Dzieci są ofiarami przemocy. Są ich setki, a nawet tysiące. Każdego dnia dzieje im się krzywda, której nie jesteś sobie w stanie wyobrazić. Lęk, płacz, napięcie, nieprzespane noce, totalne zagubienie, często są schowane za maską. I o tym powstał krótki spot przygotowany przez Duńską Fundację Bryd Tavsheden (Przerwać ciszę), która działa na rzecz dzieci dotkniętych przemocą.

Przypadki przemocy wobec dzieci, które widzimy w mediach, to wierzchołek góry lodowej. Dzieci są powszechnie bite i poniżane, a przemoc jest uznawana często za skuteczną metodę wychowawczą. Przemoc dotyczy nie tylko tzw. marginesu społecznego, ale też rodzin, które na pierwszy rzut oka prowadzą normalne życie.

Spoglądasz w oczy dziecka. Czy to jego prawdziwa twarz? Czy to co widzisz, to nie czasem maska?
Czy czuje się ono bezpiecznie?
Może nieraz myśli, że jest odrzucone?
Czy ktoś z niego nie drwi?
Czy jest wystraszone, albo wręcz przerażone?
Czy martwi go nieprzewidywalność sytuacji w domu?
Czy słyszy na swój temat wyzwiska, groźby?
Czy czuje się akceptowane?
A może ciężko mu sprostać wygórowanym wymaganiom rodziców?
Czy jest przez kogoś szarpane? Bite?
Może otrzymuje upokarzające je kary?
Czy jest nakarmione, odpowiednio ubrane?
Czy ktoś staje w jego obronie? Troszczy się o nie?
Czy jego świat nie rozsypuje się kawałek po kawałeczku? A może już całkiem poległ w gruzach razem z marzeniami o spokoju, trosce, miłości?
Czy czuje się kochane?

Spoglądajmy uważnie w oczy każdego dziecka.
Bądźmy świadomi, że choć wiele osób wychowuje pociechy bez przemocy, to niestety ilość ludzi, którzy stosują przemoc fizyczną, psychiczną, seksualną i zaniedbują dzieci, jest równie wielka.
Nie pozwólmy aby jakiekolwiek dziecko miało koszmarne dzieciństwo.

To nie tak, że uważam ludzi bezdzietnych za gorszych. To naprawdę nie tak, że mam ich za głupich, ograniczonych egoistów. I to nie tak, że odmawiam im inteligencji. Jedno, czego im odmawiam, to osobiste doświadczenia. I właśnie dlatego czasem lekceważąco macham ręką.

Po siedmiu latach pewnych rzeczy nie chce mi się tłumaczyć. Zwyczajnie mi się nie chce. Lenia mam i tyle. Zamiast wdawać się w merytoryczną dyskusję, używam argumentu w stylu: bo tak. Nie zawsze, ale zdarza się.

Ostatni raz zrobiłam to kilka dni temu. Wybrałyśmy się z Duśką do Warszawy i jak zwykle po wycieczce wylądowałyśmy w Złotych Tarasach, żeby coś zjeść. Złote Tarasy to ulubiona galeria handlowa mojego dziecka. Pewnie dlatego, że jest tam całkiem niezła i niedroga sala zabaw.

W Złotych Tarasach zawsze jemy to samo, ja sałatkę, Duśka naleśniki. I za każdym razem muszę prosić, przekonywać, tłumaczyć, żeby podali te naleśniki na talerzu, a nie w kubku. Nosz kurza twarz, czy to naprawdę jest takie wygórowane żądanie?! I to, że proszę o niedokładanie lodów i bitej śmietany, a jedynie polanie sosem jest naprawdę szokujące?! Do tej pory wystarczyło przekonać dziewczyny za ladą, że się da, ale teraz mamy dobre zmiany chyba wszędzie i niestety. Ona nie może, bo manager nie pozwala.

– Niech mi pani da jego numer telefonu. – Może to nie była miła odzywka, może powinnam poprosić, ale jakoś cierpliwość mnie opuściła. Talerz nie kubek, takie trudne?!

– Yyy, mogę do niego zadzwonić, żeby przyszedł… – dziewczę wyglądało na lekko zaskoczone.

– Dobrze, ja poczekam.

Po pięciu minutach czekania zapytałam skąd on idzie, nabrałam obaw, że z innej galerii i to trochę potrwa. Idzie z dołu. Długo szedł.

W końcu dotarł. Manager jak z obrazka. Dżinsy, błękitna koszula, zawodowy uśmiech.

– Proszę pana, przychodzę tu od kilku lat i za każdym razem muszę stoczyć bój o naleśniki na talerzu. I za każdym razem je dostaję. To może pomińmy dalszą część rozmowy i od razu mi pan da te naleśniki?

– Ale ja nie mogę, szefowa zabrania.

Ciemno mi się w oczach zrobiło na myśl, że teraz będzie po szefową dzwonił. Zanim dotrze, to Złote Tarasy zdążą zamknąć.

– I w ogóle, dlaczego pani tak się upiera przy tym talerzu?

