W ciągu całego roku jest wiele okazji do świętowania. Między innymi urodziny, imieniny, rocznica, ślub, chrzest, komunia i dużo, dużo innych. Takie uroczystości to nie tylko okazja do spotkania, to również szaleństwa prezentowe. A przed nami, chyba najbardziej kojarzący się z podarunkami miesiąc  – grudzień. No a tu wiadomo – Mikołajki i Święta Bożego Narodzenia.  Czyli gorączka zakupowo – pomysłowo – prezentowa.

Mnie ta gorączka zwykle dopada już na początku listopada. Zawsze wolę wszystko wcześniej przemyśleć i zaplanować budżet. Choć mimo, że zaczynam planowanie to i tak zdarza mi się „działać” na ostatnią chwilę.

A jak zaczynam planowanie, to pora na pomysły i tu chyba tkwi największy problem.  No bo jak wszystkim dogodzić, spełnić wszystkie wymagania i nie zrujnować swojego portfela? Nie da się ukryć, że aspekt finansowy ma tu ogromne znaczenie.  Szczególnie w dzisiejszych czasach narodziło się jakieś dziwne myślenie, że co roku „stawka jest podbijana”. W szczególności, jeśli chodzi o prezenty dla dzieci, no bo tegoroczny upominek nie może być gorszy od poprzedniego.

Martwi mnie takie postrzeganie sprawy, bo przecież nie ilość wydanych pieniędzy się liczy, a serce które wkładamy do danego pudełeczka.  Przecież można znaleźć fajny prezent w przystępnej cenie. Drugim wyjściem, coraz bardziej popularnym, jest samodzielne zrobienie prezentu. Ta opcja, nie dość, że oryginalna bo możemy mieć pewność, że prezent się nie zdubluje, to na pewno tańsza. A jaka satysfakcja wykonawcy:) Obdarowany ma poczucie, że wiele znaczy dla osoby, od której otrzymuje taki upominek. Bo nie sztuką jest pójść do sklepu i wrzucić do koszyka przypadkowy, gotowy i już zapakowany zestaw kosmetyków.  Choć takie działania zwalniają nas z konieczności zmobilizowania naszych szarych komórek, do poniesienia wysiłku poszukania pomysłu i jego realizacji. Nie wspomnę o przyjemności samodzielnego pakowania prezentu:)

Zachęcam Was do dłuższego zastanowienia się nad wyborem tego co umieścicie na prezentowej liście. Do lepszego poznania osoby, którą chcemy obdarować, bo obopólna satysfakcja przyniesie nam radość i pozwoli w pełni cieszyć się tym magicznym, świątecznym czasem. Przecież nam też będzie miło, jeśli „trafimy” i nasz prezent nie będzie zakurzony zdobił jakiejś ciemnej piwnicznej półki.

Niech pomysły i chęć obdarowania płynie z serca, a nie przymusu, przyzwyczajenia czy czystego obowiązku. A wartość nie objawia się w uszczuplonym stanie naszego konta, a w głębokiej sympatii, dobrym słowie i uśmiechu.

Ciekawa jestem, czy nasi Czytelnicy mają jakiś sposób na udany prezent? Wymyślacie coś oryginalnego, czy idziecie na łatwiznę? A może padną jakieś propozycje na nadchodzące święta, które pomogą puścić wodze fantazji i ułatwią tegoroczne prezentowe zmagania?

Zachęcam do komentowania i wymiany spostrzeżeń dotyczących Waszych prezentowych zawrotów głowy. Czekamy na Wasze sposoby, by nie oszaleć przed świętami, a zwariować ze szczęścia!

Gdy zostajemy rodzicami, stajemy się odpowiedzialni za nowo narodzonego człowieka – jego zdrowie i życie. Na samą myśl o tym, co może przytrafić się dziecku, dostaję gęsiej skórki. Nawet posiadając moce superbohaterki i mając oczy dookoła głowy nie sposób przewidzieć i zapobiec wszystkim niebezpiecznym sytuacjom, które czyhają na nasze pociechy. Ale przecież nie możemy dziecka zamknąć w ochronnej kuli, nie możemy ograniczać jego ciekawości i energii z jaką poznaje otaczający świat.

