Ostatnio przeczytałam gdzieś, że to wspomnienia tworzą człowieka, i to jest bardzo piękne. Zamknięte w obrazach pamięci, uchwycone na zdjęciach, w zapachu domowego ciasta. Jest wiele rzeczy, za które kocham mój rodzinny dom, beztroskie dzieciństwo, spędzane najczęściej na dworze (tak, u nas mówi się “dwór” nie “pole” 😉 Czasem zastanawiam się, co będą wspominały moje dzieci, czy będą tak szczęśliwe i stęsknione za domem jak ja? Tego beztroskiego czasu dawno już nie ma, ale są wspomnienia, dzięki którym budzi się we mnie serce kilkuletniego dziecka…

Gdybym miała określić siebie w jednym zdaniu, brzmiałoby ono “osoba twardo stąpająca po ziemi”. Dokładnie tak, daleko mi do romantyczki, wielu sentymentów też nie posiadam, jednak mam jedno dość dziwne przyzwyczajenie, które przynosi mi natychmiastowy spokój, ukojenie…

Patrzę w okno – ale nie obojętnie jakie i o byle której porze dnia czy nocy. Okno w sypialni, w noc gdy nie mogę spać, po prostu patrzę przez nie w dal. Opieram głowę o chłodną szybę, słucham dźwięków przez nie dochodzących. Zamykam oczy, na długą chwilę i widzę znacznie więcej niż las i rozgwieżdżone niebo po drugiej stronie ulicy. W jednej chwili wszystko się zmienia, przenoszę się myślami do czasu dzieciństwa, do miejsca gdzie widzę dobre ręce mojej mamy i czuję cudowny zapach domowego jedzenia. Dalej widzę siebie i moje siostry, psa i powietrze aż drgające od sierpniowego słońca. Pachnie łąką, krzyk dzieci wibruje w uszach, radość w czystej postaci. Aż nie chcę się z niej wynurzać…. Dalej wysokie drzewa, na które uwielbiałam włazić, a które odwdzięczały mi się siniakami za karkołomne wyczyny.

Obrazy lawinowo przesuwają się pod powiekami, aż dech zapiera w piersi, a  uśmiech sam wędruje po twarzy. Widzę to wszystko, czuję, tym znów oddycham. Miejsca do których powrócę jedynie w snach, twarze których imion już nigdy sobie nie przypomnę, zapachy których żaden alchemik nie zaczaruje w magicznym flakoniku. Coś niepowtarzalnego, mojego.  Abstrakcja, której nie jestem w stanie wytłumaczyć, ale jestem w stanie poczuć całym sercem.

Jak to dobrze choć przez chwilę móc znów być dzieckiem, czuć beztroskę i dawać sobie do tego pełne prawo. Aż żal otwierać oczy, by to zbyt szybko umknęło.

W mojej głowie tkwi swoista mapa szczęśliwych wspomnień, najczęściej z dzieciństwa, tak cudownych, że wciąż wracam do tamtego czasu, choć jestem tu i teraz. A może właśnie dlatego? Moje wspomnienia to cudowny relaks i odskocznia od problemów dorosłego życia, lecz mam świadomość, że zatracanie się w nich nie jest dobrym rozwiązaniem, przeszłość nie wróci, choć nie wiem jakbym jej pragnęła. Życie biegnie własnym torem, radość miesza ze smutkiem, strach z nadzieją  i mimo wszystkich trudności tworzę w głowie plan, jak obrócić to na dobrą kartę tak, aby za kilkadziesiąt lat móc zamknąć oczy, oprzeć głowę o szybę i oddać się cudownemu wpływowi tej chwili. Tego dziwnego wehikułu czasu, w którym znów zobaczę moje wspomnienia z czasu pełni sił i zdarzeń minionych lat…

A wy co nosicie pod powiekami?  

W pierwszej ciąży poszłam do prywatnego ginekologa, którego poleciła mi teściowa. Innego i tak nie znałam, bo byłam świeżo po przeprowadzce z rodzinnego miasta, więc w zasadzie więcej opcji nie miałam. Na moje szczęście doktorek okazał się bardzo fajnym człowiekiem, miłym, ciepłym i z ogromnym doświadczeniem – dzięki niemu donosiłam ciążę, pomimo zagrażającego przedwczesnego porodu. 

W każdej sytuacji był spokojny i opanowany, nigdy nie siał zbędnej paniki (jak niektórzy). Podczas wszystkich wizyt dużo ze mną rozmawiał, opowiadał co mnie czeka w danym etapie ciąży, omawiał wyniki badań, cierpliwie słuchał i odpowiadał na moje pytania.

Poza tym, pracował wówczas jako ordynator oddziału położniczo-ginekologicznego, w szpitalu, w którym planowałam rodzić. A to było dla mnie ważne, tym bardziej, że leżałam na patologii ciąży i mogłam być niemal pod stałą jego opieką.

Wizyty w tamtym czasie kosztowały 60 zł, plus usg 20 zł. Lekko licząc na same wizyty wydałam około 800 zł. Do tego badania i różnego rodzaju farmaceutyki. Nie prowadziłam wtedy notatek, ale myślę, że plus/ minus 1000 zł poszło.

Mimo ogólnego zadowolenia ze współpracy z doktorem, drugą ciążę (po czterech latach) postanowiłam spróbować prowadzić mniejszym kosztem, czyli na NFZ Szybko jednak mi się odbiło tą decyzją.

