Zanim trafiłam do kina, przeczytałam w sieci kilka opinii na temat filmu – zdecydowana większość widzów nie zostawiła na nim suchej nitki. Ale czego nie robi się dla dziecka, które bardzo chciało zobaczyć „Jak zostać kotem”.

Z jednej strony cieszyłam się na wspólny wypad do kina, z drugiej – nie ukrywam – byłam negatywnie nastawiona do samego filmu. Tymczasem czekała na mnie miła niespodzianka – nie zgrzytałam zębami, mało tego „Jak zostać kotem” podobało mi się!

W pierwszych minutach poznajemy zapracowanego i bezkompromisowego człowieka interesu (Kevin Spacey), który ambitnie realizuje założone cele. Cele nie byle jakie – ma ambicje by wybudować najwyższy budynek w Ameryce. Jego życie biegnie w szalonym tempie, a on sam nie znajduje nawet chwili, by odebrać telefon od żony, nie docenia swojego syna i nie pamięta o urodzinach córki. Wydaje się, że dla tego faceta rodzina ma niestety niewielkie znaczenie. Namówiony przez żonę, by sam wybrał prezent dla córeczki, niechętnie postanawia kupić jej wymarzonego kota. Wracając z upominkiem do domu, wpada jeszcze do firmy, gdzie ulega wypadkowi. W wyniku tego zdarzenia, zostaje uwięziony w ciele futrzaka. Od tego momentu musi odnaleźć się w nowej sytuacji, a wszystko po to, by mieć jedyną niezwykłą okazję na refleksję nad swoim życiem i relacjami z najbliższymi oraz szanse na odnalezienie prawdziwych wartości.

Schemat fabuły jest prosty i z morałem – to rodzina i czas, który spędzamy razem, jest najważniejszy.

Humor może nie jest wyszukany, ale gagi i żarty sytuacyjne z kotem w roli głównej znakomicie bawią dzieci (dorosłych też). Zresztą taka jest przecież konwencja klasycznego komediowego filmu familijnego.

“Jak zostać kotem” w polskich kinach pojawił się z dubbingiem, a głos głównego bohatera podkłada Tomasz Kot. Ten fakt — że Kot gra kota — bardzo śmieszył moje siedmioletnie dziecko, za każdym razem, gdy widział zapowiedź bądź filmowy plakat. Cel został osiągnięty – zaciągnął (prawie siłą) mamę do kina. I mama wcale tego nie żałuje, warto było!  Myślę, że po prostu trzeba do filmu podejść z dystansem, lub podobnie jak ja z mniejszymi oczekiwaniami, a wtedy duże prawdopodobieństwo, że jako osoba dorosła będziesz się na nim dobrze bawić. Bo Twoje dziecko na pewno!

Film możecie zobaczyć w Cinema City

„Jak zostać kotem” (Nine Lives)
Reżyseria: Barry Sonnenfeld, produkcja: Francja 2016
Polska premiera: 19 sierpnia 2016
Obsada: Kevin Spacey, Jennifer Garner, Christopher Walken

Taka sytuacja…

Siedzimy w restauracji. Jasiek o coś się burzy, nie pamiętam już o co. W każdym razie, jest na tyle głośno, że delikatnie zwracam mu uwagę, żeby był nieco ciszej. Nie reaguje. Powtarzam więc jeszcze raz, bez skutku. W końcu o spokój prosi go tata. A chwilę później do naszego stolika podchodzi jakaś kobieta, nie wiem kto to – menadżerka czy właścicielka lokalu? – i wtrąca się w naszą dyskusję, zwracając nam uwagę, żebyśmy „się opanowali i dali dziecku spokój”.

W tamtym momencie, miałam ochotę jej powiedzieć, że moje dziecko nie jest świętą krową, której wszystko wolno i żeby zajęła się swoimi problemami, zamiast wtykać nos w nieswoje sprawy. Ale z grzeczności – nie miałam ochoty na słowne przepychanki – rzuciłam jej tylko wymowne spojrzenie i jej komentarz przemilczałam.

Fakt jest jednak taki, że to nie pierwsza taka sytuacja, w której ktoś „obcy” zwraca mi uwagę na to – czy, jak i kiedy powinnam wychowywać swoje dziecko. A tego nie lubię.

