnęłam a ona krzyczała? Takie chwile były, są i będą. Pewnie po części to moja wina, bo sama nauczyłam ją na pytanie: „cierpimy czy obcinamy?” Odpowiadać: „cierpimy głośno!”

Morał?  Tłumaczmy dzieciom to, co dla nas jest oczywiste, bo dla nich wcale być nie musi. Ba, w ich oczach może wyglądać zupełnie inaczej niż w naszych!