Gry planszowe i karciane to prezent pod choinkę (i nie tylko!), który sprawdzi się u każdego. Ich przewaga nad innymi zabawkami czy przedmiotami jest taka, że grę można dopasować do wieku, zainteresowań, a nawet indywidualnych potrzeb graczy. Taka rozrywka i pomysł na wspólnie spędzony czas sprawdzi się w każdym momencie, bez względu na porę dnia czy pogodę. 

Autorzy oraz ilustratorzy planszówek i karcianek wielokrotnie stanęli na wysokości zadania, i dzięki nim możemy wybierać w grach, które zachwycają wyglądem lub pomysłem na wciągającą rozgrywkę. A ponieważ propozycji jest pod dostatkiem, żeby ułatwić Wam wybór, wraz z wydawnictwem Egmont postanowiłyśmy sprawdzić, które z nich mają największą szansę zdobyć serca i umysły szerokiego grona graczy. 

Przyjrzałyśmy się więc grom karcianym i planszowym o różnych walorach, wyglądzie i zasadach, ale o tym samym celu – dostarczenia znakomitej rozrywki. Zobaczcie, co szczególnie wpadło nam w oko, i co, bez chwili zawahania, wskazujemy jako doskonały prezent pod choinkę (pod poduszkę, na zajączka i w każdy inny dzień roku także 🙂 ). 

Dodatkowo mamy dla Was wszystkich zniżkowy kod promocyjny 40% na wszystkie gry planszowe i karciane na stronie https://egmont.pl/gry-planszowe. 

Wystarczy, że w koszyku wpiszecie kod: wrolimam, a ceny gier obniżą się o czterdzieści procent !!!!

Zapraszamy!

Gry karciane – Luxtorpeda i Luxtorpeda odjazd

Szybka i nieskomplikowana karcianka. W wersji podstawowej mogą grać nawet przedszkolaki. Producent deklaruje, że gra jest od lat pięciu do stu pięciu.

Luxtorpeda i Luxtorpeda odjazd zawierają po dwie talie kart – podstawowe i dodatkowe. W każdym zestawie jest siedem kategorii. Do każdej kategorii przypisano 7 kart.

Celem gry jest zapamiętanie i szybkie wskazanie, która karta kryje się pod konkretną kategorią. Kto pierwszy, ten lepszy.

Na stole rozkładamy siedem kart (na początek) kategorii, pod nimi siedem kart, po jednej z każdej kategorii. (zdjęcie) Teraz mamy czas na zapamiętanie kart. Warto nazwy mówić na głos, to naprawdę pomaga.

Odwracamy karty koszulkami do góry (zdjęcie) i rozpoczynamy grę. Ze stosu kart ciągniemy po jednej, sprawdzamy, do której kategorii należy (kolor tła bardzo ułatwia rozpoznanie) i mówimy, jaka karta aktualnie jest przypisana do tej kategorii. Jeśli dobrze zapamiętaliśmy, zdobywamy punkt.

Luxtorpeda odjazd jest rozwinięciem Luxtorpedy, ale może też być traktowana jako samodzielna gra. Zasady są te same. Tylko kategorie jakby trudniejsze, ale i ciekawsze. Tu trenuje się nie tylko pamięć i refleks, ale też przyswaja całkiem niezłą porcję wiedzy (mamusiu, to Polacy też latali w kosmos?) z historii, kultury polskiej, językoznawstwa, obyczajów, przyrody itp.

Nasza pierwsza rozgrywka to była podstawowa talia i siedem prostych kategorii. Plan jest taki, żeby co jakiś czas dokładać kolejną, aż obie gry (Luxtorpeda i Luxtorpeda odjazd) połączą się, a na stole zagości 28 kategorii jednocześnie. To będzie wyzwanie!

Pierwsza rozgrywka zajęła nam około kwadransa. Przygotowanie gry to kwestia dosłownie minuty. Fajny sposób na szybki relaks między pracą i odrabianiem lekcji. Dajemy piątkę z plusem i idziemy grać.  

