Zdjęcie, na którym Victoria Beckham całuje swoją kilkuletnią córeczkę w usta, wywołało falę hejtu – „obrzydliwe”, „pedofilka”. Czy buziak w usta to niewinny przejaw czułości kochającego rodzica, czy raczej jego niestosowane zachowanie? Pewnie i Ty masz na temat pocałunków mocno ugruntowane zdanie.

Na kwestię całowania dzieci możemy popatrzeć z różnych punktów widzenia – jedni nie widzą w tym niczego złego, inni alarmują, że jest to niehigieniczne, może zagrażać zdrowiu, a jeszcze inni uważają, że to doskonały sposób okazywania czułości.

Przeciwnicy całusów kontra zwolennicy – zdecydowanie odmienne punkty widzenia.

Podczas całowania w usta można przekazać dziecku wiele wirusów i bakterii – próchnica, opryszczka, choroba wrzodowa, grypa, to tylko kilka przykładów chorób. Rodzice zmarłego dwumiesięcznego chłopczyka (zakażonego opryszczką wargową) prosili, by propagować wiedzę o tego rodzaju niebezpieczeństwie i apelowali o ostrożność.

Sama zachowuję zdrowy rozsądek i przede wszystkim mówię nie buziakom w usta niemowlaka (ma tyle innych miejsc do całowania, ach wszystkie fałdki!), który nie ma jeszcze wykształconych mechanizmów obronnych. Pocałunki powinny być zarezerwowane dla rodziców (ciocie, dziadkowie, znajomi mogą w inny sposób rozpieszczać maluchy) i lepiej dmuchać na zimne, jeśli nie jesteśmy pewni własnego zdrowia.

Całowanie w usta jest domeną zakochanych w sobie ludzi i wiąże się z aspektem seksualnym. Przenoszenie takich pieszczot z partnera na dziecko jest nieodpowiednie, gdyż jest to przekroczenie granic intymności.

Argument o tym, że usta są erogenną częścią ciała, mnie akurat nie przekonuje, bo podobnie można odnieść się do karmienia piersią, która powinna w tym momencie budzić seksualne skojarzenia. Poza tym zupełnie inaczej całuję się z mężem, a inny buziak otrzymuje ode mnie moje dziecko.

Jestem bliższa w swojej opinii rodzicielstwu bliskości, które zwraca uwagę zarówno duchową, jak i fizyczną z dzieckiem. Jean Liedloff uważa, że dla dziecka ważne jest głaskanie, noszenie, przytulanie i całowanie przez mamę lub tatę. Całus na dobranoc i na do widzenia (choć nie za każdym razem w usta) jest w naszym domu naturalny i jest to nasz sposób na okazywanie miłości i obdarzanie dziecka poczuciem bezpieczeństwa.

I tak sobie myślę, że zwolennicy całowania w usta – po prostu dają swoim dzieciakom buziaki, a przeciwnicy — nie. Jestem zdania, że na pewno nie ma co roztrząsać, czy całowanie w usta jest właściwe, czy nie, w przypadku, gdy dziecko tego po prostu nie chce, nie lubi, buziak krępuje je, czy obrzydza. Wtedy to ono wyznacza granice, a my ich nie przekraczajmy.

Zdjęcie: news.com.au

– Jaki ślicny, pulpulowy motylek! – stwierdziła Nika.
Ma rację śliczny, ale czy Ty mamo wiesz co oznacza fioletowy motyl?

Kiedy w ciąży z Oskarem leżałam w szpitalu na patologii, na oddział została przyjęta kobieta w trzecim miesiącu. Był wieczór, krwawiła. Rano po badaniu okazało się, że straciła swoje maleństwo. Przyszła położna i pomogła jej zebrać rzeczy – od razu ją przenieśli.

Po porodzie na oddziale noworodków usłyszałam o mamie, którą również przenieśli na ginekologię, bo maleństwo zmarło zaraz po porodzie.

Te mamy nie musiały oglądać szczęśliwych mamuś głaszczących swoje okrągłe brzuszki lub tulących swoje nowo narodzone maleństwo. Miały szczęście, bo nie we wszystkich szpitalach takie sytuacje są normą.

A co z mamą, która przy porodzie traci jedno z bliźniąt? Czasem inna mama niewiedząca o tragedii rodziców może powiedzieć coś bolesnego, zupełnie przypadkowo…

By zapobiegać takim sytuacjom, powstał w Wielkiej Brytanii pomysł, aby przy łóżeczku maleństwa, które straciło swoje rodzeństwo umieszczać fioletowego motyla.

