Tak, wiem, telewizor pozwala w sposób nieskomplikowany się odchamić, wyłączyć mózg. Umówmy się, że to, co jest serwowane w różnych programach, czasem bywa wręcz przytłaczająco głupie. Perełki można na palcach jednej dłoni zliczyć. Ale kto co lubi.

W sumie to niespecjalnie porozmawiamy o tym, na co można się natknąć w telewizji, bo w ogóle jej nie oglądam. Częściej to pudło brzęczy, gdy moje starsze dzieci proszą o bajkę. Gdy jestem sama z najmłodszym synem, telewizor nie jest włączony. Dzieje się tak  z dwóch powodów.

Pierwszy to kwestia oszczędności. Stara plazma na pół ściany, pożera ogromne ilości prądu, po prostu. Powinnam ją wymienić na nowy telewizor, zdecydowanie bardziej ekonomiczny, jednak teraz nowszy sprzęt nie jest mi potrzebny. Druga rzecz to dokuczliwy brak czasu. No bo ja Was przepraszam – doby się nie rozciągnie, a jeżeli ten czas, którego i tak zbyt wiele nie ma, trwonimy na gapienie się w pudło, to nic dziwnego, że go brakuje.

Tak czy inaczej, już jakiś czas temu, gdy rozmawiałam z koleżanką, która wcale nie ma telewizora w domu, pukałam się w głowę. Byłam zszokowana, że to jest w ogóle możliwe, no bo na czym oko zawiesić, gdy w domu nic nie brzęczy i nie miga? Ja co prawda telewizora się nie pozbędę, bo mój małżonek lubi oglądać mecze, ale wierzcie mi na słowo, ja pudła z własnego wyboru nie włączam.

Dzięki temu znalazłam zagubiony wolny czas, który poświęcam na czytanie książek (nie będę podkreślała przewagi książek nad telewizorem, bo to jest powszechnie znane), na praktykę mojej nowej miłości – jogi, na bieganie. Zyskałam czas na nieśpieszne załatwienie swoich spraw, bo moje oczy nie uciekają w kierunku ściany. Nie siadam na kanapie, jestem stale w ruchu. Znacznie częściej zdarza mi się słuchać radia lub po prostu muzyki. Doceniłam ciszę panującą w domu, która przy trójce dzieci jest towarem wręcz luksusowym.

Ale żeby nie było, że jestem tak ortodoksyjna, jedyny wyjątek jaki zrobię, będzie miał miejsce, gdy pojawi się kolejny sezon mojego ukochanego Wersalu. Wtedy, raz w tygodniu, bez wyrzutów sumienia i z przyjemnością skupię się na serialu.

Gdy dzień kradnie Wam telewizor, dajcie sobie trochę wolności i wyłączcie go na próbę. Ani się obejrzycie, a przestaniecie rozglądać się nerwowo za pilotem. Robiąc ciekawsze rzeczy, zabraknie na to czasu 🙂

Dawno, dawno temu ludzie mieszkali w domach wielopokoleniowych, a przy nich rosły drzewa, na które można było się wspinać. Kiedyś podwórka tętniły życiem i śmiechem dzieci, w krzakach budowało się bazy z gałęzi, a górki służyły do turlania się.

We współczesnych przydomowych wypielęgnowanych ogródkach rosną zazwyczaj iglaki, a te nie mają grubych konarów, po których można wejść na sam wierzchołek i poczuć się spełnionym, lub ukryć przed całym światem. Teraz dzieci po dniówce w przedszkolu bądź po lekcjach w szkole mają wiele różnych zajęć dodatkowych albo siedzą przed telewizorem, lub grają na komputerze. Podwórka nie służą już do zabawy, nie są centrum rozrywki mieszkających tam dzieci, nikt nie biega od rana do późnego wieczora i kryje, licząc głośno do dwudziestu.

Powiecie, że za to nigdy wcześniej w Polsce nie było tyle, ile jest teraz placów zabaw. To fakt — i całe szczęście! Choć wiele z nich, pomimo że piękne i kolorowe, wcale nie są idealne – mają huśtawkę do huśtania, karuzelę do kręcenia, czyli sprzęty o określonych funkcjach. Brakuje im przestrzeni do kreatywnej swobodnej zabawy.

A te nieskrępowane, otwarte zabawy mają wielką moc. Dzięki nim dziecko robi ogromny krok w swym rozwoju. Dzieci świetnie potrafią bawić się same i nie potrzebują animatora, który wymyśli i poinstruuje, jak spędzać czas. Zazwyczaj nie potrzebuję też gotowych zabawek, gadżetów i sprzętów.

Co więc jest im potrzebne do zabawy na podwórku oprócz wyobraźni? Odnieśmy się do wspomnień z własnego dzieciństwa…

Mama, która nie woła: uważaj, żebyś się nie pobrudził! Tu pomocne mogą być zestawy „ubrań na podwórko”, czyli składające się NIE z najładniejszej, najmodniejszej i najdroższej garderoby. Idąc na dwór najlepiej założyć ciuchy wygodne i takie, których nie będzie żal, jeśli nie da się później sprać plam z trawy czy błota.

