Właściwie nie dziwię się, że król Jan III Sobieski upodobał sobie pałac w Wilanowie i przebywał tam chętniej niż w Zamku. Ja na jego miejscu też bym postawiła na siedzibę, którą otacza duży, piękny ogród. Co tam przy nim jakiś brukowany dziedziniec zamkowy.

Okolice wilanowskiego pałacu nawet dziś trudno określić inaczej niż jako słabo zaludnione. Nie żeby było tam całkowite pustkowie, nawet bloki są, ale wszystko to w pewnym oddaleniu od pałacu. Dla porównania warszawska Starówka jest tak gęsto usiana kamienicami, że nawet miejsca na trawniki nie ma.

Dziś Wilanów leży w granicach Warszawy, wiejskiego pochodzenia wyparł się już dawno. W zasadzie można powiedzieć, że zmieniło się wszystko poza pałacem w Wilanowie i sąsiadującym z nim kościołem. No jeszcze poczta wygląda dość staro. Ale myliłby się ten, kto by przypuszczał, że Wilanów to tylko nudne muzeum, gdzie lepiej nie zabierać dzieci. Tak na marginesie, dzieciaki lubią takie miejsca. Do dziś mam w oczach zachwyt Duśki na widok komnat Zamku Królewskiego w Warszawie.

Podobny błysk w jej oczach wywołały iluminacje świetlne wyświetlane na fasadzie wilanowskiego pałacu. Wiem, że to zabrzmi do bólu głupio, ale tego nie da się opisać, to trzeba zobaczyć. Jeśli macie blisko do Warszawy i trochę czasu, to jutro ostatnia okazja. Mappingi są wyświetlane tylko w soboty.

Nawet nie będę próbowała Wam tego opisywać, zerknijcie na film:

A teraz spróbujcie sobie to wyobrazić na żywo… Absolutnie wszystko co tam widać zostało wyczarowane światłem. Tak, ogień i  te spadające kawałki pałacu też 😉 I nie, nie jest to jedyny mapping jaki można zobaczyć, my załapaliśmy się jeszcze na Bajkę o królewskiej wydrze. Mamooo, tam są myszy!!! Nie myszy? Szczury? Naprawdę?! 

Ale to nie koniec atrakcji. Po obejrzeniu mappingu (jak ktoś wie skąd ta nazwa i co oznacza, to niech mnie oświeci) zwiedzający zapraszani są do Ogrodu Wyobraźni na przepiękny pokaz świateł do muzyki Arama Chaczaturiana, Piotra Czajkowskiego i Edwarda Griega. Tu na odmianę wszystkie dzieci stały z szeroko otwartymi buziami. Dla rodziców to bezcenne chwile 😉

A na koniec Magiczny Ogród Króla…  Mamoooo najpierw do ślimaka, a teraz do biedronki! Mamo to nie osa, to pszczoła przyleciała do tych kwiatów! Kwiatów… Te kwiaty miały po dwa metry jak nie więcej… Mamo wejdźmy do jednego, zobacz tu można! I do karety musimy pójść i jeszcze pod fontannę. Mamooo, ale jak do karety to do koni też!

Tak na marginesie, żeby mi ktoś nieścisłości nie zarzucił: fontanna i kareta z końmi znajdują się na Złotym Dziedzińcu

Powiem Wam, że gdyby nie pogoda, w gruncie rzeczy słabo sprzyjająca długiemu przebywaniu na powietrzu, byłabym gotowa zostać całą noc i cieszyć oczy tymi niezwykłymi cudami wyczarowanymi światłem. Niestety wystawa trwa tylko do 13 marca 🙁

Jeśli w tym momencie pomyśleliście: wszystko pięknie tylko do Warszawy daleko to mam dla Was dobrą wiadomość: tego typu pokazy organizowane są w całej Polsce. Trzeba tylko śledzić lokalne ogłoszenia, czytać plakaty, słuchać co mówi dziecko po powrocie z przedszkola lub szkoły…

zdjęcia: Mirella

Jedyną bezinteresowną pomoc, jaką możesz otrzymać, to od Pana Miecia spod monopola. Nie bądź naiwna, nie licz na innych, bo tylko nieliczne wyjątki pomogą ci z marszu i nie będą oczekiwały wdzięczności.

Ja pana Miecia specjalnie nie znam, taki sobie Pan Żul, całkiem nieszkodliwy, kulturalny jak na rasowego żula przystało. Pan Miecio wie, że nie dam mu zajarać peta, bo nie palę, wie również, że nie dam na flaszkę bo nie popieram alkoholowej miłości pana Miecia. I to dopiero jest złoty człowiek, ja taka “na nie” a pan Miecio wraz z panem Zenkiem pchali moje auto pod blokiem jak była potrzeba. Za nic, za uśmiech i dziękuję. A sąsiad spojrzał ze współczuciem, ale ani pół słówka szepnął, poszedł dalej. Wniosek? I im bardziej ludzie różnią się od panów Mietków, tym bardziej interesowni i mniej empatyczni się stają.

Bądź Zosią Samosią. Sama sobie sprzątaj to nie będziesz musiała się wkurzać i poprawiać. Zrobisz to szybciej, lepiej i bez smug ze źle wypłukanej szmaty. Nie, nie proś męża, żeby przykręcił jakąś śrubkę, naucz się obsługi śrubokręta, to przecież proste! A co do męża- pamiętasz taki żarcik?