Naszym obowiązkiem jest zapewnić maluchowi bezpieczeństwo, a w momencie, gdy przytrafi się coś niedobrego, zachować spokój i WIEDZIEĆ JAK POMÓC.

Droga Mamo, drogi Tato – czy wiesz co zrobić, gdy Twój maluch się zadławi kawałkiem jedzenia lub zachłyśnie łykiem wody?
Czy wiesz, jak zareagować, gdy Twoje dziecko wyleje na siebie kubek gorącej herbaty?
Czy znasz sposoby na opanowanie gorączki, która nie spada po zażyciu środka przeciwgorączkowego?
Czy potrafisz podtrzymać funkcje życiowe niemowlaka, gdy przestanie oddychać?
A czy niania, dziadkowie – osoby, które spędzają czas z Waszym dzieckiem wiedzą, jak zareagować w tych i innych niebezpiecznych momentach?

Życie niesie mnóstwo groźnych sytuacji, a żeby im przeciwdziałać potrzeba odpowiedniej wiedzy i umiejętności.  Wystarczy więc CHCIEĆ SIĘ NAUCZYĆ, w jaki sposób pomóc.

Bardzo się ucieszyłam, gdy dowiedziałam się o warsztatach „Naucz się ratować swoje dziecko” organizowanych przez Świadome Rodzicielstwo „Miś Kuleczka”.  Wiedziałam, że jest to szkolenie, w którym chciałabym wziąć udział.

Spotkania odbywały się przez dwie kolejne niedziele listopada. Tak! –  właśnie w ten piękny wolny od pracy dzień, kiedy można dłużej poleżeć w łóżku. Ani przez sekundę nie żałowałam, że poświęciłam dwa niedzielne leniwe poranki na naukę. Wręcz przeciwnie czułam, że robię coś niezwykle ważnego – bo być może inwestuję w zdrowie i życie własnego dziecka.

Z każdą kolejną chwilą zajęć nabierałam pewności, że w razie sytuacji krytycznej będę w stanie pomóc każdemu, a przede wszystkim najważniejszej osobie na świecie – mojemu synkowi.

Spotykaliśmy się w sześcioosobowej grupie – oprócz mnie – rodzice półrocznej dziewczynki, małżeństwo, które w styczniu spodziewa się narodzin maluszka, mama dwójki – przedszkolaka i dwulatki. Wszyscy nastawieni na to by jak najwięcej skorzystać, dowiedzieć się, przećwiczyć.

Warsztaty prowadził Krzysztof Bujacz – instruktor pierwszej pomocy przedmedycznej – osoba charyzmatyczna, dzięki której poczułam, że udzielenie pierwszej pomocy nie musi być wcale trudne. Uczestnicząc w innych szkoleniach (obowiązkowych w pracy) niestety odczuwałam coś zupełnie odwrotnego, że to przekracza moje możliwości. Instruktor przekonywał nas, że to właśnie nasze obawy i strach  nie pozwalają udzielić pomocy w wielu sytuacjach. Pan Krzysztof przekazywał informacje konkretnie, jasno i posługiwał się przykładami działającymi na wyobraźnię. Duża wiedza prowadzącego, łatwość jej przekazania i dobry kontakt z uczestnikami – to niewątpliwie największe plusy warsztatów.  Każdy z nas mógł wielokrotnie przećwiczyć poszczególne czynności na nowoczesnych fantomach niemowlaka i dziecka.

