Wciąż jest we mnie coś z dziecka, bo bardzo lubię tzw. „zakupy do szkoły”. Przeglądanie kolorowych piórników, kredek i gumek to taki sentymentalny powrót do dzieciństwa. Uwielbiam wszelkiego rodzaju akcesoria papiernicze i czuję, że z tego nie wyrosnę! A że wrzesień zbliża się wielkimi krokami, to najwyższy czas pomyśleć o szkolnej wyprawce. Dziś podzielę się z Wami kilkoma moimi przemyśleniami dotyczącymi tych szczególnych zakupów. Najważniejsze, by mieć z nich radochę, a nie traktować jak przykry obowiązek 😉

Skorzystajmy z tego, co przysługuje

Przede wszystkim nie taki diabeł straszny jak go malują – według mnie szkolna wyprawka wcale nie uderza jakoś szczególnie po naszych rodzicielskich kieszeniach. Najbardziej domowy budżet obciążał zakup podręczników i ćwiczeń, które teraz w szkołach są darmowe. Myślę, że jeśli Wasze dziecko skończyło właśnie przedszkole, to finansowo będziecie na plusie, bo podręcznikowa wyprawka dla przedszkolaków kosztuje wcale niemało. Drugi pozytyw dla portfela to „300+”, czyli świadczenie dla ucznia na wyprawkę szkolną – jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, to pamiętajcie, by złożyć wniosek.

Wracając do darmowych podręczników – szkoła je wypożycza, więc uczulcie dzieciaki, żeby o nie dbały. Fajnie, jeśli za rok młodszy kolega będzie mógł się cieszyć z ładnych, uszanowanych książek. Aleks dostawał naprawdę w bardzo dobrym stanie podręczniki i w podobnej kondycji przekazywał je dalej. Polecam wpisanie na wyprawkową listę okładek na książki lub jak za starych dobrych czasów, własnoręczne ich oprawienie. Sama praktykowałam jeden i drugi sposób.

Raz a dobrze

Uważam, że tornister to jest rzecz, na której nie warto oszczędzać, za to opłaca się poświęcić trochę czasu i zgłębić temat, by wybrać najlepszy i najzdrowszy dla naszego dziecka. Zadbajcie, by miał odpowiednio wyprofilowane plecy, wygodne szelki, by nie był ciężki. Aleks przez pierwsze trzy lata nauki miał jeden tornister, który po tak długim czasie intensywnego użytkowania nadal wygląda świetnie. Takie przedmioty, jak plecak, czy piórnik mogą posłużyć dziecku przez wiele lat, więc jeśli kupicie porządne, solidnie wykonane przedmioty, nie będzie to wydatek coroczny.

Jestem przekonana, że w ogóle nie ma co oszczędzać na jakości – nawet kredka kredce nierówna! Co za frajda z byle jakich kredek, które mają tak mało wyraziste kolory, że traci nawet najpiękniej wykonany rysunek?

Lista – czego naprawdę (nie) potrzebujesz

Lista jest bardzo pomocna, by będąc w szale zakupów, nie wrzucać do koszyka wszystkiego co popadnie – pierwszoklasista zazwyczaj nie potrzebuje długopisów, grafitowych wkładów, zakreślaczy i kolorowych samoprzylepnych karteczek. Niezbędny za to będzie zapas ołówków, którymi najprawdopodobniej rozpocznie przygodę z pisaniem, a które mają to do siebie, że się łamią i … gubią. Nie kupujcie rzeczy niefunkcjonalnych i tandetnych – np. pachnących gumek, które nie zmazują, ślicznej śniadaniówki, do której praktycznie nic się nie mieści.

Inwentaryzacja

Warto zrobić listę, także dlatego by nie kupować rzeczy, które są w domu. Zachęcam Was do gruntownych porządków w biurku i szufladkach, bo to często kopalnia przeróżnych zapomnianych szkolnych akcesoriów. Po takiej inwentaryzacji będziecie zaskoczeni, ile rzeczy można wykorzystać i ile posiadacie zupełnie nowych zeszytów, czy bloków.

