Mam na imię Joanna*, lat trochę ponad 30, córkę nastolatkę, od kilkunastu lat jestem zarażona wirusem HIV, od 7 lat jestem tego świadoma.
1 grudnia – światowy dzień walki z AIDS. Dla większości to tylko hasło, kilka pogadanek na ten temat w TV, wspomnienia tych co zmarli na AIDS, trochę pustych słów i obowiązkowa czerwona wstążeczka. Pamiętam, jak kiedyś słuchałam pogadanek, oglądałam reportaże i nigdy nie pomyślałam, że ten dzień może być moim dniem.
Pewnego ponurego listopadowego dnia trafiłam do szpitala zakaźnego z podejrzeniem zapalenia opon mózgowych. Szpital zakaźny, przynajmniej ten do którego trafiłam, robi wszystkim pacjentom badania w kierunku HIV i żółtaczki, nawet gdy leczą coś innego, takie zwykłe rutynowe działanie.
Do szpitala trafiłam w piątek, w poniedziałek mnie przenieśli na inny oddział, oni już znali wyniki, ja jeszcze nie. Nikt mi nic nie mówił, byłam w strasznym stanie, traciłam świadomość, mowa zmieniała się w bełkot, potwornie bolała mnie głowa. Każdy kto przeżył rezonans magnetyczny wie, że to badanie polega na generowaniu dźwięków o różnej częstotliwości. Połączenie tego piszczenia i stukania z leżeniem w tubie, która kojarzy się dość mocno z trumną, i potwornym bólem głowy, było koszmarem. W rezonansie nie wolno się ruszać, leżałam i łzy mi leciały, przez całe badanie, które trwało wieki, towarzyszyła mi tylko jedna myśl: wytrzymam dla córeczki. Płakałam z bólu, ale trzymałam się tej jednej myśli. Powiem Wam, że ból przy porodzie to nic w porównaniu z 20 minutowym pukaniem, piszczeniem, zgrzytaniem prosto w głowę, kiedy ból i tak sam w sobie jest wyjątkowo silny. Przeżyłam rezonans, w szpitalu podawali mi różne leki, nawet nie chciałam wiedzieć jakie i po co. Ktoś kiedyś powiedział, że jak pacjent chce żyć to i medycyna jest bezsilna, a ja chciałam żyć, jak nigdy wcześniej.
Po tygodniu leczenia nadal nie znałam powodu przyjęcia do szpitala, ale bardzo pragnęłam już wrócić do dziecka. Ciągle słyszałam, że jeszcze trzeba zrobić jakieś badania. Teraz wiem, że musieli potwierdzić zakażenie HIV kolejnym badaniem, zanim mnie o tym poinformują, mimo tego, że pierwsze badanie wyszło pozytywne, a objawy wskazywały na zaawansowany AIDS. Czułam się już świetnie, tak mi się wydawało, jedyne o czym myślałam to wyjście ze szpitala, ponieważ bardzo tęskniłam za córeczką. To że nadal byłam bliżej śmierci niż życia, nie docierało do mnie. Jakoś przegapiłam to, że przesypiam większość doby, te kilkanaście kroplówek dziennie i parę drobniejszych rzeczy. Nie prosiłam o przyprowadzanie dziecka, przecież oddział zakaźny to nie miejsce dla kilkulatki. Dzień czy dwa później mój lekarz prowadzący, a właściwie mój anioł, poinformował mnie, że zna przyczynę, dla której mnie trzymają. To były najstraszniejsze słowa jakie kiedykolwiek usłyszałam. Nie, nie diagnoza, tylko to co padło po diagnozie: musimy przebadać córkę.
Mogłam swojemu malutkiemu dziecku wyrządzić krzywdę na całe życie, co z tego że nieświadomie? Przecież badania na HIV są anonimowe i bezpłatne, (w każdym województwie znajduje się Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny (PKD), w którym można wykonać test w kierunku HIV anonimowo i bezpłatnie, jeżeli chcemy je zrobić w innym miejscu musimy sprawdzić jakie zasady obowiązują.) mogłam w ciąży je zrobić. Tylko po co? Przecież nie byłam w tzw. grupie ryzyka.
