W każdej szkole jest taka jedna najważniejsza osoba. Wcale nie dyrektor. Nie wychowawczyni. Nawet nie kucharka. Sekretarka też nie. Nie nauczyciel budzący grozę wśród uczniów. I nie palacz, bo chyba już nie ma w szkołach palaczy. To ona, królowa szkoły, pierwsza po dyrektorze, a czasem nawet przed dyrektorem. Pani Woźna. Nie byle jaka woźna ze szczotką, tylko Pani Woźna.

Pani Woźna zazwyczaj wszystko wie najlepiej. Kij z tym, że dzieci widuje w przelocie na korytarzu w szatni. Wie i koniec. Bo ona w szkole to pracuje dłużej niż niejedna nauczycielka. I nieważne, że jej rolą jest sprzątanie i (od niedawna) odblokowywanie drzwi do szatni. Ona ma władzę i jej się trzeba bać.

Pani Woźna bez problemu załatwi jedynkę z WF-u. Jak?

– A po co ty do szatni teraz przyszedłeś? Jeszcze nie skończyłeś lekcji.

– Po strój na WF.

– Strój na WF to sobie mogłeś rano wziąć, a teraz to ja cię nie wpuszczę.

– Ale proszę pani, ja dostanę jedynkę!

– Dostaniesz, to się nauczysz.

Nie wymyśliłam tego. Byłam świadkiem.

Inna sytuacja. Maluchy z pierwszej klasy schodzą zapłakane do szatni. Co się stało? A nic takiego, nie zjadły obiadu. Dlaczego nie zjadły? Bo nie ma wychowawczyni, a pani na zastępstwie nie powiedziała, kiedy jest przerwa obiadowa. Pani Woźna oczywiście wie, kto zawinił.

– To wszystko wina wychowawczyni, powinna uczulić dzieci, kiedy jest przerwa obiadowa. To w końcu jest szkoła!

Może to i w końcu jest szkoła, ale dzieciaki ledwo siedem lat pokończyły, a i to nie wszystkie. Zegarków nie noszą, telefonów w szkole używać nie wolno. Nie wiem co winna nieobecna wychowawczyni, ale Pani Woźna wie. Pani Woźna wie wszystko, bo tak i już.

Korytarz długi, zejścia po schodach do szatni są dwa. Jest też dwoje drzwi. Teoretycznie Pani Woźna powinna pilotem odblokowywać jedne i drugie. Teoretycznie.

– Po co oni walą w tamte drzwi, przecież i tak im nie otworzę. Tymi mają schodzić, nie wiedzą? Ja muszę wiedzieć, po co oni idą.

Przy najbliższej okazji zapytam dyrektora, czy faktycznie „tymi mają schodzić”. Tych drugich drzwi Pani Woźna nie lubi, oj nie lubi. Ani wpuszczać nimi, ani wypuszczać. Duśkę już sobie zapamiętała, bo Duśka woli na górę iść tymi drugim drzwiami. Dlaczego? Bo mniejszy ruch na schodach. Wpuszcza, owszem, nie ma wyjścia, wpuścić musi. Ale minę ma przy tym….

Pani Woźna pamięta wszystko i o wszystkich wszystko wie. Większość uczniów zna z imienia i nazwiska, szczególnie tę trudną większość. Może to i chwalebne, ale wiedzę wykorzystuje w dziwny sposób.

– A ty po co idziesz do tej szatni? No to co, że na dwór idziecie? Po co ci ta kurtka jak jest upał? I weź, co masz wziąć, bo potem znowu będziesz mi się tu kręciła, że zapomniałaś. Ty się dziewczyno wreszcie ogarnij, w piątej klasie jesteś.

Ponieważ byłam zmuszona spędzić przerwę w szatni, dowiedziałam się, że z ową dziewczynką to w ogóle jest problem i ona jest jakaś dziwna. Ciągle łazi z tą kurtką po szkole, wszystkiego zapomina, jakby z księżyca spadła. Wiecznie jakieś kłopoty z nią są.

Na moją uwagę, że może ta dziewczynka ma jakieś głębsze problemy, Pani Woźna stwierdziła:

– Mnie to nie obchodzi, to sprawa rodziców.

Brawa dla Tej Pani, asertywność: level hard.

Duśka była zbyt ciepło ubrana, rano było zimno, potem zrobił się upał. Debatowałyśmy we dwie co może zdjąć i czy da radę iść w sandałach z gołymi nogami. Pani Woźna oczywiście musiała wtrącić swoje trzy grosze:

– A czy to ona ma te rajstopy takie grube? No bez przesady, nie jest gorąco. Pani też w spodniach jest. A, pani w krótkich? No ale ja jestem w długich.

Tak, skoro Pani Woźna ma długie jeansy, to na bank powinnam dziecko przegrzać, to chyba oczywiste?

Generalnie lubię panie woźne w szkole u Duśki, miłe są, kontaktowe, można z nimi po ludzku porozmawiać. Ale Pani Woźnej nie trawię. Do końca roku szkolnego dwa tygodnie, wytrzymam. Ale w przyszłym roku jak nic się z nią pokłócę. I mówię Wam, wióry polecą!

Kilka miesięcy wstecz otrzymałam zaproszenie na ślub i wesele od brata mojego ślubnego i jego narzeczonej. Wiadomo, jak impreza to super zabawa i taki był też plan od początku.