Gra planszowa – Park dinozaurów 

Park dinozaurów jest prostą i szybką, kooperacyjną grą dla młodszych graczy – z jej zasadami poradzi sobie nawet rezolutny trzylatek. 

Gracze mają na celu bezpieczne sprowadzenie dinozaurów do schronu, by przetrwały uderzenie meteorytu. Aby tego dokonać, próbujemy okrążyć planszę przy pomocy figurek dinozaurów, przesuwanych po rzucie kostki. 

Na początek każdą z figurek ustawiamy na wskazanych miejscach w narożnikach planszy, a na odpowiednim miejscu kładziemy kuleczkę – meteor. W centrum planszy rozkładamy krążki zawierające symbole umieszczone na trasie przemarszu dinozaurów. 

Każdy gracz po jednorazowym rzucie kostką przesuwa wybrany pionek, a następnie odkrywa pojedynczy żeton z centrum planszy. Jeśli wylosowany symbol odpowiada polu na którym się zatrzymał, obywa się bez przykrych konsekwencji. Natomiast jeśli symbole są różne, meteor niebezpiecznie przesuwa się o jedno pole do przodu, w kierunku katastrofy. Ta zabawa ma w sobie wiele z memo, ponieważ warto zapamiętać, gdzie znajdują się krążki z danymi symbolami – wylosowanie odpowiedniego pozwala zatrzymać w miejscu meteor. Proste? Proste i bardzo przyjemne. A jeśli wersja podstawowa się Wam ogra, można obrócić planszę (jest dwustronna) na drugą stronę, która przedstawia trudniejszą trasę, lub też dołożyć do krążków z symbolami, krążki z głowami tyranozaurów (od 1 do 8 – w zależności od stopnia trudności). Wylosowanie krążka z wizerunkiem tego gada skutkuje stałym zablokowaniem jednego pola – tu już nikt nie stanie swoim dinozaurem, więc ruch może być w danej kolejce niemożliwy, a meteor przesuwa się o pole bliżej do katastrofy. 

Dopracowany wygląd gry oraz proste zasady, to nie jedyne zalety tej planszówki. Jej największym jej plusem jest to, że tu się nie rywalizuje, ale współpracuje, co nie jest zbyt często spoty uczy zasad współpracy, planowania, przewidywania konsekwencji oraz logicznego myślenia. Nie wspominając już o tym, że czas podczas gry płynie nadzwyczaj szybko, czemu towarzyszy dobry humor i dopingowanie przy ruchu każdego gracza aż do samego końca. A o to przecież chodzi we wspólnych rozgrywkach, prawda?

Gra planszowa – Ryzyk Fizyk

Ryzyk Fizyk to gra, która przeniesie Was świat quizów i podobno (na prawdę!) to jedna z najlepszych imprezowych gier na świecie. Przeznaczona jest dla osób od 10 roku życia, a jedynym ograniczeniem jest Wasza wiedza.

Do dyspozycji mamy ponad 250 pytań z najróżniejszych dziedzin, więc każdy może okazać się ekspertem w tej grze. Bo czy wiecie ile jest okien w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie? Ile kilogramów waży Wonder Woman? Kiedy zakończono produkcję Fiata 126p? Ile godzin przesypiają koty? Na czym zatem polega ta gra?

Gracze otrzymują mazaki suchościeralne, karton w wybranym kolorze oraz dwa żetony, które wyglądają jak z prawdziwego kasyna. Na stole, podłodze uczestnicy rozkładają zielone sukno, które oddaje wrażenie stołu w kasynie. Jeden z graczy czyta pytanie, a zadaniem pozostałych jest zapisanie na swoich kartonikach właściwej odpowiedzi. Trzeba się spieszyć, bo czas płynie szybko. Odmierza go bowiem dołączona do zestawu klepsydra. Gdy wszyscy umieszczą swoje odpowiedzi na materiale, czas je odwrócić, ułożyć w kolejności od najmniejszej do największej liczby. Teraz czas na obstawianie zakładów. Można zaryzykować i postawić na odpowiedź innego gracza. Trafne obstawianie wyników, dobre szacowanie to podstawa wygranej w tej grze.

