Jak często czytasz historie chorych dzieci, których rodzice zbierają fundusze na niezwykle kosztowne leczenie? Jak często oglądasz reklamy fundacji, które gromadzą środki dla swoich ciężko chorych podopiecznych? Jak często otrzymujesz wiadomość z prośbą o pomoc?

Ja niestety bardzo często, zbyt często…
Podczas oglądania każdego filmu, czytania każdej wiadomości czy historii, z moich oczu lecą łzy, założę się, że z Twoich też.

Te wszystkie historie są okrutnie niesprawiedliwe, często tragiczne, a przede wszystkim okropnie smutne i powodują we mnie złość, na to wszystko na ten cały popaprany świat, na niesprawiedliwość losu…

W tej lawinie pokazywania smutku i łez znalazłam jedną reklamę inną niż wszystkie:

Tylko z pozoru jest ona podobna do innych, a tak naprawdę zupełnie inna. Fundacja Szpitala w Toronto, bo to ich pomysł, wreszcie pokazała całą istotę tego wszystkiego, trafiła w sendo. To przecież nie są tylko biedne, ciężko chore dzieci, to przede wszystkim “fighterzy”, wojownicy którzy wbrew swej woli musieli podjąć nierówną walkę z niezwykle silnym przeciwnikiem.
Codziennie toczą kolejne boje, wiedzą, że nie mają innego wyjścia, jak tylko zwyciężyć.

Rodziny, lekarze, pielęgniarki, wszyscy wokół są w ich drużynie i pomagają w tej walce, ale to oni sami muszą podejmować nadludzki wysiłek, by móc cieszyć się kolejnym słonecznym dniem, kolejną przeczytaną książką, kolejnym spacerem lub choćby wspólnym obiadem.

Te zwykłe dla nas rzeczy, dla nich są niejednokrotnie ogromnym wyzwaniem.
Dlatego bardzo się cieszę, że wreszcie ktoś spojrzał na to inaczej. Przestał pokazywać biedne, umęczone dzieciaki, których widok oczywiście chwyta za serce, ale powoduje też smutek, a tutaj nie o to chodzi. Najważniejsze jest to, że oni wszyscy potrzebują mnóstwa sił i wsparcia a nie tylko łez.

Reklama chwyta za serce, owszem, ale inaczej. Nie powoduje już smutku tylko ogromny podziw i szacunek. Pokazuje małych żołnierzy w walce o tę najważniejszą nagrodę jaką jest życie, normalne, zwyczajne życie…

Jesteśmy przyzwyczajeni do oglądania w telewizji pięknych ludzi w perfekcyjnie zaaranżowanych wnętrzach. I nagle pojawia się reklama, którą oglądamy jak film, z nieumalowaną, nieuczesaną, zwyczajną bohaterką. Czy gdy z ekranu naprawdę znika lukier, na który tak narzekamy, to czy to, co widzimy, naprawdę nam się podoba? Okazuje się, że nie!

Reklama Ikei niewątpliwie osiągnęła cel, bo gdy tylko się pojawiła, przyciągnęła uwagę widzów i wywołała burzę, jednocześnie wyróżniając się z pośród setek innych. Nie można obok niej przejść obojętnie i wywołuje skrajne emocje – część internautów krzyczy, że cudowna i zachwycająca, druga grupa głośno krytykuje oburzona tym kogo i co widzi.

A kogo widzimy? Podobno statystyczną polską rodzinę, z czym się akurat nie zgadzam, bo przeciętni to oni nie są na pewno. Choćby fakt, że nie są małżeństwem – mimo że liczba ślubów z każdym rokiem maleje, to jednak większość młodych par posiadających dziecko żyje w związku małżeńskim. Podobnie jak mało popularne są w naszym kraju porody w domu. Ale wracając do meritum, poznajemy Anastazję – mamę Helenki i partnerkę Kuby. Widzimy, że wkrótce na świecie ma się pojawić kolejny członek rodziny. Z jednej strony nieszablonowi, z drugiej bardzo zwyczajni. Bohaterka opowiada o sobie, ich związku, macierzyństwie, ciąży, emocjach, mówi o tym wszystkim, używając potocznego języka. Kamera zagląda do ich sypialni, łazienki, towarzyszy w wielu bardzo intymnych momentach życia.

