Gdy chodziłam do podstawówki marzyłam o dwóch lalkach – o niemowlaku, bym mogła bawić się w mamę i o lalce Barbie, do strojenia oraz odgrywania wymyślonych przez mnie scenek. Nie wiem, z której bardziej się cieszyłam – obie były cudowne i idealnie odzwierciedlały rzeczywistość: małego słodkiego dzidziusia i młodą piękną kobietę.

Wtedy nie było dla mnie ważne, że tak naprawdę Barbie miała nierealne wymiary – nieprawdopodobnie wąską talię, nienaturalnie długie i chude uda, łydki oraz wąskie ramiona. Nie dziwiła mnie jej nierealnie długa szyja i malutkie dłonie oraz stopy. Podobała mi się śliczna buzia z dużymi oczami i z mikroskopijnym noskiem oraz cudowne długie gęste włosy.

Barbie jest zabawką wzorowaną na człowieku, ale z anatomicznego punktu widzenia ma absurdalne proporcje. Nie wiem, czy jej wygląd miał wpływ na moje podejście do postrzegania kobiecego ciała i wzorca piękna, ale biorąc pod uwagę dużą ilość młodych dziewczyn z kompleksami czy z zaburzeniami odżywiania, myślę, że lalka mogła mieć w tym pewien swój udział.

Cieszę się więc, że producent lalki po kilkudziesięciu latach zrobił krok w stronę promowania „normalności” i różnorodnego pojmowania piękna. W zeszłym tygodniu swoją premierę miała nowa kolekcja Barbie wzbogacona o trzy nowe sylwetki – wysoką, krągłą i drobną oraz siedem karnacji. Wkrótce będzie można kupić lalkę niższą lub wyższą od dotychczasowej, oraz z szerszymi biodrami i talią. Dzięki tym bardziej realistycznym wymiarom będą bardziej przypominały przeciętne kobiety.

Mam też nadzieję, że spodobają się małym dziewczynkom i będą chociażby konkurencją dla upiornych lalek Monster High z dużymi głowami, kościstymi ciałami, topielczymi kolorami, bliznami i ponętnymi skąpymi strojami, które budzą skojarzenie z lolitkami.

Takie są moje życzenia – a rzeczywistość? Pracuję w szkole i spytałam dziś dziewczynki, co myślą o nowej kolekcji lalek. Kilka głosów dziesięciolatek potwierdziło, to co chciałam usłyszeć – „fajnie, że Barbie jest teraz grubsza, bo nastolatki nie będą się głodzić i chorować na anoreksję”. Niestety większość stwierdziła, że nie chciałaby takiej mieć, bo Barbie ma być piękna a nie taka zwyczajna.

Ciekawa więc jestem, jakie będą wyniki sprzedaży nowych lalek. Myślę, że dużą rolę odegrają w tym przypadku rodzice, którzy spełniając dziecięce marzenia mogą przecież rozmawiać z córkami o tym, że piękno jest względne. I co ważne, że o nim stanowi nie tylko uroda, lecz cała gama cech charakteru. Kupując dziecku lalkę rodzic powiedzie: zobacz takie są kobiety, a nie: takie mogą być. Punktem wyjścia może być niezaprzeczalny fakt, że w oczach każdego chyba dziecka to „mama jest najpiękniejsza na świecie”.

Usiadłam ostatnio z herbatą w ręku i pomyślałam, że chyba starzeję się! Bo po pierwsze, siedzę z herbatą a nie kawą czy energetykiem w kubku, a po drugie, przyszło mi do głowy, że na pewne rzeczy już odwagi nie mam. Nigdy nie byłam ryzykantką, ale zdarzało mi się robić rzeczy szalone, czy po prostu głupie. Konsekwencje? Ok, dobrze znałam znaczenie tego słowa, jednak nie myślałam o sobie, jako o jednostce którą przykre skutki nieprzemyślanych działań mogą spotkać. Byłam (jestem?) młoda i nie do zdarcia, przynajmniej tak o sobie myślałam.

A teraz? Czary mary, na świecie pojawiło się jedno dziecko, później drugie i zwyczajnie nie miałam czasu i ochoty na głupoty. Impreza do rana? Dobre dla tych którym dziecko nie płacze. Nie ma opcji byśmy oboje  z mężem pili podczas spotkania z przyjaciółmi, nietrzeźwi rodzice to rzecz dla mnie nie do pomyślenia. A nawet jeśli ja zawędruję do przyjaciółki na babską posiadówkę, to znam granice. Obawa przed kacem i świadomość że moje dzieci lubią od 6.00 być na nogach, powstrzymuje mnie przed piciem na umór.

Przyznam się, że parę dni temu uczestniczyłam w takim spotkaniu i dwa mocne drinki zaserwowane przez gospodynię, przyprawiły mnie rano o ból głowy. No cóż lata płyną, nie jestem już studenciakiem, który bez imprezy nie wyobraża sobie życia. O “przyjemnościach” typu narkotyki czy inne środki oddziaływające na mózg człowieka nie wspomnę – nigdy mnie nie ciekawiły, a ich branie – szczególnie przy dzieciach – to totalna głupota, na którą nie ma wytłumaczenia.