Proste zasady tej gry to gwarant udanej zabawy, przy której uśmiech nie będzie schodził Wam z twarzy. Mimo, że gra jest dla dzieci od dziesiątego roku życia, to nasz ośmiolatek i pięciolatka proszą nas codziennie byśmy w nią zagrali. Mają w tym ogromną frajdę, choć na większość pytań nie znają odpowiedzi. Czasem się zdarzy, że oszacują wynik lepiej od nas. Wtedy się dopiero zaczyna zabawa i nieustanny śmiech. 

Serdecznie polecam grę Ryzyk Fizyk wszystkim. Jest to świetna planszówka, w którą z powodzeniem można zagrać w cztery czy więcej osób. W większym gronie można łączyć się w grupy. Ta gra to dobra zabawa, wiele radości i śmiechu oraz gwarantuje, że rozrusza Wasze szare komórki i rozgrzeje je do białości.

Gra planszowa – Nogi stonogi

Jeśli chcecie wprowadzić w świat gier najmłodsze dzieci i szukacie na początek czegoś prostego, to z pewnością do gustu przypadną Wam “Nogi stonogi”. 

Gra ma banalne zasady, a dzięki temu krótką i łatwą do zrozumienia instrukcję.  Poza tym nieskomplikowane reguły pozwalają na udział w zabawie nawet kilkulatkom – na opakowaniu jest informacja, że gra przeznaczona jest dla dzieci od czwartego roku życia, ale moim zdaniem śmiało można zwerbować do rozgrywki również trzylatki. Co prawda trzeba im trochę podpowiadać jaki ruch lepiej wykonać oraz pomóc liczyć nogi stonogi, ale to w niczym nie przeszkadza.

Przebieg gry jest ekspresowy i zajmuje przeciętnie około dziesięciu minut, co jest niewątpliwą zaletą szczególnie dla zapracowanych rodziców, którzy nie mają zbyt wiele czasu wolnego w ciągu dnia lub dla dzieci, które potrafią szybko się znudzić.

Nogi stonogi oprócz dobrej zabawy, gwarantują również element edukacyjny dla najmłodszych uczestników, bowiem mogą przysłużyć się do nauki kolorów oraz prostego liczenia, a także analizowania i podejmowania nieskomplikowanych, aczkolwiek istotnych dla rozgrywki, decyzji.  

Gra przeznaczona jest maksymalnie dla czterech osób i jej celem jest zebranie jak najwięcej butów dla swojej stonogi. Aby to zrobić wszyscy uczestnicy na początku muszą wybrać sobie jedną płytkę z głową stonogi i położyć ją przed sobą. Następnie każdy w swojej kolejce rzuca czterema kostkami, próbując zdobyć jedną płytkę z butami, czyli wylosować na kostkach tyle butów w tym samym kolorze, ile znajduje się na płytce, którą chcemy zabrać i dołączyć do naszej stonogi.

Podczas jednej kolejki gracz może wykonać maksymalnie trzy rzuty. Po każdym może (ale nie musi) odłożyć  dowolne kostki na bok (nie trzeba kulać wszystkimi) i ponownie rzucić pozostałymi. W kolejnym rzucie (nie przekraczając trzech dozwolonych) może znowu wziąć te kostki, które wcześniej odłożył, jeśli uzna, że tak będzie dla niego lepiej.

Warto odkładać na bok kostki, w których wypadły gwiazdki, ponieważ one są jokerami i zastępują nam dowolny kolor buta.

Należy pamiętać, że podczas jednej kolejki gracz może wziąć tylko jedną płytkę z butami. Jeśli rzuty kostkami umożliwiają mu wzięcie więcej kartoników, musi zdecydować, który wybiera.

Gra toczy się tak długo, aż zostaną wykorzystane wszystkie kartoniki z butami stonóg. Wygrywa oczywiście ta osoba, której stonoga ma dołączonych najwięcej butów. W przypadku remisu zwycięża ten, któremu udało się zebrać najwięcej butów w tym samym kolorze.

