Od początku ciąży byłam przekonana o tym, że będę karmić piersią. W zasadzie nie brałam pod uwagę innej możliwości. W końcu karmienie piersią nie jest takie trudne – myślałam. Niestety, nie brałam też pod uwagę trudności, jakie mogę napotkać…

Moje karmienie piersią od początku było trudne. Mój wczesniaczek nie umiał dobrze ssać piersi. Nie potrafił jej złapać na dłużej niż kilka sekund. Im dłużej próbował złapać tym bardziej się denerwował, a co z tym idzie coraz trudniej było mu ją uchwycić. Istne błędne koło. Dziecko krzyczało niemiłosiernie z głodu i zdenerwowania. Ja próbowałam różnych pozycji: na leżąco, na siedząco – pomimo bólu, spod pachy i nic. Walczyliśmy tak po 20-40 min zanim prawidłowo załapał by po chwili znów puścić. Ja wyczerpana bezradnością, mały swoim krzykiem, który niósł się po cały oddziale i denerwował niektóre położne. Prosiłam o pomoc położne, pomagały, ale niekiedy i im ręce opadały z bezradności. Brodawki idealne, a tu nici z ssania (synek tylko zagryzał brodawki dziąsłami i wargami). Sutki miałam całe poranione, obolałe, krwawiące. Tygodniowy pobyt w szpitalu minął na codziennej prośbie o pomoc. Niektóre położne twierdziły, że po tylu dniach w szpitalu powinnam już umieć karmić. Faktycznie, umiałam jak dzieciaczek dobrze się przyssał. Postanowiłam sama uczyć go ssania podając mały palec. I tak się nawzajem uczyliśmy.

Pobyt w szpitalu wiązał się ze „stresem laktacyjnym”. Otóż niektóre połóżne były zwolennikami tzw. dokarmiania. Sztuczne mleko dostawały prawie wszystkie noworodki na oddziale – bo płakały – „bo na pewno głodne”, bo słabo przybierały. Wystarczyło, że mama pojechała w nocy do pokoju pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę nad noworodkami. Nie chciałam by mojemu dziecku podawano mleko modyfikowane. Pokarmu miałam pod dostatkiem, chwilami myślałam, że i dwójkę bym wykarmiła. Za radą jednej młodej położnej mąż przyniósł mi laktator. Mój synek z powodu żółtaczki nie przybierał szybko na wadze, ponadto miał spory spadek wagi, dlatego musiałam pilnować by się najadał. Gdy próba przystawienia do piersi się nie udawała, odciągałam swój pokarm i podawałam małemu strzykawką. Mleko lałam na palec, który znajdował się w buzi synka i imitował sutek, tak by mały go ssał. Jak przestawał wówczas i ja robiłam przerwę w dostarczaniu mleczka. Neonatolog na każdym obchodzie mówiła, że nie wyjdziemy ze szpitala póki mały się nie nauczy ssać piersi, bo w domu sobie z tym nie poradzę. Tu, mam kogo prosić o pomoc. Faktycznie, jak prosiłam o pomoc, to im częściej, tym bardziej podirytowane były położne. Denerwowałam się po każdym obchodzie, ale mocno zaciskałam zęby i pomimo krwawiących sutków często przystawiałam synka do piersi.

Po powrocie do domu „ból” związany z karmieniem nie mijał, zaczęłam więc, szukać informacji – pytałam mamę, teściową, koleżanki, szperałam w Internecie. Płakałam razem z moim dzieckiem. Mężowi mówiłam, że mam już dość ciągłego dokarmiania, zamartwiania się, że mały nie umie ssać. Na zmianę próbowaliśmy przystawiać synka do piersi a następnie dokarmialiśmy. Mleko podawaliśmy strzykawką (nie chciałam by od razu odrzucił pierś na rzecz butelki). Na licznych forach dla młodych mam wyczytałam, że ratunkiem mogą być silikonowe kapturki. To był strzał w 10-tkę. Maluch lepiej radził sobie z ssaniem piersi. Łapał od razu a jeśli jeszcze chciał a mleko już słabiej przez nie płynęło, odciągałam resztę i podawałam już (po rozmowie z położną) butelką. Z czasem coraz częściej zdejmowałam kapturki, aż któregoś dnia synek wypił mleczko bez nich. Radość i wzruszenie nie do opisania.

