Dawno, dawno temu, gdy byłam małą dziewczynką, co roku zapraszałam koleżanki i kolegów na moje przyjęcie urodzinowe. Nie spotykaliśmy się w kinie, sali zabaw czy w McDonald’sie (przyznam się Wam, że jestem tak stara, że w tamtych czasach nie było w Polsce tej znanej sieci z hamburgerami). Zapraszało się przyjaciół do domu, częstowało ciastem i kanapkami oraz organizowało się super zabawy.

My rodzice prześcigamy się w pomysłach na najciekawszy sposób zorganizowania dziecku urodzinowej imprezy. Dużą zaletą takiego rozwiązania jest fakt, że przygotowania do takiego wydarzenia kończą się na wręczeniu zaproszeń. Całą resztę – od jedzenia, dekoracji i atrakcji – mamy po prostu z głowy. Według mnie jednak dużym minusem jest, że takie przyjęcie zaplanowane jest od pierwszej do ostatniej minuty, bez czasu na swobodną zabawę dzieci. Aleks podpowiada mi, bym napisała, że niefajne jest, gdy jakiś animator każe się w coś bawić, tak jakby dzieci same nie miały wyobraźni.

Chciałam Was Drodzy Rodzice zachęcić, by wrócić do korzeni i przygotować przyjęcie w domu. W klasie Aleksa po fali urodzin w bawialniach, na basenie, parkach trampolin itp. przyszedł czas na imprezy domowe, które o dziwo okazały się prawdziwymi hitami. I choć wyprawienie takiego party nie należy do najłatwiejszych, to myślę, że warto spróbować i w najgorszym wypadku na tym jednym razie zakończyć.

Podzielę się z Wami moim doświadczeniem. Od czego zacząć?

Pozwólmy dziecku zadecydować, kogo chce zaprosić. My mamy ogródek, więc Aleks akurat nie musiał się ograniczać i mógł świętować z całą klasą. Jeśli dzieci będą bawić się w jednym pokoju, niech będzie to kilku ulubionych rówieśników.

Wymyślmy motyw przewodni urodzin – wtedy zabawy i dekoracje mogą nawiązywać do ustalonego tematu. To nie jest absolutnie punkt obowiązkowy, ale według mnie ciekawy. Niestety znalazłam pewien minus, bo niby jest wszystko w sklepach, ale szkoda, że w każdym coś innego. Organizując przyjęcie pirackie, napotkałam problem, że ładne zaproszenia znalazłam na jednej stronie internetowej, ozdoby do babeczek na innej, akcesoria na kolejnej. Zamiast płacić osobno za każdą wysyłkę, sami z mężem przygotowaliśmy dużą część dekoracji.

Postawmy na prostotę i zdrowe jedzenie. Nie wiem, dlaczego na tak wielu dziecięcych imprezach pojawiają się chipsy i cola! Naprawdę mali goście też będą bardzo zadowoleni, gdy na stole będą owoce. Nie silmy się na super wykwintne jedzenie – sprawdzają się niewielkie przekąski, które dzieci mogą wziąć do ręki. My częstowaliśmy muffinami, sałatką owocową, galaretką w skórkach pomarańczy, a zamiast tortu wypożyczyliśmy maszynę do robienia waty cukrowej i to był strzał w dziesiątkę. Przygotowałam też kolację na ciepło – tosty – na które dzieci o dziwo też się rzuciły. Reasumując – na ile się da zdrowo, kolorowo, do chwycenia „na szybko” i najwygodniej na jednorazowych talerzykach.

Przygotujmy zabawy, nie za dużo i tak na wszelki wypadek. Częściej się zdarza dzieciom młodszym, że trzeba podpowiedzieć, albo uczestniczyć w zabawach. Starsze doskonale bawią się same, ale warto mieć zaplanowanych też kilka zajęć. U mnie sprawdziło się szukanie skarbu, gdzie dzieci odnajdywały kolejne wskazówki i zadania do wykonania. Aleksowi podobało się wspólne przygotowywanie pizzy na urodzinach koleżanki.

I w zasadzie tyle… więcej refleksji nie mam. Powiem Wam, że to fajne doświadczenie, gdy można poobserwować sobie, jak wspólnie bawią się nasze dzieci, może też poznać bliżej osoby, z którymi spędzają wiele czasu. Wiadomo, po kinderbalu, w domu trzeba posprzątać, ale to normalne, że jak się przyjmuje gości, to ten ostatni obowiązek jest nieunikniony. Za to ja mam po każdej imprezie samodzielnie przygotowanej mnóstwo satysfakcji i poczucia, że warto było!

