Pewnego razu, kiedy byłam już w ciąży, stanęłam przed półką z pieluszkami jednorazowymi.
Ilość rożnych firm i rozmiarów mnie przeraziła – które wybrać, jaki rozmiar, czy mojemu maleństwu nie zaszkodzą, czy się w nich nie odparzy, bo przecież mamy lato w pełni. Po prostu jakaś czarna magia, a gdzie zwykła tetra?.

W tym momencie nie zawodne okazało się doświadczenie moich koleżanek, które swoje pociechy chowają ekologicznie na pieluszkach wielorazowych. To przecież takie logiczne, nasze mamy, babcie i prababcie miały tylko tetrę i flanelę, a nie było takich jak dziś pralek automatycznych, wszystko trzeba było gotować w garach. Dziś mamy pralki z najróżniejszymi opcjami. Jest to powrót do tego co bardziej naturalne, także dla skóry maluszka, po prostu zwykła tetra. Przecież dla siebie wybieramy jak najwygodniejszą bieliznę, z bawełny, satyny itd. Dlaczego skórę naszych milusińskich pakować nieustanie w gumę?

W ekologiczne pieluchowanie wkręciłam także mojego męża i naszych rodziców, choć mój ojciec entuzjazmem nie tryskał, cały czas powtarzał – „ po co się tak pakujecie w robotę, nie lepiej dać pampersa?” Dziś jestem już pewna, że nie. W krótkim czasie zebrałam sporą ilość tetry – to od babci (z dawnych paczek z zagranicy), od teściowej i od mojej mamy z jej wyprawki wojskowej dla mojego brata (czyli 35 letnią tetrę). Pozostałą część musiałam dokupić, i w tym dopomógł mi Internet. Początkowo wczytywałam się w rożne portale, fora, szukałam jak najlepszego rozwiązania. I znów mnie to wszystko przytłoczyło. Nie dość, że obok zwykłej tetry, jest jeszcze muślinowa, bambusowa, są pieluszki formowane, otulacze itd. Z pomocą przyszła mi przyjaciółka i poleciła abym miała ok. 30 pieluszek i 3 otulacze (najtańsza opcja – bo wydatek jest jednorazowy, ale się opłaca). Razem z mężem zdecydowanie wolimy tetrę i kiedy tylko możemy ubieramy w nią maluszka. I tak od pierwszych dni Marcinka (a kończy właśnie drugi miesiąc) używamy pieluszek wielorazowych. Nie oznacza to, że nie zrezygnowaliśmy z typowych pampersów, bo są naprawdę przydatne, zwłaszcza nocą i podczas wyjść. Wiele osób patrzy na nas jak na wariatów, no bo po co, przecież jest tyle jednorazowych pieluch. My na przekór innym z uśmiechem wychwalamy tetrę.

Po pierwsze – mały od razu sygnalizuje jak ma mokro i domaga się zmiany pieluchy (czasem nawet co pół godzinki – dziennie schodzi nam aż do 10 tetr). Po drugie – wszelkie odparzenia po jednorazówkach najlepiej wietrzą się w tetrze. Po trzecie – są ekologiczne dla naszego środowiska, i na koniec są ekonomiczne. Pieluchy jednorazowe to spory wydatek dla naszego budżetu, gdzie mamy kredyt mieszkaniowy do spłacenia. Dzięki pieluszkom wielorazowym wydajemy na jednorazówki nawet 5 razy mniej, więc dla nas jest to duża oszczędność.