Dobrodziejstwa ułatwiające życie

Nikt nie lubi przepłacać, więc ideałem jest kupienie w najlepszej cenie, tego na czym nam zależy. Większość marketów przygotowuje oferty promocyjne, z których jak najbardziej warto skorzystać. Byle z głową! Sama używam aplikacji Blix, w której są aktualne gazetki promocyjne sklepów. Oprócz wygodnego przeglądania promocji najczęściej korzystam z funkcji wyszukiwania konkretnego produktu. Na przykład, gdy zdecydowana jestem na plecak marki X, wpisuję jego nazwę w wyszukiwarkę i okazuje się, że mogę go kupić w bardzo atrakcyjnej cenie w jednym z marketów.

Korzystam też ze sklepów internetowych,  zazwyczaj nie dlatego, że takie zakupy są wygodniejsze, ale głównie po to, by zaoszczędzić. Osobiście rzadko decyduję się na produkt, którego wcześniej nie widziałam i nie testowałam na żywo.

Na fali

Czy kupować szkolne akcesoria z ulubionymi dziecięcymi bohaterami? Wybór w sklepach jest tak duży, że nie ograniczamy się do alternatywy między dwiema skrajnościami: albo zeszyt na licencji Disney’a, albo szaro-bury brulion.. Jest całe mnóstwo artykułów ze średniej półki cenowej z ładnymi wzorami, które na bank spodobają się dzieciom. Z drugiej strony, jeśli dziecko marzy o teczce z ukochaną postacią z bajki, to dlaczego mu nie sprawić takimi gadżetem radości i osłodzić maluchowi pójście do szkoły?

Na ostatnią chwilę

I tak i nie. Pewne rzeczy polecam kupić na spokojnie wcześniej – wiadomo nie od dziś, że będzie potrzebna biała bluzka/ koszula, tornister i piórnik. Jeżeli jeszcze nie macie listy z wyprawką szkolną od nauczyciela, warto wstrzymać się z zakupem takich przyborów jak np. bloki rysunkowe, kolorowe papiery — nauczyciel podpowie, jakie konkretnie wymiary czy rodzaje będą najodpowiedniejsze.

Zapasy

Są pewne produkty, które polecam kupić w ilości hurtowej. Nie ma niczego gorszego, jak odkrycie wieczorem, że zeszyt w linie właśnie się skończył. Zeszytów, ołówków i nabojów do  do pióra nigdy w domu za wiele 😉 Natomiast plastelina, farby i bibuła mogą nie przetrwać próby czasu, więc nie warto robić ich zapasów.

Drodzy Rodzice, życzę Wam i sobie – szczęśliwego Nowego Roku Szkolnego. Niech moc i dobry humor będą z Wami.

Jesteśmy świeżo po urlopie w pięcioosobowym składzie. Najmłodsze moje dziecię właśnie skończyło 6 miesięcy, najstarsze ma 7 lat. Jadąc daleko od domu, właściwie daleko poza granice naszego kraju, myślałam, że „ukryjemy” się na nieznanym lądzie, wśród zupełnie obcych ludzi. Tymczasem od pierwszych dni wśród pozostałych gości hotelu wzbudzaliśmy niemałe zainteresowanie. Właściwie cały czas byliśmy pod obserwacją i na językach. 

Nie żebym lubiła być w centrum uwagi, ale w sumie to było śmieszne. Patrzeć na te wszystkie spojrzenia, mniej lub bardziej oficjalne – zza ciemnych okularów, dla niepoznaki. Widzieć jak ludzie kręcą głową bo wchodzisz z niemowlakiem do basenu czy morza, jak ostro komentują Twój sposób zabawy, czy rozmowy z własnym dzieckiem… – bezcenne.

