Niedawno pisałam o kampanii społecznej „Dobre wychowanie” realizowanej przez Fundację Dzieci Niczyje. Jeśli jeszcze nie czytaliście mojego wpisu, nie odwiedziliście strony i nie rozmawialiście ze swoimi dziećmi – nie odkładajcie tego na później!

Dziś kontynuując temat, zabieram Was do warszawskiej Kinoteki – spokojnie, nie musicie opuszczać domu. Zobaczcie, jaką tym razem akcję przygotowała Fundacja, by zwrócić uwagę dorosłych na problem seksualnej przemocy wobec dzieci.

Wszyscy, którzy przyszli na seans, znaleźli na swoich fotelach cukierek z napisem „sekret” z dołączoną karteczką o treści: „Zjedz cukierka. Nikt się nie dowie. To nasza tajemnica„.  Po chwili w bloku reklamowym, oglądali spot najnowszej kampanii fundacji Dzieci Niczyje, która w ten sposób chciała zwrócić uwagę na fakt, że nie dla wszystkich wspomnienia z dzieciństwa są słodkie.

Zobaczcie cały materiał:

W Internecie zawrzało – jak zwykle część osób uważa, że ten sposób zwrócenia uwagi na problem jest przesadzony, a ludzi w kinie perfidnie zmanipulowano robiąc z nich idiotów. Komentujący są zdania, że żądaliby zwrotu za bilety, bądź odszkodowania.

Ja należę do grupy, która fundacji przyklaskuje, bo problem przemocy seksualnej wymaga mocnego, zdecydowanego, a nawet szokującego działania. Kampania powinna poruszać i oddziaływać na emocje, by zaangażować widza, skłonić do refleksji i do działania. O takich rzeczach trzeba mówić wprost, a nie owijać w… papierek.

A jakie jest Twoje zdanie?

Z wykształcenia jestem nauczycielem religii i etyki. Miałam nawet przyjemność pracować w zawodzie z gimnazjalistami, którym zapewniono etykę w szkole, międzyklasowo, na ostatnich godzinach. Chcąc, czy nie chcąc nasze dziecko zamiast mieć np. dodatkowe godziny z historii, uczy się na lekcjach religii  jak “odnaleźć w codzienności ślady Bożych darów i umieć za nie dziękować Bogu-Stwórcy”. Lekcje religii powinny więc być poza szkołą! Dlaczego? Znalazłam 5 powodów, dla których katechezy nie powinno być w szkole.

Po pierwsze przypomnijmy sobie, że religia nie zawsze była w szkole. Wróciła w 1991 roku, by powoli na dobre się wpisać w ramy edukacji szkolnej. Wtedy także obiecywano, że dla tych, co nie będą uczęszczać na lekcje religii zapewniona będzie etyka – dziś wiemy, że to tylko pic na wodę fotomontaż. Lekcja religii zwłaszcza katolickiej stała się niejako przymusem, także dla “innowierców”, którzy biorą udział w tej lekcji, albo mają wtedy okienko, bo ich lekcja religii jest na 9 czy 10 godzinie lekcyjnej lub w salce przy ““innowierczej” parafii. Tak powstaje pierwszy podział na lepszych i gorszych, gdzie lepsi to ci co chodzą na religię.

Po drugie nie mieści mi się w głowie, że w podstawówce, gimnazjum i liceum więcej czasu poświęca się  na lekcje religii niż inne przedmioty np. fizykę, chemię i biologię, czy samą historię.  Nie dziwmy się potem, jaka jest wiedza naszego społeczeństwa. Naprawdę te dwie godziny religii w tygodniu to już o dwie za dużo.

Źródło: http://www.wiadomosci24.pl

Po trzecie z moich badań magisterskich jasno wynika, że uczniowie tracą więź między swoją parafią. Większość z nich nawet nie do końca jest pewna, gdzie jest ich parafia, a co za tym idzie, także i Kościół. Ci sami uczniowie podkreślają, że religia w szkole stała się zwykłym przedmiotem, takim jak np. historia. Za moich czasów – a załapałam się jeszcze na lekcje religii w parafii, było zupełnie inaczej. Każdy wiedział, gdzie jego Kościół, czas płynął wolniej, lekcjom religii towarzyszyła zgoła odmienna atmosfera, która sprzyjała wyciszeniu, rozwijaniu głębokiej duchowości, czy refleksji. Natomiast w szkole nikt nie interesował się tym w kogo wierzysz, czy jak wierzysz.

Po czwarte niech mi ktoś podpowie, jak ocenić dziecko z “wiary w Boga” lub jak ocenić, że  “zna różnice między dobrymi, a złymi uczynkami”. Nie  sposób wystawić tutaj jedynki, czy szóstki. Przeglądając treści nauczania wczesnoszkolnego i podstawowego można załamać ręce – toż ja więcej wyniosłam ze szkółki niedzielnej w naszej parafii, pomijając w moim przypadku nauczanie konfirmacyjne, które wymagało ode mnie sporo nauki z zakresu historii, także z historii religii.

Po piąte jakość i efektywność kształcenia jest niska, a Kościoły zamiast pozyskiwać młodzież, tracą ją. Ot smutna historia.

Osobiście jestem za lekcją religii, ale poza szkolnymi murami, dla tych co chcą z osobnym świadectwem. Natomiast w szkole niech wreszcie zagości etyka, religioznawstwo.

To co najbardziej lubię w kuchni, to takie czary, kiedy szybko i łatwo – jak machnięcie magiczną różdżką – powstaje coś smacznego i w dodatku efektownego. Do tej kategorii zalicza się ciasto 3 Bit, które jest łatwe w wykonaniu, pięknie wygląda i fantastycznie smakuje.

Na ciasto 3 Bit składa się wszystko co dobre: masa kajmakowa, krem budyniowy i bita śmietana, przełożone kilkoma warstwami herbatników. Ciasta nie pieczemy, przygotowujemy je dzień wcześniej, by herbatniki zdążyły zmięknąć.

Składniki: (na prostokątną formę 23×37 cm lub 23×33)

1 puszka masy kajmakowej
2 paczki 220 g opakowań herbatników
4 szklanki mleka
0,5 szklanki cukru
kostka masła
2 budynie śmietankowe lub waniliowe
500 ml śmietany kremówki
żółta galaretka
kilka kostek czekolady (opcjonalnie)

Przygotowanie:

1. Formę wykładam papierem do pieczenia lub folią spożywczą, a na jej dno układam pierwszą warstwę herbatników. Nakładam równomiernie masę kajmakową.
   Układam drugą warstwę herbatników.
2. Zagotowuję 3,5 szklanki mleka wraz z cukrem.
   Do reszty mleka dodaję budynie, mieszam i wlewam do gotującego się mleka.
   Budyń należy schłodzić.
   Następnie miksuję kostkę masła (w temperaturze pokojowej) i stopniowo dodaję budyń.
3. Gotowy krem budyniowy wykładam na herbatniki.
4. Układam trzecią warstwę herbatników, formę obwijam folią i w tej fazie ciasto wkładam na kilka godzin (a najlepiej na noc) do lodówki.
5. Galaretkę przygotowuję w szklance wody i gdy zaczyna tężeć ubijam na sztywno śmietanę – następnie dodaję galaretkę, całość miksuję i wykładam na herbatniki.
   Na tarce ścieram czekoladę, którą posypuję ciasto.

Ciasto 3 Bit przechowujemy w lodówce.

Smacznego!

Zdjęcia: Basia