Kolejnym problemem były ciągłe zastoje pokarmu. Likwidowałam jeden pojawiał się kolejny. Ból niesamowity, mleko rozsadza piersi, które są twarde jak kamień. Bez pomocy męża się nie obyło. Mąż ściągał ręcznie mleczko, bo synek, laktator czy ja nie dawaliśmy rady. Niekiedy zator robił się tuż po karmieniu. Zawodził ciepły prysznic, kapusta czy masowanie. Nie wiedziałam, czemu tak się dzieje. Pomogła wizyta w Poradni Laktacyjnej. Konsultantka pokazała mi pozycję, która uratowała moja piersi przed zapaleniem a męża przed oralną pomocą. Jeśliby pozycja zawiodła, mój kochany małżonek musiałby sam zassać pierś i wyssać deko mleczka a później przekazać pierś synkowi. Na szczęście dla ślubnego, który oswoił się z myślą takiej pomocy, pozycja zadziałała. Później za każdym razem, gdy czułam grudki w piersi od razu ją stosowałam. Kładłam synka na dywanie na kocu. Sama klękałam na czworaka i ustawiałam się tak by żuchwa synka była skierowana na miejsce, w którym miałam zator. Kilka zassań i nie było śladu po „korku” na mlecznej autostradzie.

Dzisiaj – w prawie 11 miesięcy od tamtej chwili – mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa z powodu karmienia piersią. Laktacja się unormowała, minęły liczne zastoje. Synek ślicznie ssie. Rozbraja mnie tym, iż gdy tylko położę go obok siebie kładzie się na boczku, otwiera buźkę i łapie za bluzkę, jakby chciał powiedzieć – Mamo szybciej, już jestem gotowy. Nie wiem, skąd miałam tyle siły, żeby walczyć ze wszystkimi przeciwnościami, ale teraz mogę być z siebie dumna i mam pewność, że zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby dać mojemu dziecku to, co mam najlepszego. Nieoceniona była pomoc i wsparcie mojego kochanego męża, który podtrzymywał mnie na duchu, pomagał przystawiać synka do piersi, dokarmiał strzykawką. Kłopoty z przystawieniem synka do piersi zrewidowały mój pogląd na temat naturalnego karmienia. Kiedyś myślałam, że to proste jak budowanie z klocków Lego. Wystarczy wygodnie usiąść, wystawić pierś, wziąć malucha, który sam się przysysa i cieszyć się tą chwilą.

Nie ukrywam, miałam chwile zwątpienia. Rozważałam opcję przejścia na butelkę. Dałam sobie czas i jeśli po tym okresie nadal byłyby kłopoty chciałam przeskoczyć na butelkę. Jednakże nie musiałam jej wtedy wprowadzać. Teraz, po wprowadzeniu większej ilości stałych pokarmów, poziom laktacji się obniżył. Karmię piersią rano, wieczorem i czasami w nocy. W ciągu dnia podaję dodatkowo mleko modyfikowane, gdyż sama pierś nie wystarcza. Najważniejsze, że synek jest zadowolony, bo jego szczęście jest najważniejsze.

Nigdy nie byłam spokojna – nie potrafiłam usiedzieć długo w jednym miejscu, ciągle gdzieś coś mnie gnało, za czymś goniłam. Za czym? A kto to wie… Nigdy nie byłam typem pokornej pensjonarki, wręcz przeciwnie, podarte jeansy z milionem agrafek, oczywiście tych największych z możliwych (nie wiem po co takie robią, chyba tylko do tych podartych spodni, bo spiąć coś tym nie sposób).

Początki WOŚP, więc oczywiście własnoręcznie wyhaftowane na owych spodniach serducho Orkiestry. Dziś to pewnie szczyt obciachu, wtedy było trendy. (Tak na marginesie, mamusie dziewczynek, planujecie je nauczyć szyć, haftować, robić na drutach lub szydełku?)
Milion warkoczyków na głowie, albo przeciwnie, natapirowane i wylakierowane, rozjaśnione jak tylko się dało. Paznokcie obowiązkowo na czarno, wymierzone równo 6 milimetrów, właściwie nie wiem dlaczego akurat 6, makijaż fioletowy, ciuchy byle jakie byle czarne.
Co dwa tygodnie w klubie koncert rockowy, oczywiście moja obecność obowiązkowa. Początkujące nikomu nieznane zespoły, czasem jakaś gwiazda, atmosfera zawsze tak samo świetna, ehhh, to se ne vrati….
Owszem przyznaję, czasem tęsknię za tym co było, brakuje mi tego pędu, wiatru we włosach, szczypty szaleństwa, taaak, czasem bym chciała wrócić do tamtych dni, ale tyko czasem.

