Krochmal do kąpieli dla dziecka to jedna z babcinych metod pielęgnacji najmłodszych. Mimo dostępu do szerokiej gamy wyspecjalizowanych kosmetyków wciąż sięgamy po tradycyjne sposoby. Kąpiel w krochmalu jest jednym z tych, które pozwalają zadbać naturalnie i łagodnie o skórę dziecka. Czym jest krochmal do kąpieli dla dziecka?

Czym jest krochmal do kąpieli dla dziecka?

Krochmal powstaje z połączenia wody oraz skrobi ziemniaczanej. Tak, ten sam sposób zapewne kojarzony jest z praniem pościeli, choć obecnie mało kto krochmali pościel, za to kąpiel w krochmalu wraca do łask. 

Przygotowanie krochmalu jest proste — wystarczy rozpuścić mąkę ziemniaczaną w wodzie i dodać ją do wrzątku, mieszając. W efekcie tworzy się gęsta zawiesina, którą następnie przelewa się do wanienki przygotowanej dla dziecka. 

Jak krok po kroku przygotować krochmal do kąpieli dla dziecka?

Składniki: 

• 1 łyżka stołowa mąki ziemniaczanej;
• 1 litr wody + 1 szklanka do rozmieszania mąki.

Przygotowanie krochmalu:

• Mąkę rozpuść w szklance zimnej wody i przelej do wrzącej wody. Mieszaj energicznie, aby nie utworzyły się grudki. Krochmal jest gotowy, gdy przypomina dość gęsty, białawy kisiel. Powstałą zawiesinę wlej do wanienki z ciepłą wodą i wymieszaj. Gdy woda będzie miała właściwą temperaturę, umyj w niej dziecko. Ciało malucha powinno być z niej zanurzone, by krochmal mógł zadziałać. Na koniec nie spłukuj skóry malucha. Po kąpieli owiń go w ciepły ręcznik, delikatnie osusz skórę i ubierz. W krochmalu można kąpać nawet noworodki.  

Kąpiel w krochmalu dla dziecka — kiedy należy ją stosować?

Kąpiel w krochmalu zostawia na skórze dziecka warstwę ochronną, która łagodzi istniejące podrażnienia. Sprawdzi się, gdy pod pieluszką pojawiła się zaczerwieniona, zaogniona skóra. Krochmal jest dobrym rozwiązaniem w przypadku potówek, alergicznej wysypki, atopowego zapalenia skóry lub powstałych otarć. Taka kąpiel zmniejsza stan zapalny, łagodzi uczucie pieczenia i świądu, przynosząc ukojenie dziecku. Można przemywać nasączonym nim płatkiem kosmetycznym buzię malucha, u którego pojawił się trądzik niemowlęcy. Kąpiel w krochmalu dla dziecka

Źródło zdjęcia: Vitolda Klein/Unsplash

W polskim prawodawstwie pojęcie całkowitej niezdolności do pracy związane jest z kwestią wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności lub wydania orzeczenia do celów ustalenia prawa do renty przez lekarza orzecznika, stwierdzającego taką niezdolność. 

Całkowita niezdolność do pracy a podjęcie zatrudnienia

Wydanie orzeczenia stwierdzającego całkowitą niezdolność do pracy nie jest związane z orzeczeniem zakazu pracy. Wręcz przeciwnie polskie prawo pracy stoi na straży zasady niedyskryminowania w zatrudnieniu, wskazując niepełnosprawność jako jedną z przyczyn dyskryminacyjnych, powołać należy tutaj § 1 art. 18.3.a, zgodnie z którym, Pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek,  niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Zatem otrzymując wynik badania lekarza orzecznika, iż osoba została uznana za „całkowicie niezdolną do pracy” nie oznacza braku możliwości podęcia pracy a jedynie wskazuje do jakiej grupy niepełnosprawności należy zaliczyć daną osobę.

Zaliczenie osoby do jednej z trzech grup niepełnosprawności pozwala na zastosowanie wielu ulg i przywilejów w pracy wynikających z przepisów prawa.

Doskonale wie o tym długo działająca na Polskim rynku pracy firma BPO Network. BPO Network to firma specjalizująca się w wyszukiwaniu wykwalifikowanych pracowników z niepełnosprawnościami. Firma działa w oparciu o najwyższe standardy etyczne i doskonale rozumie przepisy prawa i regulacje związane z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych. Proces rekrutacji BPO Network ma na celu identyfikację odpowiednich kandydatów dla swoich klientów, a firma zapewnia stałe wsparcie w celu zapewnienia udanych praktyk zawodowych. Współpracując z BPO Network, firmy mogą uzyskać dostęp do zróżnicowanej puli talentów, które mogą wnieść unikalne perspektywy i umiejętności do ich pracowników.

