Zdrowe = nudne?
Każdy, kto próbował przekonać do zjedzenia czegoś „niejadalnego” swoja mniejszą lub większą pociechę, doskonale wie, że nic nie może być nudne! A już na pewno nie to, co chcemy podstępem wprowadzić do żołądka małych smakoszy!  Nie jeden domowy strażnik diety, stracił w  swojej karierze garść włosów — z powodu marchewki, pół dnia – w intencji szpinaku czy też został dumnym posiadaczem paru nowych siwych włosów i plam na ścianie — z okazji  „kuchennego dnia: BO NIE!”. Niektóre z forteli rodziców, mające na celu perswazję swoich racji, mogłyby fabułą i poświęconym, na nie czasem, rywalizować z niejednym „wenezuelskim” tasiemcem :). Jednak zapewne wiele z Was odkryło już  magiczny sposób na pomoc w tym trudnym zadaniu, jeśli nie to zapraszamy do próby!

Oczywiście byłybyśmy Optymistkami na krawędzi szaleństwa, twierdząc, że jest „niezawodny” sposób na każdego Malucha! Jednak warto udać się na poszukiwanie „swojej recepty” na zdrowe posiłki, kierując się kilkoma zasadami.

Cuda-wianki:

Jednym ze sposobów na „zachętę” młodego Smakosza, jest niewątpliwie podanie potrawy w atrakcyjnej wizualnie formie.  Niestety często jest to niepraktyczne rozwiązanie – mało kiedy możemy poświęcić dodatkowy czas na ulepienie klusek w kształcie samolotu i zrobienia łódki z pomidorów… a szkoda! Mimo mankamentu w postaci pożeracza czasu- zachęcam, aby od czasu do czasu w ramach atrakcji skusić się na taką próbę zachęty.  Gwarantuję, że sprawi to nie tylko przyjemność dziecku, ale i Wam – na pewno będziecie z siebie dumne, gdy zaprezentujecie swoje kulinarne arcydzieło!

Nieco prostszym rozwiązaniem jest układanie jedzenia na talerzu w taki sposób , aby za jego pomocą powstał pyszny jadalny obraz.  Na pewno znajdzie się jakaś okazja na takie jadalne arcydzieła!

Razem przy stole… i nie tylko:

Drugim sposobem, moim zdaniem – Zwycięzcą w kategorii, zaangażowania dziecka, jest wspólnie spędzony czas w kuchni.  Bardzo ważne jest budowanie „świadomości jedzenia” u naszych dzieci. Jest idealne połączenie przyjemne z pożytecznym:  Uczmy nasze dzieci, najlepiej własnym przykładem i możliwością uczestnictwa. Własnoręcznie (dosłownie i w przenośni ) posmarowana serkiem kromka ( i ściana 😛 ) smakuje nieporównywalnie lepiej od gotowej kanapki na talerzu. Pokażmy dzieciom jak przygotowuje się potrawy i z czego sie je robi. Nawet najmniejsze Szkraby, są zainteresowane takimi nowościami – oczywiście należy  dostosować „kuchenne atrakcje” do wieku Waszych pociech.

Mój Skarb – dobrze znany wam już niejadek-aktywista (choć odpukać, ostatnio nie trzyma się swojego „manifestu”) bardzo interesuje się tym co mama robi w kuchni – wymaga to ode mnie również większego nakładu pracy i uwagi – jednak nie jest „nie do zrobienia”! Wspaniałą zabawą jest poznanie przez dziecko produktu – dotknięcie go, powąchanie – zachęcajcie do tego swoje dzieci! Później można obejrzeć serię dziwnych czynności, które za pomocą naszych rąk zamieniają ten produkt, na przykład w obiad! I znów apeluję, pozwalajcie doświadczać Waszym dzieciom (zawsze pod kontrolą – bezpieczeństwo przede wszystkim! W kuchni nie ma miejsca na ryzyko!) Zwykły ziemniak potrafi być magiczny: najpierw jest brudny i pachnie ziemią, potem czyściutki, po chwili zmienia się nie do poznania – obrany zmienia kolor, jest inny w dotyku, nieco inaczej pachnie –  tylko po to by znaleźć się w garnuszku i niczym królik z kapelusza – powrócić w jeszcze innej formie, smaczny, pachnący, miękki! Czy to nie magia?