Wyobraźcie sobie moje myśli i tę straszną, w tamtym momencie świadomość, że dwa lata karmiłam piersią. Następnego dnia pobrali krew mojej córeczce, powiedzieli, że wyniki będą dzień później w okolicy obiadu. Bałam się, bardzo się bałam. Lekarze mnie pocieszali, że skoro poród był szybki i bez kleszczy, czy próżnociągu, a córka nie jest chorowita to najprawdopodobniej będzie zdrowa. No właśnie, najprawdopodobniej, i nikt mi jednak nie potrafił powiedzieć na pewno.
Nadszedł dzień, w którym miałam poznać wyniki, była godzina 7 rano, do obiadu jeszcze tyle czasu… Pewnie każdy zna to uczucie kiedy czeka się na ważną informację. Każda sekunda wydaje się wiecznością. Była to gra o bardzo wysoką stawkę, życie mojego największego skarbu. Czas, który minął od informacji o tym, że mam pełnoobjawowe AIDS do momentu kiedy dostałam wyniki córki był przepełniony łzami rozpaczy i nadzieją. Wtedy się dowiedziałam co znaczy lekarz z powołania, który mimo lat pracy nie dał się znieczulicy. Mój lekarz prowadzący po przyjeździe na teren szpitala najpierw poszedł do laboratorium, następnie do mnie. Nie zdążył się nawet rozebrać, przybiegł do mnie na salę z informacją, że córka jest zdrowa, a wyniki na papierze dostanę koło południa. Faktem jest, że po drodze minął pokój lekarzy, że mógł się rozebrać, mógł nawet czekać, aż na oddział przyjdą wyniki, ale tego nie zrobił. Za to będę mu wdzięczna do końca życia.
Po łzach rozpaczy, płakałam ze szczęścia, potem przyszły chwile refleksji, co dalej. Przecież ja jestem chora, wtedy nawet nie dopuszczałam do siebie myśli o śmierci, nie brałam takiej opcji pod uwagę. Wiedziałam, że będę żyć. Pytanie brzmiało: jak żyć, żeby córka pozostała zdrowa?
Wiedziałam jak można się zarazić, wiedziałam też jak nie można. To wszystko wiedziałam teoretycznie, ale wiecie co? Panika i strach wyłączają myślenie. Przestałam jeść razem z dzieckiem z jednego talerza, nie pozwalałam spróbować nadgryzionej kanapki, czy napić się z mojego kubka. Wannę po sobie dezynfekowałam, generalnie zachowywałam się jak detektyw Monk (słynny bohater serialu, pedant cierpiący na mysofobię). Około roku zajęło mi oswojenie się z myślą, że tak już zawsze będzie. Do końca życia jestem skazana na połykanie koszmarnej ilości tabletek, wtedy to było 6 rano i 6 wieczorem.
Jak już się pogodziłam z myślą, że inaczej nie będzie, zaczął mi wracać rozsądek. Skoro dziecko nie zaraziło się, jedząc ze mną tymi samymi sztućcami przez tyle lat, a specjaliści mówią, że tak się nie zarazi to może czas zacząć żyć jak dawniej. Powrót do normalności zajął mi trochę czasu, teraz poza tym, że codziennie wieczorem muszę wziąć 3 tabletki i raz na trzy miesiące stawić się w poradni po leki, to moje życie szczególnie nie różni się od Waszego. Może o tyle, że lekarze zmuszają mnie do regularnych badań, na które ciężko namówić zabiegane matki. Stosując odrobinę zdrowego rozsądku nie mam szans narazić domowników na zakażenie. HIV nie przenosi się na basenie to i w wannie nie. Do sprzątania krwi używam ciepłej wody z detergentem. Nie było przypadku, żeby ktoś się zaraził przez wspólne mieszkanie, zatem nie jest to takie łatwe. Wirus poza organizmem zazwyczaj ginie po kilku minutach. Oczywiście nie dzielę się z nikim golarką ani szczoteczką do zębów, ale przed chorobą też tego nie robiłam. Ręcznik do rąk jest jeden dla wszystkich domowników.Jedyną istotną zmianą jest to, że zawsze mam przy sobie plastry.