Ktoś zapyta czy naprawdę jest to ekologiczne, przecież trzeba wyprać te pieluchy, użyć jakiś środków odplamiających, itd. Macie rację, ale wiedzcie, że są świetne środki naturalne do prania, takie jak łupiny orzechów indyjskich czy niezawodne szare mydło?  Pewnie się zastanawiacie, czy nam się chce, przecież tyle z tym roboty. Znów macie rację, każdą pieluszkę trzeba wyplukać, lub dobrze wymyć jeśli było coś więcej, kiedy zbierzemy całe wiaderko trzeba nastawić pralkę, wywiesić, wysuszyć, wyprasować, złożyć i na nowo. Mimo, że jestem mamą cycocholika, który cały czas chce być ze mną, dajemy sobie świetnie radę (dzięki pomocy mojej mamy i męża – lecz wkrótce będziemy już tylko we trójkę). Mój mąż jest bardzo pomocny bo ostatnio zamiast piwa i chipsów do filmu, rozkłada deskę do prasowania i zabiera się do roboty. Wcale nie muszę go nakłaniać, czy to nie jest świetna zaleta pieluszek wielorazowych? 😉

Mały pokochał tetrę. A i może szybciej siądzie na nocnik? Poczekamy, zobaczymy…

Jeśli jesteście właśnie w ciąży, to pewnie macie pewne wyobrażenie macierzyństwa. Podejrzewam, że większość z was nie potrafi się już doczekać, kiedy wasze dziecko będzie na świecie. A ja wam mówię – powoli, cieszcie się każdym dniem, kiedy maluch jest jeszcze w brzuchu, bo wraz z jego narodzinami wszystko diametralnie się zmieni! 

Od ponad dwóch lat jestem mamą. Nie miałam depresji poporodowej, ani nawet baby bluesa. Mój syn od pierwszych tygodni życia spał w nocy, nie miał kolek, nie chorował, a i ząbki wychodziły mu w zasadzie bezboleśnie. Jest pogodnym i grzecznym dzieckiem. Jego tatuś bardzo mi pomaga, a chętnych do pomocy dziadków mam na wyciągnięcie ręki. Nie tylko kocham mojego synka miłością matczyną, ale i bardzo go lubię, bo fajny z niego gość. Mimo to w moim życiu zdarzają się momenty, kiedy jestem bardzo zmęczona, mam dość i potrzebuję chwili, by złapać dystans. Rzadko ktoś mówi głośno o negatywnych stronach bycia mamą, prawda?

Chcę, żebyście wiedziały, że wyobrażenie macierzyństwa przedstawiany w telewizji i czasopismach jest wyidealizowany – bo gdy wasze dziecko pojawi się na świecie nie będzie to jedynie słodka, beztroska, cudowna sielanka!  Pewnie niejednokrotnie słyszałyście, że urodzenie dziecka jest prawdziwym dopełnieniem kobiecości, a po narodzinach jest pięknie i harmonijnie. Szczupła, pięknie uczesana, z nienagannym makijażem, uśmiechnięta mama z reklam, ze ślicznym bobaskiem – aniołkiem przy piersi – to nie jest realne przedstawienie codzienności.  I pewnego dnia – zwyczaj kilka dni po porodzie –  następuje konfrontacja tego wyobrażenia z rzeczywistością. Czy nie lepiej mówić wprost, że młoda mama będzie miała trudno, nawet bardzo trudno? Po prostu wystarczy mówić, jak naprawdę jest. Nie bójmy się stwierdzenia, że gdy urodzicie, może być momentami ciężko!

Dlatego przyszłe mamy delektujcie się każdą chwilą, póki maluszek jest pod waszym sercem. Skupcie się tylko na waszych potrzebach i zajmijcie się sobą – swoim ciałem, pasjami, pomysłami. Nie odmawiajcie sobie przyjemności. Róbcie wszystko to, na co macie ochotę i róbcie to spontanicznie. Chodźcie do kina, spotykajcie się z przyjaciółmi, wyjedźcie na kilka dni, poczytajcie, wyjdźcie na nocny letni spacer, odwiedzajcie kosmetyczkę, fryzjera, zapiszcie się na jakiś kurs, zróbcie w domu imprezę dla znajomych itd. Nie będę podrzucała wam gotowych pomysłów, bo przecież same najlepiej wiecie, co lubicie robić najbardziej. Niestety nie da się wyspać na zapas. Poświęćcie ten czas, gdy czekacie na dziecko, tylko sobie, bo to ostatnie chwile, kiedy to wasze potrzeby mogą być na pierwszym miejscu.

