Szczęśliwie, od urodzenia Adrianka, karmię go piersią. Uwielbiam tę naszą bliskość i to kiedy patrzy na mnie swoimi wielkimi niebieskimi oczami ssąc pierś. Nie zamieniłabym tego na nic i najchętniej dalej karmiłabym tylko piersią. Jednak każde dziecko musi zacząć jeść normalne posiłki (lub to, co ma je na początku przypominać, czyli różnego rodzaju papki), bo niestety na samym mleczku nie będzie się rozwijało prawidłowo. Słoiczki dla dzieci 

Kiedy pewnego dnia podczas wizyty u pediatry usłyszałam, że niedługo będziemy wprowadzać nowe jedzonko, w mojej głowie zaczęły się pojawiać liczne pytania, na które musiałam znaleźć odpowiedź.

• Po pierwsze – czy chcę podawać synkowi zawartość słoiczków, których jest w sklepach cała masa?

• Jeśli tak, to jakiej firmy mają być słoiczki dla dzieci (znów duży wybór)?

• Ile będzie nas to kosztowało?

• Jeśli nie słoiczki dla dzieci to czy gotowanie samodzielne, będzie zdrowsze?

• Skąd brać produkty do gotowania, jeśli się zdecyduję?

• Gotować codziennie czy raz na jakiś czas?

Te i inne pytania, kłębiły się w mojej głowie. Zaczęłam więc przeszukiwanie Internetu, strona po stronie… Pojawiały się tam podpowiedzi dość skrajne, zaczynając od entuzjastów słoiczków, którzy nade wszystko cenią sobie wygodę, a kończąc na mamach, które wolą wiedzieć co dokładnie wkładają dziecku do buzi, gotując samodzielnie.

Każdy przedstawiał swoje, jakże istotne argumenty. Tylko ja nadal nie wiedziałam, co będzie lepsze, bo każdy miał trochę racji. Z jednej strony producenci słoiczków spełniają rygorystyczne normy, więc posiłki dla dzieci powinny być wysokiej jakości. Z drugiej – nasuwa się pytanie: Co sprawia, że takie danie w słoiczku ma 3 lata gwarancji?
Co do samodzielnego gotowania – nie do końca wiadomo, z jakiego źródła pochodzą produkty, z których przygotujemy posiłek dla naszego dziecka. Wiemy jednak, że jest rozwiązanie tańsze – zwłaszcza jeśli przygotujemy większą ilość i zapasteryzujemy w słoiczkach.

Zdałam się zatem na mój instynkt, który podpowiadał mi, że samodzielne gotowanie będzie dla mojego synka najlepszym wyborem.

Postanowiłam, że aby ułatwić sobie życie, zapasteryzuję trochę dań w słoiczkach na zapas. Znalazłam słoiczki odpowiedniej wielkości, zamówiłam ich większą ilość, w międzyczasie gromadziłam przepisy i szukałam odpowiednich produktów. Mężowi udało się znaleźć kolegę, który ma owoce z pewnego źródła, a znajomi przywieźli od swoich rodziców warzywa. Ruszyłam do pracy i po kilku dniach miałam już całą masę gotowych dań dla synka i przy okazji zrobiłam co nieco dla nas. Poukładałam wszystko w szafkach i teraz kiedy chcę podać coś synkowi, otwieram szafkę, wyciągam słoiczek, podgrzewam i gotowe.

Jestem dumna z mojej pracy nad menu mojego dziecka i cieszę się, że mój synek będzie jadł zdrowe posiłki. Ważny dla mnie jest fakt, że nie zbankrutujemy wydając fortunę na słoiczki dla dzieci.

A jak Wy radzicie/ radziłyście sobie z rozszerzaniem diety swoich maluchów?

Fot. hui sang/Unsplash

Skończyły się czasy spokojnego siedzenia bądź wykonywania domowych obowiązków, gdy synek leżał i bawił się na macie czy kocyku. Wystarczyło gotując obiad zerkać czy maluszek bawi się spokojnie, czy może śpi. Słodki, bezbronny bobas zmienił się w prawie 8,5-miesięcznego małego odkrywcę, którego wszędzie pełno.

