Ponoć polskie panie domu są gospodarne, oszczędne, umieją z niczego zrobić pyszny obiad, wiedzą, gdzie kupować taniej i jak zrobić, żeby biednie wyglądało bogato. Tak, to ostatnie faktycznie mamy opanowane do perfekcji. Lata praktyki wielu pokoleń zrobiły swoje. Tylko ja się pytam, w imię czego? Jeśli jeszcze ta kobieta pracuje zawodowo, to się zwyczajnie zarżnie.

W Polsce mało to znaczy najniższa krajowa. Wszystko powyżej to już dużo. Taka mentalność panuje w wielu polskich domach. A ja się zastanawiam, kto tym ludziom wyprał mózgi. Jak czytam, że z pięciu tysięcy to można nie tylko rodzinę utrzymać, ale jeszcze zaoszczędzić, to zastanawiam się, gdzie ci ludzie mieszkają. Ponoć na Kresach Wschodnich rachunki za gaz i prąd to mniej niż 50 złotych. No to może tam i czynsze i jedzenie są tańsze? Ale umówmy się – wszyscy się na Kresy nie przeniesiemy.

Dużo czy mało zależy od tego, czego od życia oczekujemy. Czy dajemy sobie prawo do wygód, o luksusie nie wspominając, czy uważamy, że na to nie zasługujemy. No dobrze, nie mówię, że wszyscy mamy w pałacach mieszkać, bo to i ogrzać ciężko i sprzątania dużo. Ale czteroosobowa rodzina w dwóch, na kredyt kupionych, pokojach to jednak nie jest wygoda.

Ponoć na jedzenie wydajemy 40% dochodów. Biorąc pod uwagę, jak bardzo ostatnio podrożała żywność, nie boję się powiedzieć, że nawet połowę. No więc na życie czteroosobowej rodziny zostaje drugie dwa i pół tysiąca. Rachunki, opłaty, raty kredytu, środki czystości, ubrania… Oczywiście można nie włączać telewizora, siedzieć po ciemku, myć się szarym mydłem i kupować ubrania w szmateksach. Można. O ile to kwestia wyboru, nie finansów.

Pociąg czy własny samochód? O ile wybór podyktowany jest własnymi preferencjami to  wszystko w porządku. Gorzej, gdy dyktują go finanse. Niestety nie w każdej polskiej rodzinie są dwa samochody. Nawet jeden nierzadko jest luksusem.

Wegetacja to nie jest to samo co życie. Za pięć tysięcy da się przeżyć. Ale już rodzinny wypad do kina to co najmniej sto złotych a pewnie i więcej (bilety plus nieśmiertelny popcorn i cola), niedzielny obiad w restauracji, przynajmniej 150 pod warunkiem, że to będzie tania restauracja. W barze będzie jeszcze taniej, ale dlaczego to ma być bar? A dlaczego nie w domu? Bo fajnie czasem z tego domu wyjść. No i nie każda kobieta lubi w niedzielę „stać przy garach”, a ciągle jeszcze w narodzie pokutuje przekonanie, że to kobieta odpowiada za żywienie rodziny.

Jeśli w rodzinie, w której pracują dwie osoby, problemem jest własne wygodne mieszkanie, o domu już nie wspominam, to naprawdę nie jest dobrze. Oczywiście, że można sobie zaadaptować strych u rodziców, pod warunkiem, że się ich ma i że mają oni dom ze strychem. Jednak wiele osób skazanych jest na wynajem lub kredyt na trzydzieści lat. Te banki sprytnie to wymyśliły – praktycznie cały czas do emerytury spłacamy kredyt na mieszkanie. Gdyby zachciało nam się drugiego kredytu, na przykład na dobry samochód, pewnie nie dostaniemy, bo okaże się, że mamy za małą zdolność kredytową. No cóż, te firmy od chwilówek nieprzypadkowo wyrastają jak grzyby po deszczu. Dla niektórych to ostatnia deska ratunku w gardłowej sytuacji. Bo oczywiście oszczędności Polacy nie mają, bo niby skąd. Ile można odłożyć miesięcznie?

