Media społecznościowe i nastolatki to niemal to samo. Jednak w tej pozornie niewinnej rozrywce, jaką jest przeglądanie TikToka, Facebooka, Instagrama, Pinteresta czy kilku innych, też kryją się zagrożenia. Dodajmy do tego wszelakie komunikatory i mamy prostą drogę do uzależnienia.

Po czym poznać, że nastolatek jest uzależniony od mediów społecznościowych?

Z mediów społecznościowych korzystają dziś niemal wszyscy, co wcale nie oznacza, że każdy nastolatek jest uzależniony. Jest jednak kilka sygnałów, które powinny obudzić w rodzicach czujność:

• Nastolatek spędza dużo czasu z telefonem w dłoni, praktycznie bez przerwy coś pisze albo scrolluje, zaniedbując przy tym inne przypisane mu obowiązki.
• Młody człowiek praktycznie nie funkcjonuje w realu, nie spotyka się z przyjaciółmi, nie rozmawia z nimi przez telefon, całą aktywność przenosząc do mediów społecznościowych.
• Pojawia się rozchwianie emocjonalne, nerwowość, problemy ze zdrowiem psychicznym. Wbrew pozorom długotrwałe przebywanie w internecie, choćby na niewinnym komunikatorze, źle wpływa na system nerwowy.
• Wyniki w nauce wyraźnie pikują w dół, zaczynają się problemy z koncentracją, pamięcią, skupieniem uwagi na jednej czynności.
• Nastolatek nie potrafi, mimo prób, skutecznie kontrolować czasu spędzanego w mediach społecznościowych i reaguje niczym pies Pawłowa na każdy dźwięk telefonu.

Jeśli zauważysz te oznaki lub obawy dotyczące uzależnienia od mediów społecznościowych u nastolatka, warto skonsultować się z profesjonalistą, takim jak psycholog czy terapeuta, który może pomóc w zrozumieniu i rozwiązaniu problemu.

Co robić, gdy nastolatek jest uzależniony od mediów społecznościowych?

Uzależnienie od mediów społecznościowych to nie rowerek biegowy, z tego się nie wyrasta. Jeśli nastolatek ma problem, z którego może nawet nie do końca zdaje sobie sprawę, potrzebuje pomocy rodziców. Sytuacja wymaga dużej delikatności, bo to w końcu nastolatek: nie można mu tak po prostu zabronić korzystania z social mediów. Co w takim razie robić?

• Wspólne ustalenie priorytetów to podstawa wszelkich działań. Tylko nieliczni nastolatkowie potrafią się całkowicie odciąć od mediów społecznościowych. Z większością jednak trzeba będzie pójść na kompromis, który ograniczy czas spędzony z telefonem w dłoni.
• Zorganizowanie przestrzeni na spotkania z przyjaciółmi poza internetem. Niegdyś podwórka tętniły życiem, dziś młodzież ma problem ze spotkaniem się w kilka osób w jednym miejscu. To znak czasów, ale też i sygnał dla rodziców, że potrzebna jest interwencja.
• Znalezienie zajęć pozalekcyjnych i aktywności sportowych, które w naturalny sposób odetną dziecko od internetu. Być może w nastolatku drzemie ukryty talent i tylko czeka na ujawnienie się? Do wyboru jest bardzo wiele opcji, od sportu, poprzez zajęcia w domach kultury aż do różnego rodzaju wolontariatów.
• Rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa, ale nie ta polegająca na pouczaniu i „rodzicielskim truciu”. Nastolatek to już nie dziecko, ale coraz bardziej pełnoprawny partner do rozmowy, który zasługuje na szacunek we wzajemnych kontaktach. Przydadzą się też empatia i cierpliwość, wychodzenie z uzależnienia to powolny proces.
• Jeśli „domowe” sposoby nie działają, trzeba poprosić o pomoc psychologa lub terapeutę.

Czym grozi uzależnienie od mediów społecznościowych?

A czy w ogóle jest o co bić pianę? W końcu co złego może być w przesiadywaniu na „Fejsie”? Okazuje się, że problem jest o wiele bardziej złożony, a skutki uzależnienia od mediów społecznościowych mogą być bardzo różne:

• Lęki, depresje, poczucie izolacji społecznej, zwiększony poziom stresu – tak działa na nastolatki nadmiar „sosziali”. Wraz z tymi skutkami idzie obniżone poczucie własnej wartości.
• Spadek wyników w nauce wywołany uzależnieniem od mediów społecznościowych może powodować tzw. efekt motyla – uzależniony od scrollowania shortsów nastolatek nie przygotuje się należycie do egzaminu ósmoklasisty, nie dostanie do wymarzonego dobrego liceum, studia też staną pod znakiem zapytania.
• Utrata kontroli nad czasem i umiejętności zarządzania nim. „Chwila” czy „zaraz” trwają coraz dłużej, na listę niewykonanych obowiązków wciąż trafiają nowe punkty, pojawia się uczucie braku sprawczości i zagubienia. Mało który nastolatek będzie w stanie sam sobie z tym poradzić.
• Osłabiona kondycja i sprawność fizyczna to także pokłosie uzależnienia od mediów społecznościowych. Dalsze skutki to otyłość i wady postawy. Do tego dochodzą problemy ze wzrokiem oraz ze snem.
• Im więcej przebywania w internecie, tym większe zagrożenie trollingiem, stalkingiem, cyberprzemocą, oszustwami, wyłudzeniami, kradzieżą danych. Rośnie też podatność na rozmaite challenge, niektóre są bardzo niebezpieczne.

Nie dajcie się więc zwieść, kiedy dziecko mówi: „Co za różnica, czy rozmawiamy, czy piszemy ze sobą?”. Różnica jest, i to naprawdę duża.

Krochmal do kąpieli dla dziecka to jedna z babcinych metod pielęgnacji najmłodszych. Mimo dostępu do szerokiej gamy wyspecjalizowanych kosmetyków wciąż sięgamy po tradycyjne sposoby. Kąpiel w krochmalu jest jednym z tych, które pozwalają zadbać naturalnie i łagodnie o skórę dziecka. Czym jest krochmal do kąpieli dla dziecka?

Czym jest krochmal do kąpieli dla dziecka?

Krochmal powstaje z połączenia wody oraz skrobi ziemniaczanej. Tak, ten sam sposób zapewne kojarzony jest z praniem pościeli, choć obecnie mało kto krochmali pościel, za to kąpiel w krochmalu wraca do łask. 

Przygotowanie krochmalu jest proste — wystarczy rozpuścić mąkę ziemniaczaną w wodzie i dodać ją do wrzątku, mieszając. W efekcie tworzy się gęsta zawiesina, którą następnie przelewa się do wanienki przygotowanej dla dziecka. 

Jak krok po kroku przygotować krochmal do kąpieli dla dziecka?

Składniki: 

• 1 łyżka stołowa mąki ziemniaczanej;
• 1 litr wody + 1 szklanka do rozmieszania mąki.

Przygotowanie krochmalu:

• Mąkę rozpuść w szklance zimnej wody i przelej do wrzącej wody. Mieszaj energicznie, aby nie utworzyły się grudki. Krochmal jest gotowy, gdy przypomina dość gęsty, białawy kisiel. Powstałą zawiesinę wlej do wanienki z ciepłą wodą i wymieszaj. Gdy woda będzie miała właściwą temperaturę, umyj w niej dziecko. Ciało malucha powinno być z niej zanurzone, by krochmal mógł zadziałać. Na koniec nie spłukuj skóry malucha. Po kąpieli owiń go w ciepły ręcznik, delikatnie osusz skórę i ubierz. W krochmalu można kąpać nawet noworodki.  

Kąpiel w krochmalu dla dziecka — kiedy należy ją stosować?

Kąpiel w krochmalu zostawia na skórze dziecka warstwę ochronną, która łagodzi istniejące podrażnienia. Sprawdzi się, gdy pod pieluszką pojawiła się zaczerwieniona, zaogniona skóra. Krochmal jest dobrym rozwiązaniem w przypadku potówek, alergicznej wysypki, atopowego zapalenia skóry lub powstałych otarć. Taka kąpiel zmniejsza stan zapalny, łagodzi uczucie pieczenia i świądu, przynosząc ukojenie dziecku. Można przemywać nasączonym nim płatkiem kosmetycznym buzię malucha, u którego pojawił się trądzik niemowlęcy. Kąpiel w krochmalu dla dziecka

Źródło zdjęcia: Vitolda Klein/Unsplash

W polskim prawodawstwie pojęcie całkowitej niezdolności do pracy związane jest z kwestią wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności lub wydania orzeczenia do celów ustalenia prawa do renty przez lekarza orzecznika, stwierdzającego taką niezdolność. 

Całkowita niezdolność do pracy a podjęcie zatrudnienia

Wydanie orzeczenia stwierdzającego całkowitą niezdolność do pracy nie jest związane z orzeczeniem zakazu pracy. Wręcz przeciwnie polskie prawo pracy stoi na straży zasady niedyskryminowania w zatrudnieniu, wskazując niepełnosprawność jako jedną z przyczyn dyskryminacyjnych, powołać należy tutaj § 1 art. 18.3.a, zgodnie z którym, Pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek,  niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Zatem otrzymując wynik badania lekarza orzecznika, iż osoba została uznana za „całkowicie niezdolną do pracy” nie oznacza braku możliwości podęcia pracy a jedynie wskazuje do jakiej grupy niepełnosprawności należy zaliczyć daną osobę.

