Dwa dni temu rząd przyklepał wprowadzenie w życie programu Mama plus. W skrócie — jest to emerytura dla mam, które urodziły przynajmniej czwórkę dzieci. Zgodnie z założeniem programu, mają one uzyskać prawo do minimalnej emerytury, nawet jeżeli nigdy nie pracowały. Takie czary.

A więc tak. Niezależnie od moich poglądów politycznych, ta sytuacja jest dla mnie niezrozumiała. To jakaś totalna pomyłka, która buduje mur między matkami. Dzieli na matki lepsze, bo bardziej płodne, z programem 500 + czasem na wszystkie dzieci, oraz na matki gorsze(?), niewystarczająco płodne, lub zbyt ambitne i pracowite, które czasem mają tylko jedno dziecko i brak prawa do zasiłku. Tu już to mocno zgrzyta. Ale nic to. Rząd teraz postanowił pogłębiać nierówności wśród mam, wprowadzając wyżej wspomniany program emerytalny (zapewne roztaczając już zapach kiełbasy wyborczej. Wiadomo — lud potrzebuje i igrzysk i chleba).  

Nie ujmując matkom wychowującym czworo (i więcej) dzieci (sama mam trzech synów), uważam, że takie rozdawnictwo i dyskryminacja to gruba przesada. Przypomnę, że wychowywanie dzieci (zarówno jednego, jak i pięciorga) nie wyklucza podjęcia pracy zawodowej. Znam wiele przypadków, gdzie mamy w rodzinach wielodzietnych doskonale to życie ogarniają, pokazując swoim dzieciom, że naprawdę można to zrobić, nie żyjąc z miesiąca na miesiąc na zasiłkach. Nigdy nie zapomnę, jak moja mama, która pracuje ciężko, fizycznie, powtarzała mi — córka, ty się ucz i pracuj, bo tylko niezależność i życiowa zaradność pozwoli ci nie zginać przed nikim karku. Tymczasem rozdawnictwo proponowane przez rząd pokazuje coś zupełnie innego — nie musisz matko więcej, niż jednego dziecka, się wysilać, bo my ci damy. A ty, matko czwórki i więcej, to nie musisz wcale pracować, bo emeryturę zasponsorują tobie pracujące matki jednego, dwojga czy trojga pociech. I dobrze wiem, że jest wiele, bardzo wiele takich kobiet, które właśnie lajtowo układają niemęczący plan na resztę życia. Bezwysiłkowo i wygodnie.

To jest mocno sarkastyczne ujęcie problemu, ale ja tak to widzę. Lepiej zróbcie coś dla kobiet i dajcie nam już teraz żłobki, przedszkola, kursy zawodowe, dofinansowania do studiów podyplomowych, żebyśmy miały szerokie MOŻLIWOŚCI rozwoju, pracy, bez ciśnienia o to, co zrobić z maluchem, kiedy przebywamy poza domem. Bez żebrania o ochłapy na starość. Jesteśmy młode, mądre i ambitne, kiedy z tego korzystać, jak nie teraz?

Tymczasem komunikat brzmi tak — zostań mamo w domu, nie kształć się i nie pracuj. Nie wychodź z domu i nie interesuj się światem, bądź wdzięczna za to, co od nas masz i popieraj w kolejnych wyborach. Na moje oko, taka polityka to nic innego, jak uczenie życiowej niezaradności. Bo i po co robić cokolwiek (poza dziećmi) skoro kasa leci z nieba. A w czym jest lepsza mama gromadki dzieciaków od tej, która ma tylko jedno?

I co jeszcze mnie ciekawi? Co to będzie, jak dzieci matek wielodzietnych podrosną, 500 + zniknie wraz z ich pełnoletnością, a do emerytury jeszcze daleko (są kobiety, które zaczynają rodzić przez dwudziestym rokiem życia)? Gdzie po dwudziestu (jak nie lepiej!) latach bycia w domu pójdą do pracy, za co będą żyć, wcześniej nauczone, że za pięćset to i na chleb i na paznokietki było? Dziwi mnie taka polityka, bardzo uzależniająca i krótkowzroczna. Obawiam się konsekwencji w przyszłości, które zapewne poniosą nasze dzieci, zmuszone “odpracować” hojność miłościwie nam panujących.

