Jeszcze niedawno na termometrze widniały stopnie poniżej zera, a ja marzyłam, aby jak najszybciej wrócić do ciepłego domku. Aż tu nagle pogoda się odmieniła, i powoli zawitała do nas ciepła, pełna słońca wiosna.
Z tej radości w pierwszej kolejności, wszystkie okna w domu na oścież, niech się mieszkanie wywietrzy po tej mroźnej zimie. Po drugie, dziecko na balkon, niech nawdycha się świeżego powietrza. Po trzecie dobra książka i na balkon, na te piękne ciepłe promienia słońca. Jednym słowem idylla.

Czy aby na pewno?

Balkon wygląda jak chodnik pod blokiem, szary, brudny, pełen pyłu i prochu. Z firanek aż się kurzy, a okna już dawno straciły swoją przejrzystość. Moja idylla zamieniła się w wyrafinowany plan wiosennych porządków. Niestety, porządki mnie czekają. Na bok odsuwam wszelkie środki chemiczne, bo w pobliżu grasuje 10-miesięczny maluch, który wszystko co ma w pobliżu musi sprawdzić, więc po co kusić los? Więc pozostają produkty dostępne w każdym domu: soda oczyszczona, ocet  oraz stare czarno-białe gazety.

Ocet

Ocet pozwala usunąć brud, kamień, i rdzę. Rewelacyjnie sprawuje się przy myciu okien i luster. Na 5 litrów wody należy dodać pół szklanki octu a potem zabrać się do mycia szyb i luster, a czarno-białą gazetą wyczyścić je do sucha. Gwarantuję, zero smug, i czyściusieńkie okna. Aby usunąć rdzę lub kamień najlepsze będą okłady z octu. Waciki, szmatki nasączone octem przykładamy w wybrane miejsce i pozostawiamy na 2-3 godziny. Potem wystarczy tylko spłukać. Ocet nadaje się także do mycia podłóg. Do pół wiadra wody, należy wlać pół szklanki octu. Jeśli nie lubicie zapachu octu, można dodać sok z cytryny lub kilka kropel ulubionego olejku zapachowego.

Soda oczyszczona

Do prania z firankami najlepiej wsypać pół szklanki sody oczyszczonej. Dzięki sodzie odzyskają swoją biel, a zawieszone zaraz po wypraniu nie będą później wyglądać na zmięte. Soda ma także właściwości zmiękczające wodę, więc można dodawać ją do każdego prania.

Świetnie sprawuje się także, jako pochłaniacz nieprzyjemnych zapachów. Wystarczy do niewielkiej miseczki wsypać sodę i wstawić do lodówki, lub szafy, butów, a zapach będzie przez nią pochłonięty.

Ponadto pasta z sody (woda i soda oczyszczona) rewelacyjnie czyści fugi w łazience. Pastę należy nałożyć na fugi, pozostawić ok. 1 godziny a później starą szczoteczką  wyczyścić. Taka pasta także poradzi sobie z odbarwieniami i kamieniem w ubikacji czy wannie. Można dodać do niej kwasku cytrynowego aby spotęgować działanie. Najlepiej pozostawić ją na min. 1 godzinę.

Ocet i soda oczyszczona wymieszane razem działają podwójnie skutecznie. Można przygotować pastę z sody i octu w proporcji 2:1. Pomoże ona usunąć kamień i wypolerować na wysoki połysk metalowe przedmioty takie jak, krany, słuchawkę prysznica, dzbanek do kawy. Jest świetna także na tłuste i zabrudzone wnętrze piekarnika. A kiedy pojawią się problemy z drożnością rur, wystarczy wsypać do odpływu pół szklanki sody i zalać szklanka octu. Kiedy mieszanina przestanie się pienić przelej wrzącą wodą. Najlepiej zastosować go na noc, a rano spłukać.
To tylko kilka przykładów, jak łatwo można zastąpić czasem drogie detergenty, środkami bardziej ekologicznymi i delikatniejszymi dla naszego budżetu.

A jakie są wasze sposoby na domowe porządki?

Jak spiewała Kasia Sobczyk „(…) Biedroneczki są w kropeczki i to chwalą sobie, U motylka plamek kilka służy ku ozdobie(…) U dzieci kropeczki z powodu ospy czy różyczki nie dodają urody. Ostatnio jednak bywają porządane.  To znaczy nie przez dzieci, a bardziej przez rodziców. Zapytacie o czym mowa, o tzw. ospaparty.