Zdjęcia: Basia

Czy jest ktoś na tym świecie, kto choćby raz w życiu się nie stresował? Wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach trudno jest wieść życie w pełnej harmonii i spokoju. Stres, presja i wieczny brak czasu na odpoczynek, towarzyszą nam na co dzień. Nie brakuje nam tego w pracy, w domu, a także w kontaktach z otoczeniem.

Długotrwały i silny stres negatywnie wpływa na naszą psychikę i na ciało. Czujemy się gorzej, bez sił, energii. Zanim jednak dochodzimy do wniosku, że mamy tego dość, mija dużo czasu. A wystarczy uważniej słuchać organizmu, który sygnalizuje to, że sytuacja zaczyna “wychodzić nam bokiem”.

1. Wyczerpanie fizyczne i psychiczne

To jest jeden z pierwszych objawów zbyt dużego stresu. Nawet, gdy jesteś tak bardzo zmęczona, że wydaje ci się, że zaśniesz w locie, gdy kładziesz się, nie możesz zmrużyć oka. Rano brakuje ci sił i chęci do działania, a z upływem dnia sytuacja jest coraz gorsza. Psychiczne zmęczenie może doprowadzać do fizycznego osłabienia organizmu.

2. Bóle głowy

Wysoki poziom stresu powoduje silne bóle głowy. Są one związane z napięciem w mięśniach głowy i szyi, a także zbyt częstego zaciskania szczęki w reakcji na stres. Taki nacisk powoduje ból.

3. Dziwne bóle ciała

Napinanie mięśni jest mimowolnym odruchem w odpowiedzi na przewlekłą sytuację stresową. Podobnie jak w przypadku bólu głowy, napięcie mięśni  powoduje to ból ciała.

4. Problemy z pamięcią

Długotrwały stres może powodować problemy z koncentracją i pamięcią. W ten sposób psychika próbuje zamanifestować potrzebę odpoczynku.

5. Bóle żołądka

Żołądek również składa się z mięśni, które mogą się kurczyć również z powodu nadmiernego stresu. Żołądek jest jednym z wrażliwszych na stres organów i dlatego w trudnych sytuacjach czujemy, jak żołądek się kurczy, boli, nie mamy apetytu.

6. Problemy z cerą

Stres i trądzik mogą mieć ze sobą silny związek. Mogą pojawiać się zarówno pojedyncze krostki, jak i nasilenie istniejących już zmian.

7. Chudnięcie lub tycie

Zmiana masy ciała może wynikać ze stresu. Niedojadanie spowodowane nerwami wpływa na brak apetytu. Z drugiej strony nadmiar stresu może powodować zajadanie problemów i tycie. Jedna i druga sytuacja jest  szkodliwa dla zdrowia.

Jeśli zauważasz u siebie któryś z wyżej wymienionych objawów, chyba przyszedł czas, abyś na spokojnie przyjrzała się swojemu życiu. Ignorowanie problemu może prowadzić do stanów lękowych i depresji, a czasem wprowadzenie nawet niewielkich zmian może przynieść pozytywne efekty.

Cieszymy się, gdy dzieci mają swoje zainteresowania, pasje, hobby. Coraz częściej na czele listy dziecięcych „koników” króluje komputer. Wydawałoby się, że to nic dziwnego – takie czasy. Jednak granica między pasją a uzależnieniem jest bardzo subtelna. Czy wiecie, po czym poznać, że Wasze dzieci uzależniły się od komputera i internetu?