Nogi stonogi posiadają też drugi wariant dla starszych dzieci, który pozwala na to, by gracz mógł zabrać płytkę z butami od innej osoby. Wolno jednak wziąć tylko tę płytkę, która znajduje się na końcu stonogi przeciwnika i jedynie wtedy, gdy uda nam się wyrzucić kostkami dokładnie tyle butów i w takim kolorze, jak na płytce, którą chcemy przygarnąć. 

Wpis powstał we współpracy z Wydawnictwem Egmont

Dlaczego dziecko musi się bawić to pytanie, które z pozoru wydaje się absurdalne. No bo czy faktycznie musi, czy po prostu nie ma nic innego do roboty? Okazuje się, że zabawa jest bardzo ważnym elementem rozwoju i jej brak może mieć negatywne skutki.

Dlaczego dziecko musi się bawić? Pierwsze trzy lata życia dziecka

To doprawdy niesprawiedliwe, że nie pamiętamy tych lat, które odcisnęły wyraźne piętno na całej naszej przyszłości. Mało tego, kompletnie nie mieliśmy wpływu na to, co robiliśmy jako małe dzieci! Tymczasem pierwsze trzy lata życia dziecka to okres intensywnego rozwoju mózgu. Nigdy później nie będzie on tak szybko rósł i tak bardzo się przeobrażał, jak właśnie w dzieciństwie. Nawet okres dojrzewania, który niesie istotne zmiany w mózgu, to przy tym mały pikuś.

Aby mózg dziecka rozwijał się prawidłowo, nie wystarczy zbilansowana dieta bogata w kwasy DHA, chociaż ich obecność jest wskazana. Przede wszystkim jednak mózg małego człowieka potrzebuje wciąż nowych bodźców, aby móc się rozwijać i tworzyć połączenia nerwowe między komórkami. Im więcej różnorodnych wrażeń dostarczymy dziecku, tym lepiej. Jednak trzeba pamiętać, że mowa o małym dziecku – telewizor czy tablet nie jest dobrym rozwiązaniem. Tu potrzeba wszechstronnej rozrywki – od beztroskiej kąpieli w wannie pełnej piany (pod warunkiem, że dziecko stabilnie siedzi) do turlania się po piachu. No dobra, kolejność można odwrócić, najpierw turlanie potem kąpiel. Oczywiście nie rezygnujemy z czytania książeczek i słuchania kojącej muzyki, maluchy potrzebują także tego.

A zabawki? Tak, jak najbardziej, ale raczej te stymulujące niż ogłupiające. Samochód naprawdę nie musi grać, świecić, trąbić i sam jeździć, żeby dziecko miało radochę. Właściwie wtedy nic już nie ma, bo nie musi tego samochodu popychać i wydawać dźwięków imitujących pracę silnika.

Kiedyś mawiało się, że brudne dziecko, to szczęśliwe dziecko. W kontekście rozwoju mózgu w tym powiedzeniu jest więcej prawdy, niż myślimy. Dziecko musi, naprawdę musi, wziąć do ręki, zgnieść, poczuć dotyk, smak, rzucić o podłogę, żeby usłyszeć dźwięk i zobaczyć, co się stanie. To wszystko, co zakoduje mu się w mózgu przez pierwsze trzy lata, będzie owocowało w przyszłości.

Dlaczego dziecko musi się bawić na placu zabaw

Natura fajnie to wszystko wymyśliła. Dzieci uwielbiają wszelkie huśtawki, zjeżdżalnie, karuzele, wymyślne konstrukcje, po których można się czołgać i wspinać. Place zabaw tętnią życiem i rozbrzmiewają dziecięcym śmiechem. A co w tym czasie robi mózg? Ano rozwija układ przedsionkowy, czyli „uczy” ciało dziecka, równowagi, koordynacji i dostosowania zmysłów do aktualnie wykonywanej czynności. To dzięki rozwojowi układu przedsionkowego patrzymy przed siebie, gdy idziemy. Wszelkie zabawy ruchowe wzmacniają prawidłowe napięcie mięśniowe, koordynację na linii oko – ręka, rozwijają precyzję, refleks, uczą reagować w nieoczekiwanych sytuacjach. To wcale nie jest tak, że dziecko „tylko się huśta”. Tak naprawdę powinniśmy skakać do góry z radości, gdy kilkulatek prosi o spacer na plac zabaw.