Zdarzało się, często właśnie w miejscach publicznych i/lub przy stole – podczas posiłku, że ktoś krytykował mnie za to, że uczę i wymagam od dziecka KULTURY. Prostych zachowań i podstawowych zasad sovir vivre`u.

„Przecież to tylko dziecko. Jemu (wszystko) wolno!” – to są argumenty większości pouczających mnie ludzi. A skoro to „tylko dziecko” to znaczy, że ono nie musi uczyć się dobrych manier. Że nie musi poznawać ogólnie przyjętych zasad, które pozwolą mu, umieć odpowiednio zachować się w danej sytuacji i miejscu. Tak?

Nie zgadzam się. Uważam bowiem, że to od nas – rodziców, (w dużej mierze) zależy na jakich dorosłych ludzi wyrosną nasze dzieci. I według mnie, moją rolą, a w zasadzie nawet obowiązkiem, jest nauczyć dziecko kultury osobistej. Począwszy od tego, że jak gdzieś wchodzi ma mówić dzień dobry, przez zachowanie manier przy stole, okazywanie szacunku starszym, aż po odpowiednią postawę w miejscach publicznych.

Osobiście nie znoszę gdy ktoś mlaska przy jedzeniu, chlipie pijąc, mówi z pełną buzią, albo głośno stuka sztućcami o talerz wygrywając przy tym jakieś afrykańskie rytmy, dlatego od początku uczę syna by tak nie robił. Poza tym nie lubię też, będąc w lokalu, gdy cudze dzieci beztrosko sobie biegają pomiędzy stolikami, skaczą z butami po krzesłach, krzyczą, piszczą i ogólnie zwracają na siebie całą uwagę, a ich rodzice na to nie reagują.

Zawsze powtarzam, mojemu dziecku i wszystkim tym, którzy mnie rugają, że pewne miejsca publiczne, takie jak restauracja czy kawiarnia, to nie plac zabaw! Tu trzeba umieć się zachować, dostosować do reszty i uszanować pozostałych klientów, którzy być może, chcieli zjeść obiad czy wypić kawę w (względnej) ciszy i spokoju.

Dlatego jeśli moje dziecko nie wie lub zapomina o tym co wypada, a czego nie – bo ma do tego pełne prawo – jasno i konkretnie zwracam mu na to uwagę. I nie uważam, żebym w ten sposób wyrządzała mu jakąkolwiek krzywdę, wręcz przeciwnie jestem przekonana, że w bliżej nieokreślonej przyszłości wyjdzie mu to na dobre i być może będzie mi za te lekcje wychowania wdzięczny.

A wszystkie wielce zatroskane osoby o losy i spokój mojego dziecka, zapewniam – nie prowadzę w domu musztry, nie każę synowi stać na baczność, gdy ze mną rozmawia i nie wymagam by szczoteczką do zębów czyścił mi fugi w łazience. Mało tego! Pozwalam mu na beztroską zabawę, słodkie lenistwo i babranie się w błocie, jeśli ma na to ochotę. Także bez obaw – nie zabieram mu dzieciństwa. A to, że uczę go co wolno, a czego nie i co wypada, a co nie, to cóż – tak samo uczę go mówić, liczyć czy ubierać się…

Już na początku trzeba to powiedzieć – nie ma gwarancji, że dzieci urodzone drogami natury i karmione piersią będą zdrowsze niż te, które przyszły na świat przez cesarskie cięcie i były karmione mlekiem modyfikowanym. Prawdą jest jednak, że rodzaj porodu i karmienia ma znaczenie w jednej (choć nie jedynej), bardzo ważnej kwestii – kształtowaniu się mikroflory u dziecka. Dlaczego jest to tak ważne? I co zrobić, żeby zapewnić dziecku od samego początku dobry „pakiet bakterii” na nową drogę życia?

Po co mikroflora jelit?

