Czasem zdaje mi się, że zamiast normalnego domu, mam patologię w pełnym znaczeniu tego słowa. Dwoje wrzeszczących dzieci, plus głośna z natury ja, oraz drący się pies, kiedy drze się cała reszta.Tak więc, patologia co się zowie.

Dzieci od rana hałasują, a ja uspokajam jak tylko mogę, apeluję o ciszę, o to by przestali biegać, rozrzucać zabawki, wylewać picie a zamiast tego zaczęli jeść, ubierać się, sprzątać (?!?) i grzecznie przebierać nóżkami za Panią Matką. Ale nie ma lekko.

Taka sytuacja: Jest rano, siedzę przy kompie, klepię pierwsze zdania artykułu i słyszę jak Bartek woła “Mamoooo, a Wojtek ma cycki jak ta pani!”. Słucham i nie wierzę, bo jaka pani i jakie cycki, a skąd w ogóle takie słowo u dzieciaka? Ale nic, uspokajam ich, przestają się szarpać, dogadywać sobie, zapada cisza, siedzą, jedzą. Chwilowy spokój, klepię kolejny akapit. Jebudubu, bracia nie próżnują – “Mamo, a Wojtek”, “Mamo, a Bartek”…. w zależności który czego dotknął: rozlane, rozsypane, przewrócone, podarte, poszarpane, zabrudzone…. Nie muszę pytać kto i co, kabelek przybiega informując skrupulatnie, co się właśnie wydarzyło. Kabel zazwyczaj minę ma zadowoloną, bo raz – doniósł na brata, a dwa – zaciera ręce, bo matka nad karą pomyśli. Satysfakcja gwarantowana, radość na miarę Gwiazdki. Sprawiedliwie i po chrześcijańsku, bo donoszą na siebie nawzajem i na zmianę.

“Weź idź i powiedz mamie…”. Kolejna sprawa, z dwóch gardzieli słyszę dokładnie te same hasła, prośby i żądania. Widzę te same gesty, bo jeden tylko co i rusz zezuje w stronę drugiego, bo przecież nic nie jest tak fajne jak małpowanie brata i wkurzanie matki w jednym czasie. Dobrze ze jest między nimi trzy lata różnicy i inaczej ich ubieram, bo dzień po dniu przeżywałabym atak klonów. Papugują się i przedrzeźniają na zmianę. To samo oglądają, to samo w tym samym czasie chcą robić, albo dla odmiany nie chcą też solidarnie. Fizycznie są do siebie bardzo podobni, sklonowani, a reszta… Sama nie wiem czy są bardziej podobni czy różni, jak im zawieje tak fruną. Bracia…

Wieczór, kąpiel w wannie. Tak, szkoda mi czasu, więc chcąc odprawić dzieciarnię jak najszybciej do spania, pozwalam im kąpać się razem. Zaczyna się niewinnie. Najpierw przepychanki – ja chcę tu, a ja tu siedzieć, bywa że ładuje się jeden na drugiego. Potem przychodzi czas na wyrywanie sobie zabawek, następnie wrzaski, wylewanie wody na siebie oraz na podłogę. Normalka, braterska miłość nakazuje im chcieć wspólnej kąpieli i pakować się w ubraniu do wanny, a następnie tłuc się w niej, bo nie chcą się razem kąpać, obrzydzając sobie i mnie ten wspaniały czas. Owszem, mogę im tego zabronić, ale znów będę słyszeć “mamoooo, ale my tak chcemy razem”…

Razem siedzą w ciszy gdy broją, lub hałasują demolując oficjalnie dom podczas zabawy. Razem miewają dobry lub zły humor, fochy, a nawet chęć na serek, którego po podzieleniu nie chce już zjeść ani jeden ani drugi. Kłócą się, kradną sobie zabawki, słodycze, licytują się który bardziej mnie kocha i obrażają gdy mówię, że kocham ich tak samo. Broją, zrzucając winę na drugiego, a jak zmontują coś wspólnie to zawsze winien jest pies. Przykład – dziura w kocu. Moje pytanie – skąd ta dziura? Bartek odpowiada że pies zrobił. Ok, ale skąd pies do cholery miał koc w pysku, skoro chwilę wcześniej powiewał on na plecach starszego jako płaszcz superbohatera??? Nieważne.

Wiecie, czasem mam tego serdecznie dość. Nie mam czasu dla siebie, ciszy i spokoju. Częściej od obserwowania wspólnej zabawy, oddzielam ich od siebie, pilnując by nie wydłubali sobie oczu, nie połamali nóg i  nie puścili z dymem włosów. Serio, częściej niż spokojnie, jest hardkorowo, emocje aż wiszą w powietrzu. Ale będzie ok, mimo wszystko widać troskę o siebie nawzajem w codziennych drobnostkach.

