Jesienna aura nie zawsze sprzyja aktywności na świeżym powietrzu. W te ładniejsze, słoneczne i ciepłe dni z pewnością nie będziemy siedzieć w domu,wykorzystamy je na spacery, zbieranie kasztanów, żołędzi, ale co zrobić, gdy za oknem szaleje wichura i deszcz?
Zobaczcie jak my spędzamy czas w domu gdy jesień w pełni 🙂

Podczas spacerów w piękne, słoneczne dni nazbieraliśmy całe mnóstwo kasztanów. Prawdę powiedziawszy, nadal je zbieramy i powiększamy kolekcję 😛 Mieliśmy też liście i żołędzie, ale te są niebezpieczne przy najmłodszym członku rodziny, więc trzeba było się ich pozbyć dla bezpieczeństwa malucha 😉

Teraz w deszczowe popołudnia, kiedy ciężko jest wyjść na zewnątrz wykorzystujemy nasze zdobycze.
Adi i Niśka ludziki z kasztanów i żołędzi przynieśli z przedszkola, chwaląc się swoimi dziełami, trzeba więc było zrobić coś innego. Nika zajęła się obrazkami. Bez kredek, farb, czy wyklejania. Proste i niebrudzące arcydzieła 😉

Później układała kasztany według wielkości, od najmniejszego do największego.

Adi wziął się za liczenie. Na początek proste dodawanie.
Na kartce papieru narysowałam owale, pomiędzy nimi znak dodawania a na końcu znak równości. Dla ułatwienia naszykowałam też magnesy cyferki, żeby nie trzeba było za każdym razem rysować od nowa.
W owalach układałam po kilka kasztanów. Adi je liczył, podpisywał zbiory, mówił gdzie jest więcej a gdzie mniej i podawał wynik. Wyjaśniał też wszystko Nikusi, która dopytywała o szczegóły.

Dalej było odejmowanie. Przypomniałam sobie o tablicy magnetycznej i wykorzystaliśmy ją do liczenia. Tym razem wynik mogli wpisywać sami, zmazywać i liczyć od nowa.
Kasztany ułatwiały liczenie.

Na koniec przeszliśmy już z samym Adim do mnożenia. Można wykorzystać do tego kartkę, tablicę magnetyczną, karton, co kto woli. My wykorzystaliśmy kartkę, bo tablicę używała nadal Nika.
Narysowałam kilka kolumn i rzędów, opisałam je. Następnie w powstałych kwadratach układałam kasztany. Adi liczył ile rzędów i ile kolumn mamy. Potem zliczał ilość zajętych pól i otrzymywał wynik. Te prostsze, jak 2×2, 4×3, 3×3, 2×4 itp dość szybko załapał i umie policzyć w pamięci. Te trudniejsze nadal ćwiczymy 🙂

Powiedzcie albo pokażcie jak Wy wykorzystujecie jesienne dary! Czekam na Wasze pomysły 🙂

Zdjęcia: Paulina Garbień

W moim rodzinnym domu szpinaku się nie jadło. Może dlatego, że na hasło “szpinak” każdemu włączała się lampka kontrolna, a w pamięci pojawiał się obraz zielonej fulty wylewanej na talerz.  Dziś nawet najgorętsi przeciwnicy szpinaku nie mogą się go doczekać.

Pierwszy raz szpinak przemyciłam w cieście.  Tak, tak dobrze przeczytaliście.  Ciasto nazywa się Leśny Mech i już kiedyś wam go zaserwowałam.  Przepis tutaj. Nie wiem jak u was, ale w naszym domu znika w ekspresowym tempie.

Nie będę już dłużej owijać w bawełnę tylko podam przepis na jedyną swoim rodzaju sałatkę ze szpinakiem.