Dlaczego tak się upieram przy tych pięciu tysiącach? Bo ponoć dwa i pół to najczęściej otrzymywana przez Polaków pensja. Statystyczny on i statystyczna ona mają razem pięć. Aha, i to 500 na jedno dziecko, bo oczywiście dochody mają za duże, żeby dostać na dwoje. Ale to i tak kropla w morzu.

Da się przeżyć. Ale nie nazywajmy tego życiem. Niegdysiejsze hasło: „Ciesz się tym, co masz”, zakodowało nam się w głowach, genach i nie wiem czym jeszcze. I podświadomie niczego nie oczekujemy. Cieszymy się. I dobrze, bo trzeba umieć się cieszyć, nawet drobiazgami. Ale to nie znaczy, że nie można chcieć więcej. Przy czym to więcej to niekoniecznie własny jacht na Karaibach. To po prostu dom z ogródkiem, kupiony za gotówkę, samochód niekoniecznie pełnoletni, wakacje latem i zimą, markowe buty (ciuchy niekoniecznie, co kto lubi, ale dobrej jakości but to jest to), jedzenie takie, jak lubimy, a nie na jakie nas stać (homar zamiast mintaja, bo kto bogatemu zabroni?), wyposażenie domu według potrzeb i preferencji, a nie zasobności portfela – ot zwykłe rzeczy, niestety dla zwykłych śmiertelników nieosiągalne.

Ludzie, czy my naprawdę nie zasługujemy na więcej? Kto nam wmówił, że mamy żyć za minimum socjalne? Czy czasem nie ci sami ludzie, którzy na jeden obiad w restauracji wydają tyle, ile my mamy na życie na miesiąc?

Nie, nie namawiam do rewolucji i masowego rzucania pracy lub żądania podwyżek, każdy wie, na ile może sobie pozwolić. Ja tylko mówię, że między życiem a przeżyciem jest spora różnica. Nie dajmy sobie wmawiać, że to to samo.

Mieszkam przy lesie i uwielbiam spędzać w nim czas, obserwować zmienność przyrody i pozytywnie ładować wewnętrzne baterie. Do lasu często chodzimy całą rodziną, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Niestety, jak się ostatnio przekonałam, takie wędrówki to nie tylko przyjemność, ale i realne zagrożenie.

Od wiosny do października w lesie, na łąkach, ale i często w miejskich skwerach, ma miejsce wysyp kleszczy. Nie dziwi mnie to, a nawet przywykłam do tego, że z wielu spacerów przynosiłam na psie i na własnym ubraniu oraz wbitych w skórę niechcianych “obcych”. Mnie kleszcze kąsały kilkadziesiąt razy – chyba szczególnie im smakuję, moje dzieci na przestrzeni kilku lat ukąsiły pojedyncze sztuki. Za każdym razem od razu usuwałam dziada i odkażałam miejsce wbicia się pajęczaka. I tak było też w sierpniu, gdy mój najstarszy syn zauważył u siebie kleszcza. Kleszcz nie mógł być tam długo, bo spacer po lesie trwał ok 40 minut tego dnia, a po nim towarzystwo powędrowało pod prysznic. Wyciągnęłam pasożyta bez problemu i było po sprawie.

Minęły 4 tygodnie i moje dziecko przyszło do mnie, skarżąc się na siniaka na nodze, mimo że nie miał tego dnia żadnej kontuzji. Co prawda siniaki niespecjalnie mnie dziwią czy martwią, ale i tak obejrzałam to “nieszczęście”. I cieszę się, że Bartek wtedy przyszedł, bo to, co zobaczyłam nie było siniakiem, a rumieniem wędrującym, który “wyszedł” na skórze w miejscu ugryzienia równo cztery tygodnie po ukąszeniu! Wiedziałam, że pojawiła się borelioza i trzeba działać. Zapakowaliśmy młodego do auta i pojechaliśmy na nocną opiekę po antybiotyki i wskazówki co dalej. Lekarz potwierdził nasze przypuszczenia.