Tak to już natura skonstruowała, że gdy rodzi się dzidziuś, mama stara się z całego serca by niczego mu nie brakowało. Karmi, przewija, przytula, kołysze, nosi, wozi, buja… i zapomina o sobie. Zmieniają się priorytety i od porodu najważniejszy staje się ten mały człowiek.  Na pierwszy plan wysuwa się poczucie wielkiej odpowiedzialności, troski o  tę małą istotkę i obowiązku wobec niej.  A gdy wreszcie niemowlę zaśnie i świeżo upieczona mama ma czas dla siebie, uwierzcie mi – nie wie za co się zabrać! Czy ten czas poświęcić na szybkie umycie włosów, zrobienie szybkiego obiadu, szybkie ogarnięcie domu, szybkie nadrobienie zaległości w prasowaniu, czy po prostu ma się położyć, odpocząć, zasnąć?

Nie chcę was przyszłe mamy straszyć, chcę tylko uświadomić, co może was czekać. Według mnie warto mieć prawdziwe wyobrażenie macierzyństwa, żeby się dobrze przygotować na to, co nastąpi. I chcę zmobilizować was do skoncentrowania się tylko na sobie i dobrego wykorzystania tych ostatnich dziewięciu miesięcy „wolności”.  A na zakończenie jeszcze tylko wam szepnę, że gdy urodzi się wasz syn czy córka, owszem może być ciężko, ale…

…będą też się działy cuda. I to każdego dnia. I musicie mieć siłę, by się nimi w pełni cieszyć! Czego wam – wszystkie przyszłe mamy – serdecznie życzę.

Fot. Robster_91/Pixabay

Kiedy dowiedziałam się, że zostanę mamą, miałam do rozważenia kilka bardzo ważnych kwestii. Przed takimi wyborami staje każda mama. Są to dylematy rodzicielstwa, które chyba już zawsze będą nam towarzyszyć – co będzie najlepsze dla naszego dziecka? Dotyczy to również karmienia. Celowo użyłam stwierdzenia karmienia a nie karmienia piersią. Nie chcę umniejszać roli matczynego mleka, bo oczywistym jest, że to pokarm dobrej jakości (przynajmniej tak zapewnia nas cała masa specjalistów), ale dlaczego umniejszana jest rola mleka modyfikowanego tego zrozumieć nie mogę. A więc o co chodzi…?

Pierwsze pytania, które słyszałam zaraz po narodzinach mojej córeczki to: ile waży? Czy jest zdrowa? Czy karmię (w założeniu oczywiście chodzi o karmienie piersią)? Natomiast rzadko zadawanym pytaniem było: jak się czujesz? Może potrzebujesz pomocy? Pytanie o karmienie zdawało mi się być co najmniej pytaniem nie na miejscu, zwłaszcza że samą mną niewiele osób (poza najbliższą rodziną) się interesowało, ale za którymś razem można do tego przywyknąć. Do tej sytuacji przygotowała mnie wspaniała położna, z którą spotykałam się będąc jeszcze w ciąży. Ona jako pierwsza powiedziała, że nie trzeba za wszelką cenę karmić dziecka piersią. Pierwsza myśl jaka mi się nasunęła to ta, że przecież to oczywiste. Jednak okazuje się, że jest inaczej.