– To nie ja się upieram, dziecko się upiera.

– Ale dlaczego? Pokroimy, polejemy sosem, będzie to samo.

– Nie będzie to samo. Chodzi o to, żeby były całe, polane sosem. Na talerzu.

– Ale jaka to różnica?

– Ma pan dzieci?

No i tu go wreszcie na chwilę zapowietrzyło.

– Nniiee, jeszcze nie.

– To niech pan sobie gdzieś zapisze, że jak dziecko mówi, że ma być na talerzu, to ma być na talerzu. Teraz i tak pan tego nie zrozumie. A teraz poproszę o naleśniki na talerzu.

Potem tylko musiałam zapewnić tego skądinąd miłego pana, że naprawdę kupowałam naleśniki na talerzu i naprawdę ten plastikowy talerz nigdy się nie rozpuścił przy odgrzewaniu. Bo sorry, ale jak ktoś nie ma dzieci, to może sobie wyobrażać, że dziecku można wszystko przetłumaczyć. Może mieć złudzenia, że dzieci są elastyczne i chętnie idą na kompromisy. Powodzenia.

I powiem wam jeszcze, że wcale bym nie chciała, żeby mi ktoś podał pokrojone naleśniki w kubku. Więc tym bardziej nie dziwię się Duśce, że nie chciała na to patrzeć. I nie, nie podzieliłam się z nią moją awersją do naleśników w kubku. Widać mamy te same gusta kulinarne.

Swoją drogą, bywam tam co parę miesięcy i za każdym razem jest inny personel. Tym razem zrobiłam zdjęcie naleśnikom. Myślicie, że jak pojedziemy w maju, to fotka wystarczy jako dowód, że da się? Bo dziewczyny już mi powiedziały, że niedługo kończą pracę w tym miejscu…

Kończy się stary rok, trzeba by jakieś postanowienia na nowy zrobić. W sumie nie wiem po co, ale tradycja nakazuje. Jako że sama z siebie jestem zbyt leniwa na wymyślanie bzdurnych postanowień, postanowiłam zapytać wujka G. co też może mi podsunąć. No ten to ma fantazję!

1. Przestań oglądać telewizję.

Telewizję oglądam raz w tygodniu, to chyba nie grzech?

2. Znajdź nową, dochodową pracę.

Ciekawe, czy wujek G. wie jak wygląda w Polsce rynek pracy… Zresztą już kiedyś pisałam, dlaczego nie pracuję zawodowo, jak chcecie to sobie poszukajcie.

3. Spłać długi i nie zaciągaj nowych.

W sytuacjach awaryjnych po prostu wbiję zęby w ścianę i dziecku poradzę to samo. A kredyt to też dług?

4.Wstawaj wcześnie.

Wcześniej już się nie da. I przykro mi bardzo, nie jestem skowronkiem, jestem sową. I nie zamierzam tego zmieniać.

5. Stój prosto i się nie garb.

Samo w sobie bardzo chwalebne, ale jakoś nie lubię stać. Wolę usiąść.

6. Bądź miła.

Od razu przypomina mi się koszulka z Małą Mi: Mam być miła czy szczera?

7. Często chodź na nogach.

Na rękach, póki co nie umiem, na czworakach nie muszę na szczęście.

8. Bądź wolontariuszem

Trochę mi się to kłóci z propozycją zmiany pracy na lepszą. Kiedy mam znaleźć na to wszystko czas?

9. Waż się codziennie i licz kalorie.

Idealna recepta na nerwicę lub depresję. Nie będę się ważyć i nie będę liczyć kalorii, bo od tego się nie chudnie. Za to podobno można schudnąć robiąc selfie raz w tygodniu. Wujek G. tak twierdzi.

10. Unikaj chodzenia do miejsc, w których musisz na coś poczekać.

Gdybym miała ściśle trzymać się tego postanowienia, przestałabym dziecko ze szkoły odbierać. Właściwie każdego dnia siedzę w szatni i czekam…

11. Sprzątaj swój dom.

W sumie fajne postanowienie. Chyba jedyne, którego dotrzymam. Właściwie to realizuję je od ładnych paru lat, szkoda, że nie wpisałam na listę rok temu.

Oczywiście wujek Google ma dla mnie więcej równie mądrych propozycji, ale litościwie wszystkich nie wymienię. Ich głupota wskazuje tylko na jedno – postanowienia noworoczne to bzdura. Dlatego ja, jak co roku zresztą, nie zrobię żadnych postanowień. Na pewno nie schudnę na wakacje, bo wymodelowanie sylwetki wymaga dziewięciu miesięcy pracy – nie wystarczy zrzucić kilku kilogramów, żeby dobrze wyglądać. Nie zmienię pracy, nie polecę na Bahamy, nie przeczytam obłędnej ilości książek, a o mniejszej ilości nie ma co wspominać. Nie nauczę się mówić po japońsku ani piec ciasteczek z wróżbą.

W przyszłym roku zamierzam po prostu dalej żyć swoim życiem, czego i Wam wszystkim życzę.