Wiecie, moja mama zawsze powtarzała mnie i mojej siostrze z którą się całe dzieciństwo tłukłam “teraz się nie znosicie, a za parę lat będziecie się ściskać i całować z tęsknoty!” I co? Mama miała rację! Moi synowie jeszcze tego nie wiedzą, ale fajnie jest mieć rodzeństwo, serio 🙂

Ja już kiedyś pisałam o wszach, ale temat jakby znowu powraca. Te małe cholery buszują u Duśki w szkole, ba – Duśki w klasie! – już od pierwszego dnia po feriach. No niech to chudy byk strzeli!

Wszawica jest ponoć chorobą cywilizacyjną, tak słyszałam. I nie ukrywam – roześmiałam się w twarz osobie, która to powiedziała. Bo wiecie co? Wcale nie wszawica jest chorobą cywilizacyjną, ale ta nasza pieprzona poprawność polityczna i tolerowanie wszystkiego jak leci. I o ile kiedyś wszawica – oczywiście wiem, że niezawiniona bo nikt normalny nie hoduje wszy – była powodem do wstydu, to teraz jest co najwyżej pretekstem do oczekiwania współczucia. Ale jakiego współczucia ja się pytam wcale nie grzecznie? Komu mam współczuć? Komuś kto łazi z robalami we włosach między ludźmi? Bardziej współczuję tym ludziom, którzy się od takiego niefrasobliwca zarażą. Bo niestety wszawica jest silnie zaraźliwa. A wszy to takie złośliwe bestie, że wbrew pozorom nie do brudu idą ale do czystości. Nie wiem, może powinnam przestać Duśkę kąpać, żeby ją przed wszami zabezpieczyć? Noooo, ale wtedy to od razu zostałaby okrzyknięta brudasem i napiętnowana na całe życie. Bo brud piętnować można, wszy już nie. Wyjaśni mi ktoś ten fenomen? Mogę współczuć komuś kto mi napisze w mailu bądź SMS-ie, że nie może wyjść z domu, bo go wszy oblazły i musi najpierw zarazę wytępić. O tak, komuś takiemu będę współczuła. Ale nie komuś kto ma świadomość swojej wszawicy i spokojnie chodzi po ulicach, robi zakupy, jeździ komunikacją publiczną. Nie, nie i jeszcze raz nie!

Dlaczego my jako społeczeństwo godzimy się na to, by jadły nas małe wstrętne robale, podczas gdy półki apteczne uginają się od specyfików przeciwko wszawicy? I nie, nie są to jakieś drogie preparaty, a cała kuracja nie jest skomplikowana.

Nie wiem czy wiecie, ale był czas, że osobom zawszonym obcinano włosy do gołej skóry. Jak trzeba to trzeba, siła wyższa. Nie było to miłe, ale konieczne i nikt z tym nie polemizował. Dziś oczywiście zdecydowana większość by odmówiła i ponoć ma prawo. Tylko ja się pytam, gdzie w tym wszystkim są prawa ludzi chcących żyć bez insektów na głowie?

Skoro wszawica jest chorobą to dlaczego się jej nie leczy? Dlaczego można zmuszać rodziców do szczepienia dzieci (pomińmy temat czy lepiej szczepić czy nie, chodzi o sam fakt istnienia prawnych środków przymusu), a nie można zmusić do pozbycia się wszy? Ciężko będzie komukolwiek przekonać mnie, że preparaty przeciwko tym robalom są szkodliwe dla skóry, włosów czy czegokolwiek i że z dwojga złego lepiej mieć wszy niż te szampony stosować. A jak ktoś się będzie upierał to uprzejmie przypominam, że zawsze można starym sposobem użyć nafty bądź pozbyć się owłosienia na głowie. Aha, tak na marginesie, wszy nie tyko gryzą powodując u człowiek reakcje alergiczne na ich ślinę. Naturalny odruch drapania może doprowadzić do wtórnych zakażeń bakteryjnych, a w konsekwencji stanów zapalnych skóry głowy? Mało? Te małe zarazy przenoszą także choroby zakaźne, między innymi tyfus plamisty, dżumę i dur powrotny. Mówicie, że tych chorób już nie ma? Ja bym nie była taka spokojna, wraca polio, wraca borelioza to i dżuma lada moment wróci.

Czy to naprawdę jest problem ogłosić jakiś tydzień walki z wszawicą, w ramach reklamy rozdawać te saszetki z szamponami nawet za darmo? Albo za jakąś symboliczną opłatą? Wciskać ludziom ulotki na temat wszy a nie jak zwykle o szkołach języków obcych i agencjach towarzyskich? Informować jak przeciwdziałać, co robić i jak się zachować gdy się znajdzie wesz na grzebieniu? Że to niby jest oczywiste? Gdyby było to by nie było problemu wszawicy. A on jest i jest coraz większy. Jeszcze trochę i ze świecą będziemy szukać kogoś kto nie ma na głowie wszy. Dojdzie do tego, że wstydem będzie nie mieć, gdy wszyscy mają. Śmiejecie się? Nie ma z czego się śmiać, nie takie absurdy ten kraj widział.

