Świeża bułka ślimak z masłem, domowe powidła i kakao – to smak i zapach mojego dzieciństwa.

Moja Babcia szła codziennie rano do kościoła a wracając kupowała mi w piekarni świeżą bułeczkę, opalała nad palnikiem i taką cieplutką smarowała masłem i domowymi powidłami węgierkowymi. Do tego robiła mi kakao, ale nie takie rozpuszczalne tylko prawdziwe gotowane na mleku… Pycha!

Moje dzieci też lubią takie domowe powidła dlatego smażę je pieczołowicie i pakuję do słoiczków, żeby potem i oni mieli co wspominać swoim dzieciom 😉

Przepis jest prosty choć,przygotowanie trochę czasu zajmuje. Na szczęście powidła w zasadzie robią się same, wiec można się nimi zajmować “przy okazji” robienia czegoś innego.
Pyszne, słodkie i 100% naturalne!!!

Przygotuj:
śliwki węgierki – miękkie, dojrzałe, najlepiej te lekko marszczące się, będą słodkie więc dadzą dużo słodyczy powidłom

Wykonanie:

1. Śliwki myję i pozbawiam pestek i ogonków.
2. Wrzucam śliwki do garnka/rondla z grubszym dnem. Ja używam woka z powłoką ceramiczną, bo w nim najwygodniej mi się smaży, miesza i co najważniejsze nie przypalają się.
3. Na początek smażę na bardzo gorącym palniku około 30-40 minut od czasu do czasu mieszając.
4. Zmniejszam ogień i smażę nadal, mieszając co 8-10 minut, najlepiej łyżką z płaską końcówką, żeby dobrze zbierać wszystko z dna.
5. Po około 4-5 godzinach uzyskuję gęstą mocno zredukowaną masę, niezwykle aromatyczną. W tym momencie jeśli w powidłach są duże kawałki a Tobie lub dzieciom to przeszkadza, możesz “potraktować” całość blenderem, żeby uzyskać gładszą masę.
6. Taką gorącą masę wkładam do wypieczonych w piekarniku, gorących słoików i zamykam. Tym sposobem nie muszę już dodatkowo pasteryzować, odwracać do góry dnem itp. Po prostu odkładam w chłodne miejsce i czekają na swoją kolej 🙂

Zaglądnij jeszcze tutaj => KLIK <= żeby poznać inne wariacje na temat powideł śliwkowych 🙂

Zdjęcia Paulina Garbień

Należę do tej niemałej grupy osób, których Bridget Jones jest „starą dobrą znajomą”, więc szłam do kina z dużymi oczekiwaniami. Jednocześnie nie miałam wątpliwości, że będę się doskonale bawiła i … nie rozczarowałam się!

Z czystym sumieniem mogę podzielić się z Wami przepisem na udany wieczór – idźcie za moim przykładem i wybierzcie się z przyjaciółkami do kina na babskie spotkanie, albo równie dobrze możecie zabrać tam też swoich facetów. Wczoraj sala kinowa była pełna, przekrój wieku bardzo szeroki, choć można było jednak zauważyć przewagę płci pięknej. Wręcz chóralnie ryczano ze śmiechu i pewnie nie byłam sama, której zdarzyło się chlipnąć ze wzruszenia.

Renee Zellweger sprostała roli 43-letniej Bridget – zdecydowanie starsza, ale też szczuplejsza, wciąż z nieciekawą fryzurą, rumieńcami, ze swoją towarzyską nieporadnością, za to względnie ustabilizowanym życiem zawodowym wkracza na naszych oczach 😉 w zupełnie nowy etap swojego życia. Zachodzi w nieplanowaną i niespodziewaną ciążę stając się „geriatryczną pierworódką”, która na dodatek nie wie, kto jest ojcem jej dziecka. Jednym zdaniem: „Czas przestać popełniać stare błędy i zacząć popełniać nowe!”.

Wielbicielki Marka Darcy’iego uosobienia brytyjskich cnót  – nie będą rozczarowane, bo Colin Firth znów pojawia się na ekranie. Refleksyjny może okazać się jedynie fakt, że i dla niego czas nie zatrzymał się w miejscu i facet najzwyczajniej w świecie się postarzał. Drugim mężczyzną w życiu bohaterki jest tym razem Jack Qwant – bogaty zabawny Amerykanin, którego gra Patrick Dempsey, znany z serialu „Chirurdzy”. No i który z nich jest biologicznym ojcem i za kogo trzymać kciuki w konkursie na tę – przesądzoną od momentu poczęcia – rolę?