A czym można sobie zasłużyć na taką uwagę?

Po pierwsze – jedź na wczasy jako rodzina wielodzietna

Troje słodkich małolatów to w zasadzie podstawa do tego, by wzbudzić zainteresowanie innych wczasowiczów. Dzieci mogą być Twoje, ale nie muszą – śmiało możesz pożyczyć od sąsiada. Nikt i tak nie będzie sprawdzał ich dowodów i aktów urodzenia. Liczy się sztuka. Im więcej dzieci pod Twoją opieką, tym lepiej (dla gapiów oczywiście, bo dla Ciebie niekoniecznie).

Po drugie – wystawiaj dzieci na słońce

Za moich czasów w szkole uczyli, że słońce daje życie. Dziś obsesyjnie wpaja się ludziom, że słońce to samo zło, które wywołuje raka i zabija, dlatego koniecznie trzeba go unikać. Najlepiej całkowicie jest przejść na nocny tryb życia. Jeśli tego nie praktykujesz, a na dodatek na działanie promieni słonecznych narażasz (swoje) dzieci, wiedz że będziesz na językach. Nieważne, czy są akurat wysmarowane kremem z filtrem, zakryte ubraniem, czapką i okularami przeciwsłonecznymi. To nie ma znaczenia. Dla innych liczy się sam fakt, że dzieci nie są schowane w piwnicy i koniecznie muszą to obgadać.

Po trzecie – pozwól dzieciom bawić się w wodzie

Chlorowana, ozonowana, słona, czy słodka, zimna, czy ciepła… – zazwyczaj dla dzieci nie ma większego znaczenia w jakiej wodzie będą się pluskać. Ma być mokro i wesoło. Im więcej chlapania, skakania, grania i wygłupiania, tym lepiej. Innego jednak zdania bywają bierni obserwatorzy. Oni chętnie znajdują powody, przez które (Twoje) dzieci nie powinny wchodzić do wody. A niemowlę w szczególności. Ono przecież jest za małe na kąpiele, na pewno się przeziębi i w ogóle…

Po czwarte – prezentuj się

Czasami nie trzeba robić nic szczególnego, by przyciągać spojrzenia innych. Można siedzieć bezczynnie na tyłku, wystarczy jedynie dobrze się prezentować, zarówno w ubraniu jak i bez niego – w bikini na przykład. Nie mówię, że trzeba być od razu jakąś top modelką, czy znaną sportsmenką, ale jeśli nie rozrosłaś się po ciąży do rozmiaru szafy trzydrzwiowej, nie wyhodowałaś bujnego owłosienia tu i ówdzie, masz zadbane włosy, dłonie i stopy, bądź pewna, że kogoś będziesz tym drażnić. Ewentualnie wpadniesz komuś w oko 😉 Tak czy siak, będą się gapić i komentować – bądź na to gotowa 😉

Po piąte – zrób małą awanturę

Taaak, ludzie uwielbiają jak coś się dzieje. Kiedy Twoje dzieci łobuzują i wybiórczo słuchają co do nich mówisz, a w Tobie powoli rośnie ciśnienie, tłum gapiów z niecierpliwością czeka na to, co się wydarzy dalej. Gdy Ty zaczynasz pomału tracić pokłady cierpliwości, oni otwierają popcorn i rozsiadają się wygodnie, by móc popatrzeć. I posłuchać co masz do powiedzenia tym małym niegrzecznym gnojkom. A później niewątpliwie koniecznie to przedyskutują i poddają swej ocenie.