A pieczenie ciastek, „samodzielne” przygotowanie posiłku z pomocą rodziców– to dopiero gratka dla starszych dzieci.

Pamiętajcie o Maluchach – obiekty kuchennych doświadczeń wybierajcie starannie i nie spuszczajcie małych kuchcików z oka (obiekt badań najmłodszych milusińskich zawsze może zostać pożarty lub przefrunąć sporą odległość, może też rozpocząć swoje drugie życie wetknięty np. do nosa)!

A wspólnie spędzony czas zawsze jest bezcenny!

Tradycjonaliści krzykną „ Jedzeniem nie wolno się bawić!”– a ja odpowiem „Jedzenie trzeba szanować, ale trzeba je poznać i pokochać!”

Co w duszy gra:

Kolejna ważną wskazówką jest zasada– Dziecko to człowiek– tak jak Wam, może mu coś nie smakować, może nie mieć ochoty na daną potrawę! Jak każdy człowiek – bez względu na to jak wysoko nad stół sięga jego głowa! Starajcie się o tym pamiętać! Słuchajcie i zobaczcie co Wasze dzieci, chcą Wam powiedzieć – zawsze można dojść do kompromisu, już dawno skończyły się czasy, gdy na sklepowym regale stał tylko ocet – na pewno znajdziecie składniki, które zadowolą podniebienie każdego z domowników i nie zrujnują świnki skarbonki! Obie strony muszą wykazać dobrą wolę– a wtedy na pewno wszystko uda się pogodzić!

Zapewne zapytacie teraz– „gdzie można dokupić parę godzin do doby”, albo „i kto to posprząta?” No cóż, sprzątaniem będziecie musieli zająć się sami– może z pomocą małych kucharzy (choć ta pomoc czasem generuje kolejne sprzątanie :-P), a czas? Nie musicie od razu brać się za pieczenie dzika- wystarczy „szybka” kanapka (destrukcja ograniczy się do okruszków i masła w promieniu zasięgu rąk) albo spaghetti – jak pamiętacie z naszej relacji z Warsztatów Pudliszek– większość dzieci uwielbia spaghetti (im dłuższe tym lepsze :-P).

Bieg przez płotki– czyli „Kuchenny sprint”:

„Nowe, lepsze czasy” podsuwają nam pod nasz zapracowany nosek niejedno ułatwienie. W Internecie w mgnieniu oka odnajdziecie pomysły i przepisy, w sklepie raz dwa znajdziecie produkty w kolorach tęczy. Nie bójmy się korzystać z ułatwień, które pukają do naszych kuchennych drzwi– jednak nie zapominajmy o odpowiedzialności i o rozsądku. Wybierajmy produkty, do których mamy zaufanie!

Każdemu kto na swojej głowie ma pół świata, a w załączeniu jeszcze kilka innych spraw, czasem zdarza się skorzystać z przeróżnych kół ratunkowych. Dziennie powinnam ugotować jednego klopsika (bo tylko one ostatnio są jadalne)- jednak uciekam się do tricku w postaci zamrażalnika i nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia. Jeśli ktoś ukradkiem podbiera Wam czas, gdy na chwilę odwrócicie wzrok, skorzystajcie z pomocy.

Fajną propozycją są sosy do spaghetti Pudliszek (znów zaproszę Was do naszego wpisu o Warsztatach). Sosy są przygotowane z myślą o dzieciach (powyżej 4 roku życia), zarówno w doborze delikatnych smaków, jak i jakości (nie zawierają konserwantów, są polecane przez Instytut Matki  i Dziecka– co niewątpliwie wyróżnia je na sklepowej półce). Oczywiście zawsze dobrze jest gotować ze świeżych produktów, jednak życie weryfikuje często nasze szczytne idee.  A czasem po prostu dobrze jest zaszaleć dla odmiany!

