Miejsce, które wycisza i koi zmysły
Właśnie wróciłam z wieczornej przechadzki wokół domu i pomyślałam, że koniecznie muszę się z Wami podzielić swoją radością. Dziś opowiem Wam o miejscu, które wywołuje we mnie same pozytywne emocje – o ogrodzie.
Ogródek – duży czy mały, przydomowy czy działkowy, zaaranżowany czy dziki – KAŻDY może w cudowny sposób poprawić nasze samopoczucie oraz sprawić, że będziemy czuć się szczęśliwsi. Kontakt z przyrodą daje siłę i energię, korzystnie wpływa na zdrowie i odporność. Dla mnie jest miejscem, gdzie mojej duszy udaje się wreszcie dogonić zabiegane ciało.
Ogród jest też doskonałą przestrzenią dla dzieci. Uczy je wrażliwości i uważności w poznawaniu przyrody i otaczającego świata. I to wielozmysłowo – zaangażowany jest przecież wzrok, dotyk, słuch i węch. Tutaj natura działa na wszystkie zmysły – przyglądanie się kwiatom, dotykanie stopami trawy, wąchanie przeróżnych zapachów, słuchanie śpiewu ptaków, bzyczenia owadów… Zapomniałabym o smaku – a przecież zjadanie owoców prosto z krzaczka, to dopiero fascynujące przeżycie. To w ogrodzie w naturalny sposób można obserwować zmieniające się pory roku. Tutaj dziecko może uczyć się konsekwencji swoich działań lub ich braku (niepodlana roślina więdnie) oraz cierpliwości w oczekiwaniu na rezultaty.
Mam to szczęście, że posiadam ogródek wokół w domu. To w nim najefektywniej pozbywam się zmęczenia, nawet jeśli pracuję fizycznie. Lubię pielęgnować, przycinać, przesadzać, kosić, a nawet plewić chwasty. To daje mi mnóstwo satysfakcji, bo dobrze jest widzieć konkretne efekty swojej pracy. Czasem bezpośrednie, jak skoszenie trawnika, a czasami oddalone w czasie, gdy zasiana roślina wreszcie zakwita. Uwielbiam też ogrodowy chillout – wylegiwanie się na leżaku, spacery, słuchanie ogrodowych dźwięków, grillowanie i podwórkowe zabawy z rodziną. Kocham relaks w czasie długich letnich wieczorów, gdy rozpalamy ognisko i czekamy na spadające perseidy. Mocno wierzę w to, że rodziny spędzające czas blisko natury, są szczęśliwsze.
Będąc mamą, zależy mi, by moje dziecko spędzało w ogrodzie wiele czasu, nie tylko na zabawie. Opowiadam mu o tym, co u nas rośnie, co rozkwitło, dojrzało, dzięki temu stale poszerza zasób swojego słownictwa. Zachęcam do pomocy przy ogrodowych pracach, np. grabieniu liści. Zwracam jego uwagę na wszystko, co dla mnie samej jest niezwykłe – zapach ziemi po deszczu, kąpiącego się ptaka w oczku. Obecnie wiele dzieci cieszy się z rzeczy materialnych, a nie potrafi zauważyć tego, co dzieje się wokół nich. A w ogrodzie dzieje się bardzo dużo. Zależy mi, by mój syn nie stał się człowiekiem oddalonym od przyrody, którego nudzi i męczy przebywanie na jej łonie. Będę się cieszyć, jeśli w przyszłości będzie umiał dostrzegać subtelne piękno i będzie wrażliwym na otaczającą go naturę.