Obowiązek przystosowania miejsca pracy do potrzeb osoby z niepełnosprawnością

Zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie wyklucza możliwości zatrudnienia u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej. Zgodnie z art. 4 ust.4 Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. 1997, Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności osoby, (…)nie wyklucza możliwości zatrudnienia tej osoby u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej, w przypadkach: przystosowania przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby z niepełnosprawnością; zatrudnienia w formie telepracy.

Konieczne będzie jednak w takim przypadku przystosowanie stanowiska pracy osoby do potrzeb wynikających z rodzaju niepełnosprawności. Ponadto, do dnia 30 marca 2010 r., istniał obowiązek uzyskania pozytywnej opinii Państwowej Inspekcji Pracy o przystosowaniu przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby z niepełnosprawnością. Wiązało się to z koniecznością każdorazowego powiadamiania właściwego miejscowo Inspektoratu Pracy, w celu przeprowadzenia „odbioru technicznego” przystosowania konkretnego stanowiska pracy. Mimo zniesienia tego obowiązku, pracodawcy nie powinni lekceważyć nałożonych na nich obowiązków, gdyż zgodnie z art. 4 ust. 6 Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób z niepełnosprawnościami (Dz.U. 1997, Nr 123, poz. 776 z późn. zm.)  Państwowa Inspekcja Pracy może przeprowadzić kontrolę w zakresie dostosowania stanowisk pracy do potrzeb osób z niepełnosprawnościami.

Przystosowanie miejsca pracy dotyczy zarówno przestrzeni, w której pracuje osoba z niepełnosprawnością, ale także pomieszczeń higienicznych, socjalnobytowych i ciągów komunikacyjnych.

Czas pracy oraz wymiar urlopu wypoczynkowego osoby z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności

Osoby ze umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności korzystają ze skróconego 7-godzinnego dnia pracy i 35-godzinnego tygodnia pracy.

Osoba z niepełnosprawnością nie może być również zatrudniana w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej, z wyjątkiem osoby zatrudnionej przy pilnowaniu i osoby, której – na jej wniosek – lekarz prowadzący badania profilaktyczne wyrazi na to zgodę. Osoba z niepełnosprawnością ma prawo do dodatkowej 15-minutowej przerwy w pracy na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek. Przerwa ta wliczana jest do czasu pracy. Łącznie osoba ze stopniem niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym lub znacznym pracując na umowę o pracę w wymiarze powyżej 6 h dziennie ma 30 minut płatnej przerwy w ciągu godzin pracy.

Osoba z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności również ma prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym, jednakże prawo do pierwszego takiego urlopu osoba ta nabywa po przepracowaniu 1 roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności, tj., po przepracowaniu roku u jakiegokolwiek pracodawcy, któremu zostało przedstawione orzeczenie o niepełnosprawności  osobie takiej, należy się u każdego pracodawcy prawo do urlopu dodatkowego. Powyższy urlop nie przysługuje jednak w sytuacji, gdy osoba z niepełnosprawnością jest uprawniona do urlopu wypoczynkowego w wymiarze przekraczającym 26 dni roboczych lub urlopu dodatkowego na podstawie odrębnych przepisów. Jeśli jednak urlop dodatkowy jest krótszy niż 10 dni roboczych, osobie z niepełnosprawnością przysługuje urlop rehabilitacyjny.

Osoba o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ma prawo także do zwolnienia od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia: w wymiarze do 21 dni roboczych w celu uczestniczenia w turnusie rehabilitacyjnym, nie częściej niż raz w roku; w celu wykonania badań specjalistycznych, zabiegów leczniczych lub usprawniających, a także w celu uzyskania zaopatrzenia ortopedycznego lub jego naprawy, jeżeli czynności te nie mogą być wykonane poza godzinami pracy.

Źródło wpisu: informacja prasowa

Obraz Steve Buissinne z Pixabay

Po czym poznać, że dziecko ma kontakt z sektą? To pytanie powraca jak bumerang w domach nastolatków, szczególnie tych, którzy okres dojrzewania przechodzą bardzo burzliwie. Nie każda zmiana w zachowaniu dorastającej młodej osoby musi oznaczać wpływ sekty, ale nie zawadzi bycie czujnym rodzicem.

Dlaczego nastolatki łatwo zwerbować do sekty?

Wiek nastoletni i połączone z nim dojrzewanie sprawiają, że nastolatek może czuć się bardzo zagubiony. Przestaje dogadywać się z rodzicami, koledzy też nie zawsze są w stanie go zrozumieć. Poczucie osamotnienia to bardzo podatny grunt dla sekt – na tej bazie werbuje się nie tylko nastolatków, także dorosłych.