Ospaparty jest ostatnio modne. W całej imprezie chodzi o to, żeby w jednym miejscu spotkaly się dzieci zdrowe i chore. Następnie jedne dzieci zaraziły w czasie swobodnej zabawy kolejne maluchy. Rodzice powiadamiają się na portalach społecznościowych o „wysypaniu dziecka” i organizacji kropeczkowego party lub organizują wymiany zarażonych smoczków, kocyków i lizaków!. Jakie powody nimi kierują? Być może chodzi o „odhaczenie” niektórych chorób wieku dziecięcego: odry czy różyczki i budowanie w ten sposób naturalnej odporności. Drugą  sprawą może być uniknięcie szczepień.

Przyznaję, że jak pierwszy raz usłyszałam w wiadomościach o takich pomysłach to zdębiałam. Pierwsza myśl: bezmyślność. Rodzice sami, dobrowolnie wystawiają swoje dziecko na działanie niebezpiecznych wirusów. Najczęściej logika każe chronić dziecko przed zarażeniem. Wydaje mi się że im dłużej żyję, tym bardziej pomysłowość geniuszu ludzkiego mnie zaskakuje.  Czy działanie takie świadczy o bezmyślności opiekunów malucha a może to swoista obrona przed szczepieniami? Zdania są podzielone na 2 obozy. Pierwszy to przeciwnicy szczepień, uważający, iż powikłania poszczepienne są znacznie groźniejsze niż przebycie tych chorób w wieku dziecięcym. W opozycji stoją zwolennicy szczepień twierdzący, iż powikłania chrobowe stanowią zagrożenie dla zdrowia i niekiedy życia dziecka. Dlatego szczepienie dziecka jest dobrym wyborem.

Osobiście nigdy nie poszłabym z dzieckiem na ospaparty. Nie przemawia za mną pogląd, że lepiej, aby dziecko przeszło ospę jak najwcześniej, ponieważ będzie miała ona wówczas łagodniejszy przebieg. Lekarze również krytykują takie postępowanie. Potwierdzają, że dzieci znoszą choroby łatwiej niż ludzie starsi, nie zmienia to jednak faktu, że wiek nie uchroni w tej sytuacji przed możliwymi powikłaniami. Ponadto ospa występuje ostatnio coraz częściej – w ciągu kilku lat zanotowano wzrost zachorowań o ok. 20 procent. W 2011 roku, w Europie zachorowało na ospę ok. 30 tys. osób. Niechlubne pierwsze miejsce zajęła Francja, gdzie odnotowano ok. 14 tys. zachorowań – prawie tyle samo co w Bangladeszu.

Światowa Organizacja Zdrowia ostrzega więc przed zabawami w zarażanie dzieci. Takie praktyki mogą bowiem doprowadzić do powrotu dawno zapomnianych chorób.[1]

Zastanawiam się czy, za kilka lat nie powrócą do nas ze zdwojoną siłą choroby o których ludzkość już dawno zapomniała. Czy przez świadome nie szczepienie i propagowanie takich zachowań jak opsaparty sami nie ściągamy na siebie pandemii. Nie jestem osobą, która  z byle katarem biegnie do pediatry. Mówię tak naturalnej medycynie i babcinym domowym sposobom, ale wszystko ma swoje granice. Świadome zarażanie dziecka to nie to samo co podanie syropu z cebuli, czy hartowanie na powietrzu. A niby obie czynności mają budować naturalną odporność. Zdecydowanie wolę bezpieczniejsze formy wspomagania odporności. Mama ekstremalna to raczej nie moja domena. Takie zachowania przyprawiają mnie o palpitacje serca. Jeśli moje dziecko zachoruje na wiatrówkę czy różyczkę pomimo szczepienia trudno, ale sama świadomie i z premedytacją reki do tego nigdy nie przyłożę.

Ciekawa jestem czy Wy zorganizowały byście i uczestniczyły w ospaparty? Takie przyjęcie to oznaka bezmyślności czy przemyślane działanie?

[1] źródło: tvn24

„Mamo, pocitaj sobie”. Duśka przyniosła mi książkę. Ha, żeby to chociaż była moja książka i żebym rzeczywiście mogła „sobie” poczytać to bym była w siódmym niebie. Tymczasem książka składa się z podpisanych obrazków do pokazywania i na pewno nie sobie mam ją poczytać.