W mieszkaniu Anastazji i Kuby jest zwyczajny rozgardiasz, taki który często widzimy w naszych domach, ale nigdy w reklamach. Łóżko jest niepościelone, na podłodze walają się poduchy, na kuchennym blacie sajgon, a w pokoju dziecka pod meblami porozwalane zabawki i ciuchy. On chodzi boso, w naciągniętym podkoszulku i majtkach, ewentualnie w dresach, ona w wygodnych tak zwanych rzeczach po domu, w niedopinających się spodniach i niedbale spiętych włosach. Mają za to dużo czasu i pokłady czułości dla dziecka – może dlatego, że nie widzimy ich ze smartfonami w ręku, czy wpatrzonych w ekran komputera. Dzielą się obowiązkami – nawet pieluchę Helenie zmieniają na spółkę – mama przewija, tata wyrzuca brudną. Taka totalna zwyczajność i proza życia bez lukru.

Nie trzeba było długo czekać na hejty, że reklama obrzydliwa i odpychająca. Dlaczego, pytam? Bo przedstawia ludzi, którzy nie są wymuskani, opaleni, perfekcyjni? Ludzi, którzy nie mają sterylnego domu i wyprasowanej po nocy pościeli? Którzy nie zasłaniają przed światem dziur w ścianie, nie ukrywają niedopiętego guzika? I robią tak strasznie przyziemne rzeczy jak mycie się, ziewanie, drapanie się i klepanie po tyłku?

A mnie się podoba, że Anastazja ma kochającego faceta, który często ją przytula i razem z nią opiekuje się dzieckiem. Doceniam, że nie mijają się, a dużo ze sobą rozmawiają, wzajemnie pielęgnują, często się razem śmieją. Cudowne, że czuje się przy swoich bliskich zupełnie naturalnie i dobrze, że „będąc z tym chłopakiem, nie musi się na nic silić ani naginać, może sobie na luzie być taka, jak była malutka”. Wspaniałe jest jak wiele fajnego czasu, spędzają z córeczką. I mam nadzieję, że Anastazja ma głęboko w poważaniu wszystkich, którzy krytykują, że ma w domu brudno, jest brzydka i ma grubego męża.

A czy Wy naprawdę wolicie stereotyp kobiety idealnej od tej z krwi i kości?

Kompletnie do niczego jest tegoroczna jesień. Jeszcze w dni powszednie bywa, że pojawi się słońce, ale jak przychodzi weekend i człowiek chciałby rodzinę na spacer wyciągnąć, to co? Zimno, mokro, szaro, nieprzyjemnie, psa z domu grzech wyrzucić, a co dopiero dziecko.

Nie, nie jestem zwolenniczką błądzenia we mgle, brodzenia w kałużach i wracania do domu w przemokniętych ciuchach. Co innego, jak złapie mnie gdzieś deszcz, wtedy trudno, ale żeby tak z własnej woli?!

Ta niedziela niczym nie różniła się od poprzednich. Śniadanie, spacer do kościoła, po powrocie zabawa i przygotowanie do obiadu, a po obiedzie co? Nie mam w zwyczaju sadzania dziecka przed komputerem i włączania bajek, żeby tylko mieć święty spokój, chociaż nie powiem, czasem korci. Jednak zostawiam sobie tę ewentualność na chwilę, gdy NAPRAWDĘ nie będę w stanie zaproponować Duśce nic innego.

Gra „Potworne przepychanki” leżała na szafie już jakiś czas i ciągle nie mogła się doczekać na swoją kolej. Wiadomo, póki było ciepło, inaczej spędzało się popołudnia.

– Mamusiuuu, zagramy w „Potworne przepychanki’?…

No jakże mogłabym odmówić? Chociaż skłamałabym, gdybym powiedziała, że pałałam chęcią do gry.