Jeśli jeszcze coś Was interesuje pytajcie, odpowiem. W tej chwili mam niewykrywalną wiremię, co oznacza, że poziom wirusa we krwi jest bardzo niski (przy skutecznym leczeniu nie mam szans nikogo zarazić nawet gdybym chlapała krwią) oraz o ile pamiętam ok. 400 limfocytów CD4. Czasami, aż trudno uwierzyć, że jak trafiłam do szpitala to miałam ich 4. Za bezpieczną granicę przyjmuje się 200, kiedy liczba limfocytów spada poniżej 200 organizm nie ma siły sam się bronić. To magiczne 200 osiągnęłam po pół roku leczenia i było to traktowane jako duży sukces. Bywało lepiej, bywało gorzej, ale poniżej 200 nigdy nie spadły, a wiremia od lat pozostaje niewykrywalna. HIV sobie śpi w moim organizmie, a ja nie dam mu szansy się obudzić.
Mądry Polak po szkodzie. I tym razem przekonałam się o słuszności tego przysłowia. Każdy powinien zrobić raz na kilka lat test na HIV, tak dla spokoju sumienia. Im wcześniej wykryty tym mniej szkód w organizmie narobi. Pierwszy symptom choroby pojawia się po około pół roku od zakażenia, bardzo często przypomina zwykłą grypę. Potem wirus po cichutku panoszy się w organizmie, trwa to średnio 5 – 15 lat. Kiedy znów się odzywa, szkody, które zdążył wyrządzić są ogromne.
Przerażający jest także fakt, że wiele matek dowiaduje się o swoim nosicielstwie dlatego, że ich dzieci rodzą się zakażone. Malutki człowieczek ma bardzo słabiutki układ odpornościowy, dlatego choroba rozwija się dużo szybciej.
Robimy różne badania w ciąży, wiele kobiet decyduje się na badania prenatalne, bo boją się mieć chore dziecko. A test na HIV? Każdy zakłada, że jego to nie dotyczy, bo dalej panuje mit o grupach ryzyka. Jesteście pewne, że nigdy nie miałyście kontaktu z zakażoną krwią, że wasz partner jest zdrowy i wierny? Jedyna szansa, żeby się dowiedzieć to test. Nie dajcie sobie wmówić, że Was to nie dotyczy. Ja miałam mniej niż 20 lat jak zostałam zarażona, miałam stałego partnera, któremu ufałam. Wtedy o HIV mówiło się niewiele, właściwie tylko o grupach ryzyka.
Kobiety ze względu na budowę, są mocniej niż mężczyźni narażone na zakażenie HIV podczas kontaktów seksualnych. Pamiętajcie też o tym, że jeśli dochodzi do zakażenia dziecka to matka żyje z tym piętnem. Dziecku można dużo wytłumaczyć, pochodzenie różnych chorób. Kiedyś się zastanawiałam jak można wyjaśnić dziecku, że choruje na nieuleczalną chorobę bo mamusia nie poszła się zbadać. Nigdy nie znalazłam na to odpowiedzi, na szczęście nie musiałam.
Wiecie, że świadomość matki o zakażeniu zmniejsza ryzyko zakażenia dziecka o ponad 99%? Nieświadomość daje tylko 30% szans na zdrowe dziecko. Zależy to od wiremii, czyli siły wirusa w organizmie matki. Wiremia wzrasta wraz z upływem czasu od zakażenia. Co może oznaczać, że pierwsze dziecko będzie zdrowe, a drugie będzie chore.
Około 50% wszystkich zakażeń dotyczy ludzi poniżej 30 roku życia. Ludzi zakładających rodziny.