Dziś, no coż, dziś… Makijażu zero, włosy proste, farby nie widziały od… właściwie nie wiem odkąd, może od liceum? Paznokcie góra dwa milimetry, tak na oko, już nie mierzę. Ciuchy? Byle jakie byle nie żal, dziecko robi co może żeby mi garderobę wykończyć, jak to dziecko. Na koncerty nie chodzę, podartych spodni nie noszę. Wieczory spędzam w domu.

Myślicie, że czuję się uwięziona? Oszukana przez los? Nic z tych rzeczy! Mam Duśkę, co mi więcej do szczęścia potrzeba? Banał? Być może, ale jakże prawdziwy!

Duśka nie jest dzieckiem przypadku, jest dzieckiem chcianym, wyczekanym, wymodlonym, jest dla mnie ósmym cudem świata i najpiękniejszym darem od Boga. Pojawiła się w moim życiu i wywróciła to życie do góry nogami. I wiecie co jest najciekawsze? Ja tych zmian kompletnie nie zauważyłam, ich świadomość dotarła do mnie jak zaczęłam wspominać, a wspominać zaczęłam przy okazji porządków w szafie :))

W podarciuchy już dawno się nie mieszczę, ale nigdy ich nie wyrzucę, są dla mnie symbolem fajnej młodości i sympatyczną pamiątką. No i jeszcze dowodem na to, że kiedyś było całkiem inaczej i że wcale mnie nie boli, że już nie jest. Powolnych zmian się nie widzi, a chociaż dziecko pojawia się nagle to dziewięć miesięcy to wystarczająco długi czas na zmiany, zmiany w pełni akceptowalne przez nas, przez nas powodowane, oczekiwane, wymuszane na innych, i co najśmieszniejsze, w ogóle nie zauważane. Wydaje się że nic się nie zmienia kiedy tak naprawdę zmienia się wszystko.

Przyznajcie się drogie mamusie, też macie tak jak ja? Bo ja nie potrafię odtworzyć żadnych wspomnień sprzed ciąży zgodnie z prawdą. Wszędzie widzę przy sobie dziecko, nawet w szkolnej ławie :)) Patrzyłam na Duśkę jak się urodziła i nie wierzyłam, że ma jeden dzień. W moim pojęciu była od zawsze, czyli na tych koncertach rockowych też musiała być… jak ona to wytrzymała?

Dziecko wywróciło całe moje życie do góry nogami i zrobiło to tak subtelnie, że w ogóle tego nie zauważyłam, czyż to nie cudowne? Czyż nie pięknie natura to urządziła?

Dziecko nauczyło mnie opanowania i cierpliwości, muszę taka być, bo im bardziej ja się denerwuję tym bardziej Duśka jest niespokojna. Nie wolno mi wybuchnąć nawet jeśli potrzebuję. Kiedyś bym eksplodowała, dziś biorę głęboki oddech i przywołuję uśmiech na twarz. I dobrze mi z tym.

A napisałam to wszystko po to, żeby nikt nigdy nie powiedział, że dziecko może komuś zrujnować życie. Nie może, to fizycznie niemożliwe, nie ma w przyrodzie takiej opcji.

Myślę, że mamusie się ze mną zgodzą, a przyszłe mamusie muszą uwierzyć na słowo. Albo… sprawdzić :))

„Być kobietą, być kobietą (…)” a jak to jest być kobietą w jednej z największych religii świata? – w Chrześcijaństwie?

           Podstawą religii chrześcijańskiej jest uznawanie Biblii – składającej się ze Starego Testamentu i Nowego Testamentu – za objawienie Boże, pismo natchnione przez Boga. W myśl doktryny chrześcijańskiej człowiek winien starać się nawiązać osobistą więź z Bogiem. Nakazy Boże zobowiązują go m.in. do miłości bliźniego, poszanowania życia. Zasady etyczne chrześcijaństwa przyjmowane są w znacznej mierze przez ludzi niewierzących, którzy traktują je jako uniwersalne prawdy humanizmu.