A co, gdy tego rozwoju ruchowego zabraknie? Czy maluch wychowywany w duchu tabletowych dzieci będzie się różnił od rówieśników? Owszem, jest takie ryzyko. Do najmniejszych zmartwień należy problem z wiązaniem butów, bo ostatecznie można kupować takie na rzepy, ale nie da się przejść obojętnie obok problemów z pisaniem, czytaniem, pracami plastycznymi (zmora wielu uczniów w szkołach). Mało tego. Znawcy tematu twierdzą, że ADHD czy dysleksja też mogą mieć swoje korzenie w braku zabawy. Szczerze mówiąc, osobiście myślałam, że ADHD jest wrodzone, ale nie będę się z mądrymi ludźmi kłócić 😛

Dlaczego dziecko musi się bawić z innymi dziećmi

Nie ma lepszego sposobu na naukę zachowań społecznych niż zabawa z rówieśnikami. Tego, co uda się w ten sposób osiągnąć, nie można wypracować w zabawach z dorosłymi. Dorosły zawsze da dziecku fory, ustąpi, przyjmie dziecięcy punkt widzenia. Wśród dzieci jest inaczej – trzeba się dogadać. To nauka trudnej sztuki kompromisu, ale i asertywności. To pierwsze przyjaźnie i rozczarowania drugim człowiekiem.

Zabawa to jeden z lepszych sposobów na uwolnienie dziecięcej kreatywności i fantazji. Młodsze przedszkolaki jedynie odtwarzają czynności dorosłych, bawiąc się w lekarza, sklep czy przedszkole. Starsze dzieci wprowadzają do zabaw własne reguły, piszą indywidualne scenariusze. Czasem wystarczy nie przeszkadzać, gdy dziecko realizuje swoją wizję podróży w kosmos, nawet jeśli salon musi zamienić się w rakietę. To też sposób na odreagowanie stresów, które młodsze dzieci przynoszą z przedszkola, a starsze ze szkoły. 

Jeśli lubicie gry, chcielibyście w ich świat wprowadzić swoje dzieci i szukacie na początek czegoś prostego, to z pewnością do gustu przypadnie Wam propozycja wydawnictwa Egmont – Nogi stonogi.

Gra ma banalne zasady, a dzięki temu krótką, przejrzystą i łatwą do zrozumienia instrukcję.  Poza tym nieskomplikowane reguły pozwalają na udział w zabawie nawet kilkulatkom – na opakowaniu jest informacja, że gra przeznaczona jest dla dzieci od czwartego roku życia, ale moim zdaniem śmiało można zwerbować do rozgrywki również trzylatki. Co prawda trzeba im trochę podpowiadać jaki ruch lepiej wykonać oraz pomóc liczyć nogi stonogi, ale to w niczym nie przeszkadza.

Przebieg gry jest ekspresowy i zajmuje przeciętnie około dziesięciu minut, co jest niewątpliwą zaletą szczególnie dla zapracowanych rodziców, którzy nie mają zbyt wiele czasu wolnego w ciągu dnia lub dla dzieci, które potrafią szybko się znudzić.

Ze względu na skromną ilość zawartych w pudełku elementów, opakowanie jest niewielkich rozmiarów, dzięki czemu staje się świetną propozycją na grę podróżną – zmieści się nawet do małego plecaka przedszkolaka.

Nogi stonogi oprócz dobrej zabawy, gwarantują również element edukacyjny dla najmłodszych uczestników, bowiem mogą przysłużyć się do nauki kolorów oraz prostego liczenia, a także analizowania i podejmowania nieskomplikowanych, aczkolwiek istotnych dla rozgrywki, decyzji.  

