Gdy chodziłam do podstawówki marzyłam o dwóch lalkach – o niemowlaku, bym mogła bawić się w mamę i o lalce Barbie, do strojenia oraz odgrywania wymyślonych przez mnie scenek. Nie wiem, z której bardziej się cieszyłam – obie były cudowne i idealnie odzwierciedlały rzeczywistość: małego słodkiego dzidziusia i młodą piękną kobietę.

Wtedy nie było dla mnie ważne, że tak naprawdę Barbie miała nierealne wymiary – nieprawdopodobnie wąską talię, nienaturalnie długie i chude uda, łydki oraz wąskie ramiona. Nie dziwiła mnie jej nierealnie długa szyja i malutkie dłonie oraz stopy. Podobała mi się śliczna buzia z dużymi oczami i z mikroskopijnym noskiem oraz cudowne długie gęste włosy.

Barbie jest zabawką wzorowaną na człowieku, ale z anatomicznego punktu widzenia ma absurdalne proporcje. Nie wiem, czy jej wygląd miał wpływ na moje podejście do postrzegania kobiecego ciała i wzorca piękna, ale biorąc pod uwagę dużą ilość młodych dziewczyn z kompleksami czy z zaburzeniami odżywiania, myślę, że lalka mogła mieć w tym pewien swój udział.

Cieszę się więc, że producent lalki po kilkudziesięciu latach zrobił krok w stronę promowania „normalności” i różnorodnego pojmowania piękna. W zeszłym tygodniu swoją premierę miała nowa kolekcja Barbie wzbogacona o trzy nowe sylwetki – wysoką, krągłą i drobną oraz siedem karnacji. Wkrótce będzie można kupić lalkę niższą lub wyższą od dotychczasowej, oraz z szerszymi biodrami i talią. Dzięki tym bardziej realistycznym wymiarom będą bardziej przypominały przeciętne kobiety.

Mam też nadzieję, że spodobają się małym dziewczynkom i będą chociażby konkurencją dla upiornych lalek Monster High z dużymi głowami, kościstymi ciałami, topielczymi kolorami, bliznami i ponętnymi skąpymi strojami, które budzą skojarzenie z lolitkami.

Takie są moje życzenia – a rzeczywistość? Pracuję w szkole i spytałam dziś dziewczynki, co myślą o nowej kolekcji lalek. Kilka głosów dziesięciolatek potwierdziło, to co chciałam usłyszeć – „fajnie, że Barbie jest teraz grubsza, bo nastolatki nie będą się głodzić i chorować na anoreksję”. Niestety większość stwierdziła, że nie chciałaby takiej mieć, bo Barbie ma być piękna a nie taka zwyczajna.

Ciekawa więc jestem, jakie będą wyniki sprzedaży nowych lalek. Myślę, że dużą rolę odegrają w tym przypadku rodzice, którzy spełniając dziecięce marzenia mogą przecież rozmawiać z córkami o tym, że piękno jest względne. I co ważne, że o nim stanowi nie tylko uroda, lecz cała gama cech charakteru. Kupując dziecku lalkę rodzic powiedzie: zobacz takie są kobiety, a nie: takie mogą być. Punktem wyjścia może być niezaprzeczalny fakt, że w oczach każdego chyba dziecka to „mama jest najpiękniejsza na świecie”.

Usiadłam ostatnio z herbatą w ręku i pomyślałam, że chyba starzeję się! Bo po pierwsze, siedzę z herbatą a nie kawą czy energetykiem w kubku, a po drugie, przyszło mi do głowy, że na pewne rzeczy już odwagi nie mam. Nigdy nie byłam ryzykantką, ale zdarzało mi się robić rzeczy szalone, czy po prostu głupie. Konsekwencje? Ok, dobrze znałam znaczenie tego słowa, jednak nie myślałam o sobie, jako o jednostce którą przykre skutki nieprzemyślanych działań mogą spotkać. Byłam (jestem?) młoda i nie do zdarcia, przynajmniej tak o sobie myślałam.

A teraz? Czary mary, na świecie pojawiło się jedno dziecko, później drugie i zwyczajnie nie miałam czasu i ochoty na głupoty. Impreza do rana? Dobre dla tych którym dziecko nie płacze. Nie ma opcji byśmy oboje  z mężem pili podczas spotkania z przyjaciółmi, nietrzeźwi rodzice to rzecz dla mnie nie do pomyślenia. A nawet jeśli ja zawędruję do przyjaciółki na babską posiadówkę, to znam granice. Obawa przed kacem i świadomość że moje dzieci lubią od 6.00 być na nogach, powstrzymuje mnie przed piciem na umór.