Synek leżenie zamienił na raczkowanie i wspinaczkę.  Najlepszy do uskuteczniania wspinaczki okazał się bujaczek — leżaczek, nie mniej przydatne mamine lub tatusiowe nogi.  Wystarczy objąć i piąć się do góry jak bluszcz.  Alpinista nie przepuści oczywiście także kanapie, fotelom czy nogom od stołu. Nic, co prowadzi do pionizacji i jest w miarę łatwe do uchwycenia nie może stać bezużyteczne. Mój syn, brzdąc w natarciu, zaraz znajdzie mu milion innych zastosowań.

Oczywiście w związku z poczynaniami synka, cały dom musiał przejść ponowną reorganizację w celu spełnienia wymogów bezpieczeństwa. Pojawiły się zaślepki do kontaktów, zabezpieczenia na kanty mebli, pochowałam wszystkie kable i poprzestawiałam kwiatki… Tak kable i kwiatki to ulubieńcy mojego szkraba. Ciągnie go do nich jak kotka. Czai się, a gdy nie patrzę zaraz skrada się, by nagle zaatakować lub choć wyciągnąć rączkę, złapać i włożyć do buzi jak nie kabel to listek fikusa.  Na szczęście udaje mi się go zawrócić, gdy tylko zmierza w kierunku „dżungli”.

Zmiany zaszły także w pokoju Kubusia. Łóżeczko zostało obniżone o poziom w dół, co spotkało się z dezaprobatą ze strony mobilnego malucha. W końcu rodzice zepsuli najfajniejszą zabawę, jaką było podciąganie się do klęku i wstawanie.  Zamiast kocyka na dywanie rozłożona kołdra, bo mały odkrywca w czasie wspinaczek zaliczał bęcki a mama nie zawsze zdążyła z asekuracją.  Rozważaliśmy nawet z mężem zakup kasku ochronnego.  Wyglądałby wtedy jak prawdziwy alpinista.

Nasz mały skarbek nie posiedzi w miejscu 10 min (musi coś go bardzo zainteresować np. pilot TV). Jest jak sprężynka, takie żywe srebro. Wszędzie go pełno. Często schowany byłby nie do znalezienia, ale okrzyki radości zdradzają miejsce ukrycia. Nawet nasz czworonóg został wyeksmitowany ze swoim legowiskiem do kuchni. W ten sposób w każdej chwili mogę zamknąć kuchnię dla jego dobra i spokoju. Synek wprost uwielbia sierściucha i byłby gotowy zagłaskać go na śmierć. Teraz gdy jest w stanie sam do niego dotrzeć stwierdziłam, że trzeba stanąć w obronie psiaka i synka, bo nigdy nie wiadomo jak zareaguje zmęczony nieustannym tarmoszeniem pies. Poza tym psia karma mogłaby przez przypadek trafić do buźki ciekawskiego malucha.

Jednym słowem mój słodki bobas zmienia się w małego wędrowniczka, odkrywcę.  Mama musi mieć teraz oczy dookoła głowy i być dwa kroki przed pomysłami syna. Mój skarbek codziennie zaskakuje nowymi umiejętnościami, oczekując z błyskiem w oku pochwały. Jego radość z czegoś, co mu się udało dokonać jest bezcenna. Ja natomiast z dnia na dzień zdaję sobie sprawę jak dzieci szybko rosną, rozwijają się i kształtują swój charakter.

Ciekawa jestem, co interesowało Wasze szkraby, gdy stawały się małymi odkrywcami i w jaki sposób starałyście się chronić je przed wypadkami, jakie czyhają na nie w Waszych czterech kątach?

Źródło zdjęcia: JillWellington/Pixabay

Co mnie podkusiło, żeby iść do kościoła na mszę dla dzieci, pojęcia nie mam! Pewnie godzina mi wyjątkowo pasowała. Raczej omijam te msze, nie czuję się ich adresatką. Tym razem schowałam się w kaplicy z nadzieją, że będzie trochę spokojniej. No cóż, nadzieja matką głupich, jak to mówią…

Przede mną stał/siedział chłopiec – na oko ośmioletni, nie sam, z rodzicami. Jego głównym zajęciem podczas mszy było skakanie w objęciach mamy.