W Biblii jako autorytecie chrześcijańskiej wiary, możemy odnaleźć informacje o kobietach, ich statusie społecznym i ich rolach. Zacznijmy od momentu, gdzie wszystko się zaczęło: „I stworzył Bóg człowieka (hebr. adam) na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich” (1 Mojż. 1; 27).  Przed Bogiem człowiek od samego początku stoi razem, dosłownie „jako męskość i żeńskość”.  Między mężczyzną i kobietą z założenia jest równość i partnerstwo. W innym fragmencie dotyczącym początków człowieczeństwa (1 Mojż. 2;20-23) czytamy, że, ponieważ mężczyźnie jest źle gdy nie ma pokrewnej duszy, Bóg stworzył z żebra mężczyzny kobietę. Dopiero ona – jako jego odpowiednik – może z nim naprawdę współ-być. I tak oboje się potrzebują i wzajemnie uzupełniają. Kobieta jest wyposażona w umiejętność zaspokajania potrzeb mężczyzny – czyli szanowania go. Mężczyzna jest wyposażony w umiejętność zaspokajania potrzeb kobiety – czyli kochania jej.

A czemu kobieta została stworzona akurat z żebra mężczyzny? Pewien midrasz żydowski świetnie ten obraz tłumaczy. Czytamy tam, że kobieta nie została stworzona z jego głowy, aby jej nie podlegał, ani nie z jego nóg, aby jej nie podeptał, ale z jego boku, aby była mu równą, spod jego ramienia, aby ją chronił, i blisko jego serca, aby była przez niego kochaną.

Adam i Ewa będąc w raju (inaczej mówiąc – te nasze archetypy w stanie idealnym), byli równorzędnymi partnerami. Zauważmy, że dopiero po scenie przedstawiającej bunt i samowolę kobiety oraz bezczynność mężczyzny (historia upadku w grzech) – w kobietę ugodziła podwójna kara. Pierwsza w jej powołanie jako matki, a druga to panowanie nad nią mężczyzny (w momencie kiedy Adam „nazwał żonę swoją Ewa”, zaczął nad nią dominować; I Mojż. 3,20). Takie podejście nie jest zgodne z wolą Bożą, lecz stanowi następstwo upadku i załamania się samego człowieka. Oboje mają się z czego „spowiadać”. Np.: on – z nieprzejmowania odpowiedzialności, ona – z przesadnego przejmowania odpowiedzialności a może z czegoś jeszcze?

W Starym Testamencie kobiety przedstawione są zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Ale różnicuje je nie stan społeczny czy zawód, tylko stosunek do Boga i ich relacja z Nim. Np. królowa Saby to kobieta, która bez względu na wysiłek i koszty dążyła do tego, by być mądrzejszą i zaprzyjaźnić się człowiekiem, który zna Boga. Na przykładzie Debory widzimy, jakie może być życie kobiety, która swoje życie powierzy Bogu, która wszystkie swoje decyzje podejmuje wyłącznie w oparciu o żywą łączność z Bogiem. Rut to wspaniała i wierna towarzyszka, odważna i niewzruszona, pokorna i miła. Natomiast negatywne, nieufające Bogu, niewierne Mu to np.: żona Lota, która zlekceważyła Bożą łaskę, Orpa, która podjęła błędna decyzję czy bezbożna manipulantka – królowa Izebel.

Natomiast w Nowym Testamencie nie znajdujemy sytuacji, w których Jezus traktowałby kobietę jako kogoś gorszego. Odnosi się do kobiet na równi z mężczyznami. Co więcej, w czasach, gdy pobożny mężczyzna dziękował Bogu za to, że nie stworzył go kobietą, Jezus Chrystus właśnie kobiecie powierza misję pierwszego zwiastuna jego zmartwychwstania!

Ale są w Piśmie Świętym takie fragmenty, które potrafią rozpalić do czerwoności nie tylko feministki. Na przykład, gdy apostoł Paweł w liście do Efezjan (5;22) i Kolosan (3;18) mówi o kobietach jako poddanych swym mężom „uległe mężom swoim jak Panu” (ten cytat jest wielokrotnie wykorzystywany w dyskusjach przez kogoś, kto chce podkreślić, że to kobiety powinny być posłuszne i uległe mężom). Niemniej, zarówno ten jak i wiele innych tekstów warto zawsze prześledzić w szerszym kontekście – wtedy może irytować się nie będziemy.  Tym bardziej, że  w  Bożych oczach wszyscy jesteśmy równi: „Nie masz Żyda, ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie”. (Gal. 3,28). Może więc warto wrócić do początków? Do tego, co było pierwotnym zamiarem Stwórcy? On nam ponadto – w Jezusie Chrystusie – Pomocniku jak mężczyzny, tak i kobiety – umożliwił żyć tak, abyśmy osiągnęli cel!