Autorką tego pomysłu jest mama, którą w szpitalu spotkała przykra sytuacja. Kiedy odwiedzała córeczkę leżącą w inkubatorze, usłyszała od mamy mającej bliźnięta, że ma szczęście, posiadając tylko jedno maleństwo, bo przy dwójce jest znacznie trudniej. Wyobraźcie sobie ból, jaki czuła wiedząc, że ich córeczka miałaby rodzeństwo, gdyby tuż po porodzie nie zmarła jej siostra…

Motyl symbolizujący odlatującego maluszka.
Kolor fioletowy, bo pasuje zarówno chłopcom, jak i dziewczynkom.
Okazało się to trafione i akcja zatacza coraz szersze kręgi. Zaczęło się w szpitalu, w którym leżała córeczka Millie Smith – autorki pomysłu. Niedługo potem zgłosiło się do niej kolejne 115 szpitali chcące umieszczać symbol przy łóżeczkach maluchów, które straciły rodzeństwo.
Mama założyła fundację “The Sky High” i pomaga rodzicom w uporaniu się z ich stratą.

Akcja zaczyna docierać do Polski, jeśli więc spotkasz fioletowego motylka przy łóżku lub inkubatorze dziecka w szpitalu, pamiętaj, co on oznacza…

zdjęcie należy do Millie Smith

Pierwsze zajęcia dodatkowe, na jakie poszła moja córka, to tak naprawdę nie były zajęcia “dodatkowe”, bo jedyne, na jakie wówczas chodziła. Miała cztery lata, a ja obawy, jak zniesie rozstanie ze mną, bo w zasadzie się nie rozstawałyśmy.

Oczywiście swoje obawy schowałam głęboko w kieszeń, przywołałam na twarz najbardziej optymistyczny uśmiech, dałam buziaka i posłałam dziecko w świat. Poszła za rękę z koleżanką, nawet się nie obejrzała. Uffff. W klubie osiedlowym rysowała, wyklejała, śpiewała – ot, takie mini przedszkole raz w tygodniu przez godzinkę.

Po wakacjach zmieniłyśmy klub osiedlowy, panią Monikę zastąpiła pani Ania, a mini przedszkole przekształciło się w regularne zajęcia plastyczne. Duśka złapała bakcyla. Od tej pory w domu nie było śmieci, tylko zużyte przedmioty (głównie rolki po papierze toaletowym, ale też plastikowe kubki, folia bąbelkowa, patyczki po lodach), z których można jeszcze tyyyyleee zrobić. Domowy recykling działał całkiem sprawnie, w końcu zaczęło nam brakować miejsca na półkach na te dzieła.

Zajęcia w obu klubach były nie tylko okazją do nauki nowych umiejętności, ale i rozstawiania się z mamą. Jeśli nie miałam nic w planach, siedziałam pod drzwiami i czytałam książkę, jeśli musiałam – szłam na zakupy. Do domu nie wracałam, bo było za daleko. Zawsze informowałam dziecko czy będę, czy wychodzę, a jeśli wychodzę, to kiedy wrócę. Początki były łatwe, później zaczęło być dziwnie. Moje dziecko „zaraziło” się od koleżanek wychodzeniem w trakcie zajęć i sprawdzaniem, czy jestem. Czasem byłam, czasem nie. Zmieniło się tylko tyle, że o swoich wyjściach informowałam też panią Anię, ot tak, na wszelki wypadek. Widziałam, że Duśka niepokoi się, podobnie jak jej koleżanki i szczerze mówiąc, mocno mnie to irytowało. Nie sam fakt, że się boi, ale że boi się, bo one się boją. Niestety dzieci przesiąkają nie tylko przydatnymi umiejętnościami, tymi niepożądanymi też.

Oczywiście oprócz nauki rozstawania Duśka zaliczyła naukę rysowania, malowania, klejenia, lepienia, wyklejania, oklejania, nawlekania, ozdabiania, owijania i sama nie wiem czego jeszcze. Z pewnością miało to pozytywny wpływ na sprawność jej małych rączek.

Przedszkole oferowało własne zajęcia dodatkowe, więc z bólem serca zrezygnowałyśmy z klubu położonego po drugiej stronie miasta. Sentyment pozostał, chodzimy na wszystkie klubowe pikniki. W przedszkolu pozwoliłam Duśce chodzić na wszystkie zajęcia dodatkowe, rytmikę (niby dodatkowa a była obowiązkowa, chociaż płatna), angielski, taniec i lepienie w glinie. Wyszłam z założenia, że jak coś nie podpasuje, to zrezygnujemy. Podpasowało wszystko.

Na początku przedszkola Duśka twierdziła, że będę musiała siedzieć na krzesełku w szatni i czekać na nią. Myślała, że przedszkole to coś, jak klub. A ja w myślach błogosławiłam i ten pierwszy i drugi klub osiedlowy, bo moje dziecko nauczyło się zostawać samo, nauczyło się pamiętać, że mamusia nawet jak wychodzi, to wraca i że to nie trwa długo. Nigdy nie było łez w przedszkolu. A nie, przepraszam, były jak trzeba było wychodzić.

Moi znajomi mają problem z pięcioletnim dzieckiem, które histerycznie płacze, gdy ma zostać samo w przedszkolu. Z tego co wiem, dziecko nie chodziło nigdy na żadne zajęcia dodatkowe dla małych dzieci. Myślicie, że to jest powód?