Po czterech tygodniach przyjmowania antybiotyku, czekamy na kontrolę w poradni chorób zakaźnych u dzieci w szpitalu na ul. Arkońskiej w Szczecinie. Niestety dotknął nas kulejący system, bo kontrola miała się odbyć po skończeniu antybiotyku, a tymczasem pani w rejestracji uświadomiła mi, że z braku terminów na ten rok, od listopada będą rejestrować dopiero na przyszły. Co teraz? Chyba będę szukać prywatnej opieki. I myślę, że nie przesadzam z działaniami, bo wbrew pozorom borelioza jest niebezpieczną chorobą, która po cichu sieje spustoszenie w organizmie.

Jak podaje portal medycynapraktyczna.pl “Borelioza jest chorobą wieloukładową, która może dawać objawy ze strony różnych narządów i tkanek: skóry, serca, stawów i układu nerwowego. Charakterystyczne dla boreliozy są takie objawy jak: rumień wędrujący, porażenie nerwu twarzowego, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, nabyte bloki serca, przewlekłe zapalenie stawów oraz korzeniowe zespoły bólowe. Natomiast objawy niecharakterystyczne, takie jak uczucie osłabienia i zmęczenia, pogorszenie pamięci, zaburzenia snu, trudności w koncentracji mogą wystąpić w przebiegu właściwie wszystkich chorób przewlekłych o różnorodnej przyczynie (…) Ich wystąpienie jest zbyt mało charakterystyczne, by na tej podstawie rozpoznać boreliozę.”

Nas zaalarmował właśnie rumień wędrujący, który nie pojawia się jednak we wszystkich przypadkach zakażenia. A jak wygląda taki rumień? Ma średnicę ponad 5 cm, ostre granice i stopniowo powiększa się, pozostawiając jasną skórę w środku i zaczerwienioną grudkę w miejscu ukąszenia przez kleszcza. Nawet nieleczony rumień wędrujący zanika samoistnie w ciągu 3-4 tygodni, co nie jest oznaką wyleczenia boreliozy. Stwierdzenie rumienia wymaga rozpoczęcia antybiotykoterapii.

źródło: medycynapraktyczna.pl

Skutki zaniechania leczenia lub nieświadomość zakażenia (gdy nie pojawia się rumień i osoba zakażona nie podejrzewa u siebie choroby) mogą być poważne:

• Powikłania neurologiczne:
  
  zapalenie opon mózgowych
  zapalenie mózgu
  niedomykalność szpary powiek
  porażenie nerwu twarzowego
  zapalenie nerwu wzrokowego
• Boreliozowe zapalenie stawów (najczęściej dotyka kolana, barki i stawy biodrowe) 
• Powikłania sercowe boreliozy:

         zapalenie osierdzia
         zapalenie wsierdzia
         boreliozowe zapalenie mięśnia sercowego
         kardiomiopatia rozstrzeniowa.

• Zmiany skórne – zanikowe zapalenie skóry kończyn, najczęściej występujące w miejscu wniknięcia zakażenia.

Boreliozę rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych – wyłącznie lub w połączeniu z dodatnimi wynikami badań serologicznych pod kątem swoistych przeciwciał. Borelioza jest chorobą w większości przypadków całkowicie uleczalną, pod warunkiem, że zostanie wcześnie zdiagnozowana.

A jak zabezpieczyć się przed ukąszeniem kleszcza, oraz co robić, gdy jednak ukąsi, dowiecie się z wpisu Basi -> Spotkanie z kleszczem – co robić? Wakacyjne S.O.S.

Podczas wybierania butów dla dzieci, często nieświadomie popełniamy wiele błędów. Niektóre z nich mogą mieć poważne konsekwencje zdrowotne, dlatego dziś podpowiadamy, jak nie kupować butów dziecku.

1. Za duże obuwie
Faktem jest, że dziecięca stopa rośnie w szybkim tempie, dlatego wielu rodziców wychodzi z mylnego przekonania, że gdy kupi dziecku większe buty, to dużej je ponosi. Jest to jakiś sposób na zaoszczędzenie, jednak konsekwencje tego mogą być bardzo przykre. Za duże buty wywołują dyskomfort, ponieważ dziecko ma problemy z prawidłowym stawianiem kroków. W efekcie wzrasta ryzyko upadków. Ze względu na luz w buciku dziecko może podświadomie “ratować się”, układając w nienaturalny sposób stopkę, np. wyginając paluszki, co może prowadzić do trwałych deformacji.