Zaliczenie osoby do jednej z trzech grup niepełnosprawności pozwala na zastosowanie wielu ulg i przywilejów w pracy wynikających z przepisów prawa.

Doskonale wie o tym długo działająca na Polskim rynku pracy firma BPO Network. BPO Network to firma specjalizująca się w wyszukiwaniu wykwalifikowanych pracowników z niepełnosprawnościami. Firma działa w oparciu o najwyższe standardy etyczne i doskonale rozumie przepisy prawa i regulacje związane z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych. Proces rekrutacji BPO Network ma na celu identyfikację odpowiednich kandydatów dla swoich klientów, a firma zapewnia stałe wsparcie w celu zapewnienia udanych praktyk zawodowych. Współpracując z BPO Network, firmy mogą uzyskać dostęp do zróżnicowanej puli talentów, które mogą wnieść unikalne perspektywy i umiejętności do ich pracowników.

Obowiązek przystosowania miejsca pracy do potrzeb osoby z niepełnosprawnością

Zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie wyklucza możliwości zatrudnienia u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej. Zgodnie z art. 4 ust.4 Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. 1997, Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności osoby, (…)nie wyklucza możliwości zatrudnienia tej osoby u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej, w przypadkach: przystosowania przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby z niepełnosprawnością; zatrudnienia w formie telepracy.

Konieczne będzie jednak w takim przypadku przystosowanie stanowiska pracy osoby do potrzeb wynikających z rodzaju niepełnosprawności. Ponadto, do dnia 30 marca 2010 r., istniał obowiązek uzyskania pozytywnej opinii Państwowej Inspekcji Pracy o przystosowaniu przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby z niepełnosprawnością. Wiązało się to z koniecznością każdorazowego powiadamiania właściwego miejscowo Inspektoratu Pracy, w celu przeprowadzenia „odbioru technicznego” przystosowania konkretnego stanowiska pracy. Mimo zniesienia tego obowiązku, pracodawcy nie powinni lekceważyć nałożonych na nich obowiązków, gdyż zgodnie z art. 4 ust. 6 Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób z niepełnosprawnościami (Dz.U. 1997, Nr 123, poz. 776 z późn. zm.)  Państwowa Inspekcja Pracy może przeprowadzić kontrolę w zakresie dostosowania stanowisk pracy do potrzeb osób z niepełnosprawnościami.

Przystosowanie miejsca pracy dotyczy zarówno przestrzeni, w której pracuje osoba z niepełnosprawnością, ale także pomieszczeń higienicznych, socjalnobytowych i ciągów komunikacyjnych.

Czas pracy oraz wymiar urlopu wypoczynkowego osoby z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności

Osoby ze umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności korzystają ze skróconego 7-godzinnego dnia pracy i 35-godzinnego tygodnia pracy.

Osoba z niepełnosprawnością nie może być również zatrudniana w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej, z wyjątkiem osoby zatrudnionej przy pilnowaniu i osoby, której – na jej wniosek – lekarz prowadzący badania profilaktyczne wyrazi na to zgodę. Osoba z niepełnosprawnością ma prawo do dodatkowej 15-minutowej przerwy w pracy na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek. Przerwa ta wliczana jest do czasu pracy. Łącznie osoba ze stopniem niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym lub znacznym pracując na umowę o pracę w wymiarze powyżej 6 h dziennie ma 30 minut płatnej przerwy w ciągu godzin pracy.

Osoba z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności również ma prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym, jednakże prawo do pierwszego takiego urlopu osoba ta nabywa po przepracowaniu 1 roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności, tj., po przepracowaniu roku u jakiegokolwiek pracodawcy, któremu zostało przedstawione orzeczenie o niepełnosprawności  osobie takiej, należy się u każdego pracodawcy prawo do urlopu dodatkowego. Powyższy urlop nie przysługuje jednak w sytuacji, gdy osoba z niepełnosprawnością jest uprawniona do urlopu wypoczynkowego w wymiarze przekraczającym 26 dni roboczych lub urlopu dodatkowego na podstawie odrębnych przepisów. Jeśli jednak urlop dodatkowy jest krótszy niż 10 dni roboczych, osobie z niepełnosprawnością przysługuje urlop rehabilitacyjny.

Osoba o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ma prawo także do zwolnienia od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia: w wymiarze do 21 dni roboczych w celu uczestniczenia w turnusie rehabilitacyjnym, nie częściej niż raz w roku; w celu wykonania badań specjalistycznych, zabiegów leczniczych lub usprawniających, a także w celu uzyskania zaopatrzenia ortopedycznego lub jego naprawy, jeżeli czynności te nie mogą być wykonane poza godzinami pracy.

Źródło wpisu: informacja prasowa

Obraz Steve Buissinne z Pixabay