Temat naszych bakterii jelitowych dopiero od kilku lat intensywnie interesuje naukowców i badaczy. Wcześniejsze podejście, że bakterie, które nas zasiedlają albo są patogenne, albo, w najlepszym razie neutralne już odeszło w niepamięć. Badania pokazują, że nasza mikroflora wpływa na znacznie więcej aspektów naszego życia niż tylko wspomaganie trawienia i oddziałuje na znacznie więcej organów niż tylko same jelita. Jedną z jej głównych i kluczowych ról jest wspomaganie i stymulowanie układu odpornościowego. Innymi słowy – gdyby nie nasze bakterie jelitowe układ immunologiczny nie mógłby działać prawidłowo. Są bakterie, które pełnią rolą ochronną – znane większości Lactobacillus i Bifidobacterium. Są też takie, które stymulują układ do działania, np. niepatogenne szczepy E.Coli. Dlaczego jednak mówimy o mikroflorze w kontekście porodu i karmienia?

Zdrowy start pełen bakterii

Często rodzice najbardziej obawiają się bakterii, widząc je jako chorobotwórcze zarazki, które zagrażają zdrowiu dziecka. Dlatego przyjęło się, że przedmioty dla niemowląt (smoczki, butelki) trzeba wyparzać, ubranka prać w wysokiej temperaturze itd. Niektórzy idą krok (albo dwa kroki) dalej i zaprzyjaźniają się z płynami dezynfekującymi, a nawet lampami do dezynfekcji, nie wspominając o zaleceniach (które można znaleźć na portalach dla rodziców czy forach) dotyczących cotygodniowego wyparzania zabawek. Uznaje się, że właśnie nadmierna higienizacja może być, obok zanieczyszczonego środowiska, nieprawidłowej diety i nadużywania antybiotyków, przyczyną rosnącej epidemii alergii.

Ogromny wpływ na „zasiedlenie” dziecka korzystną mikroflorą ma rodzaj porodu i karmienia. Podczas przechodzenia przez kanał rodny matki dziecko zasiedlane jest dobrymi, ochronnymi bakteriami, głównie mikroflorą ochronną: Lactobacillus i Bifidobacterium. W przypadku porodu przez cesarskie cięcie pierwsze bakterie zasiedlające noworodka pochodzą ze skóry matki, lekarskich fartuchów itd. Aby „odzyskać” prawidłową mikroflorę potrzebują około pół roku. Jest to prostsze, kiedy dziecko jest karmione piersią, ze względu na obecność probiotyków w pokarmie. Można znaleźć szereg badań, które pokazują, że mikroflora we wczesnym dzieciństwie ma wpływ na późniejsze zdrowie dziecka. Czy poród naturalny i karmienie piersią jest jednak takim „gwarantem” zdrowego startu?

Dobre praktyki dla mikroflory

Wspomniałam już, że oprócz rodzaju porodu i karmienia na rozwój mikroflory mają wpływ też inne czynniki. Dlatego nie można powiedzieć, że wystarczy urodzić drogami natury i karmić piersią, żeby dziecko było zdrowe. Podobnie jak nie można stwierdzić, że urodzone przez cesarskie cięcie i karmione mlekiem modyfikowanym jest skazane choroby. Mikrobiota zasiedlająca nasze jelita jest bardzo „czułym” ekosystemem, dlatego tak ważne jest, żeby dbać o nią od samego początku, przez całe życie. Odpowiednia dieta bogata w błonnik i prebiotyki (pokarm dla bakterii), unikanie niepotrzebnej antybiotykoterapii, ograniczenie wysokoprzetworzonej żywności i cukru – to wyzwania, które warto podjąć, również kiedy dziecko jest starsze. Poza tym pamiętajmy – nie wszystko trzeba wyparzać i sterylizować. Układ odpornościowy musi trenować! Dlatego dbajmy o mikroflorę, hartowanie i kontakt dziecka z bakteriami. To nasi naturalni sprzymierzeńcy.

 Joanna Dronka-Skrzypczak – prowadzi stronę dietaeliminacyjna.pl na której porusza najważniejsze zagadnienia dotyczące diety eliminacyjnej, mikroflory jelit, alergii pokarmowych. Autorka wielu artykułów na temat gotowania bez alergenów, probiotyków, mikrobioty. Współpracuje między innymi z Instytutem Mikroekologii w Poznaniu, magazynem Hipoalergiczni, magazynem Współczesna Dietetyka.