– Kran cieknie, zrób coś! – mówi ona
– Wiem, nie musisz mi przypominać co pół roku – odpowiada on.
To się dzieje naprawdę!

Przyznam że jestem człowiekiem obowiązkowym i bezinteresownym, marzyłabym aby reszta świata też taka była, ale nie jest. Teraz to jest transakcja wiązana, zawsze coś za coś. Za darmo to można kopa w twarz dostać i się mocno rozczarować.
Od hasła “czy możesz” przechodzi się do opcji “a w zamian”, nie ma tak jak kiedyś – przynajmniej na wsiach – bywało, po prostu potrzebujesz pomocy i ktoś ci pomoże, ot tak i sam z siebie. Za dziękuję a nie “rozliczymy się później” lub “masz u mnie dług wdzięczności”. I te długi wdzięczności ciągną się jak papier toaletowy, szary, bury i ponury, bo stworzony z recyklingu wzniosłych chęci.

Tak, jestem Zosią Samosią. Nie proszę o pomoc, nie muszę więc słuchać wymówek i przyjmować do wiadomości oczekiwań. Jestem samodzielna na tyle ile mnie stać i nie wiszę na ramieniu innych, ani słodko ćwierkając im do ucha ani do znudzenia gdacząc “czy mógłbyś/mogłabyś?…”.
Dziękuję, co mogę, zrobię sama!

To, że ciąży towarzyszą różne rozterki i mniej lub bardziej poważne dolegliwości, wiemy bo o tym się mówi. To, że poród nie należy do przyjemnych przeżyć – delikatnie ujmując, też wiemy bo o tym również się mówi. Dlaczego więc trudy karmienia piersią owiane są taką tajemnicą? O tym, że boli i bywa ciężko raczej się nie mówi, a jeśli już to mało i po cichu.

Będąc w pierwszej ciąży dużo czytałam na temat jej przebiegu i rozwoju, szukałam informacji dotyczących porodu oraz macierzyństwa. Rozmawiałam z wieloma innymi mamami, wymieniając się doświadczeniami, dzięki czemu do przyjścia na świat syna i nowej roli jaka mnie czekała byłam przygotowana. Wiedziałam, że łatwo nie będzie, ale właśnie ta świadomość uchroniła mnie przed wielkim rozczarowaniem.

Żałuję, że przez tych dziewięć miesięcy nigdzie nie natknęłam się na temat karmienia piersią i nie mam tu na myśli „naukowych” artykułów prawiących o jego zaletach, bo tego akurat nie brakuje. Chodzi mi o prawdziwy obraz naturalnego karmienia, historie z życia wzięte opowiadające o tym, jak trudne i bolesne bywają początki tej przygody.

Pamiętam jak dziś moje zderzenie z rzeczywistością, kiedy okazało się, że to nie poród jest ostatnią przeszkodą i niejako cierpieniem na drodze prowadzącej do bycia szczęśliwą mamą ślicznego maluszka. Pamiętam jak bardzo byłam zdziwiona, rozczarowana i zła, że nikt mnie nie ostrzegł! Nikt mi nie powiedział, że pierwszy miesiąc będzie taki ciężki, okraszony łzami, a nie radością.

Przystawianie noworodka do piersi okazało się bowiem ciężkim zadaniem, bo nie wystarczy tylko wystawić cyca, wierząc że ten kilkudniowy okruszek sam sobie poradzi. Tego trzeba się nauczyć, a żeby się nauczyć trzeba wielu prób i błędów. Bólu i złości. A także niezwykłej siły by przetrwać i się nie poddać. By nie zwątpić, gdy dziecko się drze bo jest głodne, a mama nie potrafi go nakarmić, czytaj – poprawnie przystawić.

Poranione brodawki, pokryte strupami, zaciśnięte z bólu zęby, łzy mimowolnie spływające po policzku, zdenerwowane dziecko i partner, który chciałby pomóc, ale nie może. Do tego dochodzi podejrzenie niewystarczającej ilości pokarmu, a następnie jego nawał, pierwszy zastój mleka i zapalenie piersi, któremu towarzyszy taki ból, że nie można nawet ręką ruszyć. Pojawia się temperatura, dreszcze, a całe ciało oblewa straszliwy chłód. Pojawia się też krzyk bezsilności i chwila zwątpienia.

Ja tego doświadczyłam, dwa razy – przy pierwszym dziecku i przy drugim. Z tą małą różnicą, że za pierwszym razem nie byłam na to przygotowana, bo nikt mi nie powiedział, że tak może być, a mnie samej karmienie piersią kojarzyło się głównie z czymś pięknym i przyjemnym. I wcale nie twierdzę, że tak nie jest – generalnie jestem wielką fanką naturalnego karmienia, trzeba jednak mieć świadomość, że początki bywają naprawdę ciężkie i zanim zacznie się czerpać z tego jakąkolwiek radość, trzeba swoje przejść.

Dlatego zachęcam Was  drogie panie, rozmawiajcie o tym. Nie straszcie, lecz mówcie szczerze i otwarcie by młode mamy mogły się psychicznie przygotować na tę sytuację, a nierzadko nawet walkę.