Każda mama pewnie nie raz usłyszała laktacyjne slogany typu „dobra mama karmi piersią”, „mleko matki to najlepsze co można dać dziecku”. Nie sposób się z tym zgodzić, mimo że są to jedne z najbardziej popularnych argumentów. Takie slogany nie pomagają mamom, które mają kryzys nie tylko laktacyjny. Skoro dobrą mamą jest ta, która karmi piersią, to idąc tym tokiem rozumowania – złą mamą jest ta, która piersią nie karmi. Przecież całe „dobro” nie mieści się tylko w sposobie karmienia, a całym macierzyństwie. Poza tym czy dobrą mamą jest ta, która karmi piersią, ale zaniedbuje, nie daj Boże bije dziecko? W tym wypadku owe hasło nie ma potwierdzenia. Drugi popularny slogan – „mleko matki to najlepsze co można dać dziecku” też jest nieco na wyrost. Gdyby został zmodyfikowany na „mleko matki to najlepszy pokarm, który można dać dziecku” nie miałabym zastrzeżeń.

Nie krytykuję idei promowania karmienia piersią, lecz to w jaki sposób jest to robione. Nie wiem czy jest to niezamierzone czy są to celowe zabiegi psychologiczne. Liczę jednak, że jest to przerost formy nad treścią, a nie działanie na podświadomość kobiety – matki. Ja sobie poradziłam z „terrorem laktacyjnym”, ale jest wiele mam, które nie potrafią tego zrobić, bo wszędzie słyszą, że to ich matczyny obowiązek. W szpitalu, gdy poprosiłam, aby moja córka została dokarmiona, usłyszałam że „w naszym szpitalu nie stosuje się takich praktyk, u nas się karmi piersią”. Nie dałam za wygraną, bo wiem jakie mam prawa. Mamy „atakowane” są stwierdzeniami o wyższości mleka matki nad mlekiem modyfikowanym. Nawet sami producenci mleka temu ulegają i w reklamach czy na opakowaniach widzimy formułkę, że mleko matki to najlepszy pokarm dla dziecka. Te wszystkie działania pogłębiają tylko depresję u mam na skraju załamania, gdy z różnych przyczyn nie może, nie potrafi nakarmić dziecka piersią. Taka mama oczekuje pocieszenia, a dzieje się przeciwnie. Warto czasem tylko wspomnieć, że mamy alternatywę w postaci butelki, co wcale nie znaczy, że namawia się do sztucznego karmienia.

Taka „butelkowa cisza” jest prawie (o ile nie na pewno) tematem tabu i przez to mamy boją się sięgnąć po butelkę w potrzebie, stresują się, co nie wpływa korzystnie na laktację – błędne koło. A kiedy już mama sięgnie po „ratunek” męczy się z wyrzutami sumienia – zupełnie niepotrzebnie, bo przecież starała się zrobić najlepiej dla dziecka – nie pozwoliła mu być głodnym. Nie można dopuścić, aby choć jedna mama pomyślała „co ze mnie za matka, skoro nie potrafię wykarmić swojego dziecka?!” – otóż NAJEPSZA dla swojego dziecka, bo nie sposób karmienia świadczy o tym jaką się jest mamą.

Sprawę trzeba postawić jasno – karmienie piersią to najlepszy sposób karmienia, ale nie jedyny. Świat się nie zawali jeśli zamienimy pierś na butelkę, a już tym bardziej dziecku nie stanie się krzywda. Więź można nawiązać z dzieckiem nie tylko karmiąc piersią. Możliwe jest to przy karmieniu butelką. Dzieci karmione mlekiem modyfikowanym rozwijają się prawidłowo, mają odporność (często lepszą od dzieci „z piersi”), nie są opóźnione w rozwoju emocjonalnym czy motorycznym.  Nie można podlegać presji otoczenia tylko dlatego, że ktoś od nas wymaga rzeczy na które czasem nie mamy wpływu. Karmienie piersią – tak, za wszelką cenę – nie. Znam mamy, które zmuszały się do karmienia piersią. Znam tez takie, które zbyt dosadnie wzięły do siebie laktacyjne porady i nie dając sobie z tym wszystkim rady popadały w depresję, były nieszczęśliwe, sfrustrowane. Życzyłabym sobie i wszystkim mamom, aby zakończył się okres piętnowania butelki na rzecz pięknego macierzyństwa, bo dobra mama to szczęśliwa mama, a dróg do szczęścia jest wiele….