Podczas rozmów okazało się, że każdy uczestnik warsztatów znał jakieś mity dotyczące sposobów udzielania pierwszej pomocy. Aż strach pomyśleć, że te fałszywe przekonania mogłyby się zamienić w błędy, które można popełnić. Jednym z najpopularniejszych mitów był ten o uniesieniu rączek w sytuacji, gdy dziecko się zadławi. Albo kolejny o włożeniu czegoś do ust osoby, która ma atak epilepsji, lub mit o rozcieraniu i masowaniu odmrożonych dłoni. Jestem pewna, że także większość z Was posiada te bądź inne błędne informacje na temat udzielania pierwszej pomocy.

Na zajęciach poruszane były wszystkie zawarte w programie zagadnienia oraz dodatkowe, które wyniknęły z pytań dociekliwych rodziców. M.in. mieliśmy okazję zobaczyć na czym polega działanie i w jaki sposób użyć defibrylatora, dostępnego w coraz większej ilości publicznych miejsc. I mimo, że warsztaty przeciągały się poza ustalone ramy czasowe – pan Krzysztof Bujacz z dużym zaangażowaniem cierpliwie wyjaśniał, tłumaczył, odpowiadał na spontanicznie pojawiające się pytania.

Gorąco namawiam Was Rodzice, Opiekunowie, Dziadkowie, Nianie, do udziału w zajęciach „Naucz się ratować swoje dziecko” – poznania zasad i poćwiczenia umiejętności, dzięki którym można uratować zdrowie, a nawet życie najdroższego dziecka. Tym bardziej, że jest to wiedza na wyciągnięcie ręki – nie trzeba studiować kilka lat, wystarczy poświecić kilka godzin swojego wolnego czasu, by w razie konieczności „kupić czas” dla poszkodowanego.

Mam na imię Joanna*, lat trochę ponad 30, córkę nastolatkę, od kilkunastu lat jestem zarażona wirusem HIV, od 7 lat jestem tego świadoma.

1 grudnia – światowy dzień walki z AIDS. Dla większości to tylko hasło, kilka pogadanek na ten temat w TV, wspomnienia tych co zmarli na AIDS, trochę pustych słów i obowiązkowa czerwona wstążeczka. Pamiętam, jak kiedyś słuchałam pogadanek, oglądałam reportaże i nigdy nie pomyślałam, że ten dzień może być moim dniem.

Pewnego ponurego listopadowego dnia trafiłam do szpitala zakaźnego z podejrzeniem zapalenia opon mózgowych. Szpital zakaźny, przynajmniej ten do którego trafiłam, robi wszystkim pacjentom badania w kierunku HIV i żółtaczki, nawet gdy leczą coś innego, takie zwykłe rutynowe działanie.

Do szpitala trafiłam w piątek, w poniedziałek mnie przenieśli na inny oddział, oni już znali wyniki, ja jeszcze nie. Nikt mi nic nie mówił, byłam w strasznym stanie, traciłam świadomość, mowa zmieniała się w bełkot, potwornie bolała mnie głowa. Każdy kto przeżył rezonans magnetyczny wie, że to badanie polega na generowaniu dźwięków o różnej częstotliwości. Połączenie tego piszczenia i stukania z leżeniem w tubie, która kojarzy się dość mocno z trumną, i potwornym bólem głowy, było koszmarem. W rezonansie nie wolno się ruszać,  leżałam i łzy mi leciały, przez całe badanie, które trwało wieki, towarzyszyła mi tylko jedna myśl: wytrzymam dla córeczki. Płakałam z bólu, ale trzymałam się tej jednej myśli. Powiem Wam, że ból przy porodzie to nic w porównaniu z 20 minutowym pukaniem, piszczeniem, zgrzytaniem prosto w głowę, kiedy ból i tak sam w sobie jest wyjątkowo silny. Przeżyłam rezonans, w szpitalu  podawali mi różne leki, nawet nie chciałam wiedzieć jakie i po co. Ktoś kiedyś powiedział, że jak pacjent chce żyć to i medycyna jest bezsilna, a ja chciałam żyć, jak nigdy wcześniej.