Kiedy dziecko nagle zostanie otoczone miłością i wielorakim wsparciem, którego – jak mniema – nie dostaje w domu, wstąpienie do sekty jest tylko kwestią czasu, tym bardziej że od nowych znajomych będzie stale słyszało, że tylko oni go kochają i rozumieją, a rodzice jedynie wypełniają swoje obowiązki. Argumentacja może być różna, ale zawsze sprowadza się do tego samego – sekta da wolność i szczęście, którego brakuje w domu.

Gdzie i kiedy dziecko jest najbardziej narażone na kontakt z sektą?

Panuje przekonanie, że sekty werbują przede wszystkim w wakacje. Mają działać w miejscowościach wypoczynkowych, na imprezach masowych, kempingach, ale także na obozach i koloniach. Prawdą jest, że lato to czas, kiedy rodzicom najłatwiej stracić dziecko z oczu, ale sekty szukają nowych członków przez cały rok.

Nastolatek może mieć pierwszy kontakt z sektą w szkole, na zajęciach pozalekcyjnych, w gronie rówieśników, w gabinecie psychologa, a nawet w kościele lub w rodzinie. Jeśli objawy są charakterystyczne i dość jednoznaczne, nie można wypierać oczywistych wniosków przekonaniem, że „nie było okazji”.

W XXI wieku często wykorzystywanym przez sekty kanałem jest internet, w szczególności media społecznościowe. Członkowie sekt tworzą kanały na YouTube lub TikToku, profile w popularnych społecznościówkach, strony internetowe i fora. Brak bezpośredniego kontaktu z członkami sekty nie musi więc oznaczać, że dziecko nie jest w trakcie werbunku.

Po czym poznać, że dziecko ma kontakt z sektą?

Wiele zmian zachodzących w zachowaniu dziecka można złożyć na karb okresu dojrzewania, niemniej warto zachować czujność, jeśli nastolatek:

– sprawia wrażenie stale nieobecnego, nagle stał się zamknięty w sobie, bardzo tajemniczy, na zadawane wprost pytania reaguje agresją,

– wykazuje wyraźne zmiany osobowości,

– nawiązuje nowe kontakty towarzyskie i całkowicie rezygnuje z dotychczasowych – zerwanie znajomości z przyjaciółmi to wyraźny sygnał alarmowy,

– rezygnuje z lubianych zajęć dodatkowych, porzuca swoje pasje,

– wprowadza drastyczne zmiany w wyglądzie – mowa nie tylko o ubiorze, ale też fryzurze, makijażu, biżuterii itp.,

– wprowadza do swojego języka nowe zwroty wyglądające na slang subkulturowy – sekty często posługują się żargonami,

– przesadnie krytykuje wszystko dookoła, jednocześnie nie ma dość samokrytycyzmu, by obiektywnie ocenić siebie,

– całkowicie traci poczucie humoru,

– ma wyraźne objawy zaburzenia odżywiania – sekty często zmuszają do przejścia na konkretną dietę, zazwyczaj niskokaloryczną,

– jest chłodny w kontaktach z rodziną, nie tylko rodzicami, ale też rodzeństwem, dziadkami i dalszymi kuzynami,

– ma bardzo dużo sił witalnych lub przeciwnie – jest stale przemęczony, 

– ma myśli samobójcze.

Oczywiście powyższe objawy nie muszą wskazywać na kontakt z sektą, ale niezależnie od podłoża nie powinny być lekceważone.

Podejrzewam, że moje dziecko ma kontakt z sektą, co robić?

Zachować spokój, choć to na pewno niełatwe. Nie podejmować żadnych drastycznych decyzji. Być blisko dziecka, wspierać je, zapewniać o miłości. Nie podnosić głosu, nie żądać natychmiastowego zerwania kontaktów, nie grozić konsekwencjami. Chociaż to trudne, postarać się powstrzymać od jakiejkolwiek krytyki nowych znajomych. 

Poszukać pomocy, bo samodzielne wyrwanie dziecka spod wpływu sekty może być bardzo trudne. Warto znaleźć najbliższy miejscu zamieszkania ośrodek informacji o sektach.

Warto też zapisywać wszelkie informacje, jakie dziecko zdradzi, choćby przypadkowo – nazwiska, numery telefonów, adresy, a także tytuły książek i broszur, które dziecko przynosi do domu.

Nie ma sensu dawanie dziecku dużych pieniędzy, bo i tak odda je członkom sekty. Jeśli faktycznie potrzebuje np. nowych ubrań, lepiej wybrać się z nim na zakupy.