Składniki:

• 1 opakowanie świeżego szpinaku – młodego! tzw. baby spinach- dostępne w B….
• 1 szklanka pokrojonych orzechów włoskich
• 1 gruszka
• 1 ser Lazur z niebieską pieśnią

Składniki na niepowtarzalny sos:

• 4 łyżki oliwy
• 1-2 łyżki octu winnego – białego
• 1 łyżka miodu
• pół łyżki musztardy
• czosnek 1-2 ząbki,
• sól i pieprz

Przygotowanie:

1. Najgorsza, najtrudniejsza robota to łuskanie orzechów włoskich i pokrojenie ich na drobne kawałki, ale od czego ma się męża =p, możesz też kupić gotowe, obrane w sklepie.
2. Dalej obieram gruszkę, kroję na ćwiartki, a potem na cienkie plasterki.
3. Ser kroję w kostkę.
4. Szpinak płuczę pod bieżącą wodą.
5. W misce układam warstwami: szpinak, orzechy, gruszkę, ser. I znów szpinak, orzechy, gruszkę, ser itd. do wyczerpania zapasów.
6. Na koniec polewam całość sosem i dokładnie, delikatnie mieszam…

Czujesz ten zapach i smak?
Jeśli jedliście kiedykolwiek lepszy szpinak proszę spamować przepisem.

Pierwszy raz o Lilusi przeczytałam na zamkniętej grupie na Facebooku. Czy wtedy coś poczułam? Skłamałabym, gdybym napisała, że tak, od pierwszej chwili. Smutek tak, owszem. Zawsze mi smutno, jak dzieci chorują. Ale całej reszty wtedy we mnie nie było.

Potem była rozmowa z tatą Lilusi, poznałam bliżej jego i historię dziewczynki. Przeczytałam o niej na stronie fundacji, obejrzałam zdjęcia. Planowałam przedstawić Wam Lilusię na Facebooku.

I może nawet nie napisałabym tego tekstu, może poprzestałabym na udostępnieniu apelu na Facebooku, może ze smutkiem pomyślałabym, że to straszne, no ale wszystkim nie da się pomóc. Dzieci chorują, dzieci umierają, niesprawiedliwe, ale prawdziwe. A potem…

Jakoś tak wpadła mi w oko miska z kasztanami. Kasztany jak kasztany, są u nas w domu co roku, ale od tego momentu chyba na zawsze będą mi się kojarzyły z Lilusią. Patrzyłam na nie i myślałam sobie: Jak to? To ona nigdy nie pójdzie na kasztany? Nigdy nie będzie biegała pod drzewem i krzyczała: „Tu jest, i tu i tu! Mamusiu patrz, bliźniaki! Uwagaaaa, wieje, uciekamyyyy.” Nigdy nie będzie uciekała przed spadającymi kasztanami i nigdy nie przyniesie ich tyle, że nie wiadomo będzie, co z nimi robić?! I wtedy pomyślałam, że muszę o tym napisać, historię Lilusi trzeba nagłośnić, trzeba zrobić wszystko, żeby stanęła na nogi, zaczęła chodzić i żeby poszła na kasztany.

Na co choruje Lilusia? Dobre pytanie! Ja tego nie wiem. Wy tego nie wiecie. Rodzice Lilusi nie wiedzą. A najgorsze jest to, że lekarze też nie wiedzą. Wiedzą, że mielina w mózgu nie przyrasta. Ale to jest skutek. A gdzie przyczyna? Można powiedzieć: przyczyna nieszczęścia pilnie poszukiwana.

Jeśli myślicie, że łatwo zdiagnozować rzadką chorobę to muszę Was rozczarować. To tylko w filmach szybko się diagnozuje najrzadsze przypadki świata i równie szybko się je leczy. Tymczasem szara rzeczywistość jest taka, że kolejne badania robi się trochę w ciemno, za każdym razem z nadzieją, że wreszcie okaże się co to za choroba i będzie można Lilusię leczyć. I za każdym razem po tygodniach, a czasem i miesiącach oczekiwań na wyniki rodzice dowiadują się, że nie, nie jest chora na to, na to, na to i na tamto też nie. I to nie są dobre wiadomości. Mózg rozwija się najintensywniej przez pierwsze dwa lata życia. Lilce zostało niewiele czasu do drugich urodzin. Jeśli nie uda się szybko znaleźć winowajcy, Lilka nigdy nie pójdzie na kasztany… Nigdy nie pójdzie nigdzie, nigdy nie usiądzie samodzielnie, nigdy nie będzie w stanie się samodzielnie ruszać, jeść, bawić, uczyć… Nie umiem sobie tego wyobrazić. Nie chcę sobie tego wyobrażać!