Po tygodniu leczenia nadal nie znałam powodu przyjęcia do szpitala, ale bardzo pragnęłam już wrócić do dziecka. Ciągle słyszałam, że jeszcze trzeba zrobić jakieś badania. Teraz wiem, że musieli potwierdzić zakażenie HIV kolejnym badaniem, zanim mnie o tym poinformują, mimo tego, że pierwsze badanie wyszło pozytywne, a objawy wskazywały na zaawansowany AIDS. Czułam się już świetnie, tak mi się wydawało, jedyne o czym myślałam to wyjście ze szpitala, ponieważ bardzo tęskniłam za córeczką. To że nadal byłam bliżej śmierci niż życia, nie docierało do mnie. Jakoś przegapiłam to, że przesypiam większość doby, te kilkanaście kroplówek dziennie i parę drobniejszych rzeczy. Nie prosiłam o przyprowadzanie dziecka, przecież oddział zakaźny to nie miejsce dla kilkulatki. Dzień czy dwa później mój lekarz prowadzący, a właściwie mój anioł, poinformował mnie, że zna przyczynę, dla której mnie trzymają. To były najstraszniejsze słowa jakie kiedykolwiek usłyszałam. Nie, nie diagnoza, tylko to co padło po diagnozie: musimy przebadać córkę.

Mogłam swojemu malutkiemu dziecku wyrządzić krzywdę na całe życie, co z tego że nieświadomie? Przecież badania na HIV są anonimowe i bezpłatne, (w każdym województwie znajduje się Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny (PKD), w którym można wykonać test w kierunku HIV anonimowo i bezpłatnie, jeżeli chcemy je zrobić w innym miejscu musimy sprawdzić jakie zasady obowiązują.) mogłam w ciąży je zrobić. Tylko po co? Przecież nie byłam w tzw. grupie ryzyka.

Wyobraźcie sobie moje myśli i tę straszną, w tamtym momencie świadomość, że dwa lata karmiłam piersią. Następnego dnia pobrali krew mojej córeczce, powiedzieli, że wyniki będą dzień później w okolicy obiadu. Bałam się, bardzo się bałam. Lekarze mnie pocieszali, że skoro poród był szybki i bez kleszczy, czy próżnociągu, a córka nie jest chorowita to najprawdopodobniej będzie zdrowa. No właśnie, najprawdopodobniej, i nikt mi jednak nie potrafił powiedzieć na pewno.

Nadszedł dzień, w którym miałam poznać wyniki, była godzina 7 rano, do obiadu jeszcze tyle czasu… Pewnie każdy zna to uczucie kiedy czeka się na ważną informację. Każda sekunda wydaje się wiecznością. Była to gra o bardzo wysoką stawkę, życie mojego największego skarbu. Czas, który minął od informacji o tym, że mam pełnoobjawowe AIDS do momentu kiedy dostałam wyniki córki był przepełniony łzami rozpaczy i nadzieją. Wtedy się dowiedziałam co znaczy lekarz z powołania, który mimo lat pracy nie dał się znieczulicy. Mój lekarz prowadzący po przyjeździe na teren szpitala najpierw poszedł do laboratorium, następnie do mnie. Nie zdążył się nawet rozebrać, przybiegł do mnie na salę z informacją, że córka jest zdrowa, a wyniki na papierze dostanę koło południa. Faktem jest, że po drodze minął pokój lekarzy, że mógł się rozebrać, mógł nawet czekać, aż na oddział przyjdą wyniki, ale tego nie zrobił. Za to będę mu wdzięczna do końca życia.

Po łzach rozpaczy, płakałam ze szczęścia, potem przyszły chwile refleksji, co dalej. Przecież ja jestem chora, wtedy nawet nie dopuszczałam do siebie myśli o śmierci, nie brałam takiej opcji pod uwagę. Wiedziałam, że będę żyć. Pytanie brzmiało: jak żyć, żeby córka pozostała zdrowa?