Wszystkim i dużym i małych koneserom smakołyków różnej maści, życzę SMACZNEGO!!!!

Zdjęcie dodane przez Alexander Dummer: https://www.pexels.com/pl-pl/zdjecie/zdjecie-usmiechnietego-malucha-1912868/

…. i bardzo dobrze! Gdyby nie strefa klimatyczna w jakiej mieszkamy, nie byłyby nam w ogóle potrzebne (no chyba, że szpilki które pięknie modelują naszą sylwetkę). Dzieci też nie potrzebują kapci, a już na pewno nie sztywnych niczym buty narciarskie. Jestem zwolenniczką „adamowej stopy” czyli takiej, jak ją Bóg stworzył – bez bucików.

Zarówno ja, jak i Tola chodzimy w domu bez kapci. Ani ja, ani ona ich nie uznajemy. Chodzę tak już ćwierćwiecze i nie mam płaskostopia czy innego schorzenia, więc śmiało ten mit możemy obalić. Dawniej wierzono, że sztywne (prawie, o ile nie ortopedyczne), co najmniej za kostkę są niezbędne do nauki chodzenia i prawidłowego rozwoju dziecka. Dziś nie tyle pogląd, co wiedza zmieniła się diametralnie. Dziecko powinno jak najczęściej chodzić na boso, co wpływa na prawidłowy rozwój stopy- nie jest ona niczym skrępowana i pracuje w naturalny sposób. Różnorodność podłoża również sprzyja jej rozwojowi. Znam też wiele stereotypów dotyczących noszenia kapci czy butków:

• w kapciach dziecko się nie poślizgnie. Niby racja, ale na boso czy w skarpetkach z sylikonową podeszwą również się nie poślizgnie.
• w kapciach dziecko nie skręci kostki – myślę, że prawdopodobieństwo skręcenia kostki nie ma nic wspólnego z tym czy mamy buty czy nie.
• na boso dziecko się przeziębi – oczywiście, że nie, pod warunkiem, że przegrzewanego dziecka nie wypuścimy bez skarpetek. Jeśli dziecko jest przyzwyczajane, czy jak kto woli hartowane, takie bose stópki nie wpędzą go w przeziębienie.
• dziecku trudniej będzie nauczyć się chodzić – nauka chodzenia jest indywidualną sprawą każdego dziecka.

Orientacyjnie podaje się, że pierwsze kroki dziecko stawia w okolicach roczku, jednak rozpiętość jest znacznie większa – moja córka nauczyła się chodzić (bez butów) mając niespełna 10 miesięcy, ale są też dzieci, które pierwsze kroki stawiają w okolicach 15 miesiąca i więcej – buty nie mają tu nic do rzeczy. Jest jeszcze kilka innych mitów, ale pewnie dokładnie to znacie. Ja kapciuszkom mówię „nie”, co jest nie lada pożywką dla wścibskich spojrzeń i komentarzy (o kim mowa możecie się domyślać). Chciałabym powiedzieć, że już nie mogę się doczekać lata i chodzenia boso po trawie, jednak muszę sama siebie rozczarować – mieszkam w bloku, a ryzykantką nie jestem, by boso przechadzać się po trawniku (w butach też jest ryzyko). Zatem czekamy na możliwość plażowania i chodzenia boso po ciepłym piasku lub między grządkami na działce, skubiąc z krzaczka pachnące maliny. Ale zanim będziemy mogły to zrobić, dalej będziemy chodzić bez kapci, obalając kolejne mity.

A Wy zakładacie swoim dzieciom kapcie? Co sprawiło, że zdecydowaliście się na ich zakup lub całkowitą rezygnację? Wychowanie, a może względy medyczne?