Po szóste – napij się piwa

Piwo to w pewnym sensie temat tabu dla rodzica. Jak jakiś gówniarz musi się z nim czaić i pić po kątach, żeby nikt nie widział. A jak ulegnie pokusie i postanowi ugasić pragnienie na oczach obcych ludzi to wiadomo – jest kompletnie pijany, nieodpowiedzialny i niewątpliwie trzeba to omówić… przy bezalkoholowym 😉

Jak widać w sześciu bardzo prostych krokach można szybko stać się gwiazdą wczasów z niemałym tłumem (anty)fanów 🙂

Dawno, oj dawno nie przeżyłam tak cudownych emocji w kinie, oglądając film familijny. Bez wątpienia „Krzysiu, gdzie jesteś?” to filmowa propozycja dla całej rodziny – ja (mama) co chwila ocierałam łzy wzruszenia, Aleks (dziewięciolatek) śmiał się do rozpuku, a Igor (tata) po prostu świetnie się bawił.

„Krzysiu, gdzie jesteś?” to najnowsza produkcja Disneya inspirowana książką „Kubuś Puchatek”. Akcja filmu zaczyna się w Stuwiekowym Lesie rozstaniem Krzysia z jego pluszowymi przyjaciółmi. Chłopiec żegna swoje dzieciństwo, by wkrótce zacząć naukę w szkole z internatem.

Następnie śledzimy kolejne ważne, dalekie od dotychczasowej beztroskiej zabawy, wydarzenia z życia dorastającego Krzysia. W końcu widzimy go jako dorosłego mężczyznę (w tej roli Ewan McGregor, z głosem Tomasza Kota), męża i ojca dziewczynki o imieniu Madeline. Dorosły Krzysztof Robin boryka się z problemami w firmie, ciężko pracuje i próbuje sprostać wymaganiom apodyktycznego szefa. W jego dorosłym życiu nie tylko nie ma miejsca dla przyjaciół z dzieciństwa, ale brakuje też czasu dla rodziny, na odpoczynek i cieszenie się życiem. Planuje przyszłość córeczki — chce zawczasu wdrożyć ją w rygor bycia uczennicą jednej z najlepszych szkół z internatem, organizuje jej wakacyjny czas na naukę i czytanie lektur, a na dobranoc czyta Madeline trudny podręcznik.

Tymczasem dziewczynka znajduje pudełko z pamiątkami taty – zachwyca się rysunkami przedstawiającymi Kubusia Puchatka, Prosiaczka, Kłapouchego, Maleństwo wraz z jego Mamą oraz Tygryska, Królika i Sowę. Gdy Kubuś zupełnie przypadkowo trafia do Londynu, również przez przypadek zostaje odnaleziony przez Krzysia. Tak się składa, że Miś o Bardzo Małym Rozumku zjawia się, wbrew pozorom, w najlepszym momencie. Od tej chwili zaczyna się niecodzienna, nieplanowana i zupełnie niechciana przygoda Krzysia — wyrusza w podróż do miejsca, gdzie przeżył najlepsze chwile swojego dzieciństwa.

Historia przedstawiona w filmie jest w zasadzie banalna, ale wcale nie oczekiwałam czegoś bardziej skomplikowanego. Za to podana jest w tak urzekającej formie, że od pierwszego kadru przenosi nas w bajkowy magiczny świat z książek Alana Aleksandra Milne’a. Animowane postaci, jak prawdziwe maskotki (zmechacone i wytarte), zrobiły na mnie wielkie wrażenie — wyglądają jakby „żywcem” zdjęte ze stron książki. Zauroczył mnie też deszczowy Londyn, zamglony Stuwiekowy Las i malownicze wrzosowiska.

Lepiej się nie dało — komentarze Kłapouchego, który jak zwykle widzi świat w czarnych barwach, rozśmieszają. A Miś o Bardzo Małym Rozumku wygłasza swoje szczere filozoficzne mądrości i tym samym pokazuje nam proste, dziecięce spojrzenie na otaczającą rzeczywistość.

Koniecznie wykorzystajcie ostatnie dni wakacji i wybierzcie się z dziećmi (raczej w wieku szkolnym) do kina — w tę nostalgiczną, przeplataną humorem, podróż z niejednym morałem.