Ten ginekolog, w przeciwieństwie do poprzedniego, okazał się bowiem bardzo oszczędnym w słowach. Właściwie w rozmowach ograniczał się do minimum, nie odpowiadając mi nawet na “dzień dobry”. Nic nie mówił na temat wykonywanych badań, nie tłumaczył, nie zgłębiał żadnego tematu. A szczytem ignorancji było dla mnie przeoczenie wielkiego krwiaka, przez którego z obfitym krwawieniem i zagrażającym poronieniem trafiłam do szpitala.

Wtedy nie miałam już żadnych wątpliwości, że oszczędzanie na opiece w ciąży to nie jest dobry pomysł. Dlatego wróciłam do mojego pierwszego ginekologa i do samego końca zostałam pod jego skrzydłami, spokojna o swoje i mojego dzieciątka zdrowie.

W trzeciej ciąży już nie eksperymentowałam i od razu zadzwoniłam do mojego doktorka mimo, że przeszedł już na zasłużoną emeryturę i opuścił szpital. Nie zniechęcił mnie też fakt, że z biegiem lat wzrosła cena i teraz wizyta kosztuje 100 zł (z usg). Co przez 9 miesięcy wyciągnęło ze mnie 1000 zł. Do tego doszły badania – tym razem prowadziłam notatki ? – na które wydałam prawie 300 zł.

Jak widać końcowy rachunek wyszedł spory – becikowe nie zwróci całych kosztów ?

Ale wiecie co, nie żałuję, bo przynajmniej byłam dobrze traktowana i właściwie zaopiekowana, a przez to też spokojna i pewna, że wszystko będzie dobrze. I gdyby przyszło mi nosić pod sercem kolejnego dzidziusia, poszłabym po raz kolejny do mojego prywatnego (dosłownie i w przenośni 😉 ) doktorka. 

A jakie są Wasze doświadczenia z ginekologami – stawiacie na prywatną opiekę, czy NFZ? I ile złotówek wyciągnęło z Was prowadzenie ciąży?

Właśnie wróciłam z wieczornej przechadzki wokół domu i pomyślałam, że koniecznie muszę się z Wami podzielić swoją radością. Dziś opowiem Wam o miejscu, które wywołuje we mnie same pozytywne emocje – o ogrodzie.

Ogródek – duży czy mały, przydomowy czy działkowy, zaaranżowany czy dziki – KAŻDY może w cudowny sposób poprawić nasze samopoczucie oraz sprawić, że będziemy czuć się szczęśliwsi. Kontakt z przyrodą daje siłę i energię, korzystnie wpływa na zdrowie i odporność. Dla mnie jest miejscem, gdzie mojej duszy udaje się wreszcie dogonić zabiegane ciało.

Ogród jest też doskonałą przestrzenią dla dzieci. Uczy je wrażliwości i uważności w poznawaniu przyrody i otaczającego świata. I to wielozmysłowo – zaangażowany jest przecież wzrok, dotyk, słuch i węch. Tutaj natura działa na wszystkie zmysły – przyglądanie się kwiatom, dotykanie stopami trawy, wąchanie przeróżnych zapachów, słuchanie śpiewu ptaków, bzyczenia owadów… Zapomniałabym o smaku – a przecież zjadanie owoców prosto z krzaczka, to dopiero fascynujące przeżycie. To w ogrodzie w naturalny sposób można obserwować zmieniające się pory roku. Tutaj dziecko może uczyć się konsekwencji swoich działań lub ich braku (niepodlana roślina więdnie) oraz cierpliwości w oczekiwaniu na rezultaty.

Mam to szczęście, że posiadam ogródek wokół w domu. To w nim najefektywniej pozbywam się zmęczenia, nawet jeśli pracuję fizycznie. Lubię pielęgnować, przycinać, przesadzać, kosić, a nawet plewić chwasty. To daje mi mnóstwo satysfakcji, bo dobrze jest widzieć konkretne efekty swojej pracy. Czasem bezpośrednie, jak skoszenie trawnika, a czasami oddalone w czasie, gdy zasiana roślina wreszcie zakwita. Uwielbiam też ogrodowy chillout – wylegiwanie się na leżaku, spacery, słuchanie ogrodowych dźwięków, grillowanie i podwórkowe zabawy z rodziną. Kocham relaks w czasie długich letnich wieczorów, gdy rozpalamy ognisko i czekamy na spadające perseidy. Mocno wierzę w to, że rodziny spędzające czas blisko natury, są szczęśliwsze.

Będąc mamą, zależy mi, by moje dziecko spędzało w ogrodzie wiele czasu, nie tylko na zabawie. Opowiadam mu o tym, co u nas rośnie, co rozkwitło, dojrzało, dzięki temu stale poszerza zasób swojego słownictwa. Zachęcam do pomocy przy ogrodowych pracach, np. grabieniu liści. Zwracam jego uwagę na wszystko, co dla mnie samej jest niezwykłe – zapach ziemi po deszczu, kąpiącego się ptaka w oczku. Obecnie wiele dzieci cieszy się z rzeczy materialnych, a nie potrafi zauważyć tego, co dzieje się wokół nich. A w ogrodzie dzieje się bardzo dużo. Zależy mi, by mój syn nie stał się człowiekiem oddalonym od przyrody, którego nudzi i męczy przebywanie na jej łonie. Będę się cieszyć, jeśli w przyszłości będzie umiał dostrzegać subtelne piękno i będzie wrażliwym na otaczającą go naturę.