Pierwsza rzecz, która mnie zachwyciła, to długie przygotowania. Co prawda ten cud zdarza się tylko raz, ale muszę Wam powiedzieć, że bardzo mi się podobało obserwowanie, z jakim pietyzmem Duśka przyklejała kolejne naklejki na drewniane kontury potworów. Potem okleiła kostkę, a potem „tylko” wycisnęła i poukładała w szeregi obrazki z potworami i potwory. Układanie czeka ją za każdym razem i dla dziecka jest to świetny trening oko – ręka. Nie wyręczajcie, nawet jeśli sami potraficie układać szybciej.

– Mamooo, gotowe!

No więc zeszłam do poziomu podłogi, bo dziecko jak to dziecko, na stole nie gra. Sama gra nie jest skomplikowana. W skrócie mówiąc, polega na umieszczaniu potworów na arenie, ale nie za pomocą ręki a specjalnych popychaczek. Cała trudność w tym, by wepchnąć swojego potwora, ale i nie zrzucić innych. Za każdym razem jak zrzucimy potwora, przeciwnicy pobierają obrazki z jego wizerunkiem. Na koniec gry wszyscy układają zdobyte obrazki w szeregu, wygrywa ten, kto ma najdłuższy szereg.

– Będziesz pisała o potworach? To napisz, że to fajna gra, pomysłowa, dużo się w niej dzieje i za każdym razem kto inny wygrywa.

W sumie nie wiem, po co ja się tak produkuję, mogłam dziecko zagonić do pisania. Dwa zdania i sprawa załatwiona. I nic nie nakłamała!

Są gry, w których ktoś może być po prostu lepszy. Z potworami nie ma tak dobrze. Ponieważ potwory nie są jednakowej wielkości, ich wepchnięcie na arenę ma różny stopień trudności. A to, czy wpychamy małego, czy dużego, jest tylko i wyłącznie kwestią szczęścia. Decyduje o tym rzut kostką. Podobnie niewielki wpływ mamy na to, czy spadnie mały potwór, czy duży, a obrazki z ich wizerunkami także mają różne rozmiary.

Dla mnie, jako osoby dorosłej, gra jest banalnie prosta. Mogłabym w tym momencie napisać, że nudna, nijaka, że kompletnie nie ma sensu, ale to jest gra dla dzieci! To, co mnie wydaje się oczywiste, dla Duśki jest kolejnym etapem w poznawaniu świata. Jej rączki nie są tak sprawne, jak moje, wepchnięcie potwora idzie mniej płynnie. Ja jednym rzutem oka oceniam, z której strony areny wpychać i w którą stronę kierować mojego potwora, żeby jak najmniej pozrzucać, ona dopiero uczy się trudnej sztuki strategii.

Kiedy grałyśmy we dwie, nie było praktycznie żadnych emocji. Ale kiedy zdarzyło nam się zagrać rodzinnie, we troje, śmiechu było co niemiara. Wniosek? Im więcej osób przy stole (albo na podłodze), tym lepiej! Zdaniem producenta jednorazowo może grać od dwóch do czterech osób, na moje oko spokojnie i sześcioro da radę zagrać. I wtedy naprawdę będzie wesoło!

Ponieważ gra wyszła ze stajni Wydawnictwa Rebel, jej jakość jest jak zwykle na 6+. Sztywne kartonikowe obrazki z potworami, idealnie oszlifowane elementy drewniane, żywe, przyciągające uwagę kolory, pomysłowe popychaczki – dzieci nie przejdą obok tej gry obojętnie. A i dorośli, jeśli tylko zechcą mentalnie powrócić do dzieciństwa, będą się świetnie bawić.

– Mamooo, zagramy w potwory? To krótko.

Fakt, jedna rozgrywka trwa góra kwadrans. To jednocześnie na tyle dużo, by choć na chwilę oderwać się od obowiązków, z drugiej strony na tyle mało, by bez wyrzutów sumienia zaniedbać to i owo, albo po prostu wykorzystać zasłużoną chwilę relaksu na zabawę z dzieckiem.

Reasumując: ponieważ jesień w tym roku nas nie rozpieszcza, a już za progiem zima, myślę, że jeszcze nie raz zagramy. Nie tylko w „Potworne przepychanki”.

Zdjęcia: Żaklina Kańczucka

Wpis jest elementem współpracy z Rebel.pl