„Tylko chwila, do sklepu, pięć minut, samochodem tam i z powrotem”. Przyznaj się droga mamo, ile razy tak pomyślałaś? Nie wzięłaś dla dziecka jedzenia, picia, zabawki, zapasowego pampersa, no bo przecież po co? Telefonu też nie naładowałaś, bo za chwilę wrócisz. A co, jeśli nie?

Siedziałyśmy z Duśką w poczekalni u lekarza. Dla przychodni dzień jak co dzień. I nagle informacja: na parkingu pod samochodem leży pies, nie może wyjść. Chyba przygnieciony. Nie, nie przygnieciony. Wciągnięty pod samochód. Żywy. Nieżywy. Krew się leje. Nie leje, nie gadajcie głupot. Trzeba znaleźć właściciela. Wybiegnę trochę do przodu i powiem Wam, że piesek, chociaż poturbowany to żywy, żadnych złamań nie ma, krew też się nie lała. Jak się dostał pod samochód, nie wiadomo. To szczeniak, chociaż całkiem spory, i prawdopodobnie nie zadziałał instynkt samozachowawczy. Nie wiadomo, do kogo pies należy.

Właścicielem auta okazała się młoda kobieta z dzieckiem. No i się zaczęło. Psa trzeba wyciągnąć. Nie można wyciągnąć. Trzeba kogoś wezwać. Nie wiadomo kogo. No i najważniejsze – ile to potrwa?! Trwało ponad godzinę. Dla tej kobiety to była godzina stresu, bo jedno dziecko z nią, drugie w domu, trzecie trzeba odebrać z zajęć. Czas zaplanowany co do minuty, a samochodu ruszyć się nie da, bo wtedy dopiero psu się krzywda stanie. Siła wyższa.

I nigdy, droga mamo, nie wiesz, kiedy ta siła wyższa spotka Ciebie. I właśnie dlatego, że nie wiesz, powinnaś być zawsze przygotowana. Nie zamierzam Cię straszyć. Nie będę też przekonywać, że na każde wyjście z domu musisz przygotować się jak na wyprawę na K2 (i nie mam tu na myśli kabaretu), ale o pewne minimum socjalne powinnaś zadbać.

Przed wyjściem z domu:

– Dopilnuj, żeby dziecko (o ile jest pod tym względem samodzielne), skorzystało z toalety. Nie przyjmuj do wiadomości argumentu: „nie chce mi się”.

– Zastanów się, czy dziecko nie jest głodne. Jeśli od poprzedniego posiłku minęło dużo czasu, nakarm dziecko, zanim wyjdziecie.

– Ubierz dziecko “na cebulkę”. Bądź przygotowana na to, że postoicie trochę na dworze i dziecku musi być ciepło. Nastaw się też na to, że być może będziesz gdzieś musiała dziecko rozebrać.

– Naładuj telefon.

Do torebki zapakuj:

– małą butelkę z wodą,

– coś na przekąskę, np. herbatniki lub biszkopty,

– małą zabawkę,

– zapasowego pampersa (jeśli dziecko potrzebuje),

– dowód osobisty,

– drobne pieniądze i kartę do konta.

Jeśli przydarzy się coś, czego nie planowałaś, nie panikuj. W tym stanie nie tylko nie będziesz umiała podjąć żadnej racjonalnej decyzji, ale też niepotrzebnie zdenerwujesz dziecko. Pomyśl, co możesz zrobić, by maksymalnie uprościć trudną sytuację. Zadzwoń do kogoś bliskiego, kto może zaopiekować się dzieckiem. Jeśli nie masz nikogo takiego, niestety musisz improwizować. W tym momencie przydadzą się herbatniki i mała zabawka. Albo telefon. Chyba nic skuteczniej nie odwraca i nie przykuwa dziecięcej uwagi.

Mąż mój przyjechał do domu wczoraj z zakupów i rzucił na stół Ptasie Mleczko cytrynowe. Rzucił także w eter, że to z okazji Dnia Kobiet. No po prostu pycha, przygarnęłam więc z uśmiechem, bo ja, jak to ja, słodycze uwielbiam. Tylko jak to z okazji Dnia Kobiet, skoro wczoraj było wczoraj, a dziś jest dziś i dopiero zaczynam świętować?

Wyraziłam swoje wątpliwości, bo o ile mnie pamięć mnie myli, to w Dzień Kobiet miałam nie zażerać się słodyczami, a siedzieć na fotelu i dziarać sobie kark. Bo wymyśliłam oto kolejny tatuaż, który miał ukoronować moją kobiecość i macierzyństwo. Póki co, siedzę w kuchni przy stole i piszę ten tekst. To jednak nie to samo, co tatuowanie.