Tyle tytułem wstępu, teraz czas na szczegóły…

Zawartość pudełka:

4 kostki,

4 płytki z głowami stonóg,

15 płytek z nogami i butami stonóg – po trzy w kolorach: żółtym, niebieskim, czarnym, czerwonym i zielonym.

Cel gry:

Zebrać dla swojej stonogi jak najwięcej butów.

Przygotowanie do gry:

Każdy gracz (od dwóch do czterech osób) wybiera sobie jedną płytkę z głową stonogi i kładzie ją przed sobą.

Płytki z butami należy posegregować zgodnie z kolorami i rozłożyć je tak, aby każdy gracz miał do nich dostęp. Przygotować również trzeba cztery kostki.

Zasady i przebieg gry:

Nogi stonogi przeznaczone są dla dwóch do czterech graczy, w wieku od czterech lat (choć jak pisałam wyżej, trzylatki również będą się dobrze bawić).

Rozgrywkę rozpoczyna gracz, który ma najmniejszy rozmiar buta, następnie kolejność idzie zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Każdy gracz w swojej kolejce rzuca czterema kostkami, próbując zdobyć jedną płytkę z butami stonogi.

Podczas jednej kolejki gracz może wykonać maksymalnie trzy rzuty. Po każdym może (ale nie musi) odłożyć  dowolne kostki na bok (nie trzeba kulać wszystkimi) i ponownie rzucić pozostałymi. W kolejnym rzucie (nie przekraczając trzech dozwolonych) może znowu wziąć te kostki, które wcześniej odłożył, jeśli uzna, że tak będzie dla niego lepiej.

Podpowiedź:

Warto odkładać na bok kostki, w których wypadły gwiazdki, ponieważ one są jokerami i zastępują nam dowolny kolor buta.

Generalnie w grze chodzi o to, by w jednej swojej kolejce wylosować na kostkach tyle butów w tym samym kolorze, ile znajduje się na płytce, którą chcemy zabrać i dołączyć do naszej stonogi.

Przy czym należy pamiętać, że podczas jednej kolejki gracz może wziąć tylko jedną płytkę z butami. Jeśli rzuty kostkami umożliwiają mu wzięcie więcej kartoników, musi zdecydować, który wybiera.

Na przykład:

Jeśli w trzech rzutach kostkami wylosowaliśmy: trzy zielone buty i jednego czerwonego, to do naszej stonogi możemy dołączyć płytkę z trzema zielonymi butami.

lub

Jeśli wylosowaliśmy: dwa niebieskie buty, jednego żółtego i gwiazdkę, wówczas możemy wybrać, czy chcemy:  wziąć płytkę z trzema niebieskimi butami (bo dwa niebieskie + gwiazdka dają nam trzy w danym kolorze) lub wolimy zabrać kartonik z dwoma żółtymi butami (bo jeden żółty but + gwiazdka daje dwa żółte).

Gra toczy się tak długo, aż zostaną wykorzystane wszystkie kartoniki z butami stonóg. Wygrywa oczywiście ta osoba, której stonoga ma dołączonych najwięcej butów. W przypadku remisu zwycięża ten, któremu udało się zebrać najwięcej butów w tym samym kolorze.

DRUGI WARIANT GRY – DLA STARSZYCH GRACZY

Drugi wariant gry pozwala na to, by gracz mógł zabrać płytkę z butami od innej osoby. Wolno jednak wziąć tylko tę płytkę, która znajduje się na końcu stonogi przeciwnika i jedynie wtedy, gdy uda nam się wyrzucić kostkami dokładnie tyle butów i w takim kolorze, jak na płytce, którą chcemy przygarnąć. Jokery również się liczą. 

W grze Nogi stonogi warto też wspomnieć o cudownej szacie graficznej, za którą odpowiada Maciej Szymanowicz, autor pięknych i charakterystycznych ilustracji wielu książek dla dzieci.

…

Dziękuję wydawnictwu Egmont za przekazanie egzemplarza recenzenckiego gry.

Fot. Archiwum prywatne J.Fizia