Ginekolog powinien zalecać badanie na HIV w trakcie każdej ciąży, jeśli tego nie robi – same róbcie takie badania. Potraktujcie to badanie, jak każde inne rutynowe.
Pamiętajcie, z HIV można żyć długie lata, to już od wielu lat nie jest choroba oznaczająca rychłą śmierć. Jest wiele chorób przewlekłych, nieuleczalne też są wśród nich. Tylko żadna nie odciska takiego piętna na osobie chorej. Po 7 latach inaczej na to patrzę, ale wciąż pamiętam jak bardzo się bałam przez pierwszy rok od diagnozy. Przez cały rok trawiłam krótką rozmowę z moim lekarzem. Dwa zdania:
– Panie doktorze, ale jak ja mam z tym teraz żyć?
– A widzi Pani jakieś inne wyjście?
No właśnie, żyłam dla córki, potem żyłam wszystkim na złość, a teraz powoli dochodzę do wniosku, że chcę żyć dla siebie. Nie będzie jakiś durny wirus mnie ograniczał. Na początku niechętnie chodziłam po leki i na kontrole, starałam się zachowywać tak, żeby nikt mnie nie widział. Pamiętam, jak pewnego dnia pierwszy raz poszłam po leki zrobiona na bóstwo. To był przełom, przestałam się bać własnego cienia. Nie chodzę i nie chwalę się na co choruję, ale też specjalnie nie ukrywam, wielu moich znajomych wie. Niektórzy reagują strachem, a ja wciąż mając w pamięci swój strach daję im czas i pokazuję swoim zachowaniem, że jestem świadoma potencjalnego zagrożenia. Nawet głupie zadraśnięcie zaklejam plastrem. Chociaż przy obecnym poziomie wirusa szanse przekazania go komukolwiek są znikome. A do poradni po leki przychodzą różne osoby, takie które wyglądają na osoby z „bogatą” przeszłością, przeciętne małżeństwa, a także osoby ze średniej klasy społecznej. Większość z nich myślała: mnie to nie dotyczy…
Tak samo jak pewnie myślisz Ty teraz. Zrób test i wtedy możesz powiedzieć, że Ciebie to na pewno nie dotyczy.
Macie odwagę, żeby w komentarzu umieścić informację, że badanie wykonane? Nie wynik badania, napiszcie tylko: Miałam odwagę, zrobiłam test!!!
*imię zostało zmienione
Coroczny zawrót głowy. Hmmmm…..
My w tym roku (ze względów finansowych) uzgodniliśmy, że nie będziemy robić sobie prezentów, jedynie dzieciakom, ale to jest oczywista sprawa 🙂 no i z prezentami dla dzieci chyba nikt nie ma problemów bo wybór jest ogromny 🙂 Ja natomiast wpadłam na pomysł żeby obdarować rodzinę chociaż malutkim prezencikiem, skromnym ale za to serdecznym bo ręcznie robionym i tak dla przykładu planuję razem z synem zrobić pierniczki, do tego ozdoby świąteczne (na choinkę) z masy solnej, kartki z życzeniami i nagrać płytę z kolędami, żeby nam w święta miło czas leciał.. wszystko zapakujemy w pudełeczko, przewiążemy ładną kokardką i będzie!… Czytaj więcej »
my w tym roku zrobiliśmy losowanie kazdy wylosował jedna osobe której kupuje prezent niespodzianke jedynie dziec dostaja od wszystkich
U nas, ja tak do końca wakacji od początku roku uważnie słucham! Może sie to wydawać innym śmieszne. Ale tak jest. A jak kończą sie wakacje, czyli od września zaczynam pakować mikołajowy worek. Dzięki takiemu podejściu, raczej każdy ma to o czym marzył i jeszcze jakieś drobiazgi na święta są- nowe ozdoby itp. 🙂 Wtedy nie ma problemu finansowego tak wielkiego jak wówczas, gdy robi sie prezenty pod koniec listopada, czy tylko w grudniu. No i ceny nie są zawyżone i sztucznie „przeceniane”. A z kilkuletniego doświadczenia, mogę Wam zdradzić, że ceny zabawek (przede wszystkim zabawek) zaczynają rosnąć pod koniec… Czytaj więcej »