Przy okazji pomyślałam sobie, czego mogłabym sobie i Wam, drogie kobietki życzyć. W końcu Dzień Kobiet zobowiązuje do czegoś pozytywnego, prawda? A więc przyznajcie, czego Wam najbardziej brakuje? Szczęścia? O, tego nigdy za wiele. Zdrowia? Obowiązkowo, bo jak mawia mój ukochany Dziadziuś, jak jest zdrowie, to będzie wszystko inne. Tylko trzeba chcieć. Otóż to, chęci tym samym Wam życzę, żeby chciało się mocniej, niż się zazwyczaj nie chce. Pomyślności? A nawet wypiję za Waszą i moją pomyślność. Niech się wiedzie!

Poza tym, a może przede wszystkim, życzę Wam miłości, nie tylko w Dzień Kobiet. Miłości ze strony rodziców, rodzeństwa, męża i dzieci. Byście zawsze czuły się ważne, nie tylko dziś, żeby tego magicznego ciepełka nigdy nie zabrakło. Aby te spływające z różnych stron życzenia miały moc sprawczą każdego innego dnia roku. By dobre słowo i czuły dotyk rozpieszczał Was codziennie, bez powodu. Bądźcie piękne i dobre (dla siebie). Bądźcie zawsze sobą i żyjcie tak, by świadomość bycia kobietą nie zawężała się jedynie do małżeńskiego łoża, konieczności mycia garów i odprowadzania dzieci do szkoły. Wszystkiego dobrego, moje Wy niesamowite KAŻDEGO DNIA kobiety!

Gdy pojawia się małe dziecko, to na nie dmuchamy, chuchamy i krążymy nad nim niczym helikopter ratunkowy. Szukamy informacji, zapisujemy się na liczne fora i grupy, upewniamy się, czy dobrze nosimy, prawidłowo karmimy i właściwie reagujemy na dany kolor kupki. Otaczając troską i uwagą naszego szkraba, pełni niepokoju przeżywamy jego adaptację w przedszkolu, a w końcu z drżącym sercem doświadczamy obaw, czy poradzi sobie w pierwszej klasie.

I nagle – jak za sprawą jakiejś czarodziejskiej (a raczej czarnoksięskiej) różdżki – czar pryska i coś się zmienia! W nas – rodzicach. Ok, na szczęście nie we wszystkich ta – niezrozumiała dla mnie – przemiana następuje, ale powiedzmy sobie szczerze, ona w ogóle u nikogo nie powinna się zadziać!

Pracując w szkole, niestety często spotykam się z sytuacją, że gdy istnieje taka potrzeba, to nie można dodzwonić się do żadnego z rodziców. Nikt nie odbiera, telefon jest wyłączony, albo „nie ma takiego numeru”! Im dziecko jest w starszej klasie, tym częściej takie zdarzenie ma miejsce.

Drogi Rodzicu, czy naprawdę nie obchodzi Cię, co się właśnie w danej chwili dzieje z Twoim dzieckiem?

No dobrze, umówmy się, że telefon z informacją, że Twoje dziecko coś zbroiło, nie należy do najprzyjemniejszych. Ale i tak lepiej chyba dowiedzieć się o wyskoku naszego małolata od razu, z pierwszej ręki, niż po czasie od osób trzecich. Zresztą to tylko jeden i to najbardziej optymistyczny powód telefonu ze szkoły. Kolejnym znacznie popularniejszym jest zły stan zdrowia Twojego dziecka – gorączka, wymioty, ból głowy… Naprawdę chcesz, żeby Twoje dziecko siedziało z takim samopoczuciem i męczyło się w szkole? Ono potrzebuje Twojego przytulania, troski, łóżka,  lekarza, a nie siedzenia wielu godzin w szkolnej ławce. Nauczyciel nie ma prawa podać mu żadnych leków, a opieka nad chorym podopiecznym jest trudna do wykonania, bo ciężko zostawić resztę klasy, na rzecz ucznia, który potrzebuje najwięcej uwagi. I jeszcze najgorsza sytuacja, gdy zdarzy się nieszczęśliwy wypadek, w dodatku będzie potrzeba wezwania pogotowia ratunkowego – Twoja obecność jest wtedy niezbędna.

Krótki apel – bardzo Cię proszę, nigdy nie ignoruj telefonu ze szkoły dziecka. Dopilnuj, by mieć go zawsze naładowany przy sobie. Nie zapominaj, poinformować od razu wychowawcę, gdy tylko zmienisz numer.
Chodzi o bezpieczeństwo i dobro Twojego dziecka!