Tyle, że nie bardzo miałam z kim dzieci zostawić, a uparłam się, że wesele to impreza rodzinna i dlaczego mam własne dzieci pomijać, jeśli zostały zaproszone. Nie dałam sobie wytłumaczyć, że lepsze ryzyko zostawienia z “obcymi” – parą naszych przyjaciół – niż szarpanie się z dwójką na imprezie. Tak, to był niebywały błąd.

Mówi się, że wesele to nie impreza dla dzieci, teraz już wiem dlaczego…

Sobota rano – od początku dnia dzikie przygotowania. Mój mąż świadkował, więc wszystko było na mojej głowie. Wcześniejszy tydzień w pracy dał mi bardzo w kość, byłam przemęczona a moja ciąża się zbuntowała, zaczęły się delikatne skurcze, więc łyknęłam no-spę, i postanowiłam dać sobie radę.

O naiwności! Między ludźmi w moje dzieci  (prawie 6 i 3 latka) jakby diabeł wstąpił – oszalały, ganiały jak oparzone po sali, nie usiadły nawet na pięć minut, a ja dawaj za nimi! Przy stołach, obok statywów ze sprzętem, na dworze, po kanapach – byli wszędzie a ja z nimi! Było tam zbyt dużo przeszklonej powierzchni, schodów i otwarte drzwi na zewnątrz, nie mogłam ich bezpiecznie puścić.

Efekt? W skrócie – silny ból brzucha, zawroty głowy a w następstwie stresu i zmęczenia plamienie. I moja mina, która znaczyła tylko tyle – niech ktoś mnie uratuje…W tym miejscu pragnę podziękować dziadkowi Panny Młodej, który uśmiechem i towarzystwem starał się przepędzić chmury znad mojej głowy. I pewnej Agnieszce – nauczycielce edukacji wczesnoszkolnej, że znalazła ochotę i czas, by zachęcić dzieciaki do sensownej zabawy a nie skakania po schodach. Bezcenna pomoc.

Nie usiadłam, nie zjadłam – choć to akurat wina mdłości – nie zatańczyłam. Mnie tam nie było, wesele się działo, a ja robiłam za opiekunkę moich nagle maksymalnie nadaktywnych dzieci. Po pięciu godzinach gehenny powiedziałam dosyć, będąc bliska łez, wymusiłam na mężu aby zawiózł nas do domu.

Ja byłam zaganiana i obolała, on zły na mnie, czego nawet nie starał się ukryć. Tak, mogłam posłuchać i zaryzykować zostawienie dzieci, ale czy mogłabym spokojnie się bawić? Wątpię, choć może źle robię, omijając ryzyko.

W domu też było nie lepiej, czekała mnie histeria, usypianie najpierw młodszego, później wnoszenie starszego na piętrowe łóżko, bo zasnął przy kolacji na krześle…

To był ostatni raz, jak zabrałam dzieci na wesele. Choć nie, czekajcie, w tę sobotę jadę na ślubowanie siostry, a następnie na przyjęcie w restauracji. Powinno być lepiej, bo w ten sposób spotykaliśmy się nie raz i było fajnie.

A teraz łaskawie mi wytłumaczcie, co się do cholery stało, że nie mogłam nad nimi zapanować? Czy to muzyka, hałas, nowe otoczenie, ludzie, inna sytuacja? Ja tego nie rozumiem. Wiem tylko, że złość nieprędko mi minie. W życiu nie uczestniczyłam w bardziej zmarnowanej dla mnie imprezie.

P.S. Mój małżonek bawił się do 6.30 rano… Musiało być fajnie, wierzę na słowo!

Deser z owocami to istna rozkosz dla mojego podniebienia. Szczególnie jeśli w roli głównej występują truskawki lub owoce leśne. Tych drugich jeszcze nie upolowałam, ale truskawki królują w mojej kuchni od kilku tygodni i mam nadzieję, że zdążę się jeszcze nimi nacieszyć, w różnych postaciach. 

Dziś serwuję deser, który z miejsca trafia do moich ulubionych, ponieważ jest niezwykle prosty, wymaga tylko kilku składników i szybko się go przygotowuje. Cechuje go delikatny i niezbyt słodki smak, a dodatek soku z cytryny sprawia, że staje się on lekko orzeźwiający.

Najlepiej smakuje mocno schłodzony, w ciepły, słoneczny dzień. Można dopieścić go dodatkiem mięty, gorzkiej czekolady lub mojej ulubionej granoli. Zaletą tego deseru jest również to, że można go komponować nie tylko z truskawkami, lecz wieloma innymi owocami – na pewno wyśmienicie będzie smakować z jagodami, malinami czy poziomkami, na które z niecierpliwością czekam.

Przechodząc do meritum, na przygotowanie trzech pucharków (wysokich szklanek) zużyłam:
– 200 g schłodzonej śmietany 30%,
– 250 g zmielonego serka twarogowego (wedle uznania może być serek mascarpone),
– 100 g białej czekolady,
– sok z jednej małej cytryny,
– truskawki – nie pytajcie ile dałam, bo nie wiem 😉

Wykonanie:
1. Rozpuszczam czekoladę. I odstawiam do ostygnięcia.
2. Ubijam śmietanę. Gdy jest już „sztywna”, zmniejszam obroty miksera.
3. Cały czas mieszając, dodaję serek twarogowy i sok z cytryny.
4. Gdy czekolada jest już schłodzona, dodaję ją do masy i wszystko mieszam.
5. Całość przekładam do pucharków, na przemian z owocami. Wierzch dekoruję pokruszoną gorzką czekoladą.

I gotowe! Życzę smacznego!