Dzień jak co dzień. A jednak czymś się wyróżnia. Siedzę w kuchni na średnio wygodnym fotelu barowym z książką, popijając kawę. To nic, że za mną leży sterta brudnych naczyń po obiedzie. Moje M-3 ogarnęła cisza, którą tak rzadko spotykam. Nareszcie mam swój wymarzony święty spokój. Czy aby na pewno?

Uwielbiam czytać książki, są dni kiedy potrafię pochłonąć parę książek od deski do deski w mgnieniu oka. Tym razem czytałam ukradkiem po jednym, dwóch rozdziałach, aż nadszedł termin oddania książki – i 200 stron do końca. Wiem, że zdążę przeczytać – może nie rozwieszę od razu prania, czy nie umyję naczyń. Wykorzystuję każdą chwilę,  dając się pochłonąć literaturze nawet w toalecie. Cisza jest najlepszym sprzymierzeńcem czytelnika – ten święty spokój i moje niewygodne miejsce w kuchni.

Pierworodny zajął salon rozkładając się z gorączką i kaszlem pośród poduszek i koca na sofie. Prawie cały dzień przespał – no może około godzinki jednym okiem zerkał na bajkę i zjadł odrobinę rosołku, który z samego rana ugotowałam.

Szanowny małżonek dziś pracuje zdalnie w domu. Z racji, że salon jest zajęty kwarantanną, przeniósł się do sypialni, by tam znaleźć choć trochę spokoju i ciszy. Jednak i jego morfeusz po południu zaciągnął w swój świat, gdyż noce średnio ostatnio przesypiamy.

Dlaczego nie przesypiamy dobrze ostatnich nocy? Może zgadniecie? Winowajcami są pierwsze ząbki naszej najmniejszej pociechy, która teraz zasnęła w pokoju dzieci. Ból, podwyższona temperatura sprawiają, że przechodzi samą siebie, a do tego złapała katar. Oby nie zaraziła się od brata.

Czy na tym polega święty spokój? Jeśli tak, bardzo chętnie z niego zrezygnuję. Nie chcę aby ten mój wymarzony spokój był okraszony cierpieniem i bólem najmłodszych. Odkładam więc książkę, dopijam kawę i idę nałożyć synowi świeży okład na czoło i nadgarstki.

Przyznam, że będę wdzięczna za każdego „lajka”. Mam nadzieję, że wy także dziś odnajdziecie choć chwilę spokoju dla siebie.

Planujesz wycieczkę rowerową i zastanawiasz się co na nią zabrać, poza oczywistym, czyli rowerem?
Poniżej przedstawiam moją osobistą, podstawową listę, którą stworzyłam na własne potrzeby, tj. na jednodniowe przejażdżki, średnio (+/-) dwudziestokilometrowe, z rodziną (2+1), poza miastem.

1. Na wypadek awarii:
   – dętka + łyżeczki do opony + klucz do zdejmowania koła,
   – łatki,
   – pompka.

2. W co się ubrać…
   Z jednej strony, strój nie ma znaczenia, na rowerze można jeździć właściwie we wszystkim, byle było wygodne i nie krępowało ruchów.
   Z drugiej strony, polecam jednak inwestycję w odzież termoaktywną, która doskonale odprowadza wilgoć (pot) na zewnątrz, dzięki czemu skóra pozostaje sucha, nawet podczas intensywnego wysiłku, ponadto chroni przed utratą ciepła – w chłodnie dni (wczesną wiosną, późną jesienią), a także odbiera nadmiar ciepła – w gorące dni (latem), co zapobiega przegrzaniu organizmu.

Dodatkowo:
– na wypadek zmiany pogody, warto spakować ciepłe i przeciwdeszczowe okrycie,
– czapkę z daszkiem / kask (!),
– okulary przeciwsłoneczne – ochronią Twoje oczy nie tylko przed szkodliwym promieniowaniem UV, ale również przed wiatrem i owadami.