Muszę też wspomnieć o kapitalnej pani ginekolog granej przez Emmę Thompson, która scenami z jej udziałem dostarczyła widzom sporo śmiechu.

Uważam, że nie powinnam się w ogóle rozpisywać, by nie zdradzić za wiele fabuły. Gwiazdorska obsada, błyskotliwe dialogi, poczucie humoru w najlepszym stylu i porywająca muzyka – prawdziwa uczta dla fanów Bridget, która nie ma nic wspólnego z odgrzewanym kotletem. Jest zabawnie i smacznie! Jeśli jednak należycie do młodszego pokolenia i dotąd nie poznałyście najsłynniejszej filmowej singielki, nadróbcie zaległości z historii albo zacznijcie od tyłu – jestem pewna, że też będziecie się doskonale bawić.

Już niebawem na świat przyjdzie moje trzecie dziecko. W związku z tym zmuszona byłam zrobić rekonesans, jakich rzeczy jeszcze dla małego potrzebuję. Byłam pewna, że z głowy będę miała większość wydatków, w tym największy – zakup wózka.

Niestety okazało się, że bryka po moich starszych synach, która dodatkowo woziła również dziecko mojej siostry, wymaga rozpaczliwego ratunku. Niesprawne koło do wymiany, zepsuty hamulec, obdarty pałąk w spacerówce oraz wyściółka spacerówki do wymiany. Napisałam do producenta wózka z zapytaniem, ile będzie kosztowała wymiana koła. Koszt mnie powalił – 200 zł za komplet kół, bo pojedynczych nie sprzedają. Dodatkowe 150 za pozostałe rzeczy nie licząc naprawy hamulca. Wniosek był prosty i bardzo bolesny – nie opłaca mi się inwestować w siedmioletni wózek, choćby nie wiem jak pięknie wyglądał.

Rozpoczęła się zabawa w szukanie nowego wózka dla Aleksa. Wybór wcale nie najłatwiejszy, tym bardziej, że ograniczony finansowo. Ze zgrozą odkryłam, że te wszystkie nowoczesne wózki z super funkcjami, mają różne “niedobory”.  

Na przykład, kubełkowe siedziska są w wielu przypadkach strasznie płytkie i krótkie, co potwierdzają opinie innych mam w internecie. Wystarczają dziecku tak do półtorej roku, a ja w swoim wózku woziłam dzieciaki aż do 3 roku życia!  Tak więc zaczęłam się przyglądać baczniej rożnym modelom, oko zawieszając szczególnie na Symbio Graco i Safety 1st Roadmaster (póki co mój faworyt).

Pewnym kłopotem są także koła piankowe, które wolałam ze względu na problemy z przebitymi dętkami w poprzednim dyliżansie. Okazuje się, że piankowe, mimo iż bardziej trwałe, nie radzą sobie dobrze na śniegu jak właśnie gumowe. To problem, ponieważ ja z moimi chłopakami i z psem często jeździłam na spacery do lasu. Małe, typowo miejskie koła odpadają, podobnie jak mały kosz na zakupy, który jest przekleństwem większości nowoczesnych  wózków.

Problemem może być kiepska amortyzacja piankowych kół. Nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać, czytając mnóstwo opinii, że szczególnie Symbio Graco jest wyjątkowo hałaśliwy. W kilku modelach w spacerówkach piękne, kubełkowe siedziska nie rozkładają się, trzeba przechylać całe siedzisko, by dziecko mogło spać z nóżkami wyżej. A jeśli się rozkładają, to są modele wózków bez regulacji położenia podnóżka, jak np. Safety 1st Kokoon – ależ mi się on podoba(ł)!

Zazwyczaj budki przy kubełkowych siedziskach są dość płytkie i nie osłaniają dobrze dziecka przed wiatrem czy słońcem. Na szczęście można kupić parasolkę i mieć ten problem z głowy. Wielką zaletą są super lekkie aluminiowe ramy, które jednak wyglądają na bardzo delikatne. Szczerze mówiąc, to te wózki wyglądają jakby miały połamać się przy pierwszym lepszym krawężniku, a co dopiero mówić o leśnych wertepach.  

Po dłuższych poszukiwaniach nasuwa się smutna konkluzja. Kiedyś wózki były bardziej toporne i ciężkie, ale duże i wygodne dla dziecka. Natomiast bajeczne, współczesne miejskie wózki projektowane są chyba bardziej dla wyglądu niż funkcjonalności i super wygody dla malucha.
I jak tu dokonać najlepszego wyboru?