Przyznam się, że parę dni temu uczestniczyłam w takim spotkaniu i dwa mocne drinki zaserwowane przez gospodynię, przyprawiły mnie rano o ból głowy. No cóż lata płyną, nie jestem już studenciakiem, który bez imprezy nie wyobraża sobie życia. O “przyjemnościach” typu narkotyki czy inne środki oddziaływające na mózg człowieka nie wspomnę – nigdy mnie nie ciekawiły, a ich branie – szczególnie przy dzieciach – to totalna głupota, na którą nie ma wytłumaczenia.

Kolejna sprawa – nie siedzę po nocach. Kiedyś dziwiłam się mojej mamie, jak ona może się pokładać o 20.00, teraz sama spoglądam z tęsknotą na tarczę zegara, by tylko dzieci poszły spać, a ja mogłabym odpocząć. Nawet jeśli mam w planach rozgrywki w Scrabble czy Rummikub, lub czytanie czy oglądanie filmów, pilnuję by nie kłaść się po północy. Dzieci nie znają słowa zmiłuj, nie pytają mnie czy przypadkiem nie padam na twarz po zarwanej nocy, tylko ściągają z łóżka. No tak, oni śpią prawie dwanaście godzin na dobę, a ja staram się przynajmniej sześć. Nie mogę sobie pozwolić na lekkomyślność. Odpowiedzialność wyrażam zarówno poprzez zabezpieczenie mieszkania by dzieciom nie stała się krzywda, załatwianie na bieżąco sprawunków, jak i przez dbałość o własny rozwój zawodowy, byśmy mieli możliwość stałego spłacania kredytu. Chcemy troszczyć się o dzieci nie tylko teraz, ale zostawić im coś, gdy nas już zabraknie.

Często siedzę z kubkiem w dłoni i patrząc przez okno, widzę młodych ludzi którym dopisuje w hałaśliwy sposób dobry humor. Idą za rękę lub w przyjacielskich grupkach, trzeźwi, pijani, spokojni lub zwariowani. Patrzę i myślę, kiedyś sama taka byłam. A dziś? Chyba starzeję się, a raczej “tylko” dojrzewam?

Pierwszy komputer dostałam od alkoholika walczącego z chorobą. Przyszedł do mnie i zaproponował, że złoży mi komputer z części, które ma w warsztacie. Nie chciałam. Nie potrzebowałam komputera. Jednak wiedziałam, że jeśli ten człowiek nie będzie miał zajęcia pójdzie w cug. Zgodziłam się. Dziś powinnam mu wystawić pomnik.

Nie potrafię powiedzieć jakie parametry miał ten komputer. Jakieś beznadziejne. Podejrzewam, że dziś mój telefon ma lepszy procesor. Dysk miał obłędną pojemność – całe 700MB, tyle co płyta CD. Na tym dysku miałam Windows 98 bo nic innego się nie mieściło (dziś wiem, że zmieściłby się Linux, ale wtedy w ogóle nie miałam pojęcia, że coś takiego istnieje). Ale ja powoli łapałam bakcyla. Nie przechowywałam tam żadnych danych bo się nie mieściły, za to robiłam mnóstwo dziwnych eksperymentów. W końcu w każdej chwili mogłam sformatować dysk i zainstalować system na nowo. I robiłam to!

Z czasem zmieniłam komputer na nowszy, trochę lepszy. W tym lepszym dało się zainstalować kartę sieciową i korzystać z dobrodziejstw internetu. I przepadłam. Przepadałam na wiele godzin. Bez wyrzutów sumienia, nie miałam dziecka, mogłam przesiadywać przy komputerze ile chciałam. Można na to popatrzeć dwojako: marnowałam czas, albo uczyłam się życia w sieci. Ja uważam, że to drugie, chociaż faktycznie, obyczajów internetowych uczyłam się na słynnym Kurniku. Jednak z perspektywy czasu uważam, że warto było.