Obok mnie siedział starszy pan, taki z przedwojennymi zasadami – do Kościoła garnitur i biała koszula to minimum. Pan wytrzymał do połowy mszy i zwrócił chłopcu uwagę – powiedział coś takiego, że tam w sąsiedniej ławce młodsza dziewczynka grzecznie stoi, a on się brzydko zachowuje. Na co mamusia chłopca odparowała błyskawicznie: „ Ale to jest msza dla dzieci!”. Pan na to: „ Wszystko jedno, to jest Kościół!” Potem już tylko musieliśmy wysłuchać jak mamusia kilka razy powtarza synkowi, żeby się panem nie przejmował i chyba rzeczywiście się nie przejął, bo do końca mszy zachowywał się tak samo.

Wracałam sobie z Kościoła i się zastanawiałam – kto miał rację tak naprawdę, pani czy pan? Niewątpliwie msza dla dzieci różni się od mszy dla dorosłych, pytanie tylko – czym.

W czasach mojego dzieciństwa różnice były dwie: kazanie dla dzieci i piosenki dla dzieci, reszta według „dorosłych” zasad, więc żadnego biegania, skakania, rozmawiania, „bo jesteśmy w Kościele i trzeba być grzecznym dzieckiem”. Teraz najwyraźniej doszła trzecia różnica – Kościół to to samo co piaskownica…

O ile mogę zrozumieć zachowanie małych dzieci, którym trudno się skupić i które generalnie nie wiedzą o co chodzi i po co przyszły do tego dziwnego miejsca, o tyle rozbrykania dziecka w wieku szkolnym nie rozumiem. Nic na to nie poradzę.

I chyba rację miał pan gdy mówił: „wszystko jedno, to jest kościół”.
Godzina godziną, o każdej obowiązują takie same zasady. Nie odbierajmy dzieciom dzieciństwa i prawa do zabawy, ale nie zapominajmy przekazać im zasad i wartości, w które wierzymy. No chyba, że nie wierzymy, ale w takim wypadku po co chodzić do kościoła?

Temat jak na mój gust jest dużo szerszy i wielowarstwowy. Kindersztuba całkiem wyszła z mody, za to przyszła moda na wychowanie bezstresowe. Czyli nie zwracamy dziecku uwagi bo mu się zrobi przykro, raczej wyszukujemy milion usprawiedliwień dla niegrzecznych zachowań.

Mam po sąsiedzku takie bezstresowo wychowywane dziecko, do piątego roku życia mogło absolutnie wszystko i wszystko mu się należało bo było „malutkie”. Potem rodzice się zorientowali, że dziecko wchodzi, im na głowę i zaczęli wychowywać, najczęściej krzykiem. Dziecko ma 13 lat i ciągle jest w szoku, nie umie się pogodzić z faktem że już mu się nic nie należy i nic nie wolno, bo nie jest malutkie.
Przegięcie w drugą stronę jak dla mnie. Moda nie wyszła tej rodzinie na zdrowie.

Może dlatego, ja Duśce bez przerwy kładę do głowy co wolno, a czego nie, i że jak w domu coś wolno to nie znaczy że “w gościach” też. I chociaż ma dwa lata to nie usiłuje udawać, że nie rozumie, bo wie że ja się na to nie nabiorę. Nie znaczy to oczywiście że zawsze jest grzeczna, w końcu dwulatka to dwulatka :))

Kiedyś pewien nastolatek po wysłuchaniu kazania od mamy, zdegustowany powiedział: „Mamuś, ale tak jak Ty mnie uczysz, to nikt nie robi”. Riposta mamy była błyskawiczna: „Bo ja Cię nie uczę jak jest, tylko jak powinno być!”

Drogie czytelniczki, pamiętacie jeszcze jak powinno być?