3. Prowiant:
   – woda lub napój izotoniczny,
   – czekolada/batonik,
   – kanapki.

4. Apteczka:
   – preparat do dezynfekcji ran,
   – gaziki,
   – bandaż,
   – plastry,
   – krem przeciwsłoneczny,
   – preparat na komary,
   – pomadka lub krem nawilżający do ust,
   – tabletki przeciwbólowe,
   – witaminy/minerały (by uzupełnić ich niedobory, utracone wraz z potem),
   – maść rozgrzewająca (na zmęczone mięśnie lub problemy ze stawami).

5. Dodatkowo:
   – telefon,
   – mały ręcznik i/lub chusteczki nawilżane (przydadzą się do wycierania rąk, buzi, etc.),
   – mapa,
   – koc (jeśli zechcesz zrobić przystanek na mały piknik),
   – termos z ciepłym napojem, np. herbatą (jeśli podróżujesz w chłodniejsze dni i/lub z dziećmi).

Ponadto, udając się na jakąkolwiek wycieczkę rowerową koniecznie pamiętaj o:
– dobrym oświetleniu swojego jednośladu,
– oraz o odblaskach lub kamizelce, by być widocznym na drodze!

…
Jeśli uważasz, że zapomniałam o czymś istotnym lub przydatnym, napisz proszę w komentarzu, z góry dzięki!
Szerokości!

Długo myślałam, czy w ogóle mam prawo wypowiadać się w kwestii cudzych decyzji odnośnie macierzyństwa. Każda z nas ma własne sumienie, zgodnie z którym postępuje. Niestety nie każda ma też rozum, z którego korzysta.

Poczułam głębokie oburzenie, gdy w wiadomościach zobaczyłam newsa o starszej kobiecie, która przedwcześnie urodziła dzieci. 65 letnia Niemka, urodziła w 26 tc. czworaczki, trzech chłopców i dziewczynkę… Biedne, małe kruszynki, które już na starcie mają trudniej, bo sprowadziła je na świat bezmyślna, starsza pani. W Niemczech nie ma zgody na in vitro u kobiet w takim wieku, więc aby spełnić swą egoistyczną zachciankę, w ciążę zaszła ona na Ukrainie, omijając niemieckie przepisy.

Dla mnie zupełnie niepojęte jest to, że mając swoje dzieci (łącznie ma ich 17), które w większości rodziła, gdy zegar biologiczny jeszcze na to pozwalał, zrobiła coś takiego. To niemoralne, że w ten sposób można realizować chore pomysły swoje i 10 – letniej córki, która zażyczyła sobie mieć młodsze rodzeństwo. Zdecydowanie macierzyństwo po 60 – tce nie jest czymś normalnym. To czas na bycie babcią, a nie kobietą ciężarną. Ja nie każę tym wszystkim lekko starszym paniom, siadać z drutami w fotelu, ale na litość boską, zachodzenie w ciążę?

Psa niech sobie kupią, królika, kota, ale nie pakiet in vitro. Nie uwierzę, że można podejmować takie decyzje i ryzyko, z myślą o dzieciach. Zabawiła się ona w Pana Boga, fundując dzieciom stan zagrażający ich życiu – narodziny w 26 tc. to skrajne wcześniactwo. To niełatwa walka o życie i zdrowie dziecka, a co dopiero całej czwórki, której waga wynosiła w momencie narodzin od 655 do 960 gramów. Jeśli przeżyją, jeśli będą zdrowe, to czy będą miały normalne życie u boku mamy-babci? Ile wspólnego czasu im zostało, 10 – 20lat ??? Czy jako nastolatki nie będą zmuszone prowadzić tej kobiety przy balkoniku, lub co gorsza zmieniać jej pampersy, gdy zniedołężnieje? Czy dzieci zamiast wpadać z rodzinami na obiad do mamy, będą płakać nad jej trumną? Napiszę to krótko – dla mnie taka sytuacja to głupota i patologia!

Jeśli chodzi o in vitro, to tak potężnie odpowiedzialna decyzja, że jej podjęcie powinno być ostro określane i wspierane przez prawo. Własne sumienie, zasobne konto i fanaberia egoistki, jedynie w ułamku powinny wpływać na możliwość planowania przez kobiety powyżej 50 r.ż. potomstwa. Mam nadzieję, że taki przypadek nigdy nie stanie się uznawaną przez prawo i społeczeństwo normą!