Bez paniki – u nas zasada jest taka: prezenty tylko dla nieletnich i spośród tych, które owi nieletni wskażą. Dzieciarnia listy do Gwiazdki pisze, a potem wybieramy, a że dzieciarnia teraz świadoma własnych potrzeb konsumenckich, to problemu nie ma 🙂
U nas już jakiś czas temu zapadła decyzja że prezenty będą kupowane tylko dzieciom. Bo dorosłym ciężko trafić i późnej są dziwne, niezadowolone miny. A dzieci Cieszą się ze wszystkiego 🙂 I można kupić lepszą zabawkę oszczędzając na innych prezentach 🙂
Ja na szczęście prezenty mam już zakupione. Udało się wcześniej i trafić na promocję, tak, że zawsze coś się udało zaoszczędzić. Odkąd jestem z moim mężem problem prezentów na święta jest duży, tzn jego rodzina „nie toleruje” byle czego. Prezent ma być konkretny, przydatny i nie za tani. Co roku wywoływało to tylko spięcia i kłótnie z moim mężem. Na szczęście w zeszłym roku, postanowiliśmy, ze od tego roku prezenty dostają tylko najmłodsi. Przynajmniej stres mniejszy, no a mi już na prezentach od dawna nie zależy. To ma być przyjemnie spędzony czas, a dzieciaki niech czekają na pierwszą gwiazdkę i… Czytaj więcej »
ja pracuje w sklepie i przed świętami jakby ludzie powariowali… Kupują Kupują i kupują tak jakby cały rok nie jedli i nie potrzebowali garnków ubrań zabawek… poprostu czyste szalństwo
u nas synowie sami robią opakowania a także pieczemy pierniczki, które potem ozdabiamy imionami członków rodziny – na choince też część wieszamy.
Ja o świętach myślę przez cały rok, słucham moich bliskich, którzy często mi podpowiadaja co chcą dostać, czasem im się coś wymsknie, a wtedy ja skrzętnie to notuję do notesiku i szukam. Prezenty robię w ratach i skreślam z listy notatnikowej, wtedy jestem pewna że bliscy dostaną to o czym marzą 🙂 Od jakiś dwóch lat, czyli od kiedy mam Córcię, to robimy wspólnie ciasteczka kruche i pierniczki na choinkę oraz dokładamy je do prezentów gwiazdkowych. Radość i zdziwienie obdarowanych jest wielka, ponieważ są to nasze wspólne wypieki z córcią ( niekształtne, krzywo polukrowane – ale zrobione z sercem i… Czytaj więcej »
świetny artykuł. Ja zawsze zastanawiam się nad wyborem prezentu i umieszczam go na prezentowej liście 🙂
Ja wcześniej próbuję podpytać, co by ktoś chciał, co by komuś się przydało…
ja zwykle słucham innych i staram sie dopasować, czasem podpytuje, prezenty kupione juz jakiś czas temu, dzisiaj starannie zapakowane i teraz czekają na święta….hmmm… ach ten magiczny czas, ja juz chce ŚWIĄT!:) pozdrawiamy z Martynką:)
My zazwyczaj tez słuchamy, co kto lubi, czym się interesuje, lub czego potrzebuje. Mam nadzieje, że nasze prezenty są zawsze trafione i nie leżą gdzieś tam w kącie.
witam w moim domku zazwyczaj siadamy cala rodzina i zastanwiamy sie co komu by sie przydalo spiujemy to na kartce i potem kazdy wybiera co chce kupic jesli jakas rzecz jest droga to sklada sie na nia kilka osob ale prezenty sa zawsze trafione i przydatne…:)
ja stawiam na orginalne prezenty przewaznie cos z jajem dla dorosłych a dla dzieci wiadomo jakas zabawka i słodkosci moim akurat to podoba sie najbardziej 😀
U nas na początku jest małe rozeznanko, pytanko : o czym kto marzy… i w miarę możliwości coś tam staramy się wyczarować… Uwielbiam te święta, cały rok się pracuje na to by móc pod koniec zaszaleć i sprawić komuś lub nawet sobie mega miłą niespodziankę. U mnie w domku i rodzinnym domku odbywa się istne szaleństwo jeśli chodzi o te święta i prezenty….