„Chodź, pobawimy się tjochę kasą.” Powinnam się cieszyć, że kasa znalazła uznanie w oczach dziecka, zresztą jest bardzo fajną i dość uniwersalną zabawką, no ale właśnie – jest zabawką, nie jest przeznaczona dla mnie.

„Chodź obejrzymy panienkę.” Makową Panienkę oglądałam owszem, bardzo chętnie, ale w dzieciństwie!

„Pijemy hejbatkę”. W praktyce oznacza to, że muszę trzymać kubek kiedy dziecko pije. I wcale nie dlatego, że samo nie umie, umie jak najbardziej, nie chce.

Widzicie już o co chodzi w tych wszystkich przykładach, które mogłabym mnożyć w nieskończoność? Tak naprawdę to proste, mam być blisko, mam być na wyciągnięcie ręki, a najlepiej mam usiąść z dzieckiem na kolanach, ewentualnie wziąć na ręce na spacerze. Po prostu mam być i już. A wydawałoby się, że dziecko w tym wieku umie się samo sobą zająć. Umie owszem, przynajmniej kilka miesięcy temu umiało, więc zakładam, że nadal umie. Z jakiegoś powodu nie chce.

Podobno w przyrodzie nic nie ginie. Przyznam się, że nie wiem, co to jest kryzys ósmego miesiąca, o którym tyle można w internecie i nie tylko w internecie przeczytać. U nas tego nie było. A że nic nie ma prawa zginąć to najwyraźniej pojawił się teraz.

Jesteście ciekawe co robię? Właściwie do wyboru są dwie opcje, denerwować się, albo… delektować :)) Teoretycznie robię to drugie, w praktyce zdarza się, że nerwy puszczają. Na szczęście rzadko. Po pierwsze zrobiłam założenie, że to przejściowe, po drugie, że… zatęsknię za czasem kiedy dziecko pchało mi się na kolana, obejmowało za szyję i mówiło „kocham Cię bajdzio moćno”. Już teraz tęsknię za czasem kiedy przychodziła w nocy do nas do łóżka i do rana spała pomiędzy nami. Owszem, było to chwilami uciążliwe, ale już mi tego brak. Kiedy wyrosła? Nie wiem. Liczę się z tym, że po etapie przytulania się i pchania na ręce przyjdzie następny, i w tym następnym nie ja będę najważniejsza. Tych uścisków, buziaków, przytuleń nam obu będzie musiało wystarczyć na długo, tak to już jest.

W praktyce staram się tak organizować dzień żebyśmy jak najwięcej mogły robić razem. Trzeba poodkurzać? Duśka łapie za odkurzacz, wiadomo że szybko się znudzi, no ale łapie, odkurzamy razem. Trzeba poukładać zabawki, no to układamy, pieski do piesków, lalki do lalek, klocki do klocków, po godzinie poukładane :)) Pranie powiesić? Od  dawna podaje to co do powieszenia. Obiad  ugotować? Odpowiadam na milion pytań po co obieram, po co kroję, dlaczego to ogórek nie cukinia, czym to się różni, opowiadam co gotuję, jak para leci, jak trzeba uważać żeby nie wykipiało, dlaczego wkładam do pieca, itp. itd. Pozmywać? No to problem, do zlewu nie sięga. Trudno. „Słonko, pobaw się troszkę bo mamusia musi pozmywać”. Oczywiście nie znaczy to że pójdzie, nic z tego, będzie stała przy mnie w kuchni, dobrze jak sobie przyniesie do zabawy jakiś pociąg.

Jak tylko usiądę do komputera od razu jest na kolanach. Najczęściej kończy się tym, że monitor laptopa zostaje podzielony na dwie części i na jednej ona coś ogląda na youtubie (rozpiętość tematyczna ogromna, od Krecika do Carmen) na drugiej ja usiłuję pracować. Czasem nawet mi się udaje. Dodatkowym efektem jest.. znajomość geografii! Na moim biurku stoi globus, dość duży podświetlany, moja ulubiona „zabawka”. Na początku było „co to jest?” „globus”, potem bardziej szczegółowo, Australia, Afryka, Ameryka Południowa, Tasmania, Fidżi, Borneo, Falklandy…  No cóż, może nie chce być samodzielna, za to pęd do wiedzy w niej ogromny, z tego też się cieszę.

A teraz muszę sobie od Was iść, bo dziecko woła mnie z łazienki, kąpiel to jedyna chwila kiedy decyduje się na samodzielność, ale ta samodzielność naprawdę trwa tylko chwilę :))