Jak często chodzicie ze swoimi dziećmi do lekarza? Ja przyznam szczerze, dość często. I nie dlatego, że jestem hipochondryczką chorobliwie przewrażliwioną na punkcie swojego dziecka, a po prostu wymaga tego sytuacja.

Odkąd urodził się Kuba, który jest wcześniakiem, wydreptałam ładne kilometry w przeróżnych poradniach. Zwiedziłam wzdłuż i wszerz poradnie nasłuchawszy się przeróżnych historii współtowarzyszy niedoli. Spotkałam się z wieloma specjalistami z różnym podejściem do małego pacjenta i jego rodziców. Jedną z rzeczy, która mnie denerwowała i nadal denerwuje, pominąwszy temat kolejek na NFZ, oraz notoryczne spóźnianie się lekarzy, jest bagatelizowanie przez nich badań, jakie powinni zlecić dziecku, gdy nie mogą postawić trafnej diagnozy. Przykład z mojego podwórka, proszę bardzo – przewlekły katar i zdziwienie jak katar można uznać za jednostkę chorobową!? Leczony trwa 7 dni a nieleczony tydzień, jeden pies a dzieciak non stop się męczy. Ja jak lwica muszę domagać się od lekarza pierwszego kontaktu skierowania do specjalisty, bo dopiero dokładniejsze badanie dziecka może wykluczyć bądź potwierdzić moje przypuszczenia, których pediatra nie bierze pod uwagę. Nie ważne, że katar „rzuca” się już na słuch dziecka!

Drugi przykład, nigdy nie zapomnę, miny i słów pediatry Kuby, gdy przedstawiłam jej wyniki badań, (które wykonałam sama i zapłaciłam za nie z własnej kieszeni – wiwat bezpłatna służba zdrowia!), a skąd Pani wiedziała, że te badania wyjaśnią podłoże choroby? –  zapytała zdziwiona. Odparłam, że skoro lekarz nie wie jak pomóc mojemu dziecku tylko w ciemno chce przepisywać kolejne specyfiki nie zleciwszy dokładniejszych badań, to sama muszę działać. A wie Pani, ja to nie mam czasu siedzieć w Internecie. Uświadomcie mnie, jeśli się mylę, ale czy lekarz nie powinien doszkalać się przez cały okres praktyki zawodowej a jeśli nie wie, co dzieje się z pacjentem „podesłać” go specjaliście? Ja rozumiem, że pediatra nie jest Alfą i Omegą z tak szerokiej dziedziny jaką jest medycyna, ale powinien współdziałać z rodzicem, nakierować na badania, na które sam nie może dać skierowania w ramach ograniczeń, jakie nakłada na niego NFZ. Swoją drogą Wujek Google i ciocia Wikipedia naprowadziły mnie gdzie trzeba, wiwat Internet, wiwat technologia. Nie muszę dodawać, że była to ostatnia wizyta u tej pediatry. Jej niekompetencja poraziła mnie z siłą gromu.

Odkąd zmieniliśmy lekarza pierwszego kontaktu nie muszę użerać się o skierowanie do specjalisty. Bo sama lekarz rodzinna nam je daje, gdy widzi ku temu przesłanki. Wspomniany wcześniej bagatelizowany przez poprzednią lekarkę katar okazał się alergią, która doprowadziła do problemów z narządem słuchu. Ot taki niegroźny katarek okazał się grubszą sprawą. Na szczęście syn trafił w porę w ręce odpowiednich specjalistów.  A co gdyby okazało się, że na przykład niezlecona morfologia byłaby gwoździem do trumny u dziecka chorego na białaczkę? Przecież, na oko nie widać tego, czy dane dziecko jest w stu procentach zdrowe.  Nie raz media nagłaśniały takie przypadki. Mało razy odbijano dzieckiem jak piłeczką i szpital odmawiał przyjęcia pacjenta na oddział. Kto wtedy poczuwa się do winy? Nikt, ręka rękę myje a rodzice są pozostawieni sami sobie zapewne z wyrzutami sumienia, że wcześniej dali się zbyć lekarzom.

Walczcie o każde nawet najdrobniejsze badanie dziecka, bo nigdy nie wiadomo, co może wnieść jego wykonanie. Dla mnie i mojej rodziny coroczna morfologia z rozmazem nawet zdrowego dziecka jest obowiązkowym badaniem. Wolę chuchać na zimne. Nie pozwólcie się odesłać ze szpitala, bo “brak miejsc”. Gdyby doszło do tragedii nikt Wami się nie przejmie. Wróć, przejmą się jedynie media w celu zrobienia chwytliwego materiału a Wam zostanie życie z wyrzutami sumienia, że nie zawalczyliście o własne dziecko.