W miniony weekend (17 i 18 marca) odbyły się w Katowicach targi „Mama, tata i ja”. Wśród zwiedzających nie mogło zabraknąć i nas, by dowiedzieć się co w trawie piszczy na rynku produktów i usług dla dzieci i rodziców. Chociaż impreza nie powaliła na kolana wielkością, chylimy czoła za dobrą organizację!

Oferta stoisk była zróżnicowana, a wystawcy ogólnopolskich i lokalnych firm służyli fachowymi poradami dotyczącymi swoich produktów i usług. Niektórzy oferowali artykuły w promocyjnych cenach, a na nieprzekonanych klientów czekały próbki głównie kosmetyków i proszków do prania. Wielu wystawców emanowało pozytywną energią, która udzielała się zwiedzającym – mamy za sobą kilka ciekawych rozmów, stos folderów i fajnych odkryć.

Zwiedzanie rozpoczęliśmy od stoiska sponsora naszego blogowego konkursu „Miłość wiele imion ma” – firmy Martello. Kocyki z imonami po prostu przyciągnęły nas jak magnes. Jest to bardzo dobry pomysł na ciekawy ale i praktyczny prezent dla niemowlaka – oprócz tego, że jest śliczny, jest naprawdę wysokiej jakości, mięciutki i delikatny! Robiony na zamówienie może zawierać m.in. imię, datę urodzenia i wagę małego właściciela, to czyni kocyk wyjątkowym i jedynym w swoim rodzaju oraz jest pamiątką na późniejsze lata.

Kolejny dłuższy przystanek to stoisko z bucikami polskiej firmy Befado. Kapitalne wzory i pomysłowe rozwiązania – to atuty, które od razu rzuciły się w oczy. Producent zapewnia o wysokiej jakości i trwałości obuwia – a my planujemy wkrótce przetestować tenisówki befado i na pewno damy Wam znać, czy warto zaopatrzyć dzieci w te ładne buciki.

Naszym odkryciem był sklepik małego artysty Kreatywne Maluchy (firmy Artyzan) oferujące przede wszystkim materiały plastyczne do twórczych dziecięcych zabaw. Na targach można było pobawić się piankoliną Bubber – lekką nie wysychającą i nie brudzącą masą o ciekawej konsystencji oraz stworzyć arcydzieła z kolorowych pianek PlayMais. Już wkrótce specjalnie dla Was nasza recenzja oryginalnych i twórczych produktów prosto ze sklepu Kreatywne Maluchy.

Wystawców promujących swoje produkty i usługi było wiele więc nie sposób w tej krótkiej relacji napisać o wszystkich. Na uczestniczących w targach – dzieci i rodziców – czekały także różne atrakcje. My mieliśmy okazję posłuchać koncertu Aidy, na którym dzieci bardzo fajnie się bawiły – szalały także na scenie obok muzycznej gwiazdy targów. Tatusiowie mogli pograć na konsolach, a mali piłkarze postrzelać do małych bramek. No i obowiązkowo każde dziecko wychodziło z pomalowaną buzią i z kolorowymi balonami w ręce.

W podsumowaniu warto dodać kilka spostrzeżeń  – targi były dobrze przystosowane dla zwiedzających rodziców z małymi dziećmi. Wszystko odbywało się na jednym poziomie, w dużej hali – żadnych schodów, szerokie aleje między stoiskami. Spokojnie można było wybrać się z wózkiem (nawet bliźniaczym). Był też ustronny punkt, gdzie można było spokojnie przewinąć i nakarmić maluszka. Pod tym względem targi „Mama, tata i ja” były lepiej przygotowane od targów Moje Dziecko na warszawskim Torwarze.
Katowicka impreza już za nami, ale jeśli nie wiecie jeszcze co zrobić z wolnym czasem w weekend 14-15 kwietnia – z czystym sumieniem możemy polecić Wam wycieczkę do Krakowa – tam odbędą się kolejne targi „Mama, tata i ja”.