Ja lubię planować zakup prezentów zdecydowanie wcześniej 🙂 siadam z rodziną i długo rozmawiamy na temat tego co potrzebne jest naszym dzieciom. Następnie wymieniamy się pomysłami, ustalamy kwoty prezentów a na sam koniec rozdzielamy kto co kupuje. Każdy zakup jest przemyślany unikamy w ten sposób rozczarowania i nie zadowolonych min ( przeważnie rodziców) dzieci cieszą się z większości zabawek/ rzeczy które dostaną 🙂
A my zazwyczaj kupujemy same drobiazgi. Nie stać Nas na drogie prezenty. Fajny długopis, czy też kolorowa poducha, potrafią wywołać uśmiech zarówno na twarzy malucha jak i dorosłego 🙂 Ważne aby w tym wyjątkowym dniu nie zapomnieć o życzliwości i … opłatku…
U mnie wcześniej zaczyna się szaleństwo,też próbuje podpytac o prezenty i raczej nie zwracam uwagi na ceny tylko na jakość i wykonanie aby były śliczne i długo służyły,ale pakowanie i upiększanie prezentów robię sama, naprawdę sprawia mi to wiele radości i przyjemności.
A ja lubię słuchać w ciągu roku kto co by chciał i przed gwiazdką/urodzinami/innymi świętami:) kupić właśnie to co kto chciał:) wtedy każdy sie cieszy bo kiedyś chciał i zazwyczaj już zapomniał:) a w tym momencie przypomina sobie że własnie to chciał:)
a my w tym roku robimy choineczki z makaronu, pióreczek, sznurka lub guziczków oraz bombki z cekinków lub wstążki do tego celofanik wstążeczka i prezencik gotowy 🙂
Ja uwazam, ze wszystko z glowa robic trzeba, nie kazdemu da sie uchylic nieba. Wiadomo ,ze swoich bliskich kochamy, by ich uszczesliwic wiele pomyslow na prezent mamy. Jednak czesto funduszy brakuje, a wtedy czlowiekowi przykro i zle sie czuje. Moim zdaniem nie ma sie co przejmowac, lecz zmienic plany i czyms innym obdarowac. Najwazniejsze, by prezent byl od serca dany, a Obdarowany wiedzial,ze o nim nie zapominamy. Można też prezent wlasnymi rekami wyczarowac, upiec pyszne pierniczki,badz zrobic bizuterie-warto sprobowac. Choc dla niektorych ludzi cena prezentu jest najwazniejsza, a czesto bardziej sie podoba niespodzianka skromniejsza. Dla nich sie liczy,by wszyscy wiedzieli,… Czytaj więcej »
Najważniejsza jest pamięć i serce włożone w poszukiwanie lub zrobienie prezentu 🙂
Witam Was kochane mamusie!!!
W tym roku postawiłam na własne rozwiązania prezentowe. Pomógł mi w tym bogaty wachlarz pomysłów wykonanych metodą decoupage. Mam nadzieję, że każdy obdarowany własnoręcznie wykonanym upominkiem będzie nim nie tylko zachwycony ale i zadowolony.
Pozdrawiam i życzę pogodnych Świąt Bożego Narodzenia zarówno czytelnikom, jak i Wam kochane redaktorki!!!