Mówi się, że dłonie są wizytówką człowieka. A pomalowane paznokcie dodają szyku, elegancji i stanowią dopełnienie (niczym biżuteria) stylizacji kobiety. Jest jednak jeden warunek – paznokcie muszą być zadbane. Okalające je skórki również – suche, twarde, pozadzierane i nierzadko z widocznymi rankami od obgryzania (!), są niestety bardzo nieestetyczne. I nie do przyjęcia.

Dlatego ważne jest, by o paznokcie i skórki wokół nich dbać, niemal tak samo, jak troszczymy się o naszą cerę. Jedną i drugą część ciała należy regularnie i odpowiednio oczyszczać, złuszczać, odżywiać, oraz nawilżać. Poza tym, trzeba też pamiętać o właściwej ochronie – przed słońcem, wiatrem, mrozem, nadmiernym moczeniem dłoni, czy różnego rodzaju detergentami.

W pierwszej kolejności jednak należy zadbać o odpowiednią dietę, bogatą w witaminy A, B, C, E, oraz minerały: cynk, magnez, krzem, wapń i żelazo. Ale to już pewnie wiesz, bo o tym dużo się mówi…? 😉

Poza dietą niezwykle istotna jest odpowiednia pielęgnacja.  Regularna, czyli najlepiej codzienna – czy Ci się to podoba, czy nie, musisz mieć świadomość, że żaden specyfik, nawet profesjonalny kupiony w salonie od swojej kosmetyczki , nie przyniesie efektu, jeśli będzie używany sporadycznie. Kluczem do sukcesu jest więc stworzenie z tego rodzaju pielęgnacji codziennego rytuału. Nie wymaga on wielkiego nakładu pracy, poświęcenia czasu – wystarczy dosłownie kilka minut dziennie – ani nawet kupowania wymyślnych oraz drogich specyfików.

Do pielęgnacji paznokci, skórek oraz dłoni wykorzystasz ogólnodostępne produkty, niedrogie i (przynajmniej po części) takie, które masz w domu, w kuchennej spiżarni, czy łazience. Żeby dłużej nie przeciągać, idealnymi produktami do wzmacniania, odżywiania, nawilżania i przyspieszania wzrostu paznokci są oleje. W dodatku te, które doskonale znasz, między innymi .: olej kokosowy, arganowy, rycynowy, jojoba, oliwa z oliwek, olejek z drzewa herbacianego, z pestek moreli, z pestek winogron, olejek migdałowy. Ponadto sprawdzą się również: siemię lniane, susz skrzypu polnego, miód, masło kakaowe, czy mleko.

Wszystkie wymienione wystarczy najzwyczajniej w świecie wmasowywać w paznokcie oraz skórki, a także w całe dłonie. Co fajne i wygodne, można je stosować osobno lub łączyć tworząc domowe odżywki.

I tak dla przykładu we własnym domowym zaciszu możesz przygotować tego typu odżywki do paznokci:

1. Olej kokosowy, oliwa z oliwek, kilka kropli olejku z drzewa herbacianego lub olejku cytrynowego, ewentualnie soku z cytryny.

Olej kokosowy należy delikatnie podgrzać by się rozpuścił (wystarczy mu nieco ponad 20 stopni) – można zrobić to w garnuszku lub w kąpieli wodnej. Dodać pozostałe składniki, wymieszać. Moczyć paznokcie przez około 5-10 minut. Można również wmasować miksturę w całe dłonie.

2. Olej sezamowy, olej migdałowy, olej z pestek winogron, oliwa z oliwek, olejek sandałowy.

Wszystko ze sobą wymieszać, następnie moczyć lub wmasować w paznokcie i skórki.

3. Oliwa z oliwek, olej rycynowy, olejek z drzewa herbacianego.

Wszystkie składniki trzeba oczywiście wymieszać , a później zaaplikować na paznokcie oraz okalające je skórki.

4. Olej jojoba, wazelina, lanolina, odrobina masła kakaowego.

Wrzucić wszystko do miseczki lub garnuszka, lekko podgrzać, by masło kakaowe się rozpuściło. Następnie przestudzić i wmasować.

5. Kąpiel w siemieniu lnianym.

Siemię lniane wystarczy zalać gorącą wodą, odczekać aż ostygnie i zrobi się papka. Moczyć kilka minut.

6. Kąpiel w mleku i miodzie

Szklankę mleka należy wymieszać z około 3 łyżkami miodu oraz z olejkiem migdałowym. Moczyć przez kilka minut.