2. Za małe buty
Równie niebezpiecznie jest noszenie za ciasnych bucików. Za małe buty, nawet te delikatnie ściskające stopę, mogą powodować deformacje kości śródstopia, wrastanie paznokci, a także przyczynić się do powstawania w przyszłości haluksów. Dlatego do głównych zadań rodziców należy systematyczna kontrola obuwia dziecka, gdyż w bardzo krótkim czasie może się okazać, że buty są małe i zbyt ciasne.

3. Zbyt sztywne buty
Jeszcze do niedawno panowało przekonanie, że pierwsze buty dla dziecka powinny posiadać sztywną podeszwę oraz zapięcie w kostce tak, by mogły wspomagać stawianie pierwszych kroków. Nic bardziej mylnego. Takie obuwie znacząco ogranicza dziecku swobodę ruchów, gdyż nie daje możliwości swobodnego poruszania. Kupując dziecku takie buty, sprawimy, że będzie ono nienaturalnie chodziło. Najbezpieczniejszym wyborem będzie obuwie z elastyczną podeszwą.

3. Kupowanie butów skóropodobnych
Obuwie dziecięce powinno być wykonane z materiałów naturalnych. Nie powinno się dzieciom kupować butów skóropodobnych, o złych właściwościach higienicznych. Buty muszą łatwo dopasować się do kształtów i wymiarów stopy, dobrze pochłaniać pot i przepuszczać powietrze. Materiał, który nie pozwala stopom oddychać, zwiększa prawdopodobieństwo dyskomfortu i rozwoju drobnoustrojów, które mogą wywoływać choroby skóry. Najlepsze obuwie dla dziecięcych stópek to buty skórzane.

4. Buty po starszym rodzeństwie
Stópki dziecięce, tak samo jak stopy dorosłych, różnią się od siebie. Każdy stawia stopę w inny sposób i inaczej odkształca buta. Gdy kupujemy nowe buty, są one w pełni “gotowe”, by przystosować się do stópki dziecka. Natomiast dziecko noszące obuwie po starszym bracie może mieć tendencje do wykrzywiania stopy w sposób, w jaki jest wyprofilowany bucik. Istnieje też duże ryzyko, że w używanych butach dziecko odziedziczy nieprawidłowe nawyki – maluch nie będzie naturalnie rozwijał swojego sposobu stawiania stóp, tylko będzie dostosowywał się do swojego poprzednika. W tym wypadku znacznie ma również aspekt higieniczny – każdy z nas ma inną florę bakteryjną, dlatego poprzez zakładanie czyichś butów można nabawić się grzybicy.

5. Kierowanie się wyłącznie wyglądem
Bardzo często kierujemy się tylko i wyłącznie wyglądem obuwia. Niestety, w przypadku bucików dla dzieci takie zachowanie może mieć opłakane skutki. Nie każdy ładny but jest zdrowy dla dziecięcej stopy. Wybierając obuwie dziecięce, w pierwszej kolejności należy patrzeć na kwestie rozwojowe i zdrowotne.

Jak mierzyć stopy dziecięce?
Aby prawidłowo dobrać rozmiar butów dziecięcych, pierw należy dokładnie zmierzyć stopy maluszka. W tym celu można posłużyć się miarką krawiecką lub zmierzyć długość stopy, obrysowując jej kontur na kartce papieru. Rozmiar stópki dziecięcej mierzy się od czubka najdłuższego palca do końca pięty.

Wzrost stópek dziecięcych odbywa się bardzo szybko, dlatego należy co 3 miesiące kontrolować, o ile zmieniła się ich długość. Wybierając buty dla dziecka, należy pamiętać, by były one około 7-9 mm dłuższe od stopy, ponieważ w trakcie chodzenia stopy przesuwają się do przodu.

Stopa dziecka jest bardzo delikatna i szczególnie wrażliwa na niedostosowane do niej obuwie. Im dziecko jest młodsze, tym ważniejsze jest, aby buciki były dobrze dopasowane i wyprofilowane. Źle dopasowane buty mogą być przyczyną wielu zniekształceń, deformacji i dolegliwości stóp w późniejszym wieku.

Artykuł został przygotowany przez Sklep O La La z odzieżą niemowlęcą i dziecięcą.