Ale jesteśmy za to współodpowiedzialni oboje – mężczyzna i kobieta – bo będąc razem, jesteśmy współzależni.

Dlatego „niech każdy z was miłuje żonę swoją jak siebie samego a żona niechaj poważa męża swego” (Efezjan 5,33). „Mężowie miłujcie żony swoje i nie bądźcie dla nich przykrymi” (Kolosan 3;19).

Pierwsza Gwiazdka na niebie, zapach Świąt unoszących się nad białym obrusem, migoczące światełka choinki, prezenty i gwar zewsząd płynących życzeń … a gdzieś w tym galimatiasie sprawca całej tej „świątecznej afery” – małe Dzieciątko!  To jego narodziny  postawiły na głowie porządek i ład dawnego świata…

Narodziny Boga – celebrowane przez tysiąclecia, przez dużych i małych, wierzących w Jego przyjście i  nie, tych obchodzących jedynie „świeckie” Święta  i tych którzy adorują szopkę z święta Rodziną – wydarzenie tak wzniosłe i zwyczajnie ludzkie zarazem, co rok, o tej samej porze powraca, abyśmy mogli na swój jedyny sposób je przeżywać.

Nikogo nie zdziwi stwierdzenie, że co roku, choć Święta Bożego Narodzenia niezmiennie nikt ni e odwołuje, ten czas znaczy dla nas coś innego… za każdym razem widzimy Boże Narodzenie trochę inaczej: gdy jesteśmy dziećmi – święta ( i całe przygotowania do nich) są jak zaczarowane, pełne magii, gdy dorastamy gubimy trochę ich iluzji w wirze pracy i codzienności. Jednak nadchodzi w naszym życiu taki moment , kiedy magia powraca ze zdwojoną siłą, a słowa starej kolędy nabierają nowego znaczenia…

„ Lulajże Jezuniu moja perełko

Lulaj ulubione me pieścidełko.

Lulajże Jezuniu lulajże lulaj,

A ty go Matuniu w płaczu utulaj.

Zamknijże zmrużone płaczem powieczki,

Utulże zemdlone łkaniem wardżeczki.

Lulajże Jezuniu …”

… gdy zostajemy matkami – wszystko się zmienia, zaczynamy rozumieć co znaczy „ Moja perełka”, wzbogacamy nasze życie o nową miłość, miłość której nie da się poznać z wierszy czy opowiadań, miłość którą można poczuć tylko na własnej skórze… odkąd ja zostałam mamą, przeżywam Święta jeszcze piękniej niż kiedykolwiek wcześniej,  bo choć  gdy „ Bóg się rodzi, moc truchleje[…]”, to przeżyć cud narodzin, znaczyć poczuć i zrozumieć ( choć w małej części ) piękno i powagę tej chwili.

Zostać mamą, to znaczy zaczarować Święta na nowo …  zaczarować świat. Zakupy zamienić na opowiadanie dziecku o bliskości, wigilii i kolędach. Odczarować prezenty z „atrakcyjnych przedmiotów”  i zamienić na spełnienie marzeń, a Święta Bożego Narodzenia  zaczarować  na wyczekiwany czas, spędzany w gronie najbliższych, opływający w ciepło i miłość –  lecz nie  z pomocą  kanapy i telewizora, a za sprawą czarodziejskiej różdżki z cynamonu, piernikowej gwiazdki z nieba, szczypty zapachu choinki, krztyny wyczekiwania  na „cud narodzin” w stajence i nieskończonej miłości…

A co zmieniło się w Waszych sercach „ na święta” odkąd zostaliście rodzicami? Czy też wierzycie, że warto włożyć wysiłek w takie czarowanie i wyczarować to co najcenniejsze(?) – wiarę w Święta, w sercach Waszych dzieci i niezastąpione wspomnienia – wspomnienia które pozwolą im obdarzyć tym samym kiedyś Wasze wnuki!