Jeśli chodzi o proporcje to wszystko zależy od tego ile chcecie przygotować sobie danej mikstury – czy będzie to porcja na jeden raz, czy na kilka dni. Olejowe odżywki śmiało możecie przelać sobie do słoiczków lub buteleczek i przechowywać w lodówce.

Wchodzisz do pokoju Twojego dziecka i widzisz ogromny bałagan. Co robisz? Podnosisz głos i krzyczysz ile sił w płucach? Grozisz, że otworzysz okno i zaraz wyrzucisz wszystkie zabawki? A może ironizujesz, że jeszcze tylko dziada z babą tam brakuje?

Często w naszym potocznym języku, używamy słów, które tak naprawdę utrudniają dotarcie do drugiego człowieka i wywołują jego agresję. Jak więc wyrazić nasze negatywne emocje, by później nie żałować swoich słów? Jak mówić o naszych niezaspokojonych potrzebach, nie raniąc, nie obwiniając i nie oceniając bliskiej osoby?

Jeśli na Twojej liście postanowień noworocznych są dobre relacje z dzieckiem (ale i partnerem, rodzicem, przyjacielem), to zapraszam Cię do poznania Porozumienia bez Przemocy – sposobu komunikowania się, który pomoże Ci tak dobrać słowa, by nawiązać kontakt oparty na wzajemnym szacunku i zrozumieniu. Bez podnoszenia głosu, osądzania, grożenia, krytykowania czy sarkazmu. Istotą Porozumienia bez Przemocy jest komunikacja płynąca z serca i skupienie się na tym, czego naprawdę chcemy, a nie na wytykaniu cudzych błędów.

Twórcą tej metody był amerykański psycholog Marshall Rosenberg, któremu zależało, aby ludzie dzięki odpowiedniej komunikacji rozumieli się i żyli w zgodzie. Zainteresowanym polecam lekturę książki ”Porozumienie bez przemocy. O języku serca”, w której znajdziecie wiele przykładów.

Porozumienie bez Przemocy oferuje nam narzędzie 4 kroków, które zmieniają nasz styl mówienia.

KROK 1

Obserwacja — opisz krótko, co widzisz. Powiedz o tym, co nagrałaby kamera, a nie o tym, jakie znaczenie nadajesz danej sytuacji.

Przykład: Widzę, że twoje zabawki i książki leżą na podłodze.

Uwaga! Nie osądzaj, nie oceniaj – dziecko nie może słyszeć, że je krytykujesz czy obwiniasz.
Nie mów: Zupełnie nie można na Tobie polegać, znowu wszędzie widzę porozrzucane zabawki.

KROK 2

Uczucia – powiedz, co czujesz.

Czujesz się w danej sytuacji smutny, bezsilny, zirytowany, rozgniewany, możesz odczuwać przykrość, zniechęcenie i wiele innych emocji.

Przykład: Nieprzyjemnie się czuję w twoim pokoju.
Albo: Jestem rozgniewana, widząc ten bałagan.

KROK 3

Potrzeba – powiedz, czego potrzebujesz.

Przykład: Przywiązuję wagę do porządku.

KROK 4

Prośba — powiedz, na jakim konkretnym działaniu Ci zależy (co, gdzie, kiedy). Ważne by prośba była realna do spełnienia.

Przykład: Proszę, poustawiaj teraz książki na półce, a zabawki pozbieraj do pojemnika.

Uwaga! Pamiętaj, by prośba była prośbą, a nie rozkazem. Proś w formie twierdzącej. Bądź konkretny.

Czyli powstaje nam taka wypowiedź:

Widzę, że twoje zabawki i książki leżą na podłodze. Nieprzyjemnie się czuję w twoim pokoju. Ważny jest dla mnie porządek. Proszę, poustawiaj teraz książki na półce, a zabawki pozbieraj do pojemnika.

Trzeba trochę poćwiczyć ten rodzaj komunikacji, by nie brzmiał sztucznie. Osobiście najłatwiej przychodzi mi stosowanie czterech kroków właśnie w rozmowach z dziećmi – czy to w mojej pracy, czy z własnym synem. Poważnie traktowane dzieci chętniej współpracują, uczą się od nas empatii, zrozumienia i szacunku. Jeśli maluchowi mówimy o swoich uczuciach i potrzebach, staje się on bardziej świadomy i chętny na ich realizowanie. Warto spróbować!