Wiedziałam jak można się zarazić, wiedziałam też jak nie można. To wszystko wiedziałam teoretycznie, ale wiecie co? Panika i strach wyłączają myślenie. Przestałam jeść razem z dzieckiem z jednego talerza, nie pozwalałam spróbować nadgryzionej kanapki, czy napić się z mojego kubka. Wannę po sobie dezynfekowałam, generalnie zachowywałam się jak detektyw Monk (słynny bohater serialu, pedant cierpiący na mysofobię). Około roku zajęło mi oswojenie się z myślą, że tak już zawsze będzie. Do końca życia jestem skazana na połykanie koszmarnej ilości tabletek, wtedy to było 6 rano i 6 wieczorem.

Jak już się pogodziłam z myślą, że inaczej nie będzie, zaczął mi wracać rozsądek. Skoro dziecko nie zaraziło się, jedząc ze mną tymi samymi sztućcami przez tyle lat, a specjaliści mówią, że tak się nie zarazi to może czas zacząć żyć jak dawniej. Powrót do normalności zajął mi trochę czasu, teraz poza tym, że codziennie wieczorem muszę wziąć 3 tabletki i raz na trzy miesiące stawić się w poradni po leki, to moje życie szczególnie nie różni się od Waszego. Może o tyle, że lekarze zmuszają mnie do regularnych badań, na które ciężko namówić zabiegane matki. Stosując odrobinę zdrowego rozsądku nie mam szans narazić domowników na zakażenie. HIV nie przenosi się na basenie to i w wannie nie. Do sprzątania krwi używam ciepłej wody z detergentem. Nie było przypadku, żeby ktoś się zaraził przez wspólne mieszkanie, zatem nie jest to takie łatwe. Wirus poza organizmem zazwyczaj ginie po kilku minutach. Oczywiście nie dzielę się z nikim golarką ani szczoteczką do zębów, ale przed chorobą też tego nie robiłam. Ręcznik do rąk jest jeden dla wszystkich domowników.Jedyną istotną zmianą jest to, że zawsze mam przy sobie plastry.

Jeśli jeszcze coś Was interesuje pytajcie, odpowiem. W tej chwili mam niewykrywalną wiremię, co oznacza, że poziom wirusa we krwi jest bardzo niski (przy skutecznym leczeniu nie mam szans nikogo zarazić nawet gdybym chlapała krwią) oraz o ile pamiętam ok. 400 limfocytów CD4. Czasami, aż trudno uwierzyć, że jak trafiłam do szpitala to miałam ich 4. Za bezpieczną granicę przyjmuje się 200, kiedy liczba limfocytów spada poniżej 200 organizm nie ma siły sam się bronić. To magiczne 200 osiągnęłam po pół roku leczenia i było to traktowane jako duży sukces. Bywało lepiej, bywało gorzej, ale poniżej 200 nigdy nie spadły, a wiremia od lat pozostaje niewykrywalna. HIV sobie śpi w moim organizmie, a ja nie  dam mu szansy się obudzić.

Mądry Polak po szkodzie. I tym razem  przekonałam się o słuszności tego przysłowia. Każdy powinien zrobić raz na kilka lat test na HIV, tak dla spokoju sumienia. Im wcześniej wykryty tym mniej szkód w organizmie narobi. Pierwszy symptom choroby pojawia się po około pół roku od zakażenia, bardzo często przypomina zwykłą grypę. Potem wirus po cichutku panoszy się  w organizmie, trwa to średnio 5 – 15 lat. Kiedy znów się odzywa, szkody, które zdążył wyrządzić są ogromne.

Przerażający jest także fakt, że wiele matek dowiaduje się o swoim nosicielstwie dlatego, że ich dzieci rodzą się zakażone. Malutki człowieczek ma bardzo słabiutki układ odpornościowy, dlatego choroba rozwija się dużo szybciej.