Nuda. Pozwólmy małolatowi się chwilę ponudzić – wtedy rodzą się najbardziej kreatywne pomysły i najlepsze zabawy. Przypomnijmy sobie… w czasach gdy nie miało się wielu wypasionych zabawek i elektronicznego sprzętu, wbrew pozorom miało się wszystko, bo posiadało się wyobraźnię.

Piasek, kamyki, patyki. Z tych materiałów można tworzyć, co się tylko zechce, można kopać, przesiewać, zakopywać, przesypywać, tworzyć jamy, jaskinie, budować fortece, tunele, lepić piaskowe ciastka i babki. Doświadczać i eksplorować bez ograniczeń.

Woda – można ją przelewać, rozchlapywać, tworzyć jeziora, rzeki, tamy, robić zupę wiaderkową i inne mikstury, wodne bomby i rurociągi.

Patyki i kije – można nimi grzebać, wtykać, budować szałasy, zamienić w miecz, w karabin albo wędkę. Są świetne, jako materiał budowlany!

Drzewa, krzewy, kwiaty, kora, szyszki – by się schować przed słońcem i przed całym światem, by się wspiąć na gałąź, by odkrywać świat natury. Szukać gąsienic i ślimaków, obserwować pracę mrówek i tworzyć domki dla biedronek.

Wolność! Dzieci powinny mieć trochę swobody – ile, to zależy od ich wieku. Nawet jeśli będzie się to wiązało z poobijanymi łokciami, rozbitym kolanem, zadrapaniami czy upadkiem z drzewa. Powinny mieć możliwość same zobaczyć i przekonać się, z czego jest zbudowany prawdziwy świat.

Brak celu – dla nas dorosłych każda czynność musi być ukierunkowana. Dla dzieci nie! Robienie czegoś bez powodu, dla samej radości z działania nie jest bez sensu, jest jak najbardziej ok. Dla dzieci sens tkwi w samej aktywności.

Wybierając plac zabaw albo urządzając przydomowy ogródek, pamiętajmy też o tych ośmiu punktach. Pozwólmy naszym dzieciom bawić się beztrosko i spontanicznie. Niech wymyślają, tworzą, doświadczają otaczającą rzeczywistość i to wszystkimi zmysłami. Pozwalajmy im na korzystanie ze swobodnej przestrzeni do zabawy, nieprzygotowanej wcześniej przez dorosłych. I obojętnie czy jest to dwu, czy dziesięciolatek!

„Nasze dzieci chcą odkrywać świat. Dajmy im klucze do tych poszukiwań” (Maria Montessori)

Na wyglądzie twarzy mogą odbijać się nie tylko błędy pielęgnacyjne, niedobór snu czy długotrwały stres i choroby. Pod postacią bladej skóry, podkrążonych oczu czy problemów z włosami, afiszować mogą się niedobory ważnych dla zdrowia i urody substancji odżywczych.

Witaminy i minerały, czyli organiczne związki chemiczne, odgrywają w organizmie bardzo ważną rolę – wpływają na procesy przemiany materii, pomagają w funkcjonowaniu różnorodnych komórek ciała. Ich niedobór wynikający z diety ubogiej w owoce i warzywa, produkty pełnoziarniste czy nabiał, negatywnie wpływa na organizm. Niedostatek witamin i minerałów uwidacznia się również w wyglądzie naszej twarzy.

Z pewnych sygnałów można odczytać, jakich składników może brakować w diecie najbardziej.

1. Blada skóra i usta

Niedostatek witaminy B 12 oraz żelaza może powodować anemię (niedokrwistość), która objawia się bladością skóry, oraz mi.in. odczuwaniem zmęczenia, senności.

2. Łuszcząca się skóra

Niedobór witaminy A i C odpowiada za łuszczenie się skóry, pojawienie się wysypki i innych niedoskonałości.

     3. Spuchnięte powieki

Obrzęk wokół oczu i pojawiające się cienie pod oczami mogą sugerować niedobór jodu lub problemy z tarczycą, szczególnie gdy towarzyszy temu przybieranie na wadze, łuszczenie się skóry. Innymi przyczynami mogą być: niewydolność nerek, problemy z krążeniem czy cukrzyca.

4. Krwawiące dziąsła

Mogą świadczyć o niedoborze witaminy C, której niski poziom źle wpływa na wytrzymałość naczyń krwionośnych. Inną przyczyną może być tocząca się infekcja w jamie ustnej.

5. Zajady

Zajady nie są jedynie problemem kosmetycznym, a objawem niedoboru żelaza i witamin z grupy B.

6. Suche włosy

Przesuszone włosy mogą wskazywać na niedobory biotyny lub witaminy B7, szczególnie gdy towarzyszy im problem z kruchymi, łamliwymi paznokciami.

7. Czerwona, wysuszona skóra w okolicy nosa

Jeśli towarzyszy temu również drżenie powiek, skurcze mięśni, kołatanie serca lub lęki i bezsenność, wskazuje to na niedobór magnezu w organizmie.

Wyżej wymienione objawy i możliwe rozwiązania to oczywiście jedynie wskazówka, która może ułatwić znalezienie przyczyny problemu. Na przykład za cieniami pod oczami wcale nie muszą stać szwankujące nerki, ale np. problemy ze snem czy długotrwały stres. Każdą taką wątpliwość należy omówić z lekarzem, bo jedynie specjalista będzie w stanie potwierdzić lub rozwiać wszelkie obawy dotyczące stanu zdrowia.