Ps. Gdyby ktoś potrzebował jeszcze kilu pomysłów na prezenty zapraszam na moją stronę: http://www.facebook.com/pages/Mag-decore/177144859087108?sk=photos_stream
A my powiedzieliśmy w tym roku NIE dla zabawek. Kupujemy bilety, karnety, wejściówki na basen, sale zabaw itp. lub zabieramy gdzieś dzieci. Radość dłuższa, a nasze dzieci mało się bawią zabawkami i mają ich zdecydowanie za dużo 🙂 a dorośli ; z częścia umówiliśmy się na pieniążki, za które sami sobie kupimy prezenty, albo mówimy co chcemy dostać, a mamę zabieram do sklepu i sama coś sobie wybierze 😀
My w tym roku ustaliliśmy że robimy zrzutkę po 50zł na każde dziecko i rodzice kupują porządny wymarzony prezent swojemu dziecku oczywiście rodzice dla swojej pociechy dokładają więcej
Brak mi tylko koncepcji na 1 prezent, reszta zabunkrowana lezy i czeka na zapakowanie 😉
Ja mam dla bratanicy męża i mojej siostrzenicy już prezenty .. jeśli chodzi o moje dzieciaki to kompletnie brak mi pomysłów .. :/
Dzisiaj pakuje już wszystko kupione
Wszystko już jest i prawie wszystko spakowane
Prezenty zamawiam przez internet bo jest taniej I wygodniej, staram sie nie robic tego na ostatnia chwile, w tym roku juz mam to z glowy. 😉
Nie stać mnie na prezenty…Mikołaj był biedny…niestety co roku stoję coraz gorzej finansowo. Wigilia będzie bardzo skromna.
Kochana w tym wszystkim liczy się serduchu. A Ty masz ogromne. Trzymam kciuki żeby wszystko się poukładalo.
U nas tez bez prezentow
Dziękuję.
Nie robię samodzielnie prezentów no chyba że jest to mega ciasto :-p które zabieram gdy jadę w odwiedziny, gdybym zajmowała się rękodziełem to i owszem ale jeśli nie to nie tworzę. Ja już październiku kupiłam prezent dla syna uwielbia minionki i dostanie minionka od chrzestnej lego bo akurat też uwielbia.. Dla doroslycy jeśli robię prezenty to w ostatniej chwili a jeśli chodzi o jakieś starsze dzieci – młodzież wiem, że chcą pieniądze i nie dziwię się
My mamy wszystkie juz od 2tyg 😉
Oprócz męża mam wszystkich już 🙂
Została Mama, ale z nią zawsze największy problem, reszta obkupiona przez internet
Kupione dawno, zapakowane tydzień temu
Spakowane 🙂
Pod choinkę prezenty powinno sie ograniczyc do dzieciaków.Do ustalenia wiek.I tyle.Rszta to komercja i męka 😉
Zależy dla kogo to męka ? Ja uwielbiam wybierać, kupować i pakować prezenty nie tylko dzieciom ??
Anna Sarnacka OK Jak by co, na priv prześlę adres do siebie.Uwielbiam sprawiac przyjemność 😉
Taka sama brak pomysłu.
Ja mam dopiero połowę i czekam na wypłatę żeby resztę kupić
Z roku na rok brakuje mi coraz bardziej pomysłów, ale jakoś sobie radzę. Już wszystko jest, zostało tylko spakować…. czekam jeszcze na jeden prezent z Chin i obawiam się że nie dojdzie do Świąt…i co ja powiem córci???
dodam ze mamy 10-cioro dzueciakow od 7 do 1 roku 🙂 Czworka zamowila prezenty robione na szydelku przez ciocie 🙂 takze jeszcze troche pracy mi zostalo 🙂
zamowilam wszystko przez internet juz w pazdzierniku w tamtym tygodniu chcialam domowic taki sam sakochod jak zamowilam wczesniej i nie przeszukalam wszystkie strony, na kazdej napisane brak towaru. takze polecam kupowac wczesniej 🙂
Ja mam wszystko pozamawiane, musi tylko dojsc. Jedynie z prezentem dla tescia mam problem…