Kolejna sprawa – nie siedzę po nocach. Kiedyś dziwiłam się mojej mamie, jak ona może się pokładać o 20.00, teraz sama spoglądam z tęsknotą na tarczę zegara, by tylko dzieci poszły spać, a ja mogłabym odpocząć. Nawet jeśli mam w planach rozgrywki w Scrabble czy Rummikub, lub czytanie czy oglądanie filmów, pilnuję by nie kłaść się po północy. Dzieci nie znają słowa zmiłuj, nie pytają mnie czy przypadkiem nie padam na twarz po zarwanej nocy, tylko ściągają z łóżka. No tak, oni śpią prawie dwanaście godzin na dobę, a ja staram się przynajmniej sześć. Nie mogę sobie pozwolić na lekkomyślność. Odpowiedzialność wyrażam zarówno poprzez zabezpieczenie mieszkania by dzieciom nie stała się krzywda, załatwianie na bieżąco sprawunków, jak i przez dbałość o własny rozwój zawodowy, byśmy mieli możliwość stałego spłacania kredytu. Chcemy troszczyć się o dzieci nie tylko teraz, ale zostawić im coś, gdy nas już zabraknie.

Często siedzę z kubkiem w dłoni i patrząc przez okno, widzę młodych ludzi którym dopisuje w hałaśliwy sposób dobry humor. Idą za rękę lub w przyjacielskich grupkach, trzeźwi, pijani, spokojni lub zwariowani. Patrzę i myślę, kiedyś sama taka byłam. A dziś? Chyba starzeję się, a raczej “tylko” dojrzewam?

Od prawie pięciu lat życie dzielę z dwoma mężczyznami – notabene mężczyznami mojego życia. Dzielę swoją dobę pomiędzy jednym i drugim a gdzie w tym wszystkim jest czas dla mnie, na moje plany, pasje i przyjemności?

Moje zajęcia umiejętnie wplatam pomiędzy plany męża i syna. Od kilku lat niezależnie od warunków, od tego czy pracuję zawodowo czy nie, lawiruję by ogarnąć otaczającą mnie rzeczywistość. Czuję się za wszystko odpowiedzialna, niczym chodzące centrum dowodzenia. Nie umiem być egoistką i nie potrafię swoich planów postawić na piedestale pierwszeństwa.

To najważniejsi mężczyźni mojego życia. Mąż ograniczył mnie swoją pracą zawodową. Odkąd pamiętam (a razem jesteśmy prawie 12 lat) od niej zależał nasz wspólny czas i ona w dużej mierze wpływała na rozkład mojego dnia. A syn uziemia,  gdy jestem sama koniecznością zapewnienia opieki, zawiezienia na zajęcia dodatkowe, lekarza i tak dalej (dopisać mogłabym cała listę). Nie wszędzie chcę i mogę z nim iść. Z pewnością ulgę przyniosłaby pomoc ze strony dziadków, ale to dla mnie  towar luksusowy i mocno deficytowy. Nie mam ich pod ręką, dyspozycyjnych w każdej chwili.

Po narodzinach dziecka swoją dobę musiałam rozciągnąć tak, by został mi choć skrawek swobody. Przyznam, że z upływem czasu doszłam do perfekcji, jestem mistrzynią logistyki, planowania i zaginania czasoprzestrzeni. Niestety mimo rozwoju na tym polu czuję, że tęsknię za własną spontanicznością, niezależnością i wolnością. Od tak nie mogę wyjść sama pod wpływem chwili z domu, krzyknąć auf Wiedersehen! I w drogę. Często działam jak robot zaprogramowany do określonych zadań. Bezbłędnie spełniam oczekiwania i wykonuję kolejne powierzone mi zadania. Nie ryzykuję, twardo stąpam po ziemi. Ot, czysta zimna kalkulacja

Nie mogę zostawić dziecka i wyjść na kawę z koleżanką czy siłownię. Mimo, że to już nie niemowlak i gdy trzeba zajmie się sam sobą, to opiekę na czas mojej nieobecności musi mieć. Z wyprzedzeniem muszę planować swoje zajęcia poza domem uwzględniając to, że często nie wiem, o której małżonek w nim będzie. Siłą rzeczy wypracowaliśmy kompromis, w którym ja jestem stroną bardziej pokrzywdzoną. Tak, czuję się poszkodowana! Rozumiem, że pod pewnymi względami jest mi łatwiej modyfikować plany niż mężowi, który dłużej pracuje, jednak to mnie ogranicza. Rozsądek mówi, że muszę tak postępować jako odpowiedzialna matka biorąca pod uwagę względy ekonomiczne (faktem niezaprzeczalnym jest, że mężczyźni więcej zarabiają i lwia część budżetu domowego to ich zasługa), a gdzieś jakaś cząstka mnie się przeciwko temu buntuje i krzyczy: chcę zmiany! Nieraz dwoję się i troję, staję na głowie, wkurzam się, tupię nogami a i tak końcem końców niektóre moje plany biorą w łeb. Sorry taki mamy klimat, a raczej ja mam rzeczywistość. Mimo okresowych buntów przyzwyczaiłam się do takiego działania i zaakceptowałam istniejącą konieczność. Pogodziłam się z tym, że sytuacja wymogła na mnie zachowanie bym swoją asertywność schowała nie raz nie dwa głęboko w kieszeń.

Chciałabym się sklonować, by być w kilku miejscach na raz. Choć taka umiejętność bardziej przydałaby się mojemu mężowi, wówczas nie musiałby ze względu na pracę tracić cennych chwil z życia rodziny  a ja rezygnować czy przekładać swoje plany.