W czasach, do których nie sięgam pamięcią, podobno na sklepowych półkach niewiele było. Z opowieści wiem, że wtedy ludzie mieli pieniądze, ale za to nie mieli ich na co wydawać. Dziś jest inaczej. Lecz nie o różnicy w ilości towaru i zasobności portfela będzie tutaj mowa, a o zmaganiach rodzica w miejskiej dżungli…

Taka sytuacja.

Regały w marketach niemal uginają się pod ciężarem towaru, ubrania na wieszakach ściśnięte są niczym sardynki w puszcze – strach cokolwiek dotknąć, bo zdejmując jedną rzecz, trzy inne zaraz za nią cichaczem spadają na podłogę. Powierzchnia prawie każdego sklepu wykorzystana jest do cna, od podłogi aż po sufit – chociaż na samym suficie nikt (chyba?) niczego nie powiesił. Jeszcze…

Wszędzie zalegają różnego rodzaju ekspozytory, stojaki, wieszaki i inne blaty, a do tego poczciwego Kowalskiego straszą licznie rozstawione manekiny – swoją drogą, zdarzyło Wam się kiedyś zagaić jakiegoś, np. pytaniem o cenę?!

Na to wszystko, na zakupy przychodzi rodzic…. z dzieckiem w wózku. No i się zaczyna. Test na inteligencję, logiczne myślenie, dobrą strategię, kombinowanie, a na dokładkę test sprawnościowy, potwierdzający (bądź nie) kondycję, zwinność i siłę mamy lub taty.

Rany, ile to się trzeba czasem namanewrować wózkiem! Nachodzić, tam i z powrotem! Nagimnastykować, próbować i pudłować (czytaj – strącać produkty z półek czy wieszaków), a na koniec jeszcze się okazuje, że biedny rodzic znalazł się w ślepej uliczce albo nagle robi się tak ciasno, że pozostaje mu tylko opcja – wycofać się. Ponownie strącając przy tym „wystający” towar i zawadzając innym osobnikom, którzy również muszą zawrócić, no bo przecież jest za wąsko…

W całym tym ambarasie, sklepy można jeszcze podzielić na dwa rodzaje – małe, tzw. osiedlowe i centra handlowe. Do tych pierwszych rodzic nawet wózkiem nie wjedzie więc lepiej w ogóle tam nie iść. No chyba, że bez dziecka, które uprzednio zostawi przed wejściem, jak co poniektórzy swoje psiaki czy inne koty. Do drugich z kolei często prowadzą schody, zdarza się, że bez podjazdów dla wózków (również inwalidzkich) tak więc trzeba mieć nadzieję, że ów sklep ma chociaż jedną windę, a później tę windę należy odnaleźć. I się do niej zmieścić 😉

W środku zaś często czekają na rodzica kolejne schody, tym razem ruchome – w przeciwieństwie do tych zwykłych, łatwiej jest je pokonać. Konieczne jednak jest posiadanie sprawnych hamulców w wózku! Ewentualnie silnych rąk 😉

Do tego wszystkiego dochodzi brak toalet i/lub pokojów dla dzieciatych rodziców oraz szatni, szczególnie w sezonie zimowym – wiem, że to brzmi co najmniej śmiesznie, ale kto choć raz udał się na zakupy, przynajmniej z jednym dzieckiem, wie jakim trzeba być wielbłądem w ciele człowieka, żeby unieść całą odzież wierzchnią i zakupy. A przy tym zgrabnie pchać wózek, ładnie wyglądać (wrogowie nigdy nie śpią!) no i okazywać wiele cierpliwości dla własnych dzieci, a także dla (często) pozbawionych empatii innych osobników spotykanych po drodze.

Oj, ile na to trzeba nerwów i samozaparcia… No i WIARY, że kiedyś przyjdzie dzień, w którym miejska dżungla nie będzie już stanowić takiego wyzwania dla rodzica, nie będzie istnym torem przeszkód i egzaminatorem w wielodziedzinowym teście.

Od kilku dni huczy w Internecie o projekcie ustawy aborcyjnej, a oliwy do ognia dolał Episkopat Polski wzywający polityków do jej zaostrzenia. Kobiety wyszły na ulice z wieszakami, wielu wiernych także opuściło kościelne świątynie w trakcie niedzielnych mszy. Wszystko za sprawą jednego słowa “aborcja”.

Aborcja nigdy nie będzie łatwą i prostą decyzją. Nie może zostać podjęta hop siup przez  kogoś widzimisię. Osobiście wydaje mi się (nie mam stuprocentowej pewności bo nigdy w takiej sytuacji nie byłam) że nigdy nie dokonałabym aborcji, ale uważam, że jeśli coś dla mnie jest w 99% pewne, nie oznacza, że muszą się z tym zgadzać wszystkie kobiety a przede wszystkim nikt trzeci nie powinien narzucać wyborów, decyzji, to sprawa czystości sumienia danej osoby. Jednak są sytuacje, gdzie kobieta, małżeństwo ma prawo podjąć taką decyzję.

TAK czy NIE dla aborcji dziecka poczętego w wyniku gwałtu

Jak można dokonać aborcji na niewinnym dziecku? Przecież ono nic nie zrobiło? A matka, pewnie swoim ubiorem i zachowaniem prosiła się o gwałt. To dziecko ma prawo żyć, prawda?