Równolegle nadal bawiłam się komputerem. Instalowałam i usuwałam przeróżne programy tylko po to, żeby zobaczyć co można zrobić za ich pomocą. Ta mania została mi do tej pory. Mam kolejny, chyba czwarty, komputer i ciągle coś dodaję i usuwam. Wiedza przydaje się w najmniej oczekiwanych momentach. Przekonwertować mp4 na avi i z powrotem? Edytować plik w formacie pdf? Zrobić drobny retusz na zdjęciu? Fotomontaż? Pokaz slajdów? Coś bardziej skomplikowanego? Nie ma problemu. I jak bardzo imponuje to dziecku! Korzystam póki mogę, niedługo Duśka będzie lepsza ode mnie.  A wiecie, że większość  rzeczy można zrobić on line, za pomocą narzędzi dostępnych w internecie? Nie trzeba instalować programu do jednokrotnego użycia.

Żeby nie było wątpliwości – nikt mnie tego nie uczył. Nie chodziłam na żadne kursy. Uczyłam się sama na podstawie dostępnych w sieci tutoriali. Na YouTube jest ich pełno. Można się nauczyć praktycznie wszystkiego, nie tylko jak narysować obrazek 3D, ale i znacznie poważniejszych rzeczy. Wujek Google potrafi odpowiedzieć na każde pytanie. Fakt, że czasem trzeba się przekopać przez dobrze wypozycjonowane a nie przynoszące odpowiedzi strony, ale summa summarum  zawsze znajduję to, czego szukam.

Pamiętam jak robiłam pierwszy przelew. W końcu to już nie zabawa, to żywe pieniądze, choć w wirtualnym wydaniu. Ależ mi się ręce trzęsły! Dziś śmieję się sama z siebie. Przelew? Mogę zrobić praktycznie przez sen. Dlatego zdumiewają mnie koleżanki, od których słyszę: „Przelewy? Mąż się tym zajmuje, on opłaca rachunki, on wie co i jak, ja się nie dotykam.” Kurcze, jakie nie dotykam? Dotykam i pcham paluchy gdzie się da, w końcu to też moje pieniądze. I przecież klawiatura mnie nie pogryzie. Umiem czytać, rozumiem polecenia, potrafię wstukać ciąg cyfr, zaakceptować, wprowadzić kod… Czy to taka wielka filozofia?

Podobnie przeżywałam pierwsze zakupy na Allegro. Rozważałam, którego sprzedawcę wybrać, czytałam opinie, porównywałam ceny, gryzłam palce i zastanawiałam się czy nic nie pokręcę. Jak blondynka normalnie. Aktualnie przymierzam się do założenia konta na Aliexpress. Skoro cały świat robi zakupy w Chinach to chyba i ja mogę?

O pracy w sieci już Wam pisałam. Pracuję i zarabiam z całkiem niezłym skutkiem. Gdyby nie znajomość komputera, internetu oraz umiejętność szybkiego pisania, nie miałabym takiej możliwości. Warto było się uczyć, nawet jeśli wyglądało to mało poważnie. Patrząc wstecz widzę, że nawet pisanie długich postów na forum miało sens, dziś piszę około 250 znaków na minutę. Gdzieś tej wprawy musiałam nabrać.

Zdradzę Wam, że teraz zastanawiam się nad kontem walutowym. Na rynku walut dzieje się tak dużo, że przy odrobinie rozeznania pewnie dałoby się nieźle zarobić. A skoro i tak spędzam godziny pracując w sieci, na pewno znajdę sposób na bieżące śledzenie kursów walut. Pewnie jest do tego jakaś wtyczka. Nauczyłam się już dawno, że jeśli czegoś potrzebuję to na ogół już ktoś to wymyślił.

Są zresztą jeszcze inne możliwości inwestowania i zarabiania w sieci. Na giełdę raczej się nie porwę, to chyba nie dla mnie. Przyglądam się bezpieczniejszym opcjom, coś jak CMC Markets, stara jak świat zasada: „kupić taniej, sprzedać drożej” przeniesiona na rynki internetowe. Trzeba mieć tylko trochę czasu by nauczyć się przewidywać trendy cen, czytać indeksy i takie tam. Prościzna. W końcu czytać każdy umie.

Nie, nie boję się. Jedyne co mnie ogranicza to czas. Wiem, że na początku trzeba go poświęcić więcej na naukę. Później już samo idzie. No dobra, trzeba mieć też wolną gotówkę do zainwestowania. Zaczynam ją powoli chomikować 😉

Internet daje wprost nieograniczone możliwości. Używanie go tylko do sprawdzania poczty i newsów na Facebooku, to jak używanie wielofunkcyjnego robota kuchennego tylko i wyłącznie do ubijania piany z białek.