1. Jeśli dziecko, które do tej pory miało wszechstronne zainteresowania, nagle cały czas wolny spędza przed komputerem, w głowie rodzica powinna się zapalić czerwona lampka.
2. Jeśli dziecko, które do tej pory miało dużo znajomych, nagle utrzymuje z nimi kontakty wyłącznie przez sieć lub w ogóle nie utrzymuje kontaktów, warto rozważyć czasową „awarię” internetu.
3. Każde dziecko powinno mieć w domu pewne obowiązki. Ponadto wszystkie dzieci mają zobowiązania wynikające z faktu bycia uczniem. Jeśli dziecko zaniedbuje szkołę i dom, bo ma „coś ważnego” do zrobienia w komputerze, można mówić o uzależnieniu.
4. Poważnym symptomem uzależnienia jest agresja. Jeśli dziecko wybucha gniewem, złości się, tupie, płacze i krzyczy, gdy każemy mu odejść od komputera, mamy poważny problem.
5. Jeszcze większy problem mamy wtedy, gdy dziecko nie chce odejść od komputera na czas posiłku, lub, o zgrozo, nie wychodzi do toalety. Prawdopodobnie mamy w domu komputerowego zombie.
6. Jeśli przyłapiemy dziecko na ukrywaniu rzeczywistego czasu spędzonego przed komputerem, najwyższy czas przestać się łudzić. Bardzo niepokojące jest, jeśli dziecko, które miało „tylko sprawdzić pocztę”, straci panowanie nad czasem i utknie w sieci na kilka godzin.
7. Dziecko uzależnione od komputera i internetu może nawet odmówić wyjazdu na wakacje, jeśli nie będzie miało dostępu do sieci. Houston mamy problem!

Co my, jako rodzice możemy zrobić w takiej sytuacji? Przede wszystkim zachować zdrowy rozsądek. Najprościej byłoby po prostu odciąć dziecko od komputera i internetu, zaproponować cyber detox, ale nie oszukujmy się – komputer to nie alkohol, który można raz na zawsze z życia wyeliminować. Zamiast walczyć z dzieckiem, stosować zakazy, nakazy, kary i szlabany, lepiej pomóc dziecku wypracować mechanizmy, które obronią je przed nałogiem.

1. Koniec samowolki. Dziecko musi mieć wyznaczony czas, który może spędzić przed komputerem. Ważne, by nie odbywało się to tuż po szkole. Lepiej zachować kolejność: obiad, lekcje, obowiązki domowe, jeśli są, to zajęcia pozalekcyjne, komputer.
2. Cenzura. Warto przyjrzeć się stronom, na których dziecko spędza dużo czasu. Jeśli gra w gry, dobrze podsunąć mu pozycje edukacyjne zamiast klasycznych strzelanek czy gier akcji. Przyda się blokada rodzicielska na określone strony, jeśli uznamy, że zawierają nieodpowiednie dla dziecka treści.
3. Profilaktyka. Uczmy dzieci, że siedzenie przed komputerem ma bezpośredni wpływ na zdrowie. Świecący w ciemności monitor na pewno zepsuje dziecku wzrok, a źle dobrany fotel zdeformuje kręgosłup. Dziecko powinno rozumieć związek między jednym a drugim. Warto też nauczyć dziecko, że maksymalna jasność i kontrast monitora to nie jest dobry pomysł.
4. Terapia zastępcza. Zamiast przekonywać dziecko, że komputer to samo zło (co przecież w gruncie rzeczy nie jest prawdą), lepiej podsunąć mu inne sposoby na spędzanie czasu wolnego. Dodatkowe zajęcia sportowe, kupno hulajnogi czy deskorolki, atrakcyjne spędzanie czasu z rodzicami powinno pomóc.
5. Wsparcie. Dziecko, które właśnie ucieka przed nałogiem lub co gorsze – właśnie z niego wychodzi, potrzebuje wsparcia. Nie wystarczy zakazać, nakazać, ustalić i uznać, że sprawa załatwiona. Początku są trudne i dlatego dobrze, jeśli rodzic może być w pobliżu. Przed naszą pociechą trudny okres – nauka zagospodarowywania czasu na nowo.

Mądrzy ludzie twierdzą, że jeśli dziecko zaprzecza problemom, to na pewno je ma. Mnie osobiście ten argument nie przekonuje. To jak dialog typu:

– Jesteś alkoholiczką. Widziałem, jak pijesz wino.

– Nie, nie jestem. Lampka wina to nie alkoholizm.

– Wypierasz się. Wszyscy alkoholicy się wypierają. Jesteś alkoholiczką.

Dlatego, jeśli dziecko upiera się, że nie jest uzależnione, a Wy uważacie, że jest inaczej, przygotujcie racjonalne argumenty, wskażcie zachowania, które mogą świadczyć o problemie. Łatwiej współpracować z dzieckiem, które rozumie, że straciło kontrolę niż z takim, któremu po prostu powiemy, że wiemy lepiej.

​