Prawda, choć jest bolesna. Tylko co dalej. Zgwałcona kobieta, często nieletnia, urodzi dziecko, a potem? Zostaje sama, o przepraszam, już wcześniej została sama z traumą, która będzie z nią do końca życia.  A dziecko – odda do domu dziecka, bo każde spojrzenie dziecka będzie dla niej cierpieniem. Może za bardzo generalizuję, ale osobiście nie wyobrażam sobie takiej sytuacji. Moim zdaniem zgwałcona kobieta, czy dziewczynka ma w tym przypadku prawo do aborcji i zgodnie ze swoim sumieniem może, ale nie musi z tego prawa skorzystać.

TAK czy NIE dla aborcji płodu z wadami niedającym “żyć godnie”

W większości przypadków to nie wina rodziców, że płód nie ma pół głowy, albo cierpi na nieuleczalną chorobę przez którą każdy jego ruch sprawia, że łamią się jego małe kości. 10-15 % ciąży kończy się poronieniem, a to nic innego jak naturalna selekcja. Natura sama walczy, aby przetrwali jak najsilniejsi. Technika i postęp cywilizacji sprawił, że dziś możemy szybciej zareagować i taką ciążę podtrzymać, a w niektórych przypadkach nawet leczyć płód. Co jednak jeśli wada płodu jest na tyle ciężka, że dziecko może nie przetrwać porodu, albo będzie do końca życia wegetowało w jakimś hospicjum, zapomniane, niekochane. Co z traumą rodziców? Dlaczego nikt o nich nie myśli?

TAK czy NIE dla aborcji by ratować życie matki

Wiem, wiem, matka to taki anioł, który odda życie za dziecko. Sama zrobiłabym wszystko by ratować swoje dzieci. Ale czasami nie ma wyjścia, nie ma szarości, jest tylko system zero jedynkowy. Ty albo ono, a czasem ty i nie ma gwarancji, że ono też przeżyje. Przecież ta matka może mieć inne dzieci i nie wyobraża sobie, by mogły zostać same, gdy ona podejmuje takie ryzyko, by urodzić.

Zatrzymanie procederu pokątnie przerywanych ciąż np. przez wkładanie wieszaka, wstrzykiwanie domestosu, bicie w brzuch itp.. Jak ktoś będzie chciał i tak znajdzie sposób.   A jeśli istnieją kobiety, które dokonują aborcji bez mrugnięcia okiem, to żadna ustawa ani osoba trzecia ich nie zatrzyma. Osobiście jestem za aborcją, ale w naprawdę w skrajnych przypadkach zagrożenia życia matki.

Kocham swoje dzieci nad życie, ale nie wiem jak zachowałabym się gdybym miała urodzić dziecko z gwałtu, lub gdyby w takiej sytuacji znalazła się moja córka? Wiem jedno, byłabym przy niej bez względu na to jaką podejmie decyzję.  Nie nam oceniać kobiety, które podjęły taką czy inną decyzję,  zwłaszcza jeśli nie jesteśmy na ich miejscu.

Po raz ostatni w cyrku byłam z 20 lat temu. Kiedyś cyrk do mojego miasta przyjeżdżał na kilka dni i była to nie lada atrakcja dla każdego dziecka. Jako przedsiębiorczy młody człowiek razem ze znajomymi z podwórka, gdy tylko rozłożono namiot pędziłam ile sił w nogach do kasy by otrzymać darmowe wejściówki na występ w zamian za rozniesienie zniżek i ulotek cyrkowych. Z zaciekawieniem oglądałam zwierzęta i z zachwytem podziwiałam popisy gimnastyczne.

Kilka dni temu znów miałam możliwość zasiąść w namiocie i obejrzeć egzotyczne zwierzęta, zabawnego klauna i akrobatów latających nad głowami. Mimo całego szumu medialnego i protestów przeciw zwierzętom w cyrku postanowiłam pokazać mojemu dziecku to, co kiedyś mnie jako małej dziewczynce sprawiało frajdę.  Kuba miał okazję po raz pierwszy w tym uczestniczyć i czekał z niecierpliwością. Zwierzęta widział już nie raz podczas naszych wypadów do zoo, ale cyrk jako nowość zaintrygował go i to zupełnie normalna rzecz. Wielki namiot, migoczące światła to coś, obok czego trudno dziecku przejść obojętnie.

Jak cyrk odebrał mój syn? Normalnie, zaintrygowany zgadywał jakie zwierzę pojawi się, gdy tylko obsługa zdejmowała matę z areny. Cieszyły go papugi wykonujące loty tuż nad publicznością – w zoo nie miał okazji podziwiać pięknych i kolorowych Ar w locie. Swoją niezdarnością rozśmieszał go klaun, zadziwiały skoki na linie oraz podniebne akrobacje na szarfie.

Ten dwu i półgodzinny czas spędzony w cyrku nie wypaczył jego światopoglądu. Doskonale wie i rozumie, że zwierzętom najlepiej jest na wolności na łonie natury. Nie rozwodziłam się wielce nad tematem złego traktowania zwierząt w cyrku, który powraca regularnie niczym bumerang. Nie opisywałam bestialskich warunków, bo nie widziałam tego naocznie. Nie fundowałam w czasie przerwy przejażdżki na wielbłądzie czy kucyku. Pokazałam mu jedynie kawałek mojego dzieciństwa, pozwoliłam choć na chwilę poczuć to co sama czułam jako kilkulatka oglądająca widowisko cyrkowe. Jedliśmy watę cukrową i popcorn wymienialiśmy się wrażeniami i po prostu razem w swoim towarzystwie spędzaliśmy miło czas. Tylko tym razem ten wypad był inny. Cały występ obejrzałam po raz pierwszy jako osoba dorosła.