Robimy różne badania w ciąży, wiele kobiet decyduje się na badania prenatalne, bo boją się mieć chore dziecko. A test na HIV? Każdy zakłada, że jego to nie dotyczy, bo dalej panuje mit o grupach ryzyka. Jesteście pewne, że nigdy nie miałyście kontaktu z zakażoną krwią, że wasz partner jest zdrowy i wierny? Jedyna szansa, żeby się dowiedzieć to test. Nie dajcie sobie wmówić, że Was to nie dotyczy. Ja miałam mniej niż 20 lat jak zostałam zarażona, miałam stałego partnera, któremu ufałam. Wtedy o HIV mówiło się niewiele, właściwie tylko o grupach ryzyka.

Kobiety ze względu na budowę, są mocniej niż mężczyźni narażone na zakażenie HIV podczas kontaktów seksualnych. Pamiętajcie też o tym, że jeśli dochodzi do zakażenia dziecka to matka żyje z tym piętnem. Dziecku można dużo wytłumaczyć, pochodzenie różnych chorób. Kiedyś się zastanawiałam jak można wyjaśnić dziecku, że choruje na nieuleczalną chorobę bo mamusia nie poszła się zbadać. Nigdy nie znalazłam na to odpowiedzi, na szczęście nie musiałam.

Wiecie, że świadomość matki o zakażeniu zmniejsza ryzyko zakażenia dziecka o ponad 99%? Nieświadomość daje tylko 30% szans na zdrowe dziecko. Zależy to od wiremii, czyli siły wirusa w organizmie matki. Wiremia wzrasta wraz z upływem czasu od zakażenia. Co może oznaczać, że pierwsze dziecko będzie zdrowe, a drugie będzie chore.
Około 50% wszystkich zakażeń dotyczy ludzi poniżej 30 roku życia. Ludzi zakładających rodziny.

Ginekolog powinien zalecać badanie na HIV w trakcie każdej ciąży, jeśli tego nie robi – same róbcie takie badania. Potraktujcie to badanie, jak każde inne rutynowe.

Pamiętajcie, z HIV można żyć długie lata, to już od wielu lat nie jest choroba oznaczająca rychłą śmierć. Jest wiele chorób przewlekłych, nieuleczalne też są wśród nich. Tylko żadna nie odciska takiego piętna na osobie chorej. Po 7 latach inaczej na to patrzę, ale wciąż pamiętam jak bardzo się bałam przez pierwszy rok od diagnozy. Przez cały rok trawiłam krótką rozmowę z moim lekarzem. Dwa zdania:

– Panie doktorze, ale jak ja mam z tym teraz żyć?

– A widzi Pani jakieś inne wyjście?

No właśnie, żyłam dla córki, potem żyłam wszystkim na złość, a teraz powoli dochodzę do wniosku, że chcę żyć dla siebie. Nie będzie jakiś durny wirus mnie ograniczał. Na początku niechętnie chodziłam po leki i na kontrole, starałam się zachowywać tak, żeby nikt mnie nie widział. Pamiętam, jak pewnego dnia pierwszy raz poszłam po leki zrobiona na bóstwo. To był przełom, przestałam się bać własnego cienia. Nie chodzę i nie chwalę się na co choruję, ale też specjalnie nie ukrywam, wielu moich znajomych wie. Niektórzy reagują strachem, a ja wciąż mając w pamięci swój strach daję im czas i pokazuję swoim zachowaniem, że jestem świadoma potencjalnego zagrożenia. Nawet głupie zadraśnięcie zaklejam plastrem. Chociaż przy obecnym poziomie wirusa szanse przekazania go komukolwiek są znikome. A do poradni po leki przychodzą różne osoby, takie które wyglądają na osoby z „bogatą” przeszłością, przeciętne małżeństwa, a także osoby ze średniej klasy społecznej. Większość z nich myślała: mnie to nie dotyczy…

Tak samo jak pewnie myślisz Ty teraz. Zrób test i wtedy możesz powiedzieć, że Ciebie to na pewno nie dotyczy.

Macie odwagę, żeby w komentarzu umieścić informację, że badanie wykonane? Nie wynik badania, napiszcie tylko: Miałam odwagę, zrobiłam test!!!