Oczekiwanie na diagnozę to nie jest czas gapienia się w okno. To nawet nie jest czas beztroskiej zabawy, której oddają się wszystkie niespełna dwuletnie dzieci. To czas intensywnej rehabilitacji. Cztery razy w tygodniu przez godzinę Lilusia jest rehabilitowana przez specjalistów. Resztę dnia spędza na domowej rehabilitacji z mamą. Popołudniami i w weekendy dołącza do nich tata. Oprócz rehabilitacji Lilusia w każdą środę spotyka się z logopedą. Do tego dochodzą regularne wizyty u dermatologa, ze względu na łojotokowe i atopowe zapalenie skóry. Zapytacie, kiedy ma czas się bawić? Hmmm… po pierwsze nie ma tego czasu, po drugie… Lilusia się nie bawi, nie ma takiej możliwości, nie chodzi, nie siedzi, nie chwyta zabawek… Jedyną jej rozrywką są książeczki. Może je oglądać w nieskończoność, oczywiście pod warunkiem, że ktoś przewraca kartki…

Tam, gdzie w grę wchodzi czas, tam wchodzą też pieniądze. Domyślacie się pewnie, że ten tekst nie powstał tak sobie a muzom. Tak, chcę w imieniu rodziców Lilusi i swoim prosić Was o pomoc. Po pierwsze udostępnijcie ten tekst na swoich tablicach. Im więcej osób usłyszy o Lilusi, tym lepiej. Czasem pomoc nadchodzi z zupełnie nieoczekiwanej strony. Po drugie rozmawiajcie o niej ze znajomymi, może się okaże, że ktoś zna podobny przypadek, każda wskazówka jest cenna. Po trzecie… tak – pieniądze. Bez pieniędzy nie będzie możliwe dalsze diagnozowanie Lilusi. Lekarzom w Polsce powoli kończą się pomysły. Rodzice zaczęli szukać pomocy za granicą. W grę wchodzi Rotterdam, Paryż, a nawet Filadelfia. Tamtejsi lekarze gotowi są przyjąć i przebadać Lilusię, no ale to kosztuje. Amerykański standard, ale i amerykańskie ceny. Niestety. Sam przelot za ocean i zakwaterowanie to koszt zdecydowanie przewyższający możliwości rodziców.

Zebranie dużej kwoty to nie jest kwestia dni, czy tygodni. Czasem takie zbiórki trwają miesiącami. A Lilusia nie ma tyle czasu. Dlatego rodzice postanowili rozpocząć zbieranie pieniędzy zanim dowiedzą się ile i na kiedy je potrzebują. Lepiej, żeby pieniądze czekały na Lilusię niż Lilusia na pieniądze.

Nie proszę Was o wiele. Nie zamierzam przekonywać, że powinniście oddać wszystkie swoje oszczędności. Może i byłoby to szlachetne, ale czasy są niepewne. Nie namawiam nikogo na podejmowanie takiego ryzyka. Proszę Was o tyle, ile dać możecie. I pamiętajcie, nie ma dolnej granicy wpłat. Nie ma kwot, o których można pomyśleć: tak mało to nie warto wpłacać. Kiedyś pisałam Wam : „Może to banał, ale naprawdę liczy się każda złotówka. Zresztą sami pomyślcie: jeśli tysiąc osób, które może podarować złotówkę pomyśli, że to za mało, to konto Rafała będzie uboższe o tysiąc złotych. A jeśli przemnożymy to przez sto tysięcy niepodarowanych złotówek?” Dziś proszę Was o złotówki dla Lilusi.

Wpłat można dokonywać na konto fundacji:

Fundacja Pomocy Dzieciom i Osobom Chorym „Kawałek Nieba”

31 1090 2835 0000 0001 2173 1374

Tytułem: „467 pomoc w leczeniu Liliany Leśniak”

Jeśli zechcecie polubić profil Lilusi na Facebooku i śledzić jej postępy w walce z chorobą zajrzyjcie tutaj.

A dokładną historię Lilusi, wszystkie formy pomocy i możliwości kontaktu z rodzicami możecie poznać klikając tutaj.